ตอนที่ 1 เที่ยวบินมรณะ (3)

สถานที่เกิดเหตุ

“เจ้าหน้าที่แจ้งว่าเครื่องบินเจ็ตของสายการบินเป่ยฮวา B483 บินจากปักกิ่งไปเซี่ยงไฮ้ เกิดเหตุตกลงที่แม่น้ำเฉาไป๋เวลาเก้าโมงสามสิบสี่ตามเวลาที่หลุดจากเรดาร์ มีผู้โดยสาร 12 คน แอร์โฮสเตท 2 คน และนักบินอีก 2 คน รวม 16 คนครับ ตอนนี้ยังไม่พบผู้รอดชีวิตครับ” เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นประจำเทศบาลนครเทียนลู่จินกล่าวรายงานกับเจ้าหน้าที่หน่วยสืบสวนพิเศษและเจ้าหน้าที่กองพิสูจน์หลักฐาน

“กระจายกำลังค้นหาเพิ่มขึ้นอีกภายในรัศมีห้ากิโลเมตร” จางอี้ชิงกล่าว

“รับทราบครับ” เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นคนนั้นกล่าวรับทราบแล้วก็เดินออกไปส่งต่อคำสั่งทันที

สถานที่เกิดเหตุเต็มไปด้วยควันไฟ เศษซากของเครื่องบินกระจายอยู่เต็มไปหมดทั้งบนบกและในน้ำ เจ้าหน้าที่ไม่ต่ำกว่าห้าสิบคนต่างพากันเก็บรวบรวมชิ้นส่วนเหล่านั้น

ตึ้ง!

เสียงปิดประตูรถดังขึ้น หวังบรูคลินเดินลงมาจากรถคันนั้นพร้อมกับลู่จินหัวหน้าหน่วยนิติเวช เควินเจ้าหน้าที่ตรวจสอบการวางเพลิงและการระเบิด และลิษาเจ้าหน้าที่วิศวกรนิติเวช

พื้นที่ถูกปิดกั้นทั้งหมดเพื่อควบคุมสถานที่เกิดเหตุ ทั้งสี่ชูตราประจำตำแหน่งให้เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นที่เฝ้าพื้นที่ดูก่อนจะเดินเข้าไปภายใน

“มากันแล้วเหรอ?” นิโคลินเจ้าหน้าที่พิษวิทยาเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นบรรดาเหล่าคนรู้เดินเข้ามา

“ครับ สถานการณ์เป็นยังไงบ้างครับ?” หวังบรูคลินถามขึ้น

“เจ้าหน้าที่กำลังกระจายตัวตามคนรอดชีวิตและชิ้นส่วนของผู้เสียชีวิต” นิโคลินตอบกลับ

“มีผู้เสียชีวิตกี่คน?” ลู่จินถามขึ้น

นิโคลิน “ยังไม่ทราบจำนวนที่แน่ชัดค่ะ”

ลู่จิน “พาพี่ไปที่เต็นท์หน่อย”

“ค่ะ” นิโคลินตอบรับก่อนจะพาลู่จินเดินออกไป

“แยกย้ายกันไปทำงานเถอะ” เควินพูดขึ้น

“รับทราบครับผม” ลิษาตอบกลับ ทั้งสามจึงแยกตัวไปทำงานของใครของมัน

“อ้าว มาแล้วเหรอบรูค?” จางอี้ชิงทักขึ้นเมื่อหันไปมองคนที่ตบไหล่ตัวเอง

“ครับ เฮียมาถึงนานรึยัง”

“ก่อนหน้าเรามาไม่นานหรอก”

“ตรงมาจากสนามบินเลยสินะครับ”

“ใช่ คดีใหญ่เลยงานนี้” อี้ชิงหลุดหัวเราะออกมา

“ครับ เครื่องบินสายการบินใหญ่ตกไม่พอ คนที่นั่งข้างในนั้นเป็น ส.ส. ที่มีชื่อเสียงและสำคัญกับประเทศทั้งหมด ไม่แปลกหรอกครับที่จะถูกเป็นที่จับตามอง” หวังบรูคลินเองก็หลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยเช่นเดียวกัน

“เจอคนรอดชีวิตสองคนครับ” หนึ่งในเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นตะโกนดังขึ้น หวังบรูคลินและจางอี้ชิงก็รีบวิ่งไปทันที

เจ้าหน้าที่ตัวพาร่างขอชายวัยกลางคนอายุราว 35-40 ปี และหญิงสาวที่รอดมานั้นดูคราว ๆ คาดว่าอายุประมาณ 25-30 ปี ทั้งสองหายใจโรยรินและดูเหมือนมีจะสำลักน้ำเข้าไปด้วยเช่นกัน เจ้าหน้าที่จึงรีบทำ CPR1  ด่วน

“คุณครับ! คุณ! ได้ยินผมไหม!?” ลู่จินพยายามเรียกผู้รอดชีวิต เมื่อเห็นว่าผู้บาดเจ็บมีอาการตอบสนองต่อเสียงเรียก แม้ผู้บาดเจ็บจะไม่ได้โต้ตอบก็ตาม

“รีบพาคนไข้ไปส่งโรงพยาบาล กำชับหมออย่าลืมให้ยาปฏิชีวนะ เก็บตัวอย่างน้ำบริเวณที่เจอไปด้วย” ลู่จินกล่าวอย่างเร่งรีบ

“ครับ” เจ้าหน้าที่ยกตัวคนบาดเจ็บขึ้นเปลสนามทันที

“เดี๋ยวครับ” หวังบรูคลินเอ่ยขึ้นก่อนใช้มือเปิดเสื้อของทั้งสองคนขึ้น

“หึ! ส่งเจ้าหน้าที่ไปควบคุมตัวด้วย ให้เฝ้าไว้ยี่สิบสี่ชั่วโมงจนกว่าจะฟื้น แล้วฟื้นเมื่อให้รีบแจ้งผมทันที” หวังบรูคลินเอ่ยขึ้นก่อนจะดึงเสื้อลง

“ครับ” เจ้าหน้าที่ตอบรับก่อนจะรีบนำร่างคนรอดชีวิตไปส่งโรงพยาบาลตามคำสั่ง

“ไม่มีรอยเข็มขัดนิรภัยทั้งสองคนแบบนี้คงไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่านะ” จางอี้ชิงกล่าวขึ้น

“ก็อาจจะใช่ก็ได้นะครับ ดูทรงแล้วผู้หญิงแซ่บใช่ได้ ความหงี่มันไม่เข้าใครออกใคร เวลาไหน สถานที่ไหน ถ้าหงี่ก็ได้หมดแหละ” จางอี้ชิงและลู่จินหัวเราะให้กับคำพูดของรุ่นน้อง ด้วยความที่หวังบรูคลินพูดเล่น ๆ แต่ด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย มันดูจริงจังขัดกับคำพูดเสียจริง

แม้จะว่าถึงที่เกิดเหตุแล้วก็ตาม แต่เซียวฌอนก็ไม่ยอมลงจากรถเลยแม้แต่น้อย เขานั่งดูการทำงานของเจ้าหน้าที่เงียบ ๆ

เหตุที่เขาไม่ยอมลงไปเพราะเขาเหนื่อยจากการเดินทางสหรัฐกับจีนใช่ว่าการเดินทางโดยเครื่องบินจะใช้เวลาน้อยเสียที่ไหนกัน ที่พักก็ยังไม่ไป ก้าวขาออกจากสนามบินแทนที่จะได้ไปกินข้าวกลับต้องมาทำงานเลย ข้าวเที่ยงที่เซียวฌอนหวังว่าจะเป็นเสี่ยวหลงเปาร้อน ๆ มลายหายไปทันที

จะให้เขาลงไปทำงานเหรอ?

ถ้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องของเขาก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะลงไปทำงาน เขาเลยขอนั่งอยู่เฉย ๆ บนรถนี่แหละ

“นานจัง หิวนะเนี่ย รู้งี้สั่งอะไรกินบนเครื่องก่อนถึงก็ดี” เซียวฌอนได้บ่นให้กับความหิวของตัว

“ลงไปช่วยเฮียอี้ดีไหมวะฌอนจะได้เสร็จเร็ว ๆ ไปกินข้าว ไม่เอา ไม่ลง เพิ่งถึงเองนะ จะทำงานแล้วเหรอ” เซียวฌอนกำลังตีกับความคิดของตัวเองไปมา เขาควรเลือกอะไรดี แต่สุดท้ายเซียวฌอนก็ยอมลงจากรถเพื่อไปช่วยทันที และไม่ลืมหยิบตราประจำที่ได้มาด้วยความไม่เต็มใจ เพราะเกิดจากการบังคับของพี่ชายและหนึ่งเพื่อนสาวที่สนิท

“เพราะว่าหิวหรอกนะ” เซียวฌอนพูดกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปยังสถานที่เกิดเหตุ

ณ เต็นท์นิติเวช

ลู่จินกำลังวางร่างของผู้เสียชีวิตลงบนเตียง รอบตัวมีชิ้นส่วนที่ถูกตัดขาดไม่รู้ว่าของใครเป็นของใครวางอยู่ด้วย

“รอยเข็มขัด รอยไหม้ที่ผิวด้านนอก รอยแผล อืม ลักษณะเหมือนถูกเจอะ เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 9.3 มิลลิเมตร” ลู่จินทำการพลิกร่างผู้เสียชีวิต

“ทะลุด้านหลัง” จางอี้ชิงพูดขึ้น “ลิษา”

ลิษาวางเศษเครื่องบินลงก่อนจะเดินมาหาจางอี้ชิงตามเสียงเรียกของอีกฝ่าย

ลิษามองไปที่รอยถูกเจาะบริเวณหน้าอกของนักบินคนนั้น “ดูจากขนาดไม่ลำกล้อง จุด 38 ก็ 9 มม. ถ้ายิงก็น่าจะยิงจากระยะไกล ดูแล้วไม่มีคราบน้ำมันรอบ ๆ ปากแผล”

“ก่อการร้ายอย่างงั้นเหรอ?” ลู่จินกล่าวขึ้น

“อาจจะใช่และไม่ใช่” จางอี้ชิงตอบกลับ

“ผมดูคร่าว ๆ แล้วน่าจะไม่ได้วางระเบิด ไม่มีคราบน้ำมัน ไม่มีหลุม ไม่มีเศษโลหะชิ้นเล็ก ๆ ไม่มีความร้อนที่ปล่อยออกมา น่าจะเป็นการตกเฉย ๆ” เควินพูดขึ้น

“ถ้าก่อการร้ายจริงจะยิงนักบินทำไม ในเมื่อยิง ส.ส. ให้ตายก็พอ หรือว่าเพื่ออำพรางคดีอย่างงั้นเหรอ? แล้วใครยิงวะ โอ๊ยเครียด” ลิษาบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด

“เรื่องเกิดขึ้นบนฟ้า แต่ผลสรุปอยู่บนดิน ไม่ชอบอะไรแบบนี้ที่สุดเลย” เควินก็บ่นออกมาเช่นเดียวกัน

เครื่องบินตกเกิดได้หลายกรณี ไม่ว่าจะเป็นการก่อการร้าย สภาพอากาศ ความชำนาญของนักบิน ตัวเครื่องยนต์ของเครื่องบิน และอีกหลาย ๆ ปัจจัยที่ส่งผล

พื้นที่เกิดเหตุที่ถูกจำกัดให้อยู่บนฟ้า แม้จะทราบจำนวนคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุแน่นอน แต่เหตุการณ์บนเครื่องบินนั้นล่ะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ จะมีใครสามารถเล่าเหตุการณ์ได้บ้าง คนที่รอดชีวิตเมื่อไหร่จะหายพอดีจะสามารถให้การได้ แต่จะให้หาจากคนตาย คำให้การจากคนตายก็ใช่ว่าจะหาง่ายไปอีก

ในอีกด้านหนึ่ง

“เอ๊ะ” เซียวฌอนที่ตัดสินใจลงรถมาเดินสำรวจรอบรอบก่อนจะสะดุดตากับอะไรเข้าสักอย่าง ที่เหมือนจะเป็นแขนของคนเลย เซียวฌอนเลยตัดสินใจเดินเข้าไปดู

เซียวฌอนก็เป็นคนแบบนี้แหละคิดอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่นคิด สังเกตอะไรในสิ่งที่คนอื่นไม่สังเกต อย่างเช่นบริเวณตรงนี้ที่เจ้าหน้าที่ไม่มาตรวจหรือมาตรวจแล้วแต่ไม่เจออะไร

“มานอนอะไรอยู่ตรงนี้ คนอื่นเขาอยู่อีกที่ มาแยกอยู่คนเดียวแบบนี้ได้ไง” เซียวฌอนได้แต่บ่นก่อนจะกดโทรศัพท์ขึ้นเพื่อโทรหาจางอี้ชิงลูกพี่ลูกน้องของเขาว่าเจอผู้เสียชีวิตบริเวณป่าที่ห่างออกจากที่เกิดเหตุประมาณสามกิโลเมตร คิดแล้วก็ตลกตัวเอง เดินมาได้ยังไงสามกิโล ทั้งที่หิวขนาดนั้น

“หยุด! แล้วยังมือขึ้น” เสียงตะโกนดังขึ้นมาด้านหลังฌอน พร้อมกับเสียงดังแกร๊ก

อ่า...ยกปืนขึ้นขู่กันสินะ เซียวฌอนคิดในใจ เรื่องเอาแต่ใจตัวเองของเซียวฌอนไม่เป็นสองรองใครอยู่แล้วมีเหรอที่เขาจะทำตามที่ชายที่กำลังยกปืนจ่อเขา เซียวฌอนไม่ได้สนใจกดโทรศัพท์โทรออกทันที

“ฮัลโหลเฮีย-” ยังไม่ทันจะเซียวฌอนจะพูดจบโทรศัพท์ของฌอนก็ถูกแย่งไปเสียแล้ว

“คิดจะโทรเรียกพวกรึไง คุณเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่” เซียวฌอนเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อถูกขัดจังหวะ เซียวฌอนให้ไปมองอย่างคาดโทษ

“คุณนั่นแหละเป็นใครเข้ามาที่นี่ได้ยังไง มีปืนด้วย เป็นคนร้ายใช่ไหม?” เซียวฌอนไม่ได้กลัวปืนที่เจอมาทางหน้าผากของเขาแม้แต่น้อย สองดวงตาจ้องกันอย่างไม่วางตา

“ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณ”

หยิ่ง! เซียวฌอนคิดในใจ

“แต่ผมจำเป็นต้องบอกคุณ การจับปืนใกล้คนร้ายขนาดนี้ มันเป็นความคิดที่โง่มาก” เซียวฌอนยกยิ้มให้ก่อนจะหุบยิ้ม ก่อนจะใช้มือฟาดไปที่ข้อพับแขนของหวังบรูคลิน

หวังบรูคลินลดระดับปืนลงเพราะความเจ็บ เซียวฌอนกำลังจะเข้าไปเตะเอาปืนออก แต่ก็ดันสะดุดเถาวัลย์ ทำให้เซเหมือนจะล้ม แต่โชคดีที่หวังบรูคลินเข้ามารับได้ทัน

“คิดจะทำลายหลักฐานรึไง” หวังบรูคลินกล่าวออกมาด้วยความโมโห ถ้าหากว่าคนในอ้อมกอดของเขาล้มลงไปแน่นอนว่าหลักฐานเสียหายแน่

“ปล่อยผมนะ! อ๊ะ!” เซียวฌอนสะบัดออกจากวงแขนของหวังบรูคลินก่อนจะเดินออกไปแต่ก็ต้องชะงักเอาไว้ ให้ตายสิไอ้บ้านี่มันแบบมาใส่กุญแจมือเขาตอนไหนกัน!

“คิดจะหนีเหรอ”

“ผมไม่ใช่คนร้าย! ผมเป็นเจ้าหน้าที่จากกองพิสูจน์หลักฐาน!” แม้เซียวฌอนจะไม่อยากบอกเท่าไหร่ แต่เขาก็ต้องจำใจยอมบอก เพราะไอ้คนตรงหน้าของเขาโบ้ยความผิดหาว่าเขาเป็นคนร้ายอยู่นั่นแหละ

“คิดว่าผมเชื่อรึไง ผมไม่เคยเห็นหน้าคุณ คุณไม่ใช่เจ้าหน้าที่” หวังบรูคลินกล่าวเสียงเข้ม

“ผมเป็นเจ้าหน้าที่ที่มาใหม่”

“เท่าที่ผมทราบกองพิสูจน์หลักฐานไม่ได้เปิดรับสมัครเจ้าหน้าที่หรือเพิ่มเจ้าหน้าที่คนใหม่”

เอ่อ! ก็กูไม่ได้สมัครไงไอ้โง่ กูโดนบังคับให้เซ็นไอ้เหี้ย! เซียวฌอนล่ะอยากจะตะโกนใส่หน้าเจ้าหน้าที่คนนี้เป็นอย่างมาก

CPR (Cardiopulmonary Resuscitation) คือ การปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่เพื่อช่วยผู้ที่หยุดหายใจหรือหัวใจหยุดเต้นกลับมามีชีพจรดั้งเดิม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***