สืบจากศพ (Body of proof) เล่ม 1 | ป๋อจ้าน

ตอนที่ 1 เที่ยวบินมรณะ (1)

ณ สนามบินนานาชาติปักกิ่ง

เสียงแจ้งเตือนจากมือถือ ทำให้จางอี้ชิงที่ยืนรอน้องชายลูกพี่ลูกน้องของเขาที่กำลังเดินทางกลับมาจากต่างประเทศต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างเสียไม่ได้

เป็นการเป็นงาน (12)

08:34 น.

โชไมค์กี้: @จางอี้ชิง เฮียอยู่ไหน มีเอกสารมาให้เซ็น

จางอี้ชิงลืมไปเลยว่าเขาออกมาข้างนอกโดยที่ไม่ได้บอกคนในหน่วยก่อนว่าจะออกไปไหน เขาพิมพ์ตอบกลับเพื่อนร่วมงานทันที

จางอี้ชิง: อยู่สนามบิน สำคัญมากไหม?

โชไมค์กี้: งบประมาณ

จางอี้ชิง: เอาวางไว้ที่โต๊ะเลยเดี๋ยวจะกลับไปเซ็นให้

บิลลี่: เฮียยยยยย ไปทำไมสนามบิน? ขากลับแวะซื้อเสี่ยวหลงเปามาให้หน่อย

เควิน: กินอีกแล้วเหรอ?

จางชิงระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปอย่างเห็นด้วย

จางอี้ชิง: นั่นสิเฮียว่าเรากินเยอะไปแล้วบิล

บิลลี่: @หวังบรูคลิน @ลิษา มันแย่งหนูกิน!!!

หวังบรูคลิน: แค่ชิมไม่ได้แย่ง

ลิษา: คำว่าเพื่อนอะบิล

บิลลี่: สะกดยังไงเหรอ

เควิน: เอืพ่น

โซเฟีย: เอื่พน

ลู่จิน: พเอนื่

จางอี้ชิงหลุดหัวเราะออกมากับความโบ๊ะบ๊ะระหว่างเพื่อน ๆ และน้อง ๆ ของเขา โดยเฉพาะเพื่อนของเขาอย่างลู่จิน ที่เขาเองก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเล่นตามพวกน้อง ๆ ไปด้วย

เป็นการเป็นงาน (12)

จางอี้ชิง: มึงก็เล่นกับพวกมันนะลู่จิน

ลู่จิน: ขำ ๆ

โซเฟีย: @นิโคลิน คนนี้ก็หายไป เจ๊หนูมาเอาผล

และอีกคนที่คนในกลุ่มแชตถามหาก็เป็นเขาเองที่ลากอีกฝ่ายออกมาด้วย นิโคลิน สาวสวยหุ่นนางแบบเจ้าหน้าที่พิษวิทยา ที่ตอนนี้กำลังยืนมองหาลูกพี่ลูกน้องของเขาที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอว่าเมื่อไหร่จะเดินออกมาจากประตูทางออกเสียที

เป็นการเป็นงาน (12)

จางอี้ชิง: นิคมากับเฮีย

เอริค: นั่นแน่~ไปเดทกันเหรอ~

จางอี้ชิงถอนหายใจอย่างเอือมระอา เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้ไม่มีผิดจริง ๆ ว่าถ้าบอกว่านิโคลินอยู่กับเขาคนพวกนั้นต้องเอ่ยแซวอย่างแน่นอน ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วเขากับนิโคลินไม่ได้มีอะไรกันมากเกินกว่าพี่น้องเลย แต่ไม่ว่าจะบอกกี่ครั้งคนพวกนั้นก็ไม่เคยจะฟังกันเลย

เป็นการเป็นงาน (12)

โซเฟีย: อ้าว แล้วผลหนูอะ

จางอี้ชิงเงยหน้าจากโทรศัพท์มองไปที่นิโคลินแล้วเอ่ยถามเธอขึ้น “นิค โซเฟียถามหาผลแลป”

นิโคลินตอบกลับ “อยู่บนโต๊ะอะ บอกว่าเข้าไปเอาได้เลยเฮีย” นิโคลินชี้ไปทางประตูผู้โดยสายขาออก “นั่นไงมาแล้ว”

ชายหนุ่มสูงโปร่งสวมแว่นตาสีดำ เสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังสีดำตัดขาวกำลังเดินมาทางพวกเขา

จางอี้ชิงจึงรีบกดตอบข้อความในกลุ่มทันที เพราะว่าคนที่เขารอมาถึงแล้ว

เป็นการเป็นงาน (12)

จางอี้ชิง: นิคบอกอยู่บนโต๊ะหยิบไปได้เลย

โซเฟีย: okkkkk

จางอี้ชิงเก็บโทรศัพท์มือถือเข้าใส่กระเป๋าก่อนจะสวมกอดลูกพี่ลูกน้องของเขาด้วยความคิดถึง

“ในที่สุดก็ได้กลับบ้านแล้วฌอน” จางอี้ชิงลูบหลังเซียวฌอนเบาเบาด้วยความคิดถึง

“อืม กลับมาได้แล้ว” เซียวฌอนสวมกอดผู้เป็นพี่เป็นแน่นขึ้น ทั้งสองคนกอดกันนานจนนิโคลินที่ยืนอยู่ด้านข้างอดที่จะแขวะออกมาไม่ได้

“ไม่ทราบว่าคุณเพื่อนเห็นดิฉันไม่คะ เห็นไหมเอ่ยว่ามีดิฉันยืนอยู่ตรงนี้ด้วย” นิโคลินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกวน ๆ

เซียวฌอนผละออกจากอ้อมกอดของจางอี้ชิง ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกางเกงสแล็คสีดำยืนกอดอกมองมาที่เขาอยู่ ก่อนจะสวมกอดเธอเช่นเดียวกัน “คิดถึงกูเหรอ?”

นิโคลินกอดตอบ “ใครคิดถึงมึงกัน”

“เหรอ งั้นใครกันนะที่รู้ว่ากูจะกลับจีนแม่งกรี๊ดไปสามบ้านสี่บ้าน” เซียวฌอนเอ่ยแซะ เขาไม่เคยได้มาเที่ยวหานิโคลินเลยมีแต่หญิงสาวกับพี่ชายของเขาเท่านั้นที่บินไปหาเขาบ่อย ๆ นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เขาได้มาหาทั้งสองคน

นิโคลินผละออกจากการกอด ก่อนจะเบะปากใส่เซียวฌอน เรื่องที่เขากรี๊ดเพราะดีใจที่ในที่สุดเซียวฌอนก็ได้กลับบ้านคงเป็นจางอี้ชิงแน่นอนที่เอาเรื่องไปบอก นิโคลินมองไปที่จางอี้ชิงตาเขียวปั๊ด จางอี้ชิงไหวไหล่อย่างไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร

“ตอนนั้นกูเห็นแมลงสาบเหอะเลยกรี๊ดออกมา ไม่ได้กรี๊ดดีใจที่มึงจะมา” นิโคลินโกหก เซียวฌอนส่ายหัวให้กับความปากแข็งของเพื่อนสนิท

“จ้า~ กรี๊ดเพราะแมลงสาบอะนะ” เซียวฌอนพูดแบบจีบปากจีบคอ คนที่สมัยเรียนทำวิจัยเกี่ยวกับเมแทบอลิซึมของแมลงสาบ กินนอนอยู่กับแมลงสาบเป็นสิบ ๆ ตัว จะมากรี๊ดเพราะกลัวแมลงสาบ มันเป็นคำโกหกที่ไม่น่าเชื่อเลยแม้แต่น้อย

นิโคลินตีแขนเซียวฌอนเบา ๆ เซียวฌอนลูบแขนของตัวเองเพราะความเจ็บ ผู้หญิงอะไรแรงเยอะจริง ๆ ตีเบา ๆ แต่เขารู้สึกเหมือนแขนแทบหัก

“เฮีย นิคไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวตามไปที่รถ” เมื่อเห็นว่าจางอี้ชิงพยักหน้าเป็นการคำตอบเรียบร้อยแล้วนิโคลินก็เดินออกไปทันที เธอยืนรอเซียวฌอนนานมากกว่าอีกฝ่ายจะออกมา ความจริงเธอจะไปเข้าห้องน้ำก่อนก็ได้ แต่เธอเลือกที่จะรอให้เซียวฌอนออกมาก่อน

“ไปนั่งรอที่โซฟาตรงนั้นก็แล้วกันครับแล้วค่อยไปที่รถ” เซียวฌอนชี้ไปที่โซฟาที่ตั้งอยู่ห่างจากที่เข้ายืนอยู่ประมาณ 50 เมตร จางอี้ชิงพยักหน้าก่อนจะเดินตามเซียวฌอนไป

เซียวฌอนนั่งลงที่โซฟาก่อนที่จะเอ่ยบอกจางอี้ชิงว่า “เฮียตอบข้อความก่อนเถอะเห็นส่งมาเยอะมากเลย คงเป็นเรื่องด่วน” เขาได้ยินเสียงแจ้งเตือนมาจากกระเป๋ากางเกงของจางอี้ชิงไม่หยุดเลย

จางอี้ชิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูก่อนจะตอบเซียวฌอนไปว่า “กลุ่มที่ทำงานน่ะ”

“อ๋อ” เซียวฌอนพยักหน้าเข้าใจ “ตอบพวกเขาเลยผมขอโทรศัพท์หาโนเอลก่อน” พูดจบเซียวฌอนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเพื่อนสนิทของเขาอีกประเทศหนึ่ง ส่วนจางอี้ชิงก็กดเข้ากลุ่มไปตอบข้อความที่คนในกลุ่ม ‘เป็นการเป็นงาน’ ส่งมาเกือบร้อยข้อความได้

“เอ่อเฮีย ผมอยากกินเสี่ยวหลงเปาอะ แวะไปกินก่อนได้ไหม?” เซียวฌอนถามขึ้นระหว่างเพื่อนของเขารับสาย

“ได้สิ” จางอี้ชิงตอบกลับ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกลับโนเอลเพื่อนของเซียวฌอนรับสายพอดี เซียวฌอนจึงหันไปสนใจคนปลายสายแทน ส่วนจางอี้ชิงก็ส่วนใจคนโทรศัพท์เช่นกัน

เป็นการเป็นงาน (12)

บิลลี่: @จางอี้ชิง เสี่ยวหลงเปา~

จางอี้ชิง: ได้ น้องเฮียก็อยากกินเหมือนกันเฮียว่าจะพาแวะอยู่

โชไมค์กี้: น้อง? น้องไหน?

ลิษา: เฮียไปกับเจ๊ไม่ใช่รึไง มีใครไปด้วยอีกเหรอ?

เอริค: แล้วไปสนามบินทำไม

จางอี้ชิง: มารับน้อง

พิมพ์จบจางอี้ชิงก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเซียวฌอนส่งเข้าไปในกลุ่ม

เป็นการเป็นงาน (12)

โซเฟีย: ไม่เห็นหน้าอะแต่ดูจากรูปแล้ว สูง ยาว ขาว แน่นอน

โจวโคลิน: image content [เอาที่มึงสบายใจ (มีมรูปหวังบรูคลิน) ]

หวังบรูคลิน: @โจวโคลิน [รูปนิ้วกลาง]

ลิษา: น้องเฮียดูเศร้า ๆ นะ

บิลลี่: นี่ก็ว่าจะพิมพ์เลย

จางอี้ชิง: มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ

โชไมค์กี้: เรื่องอะไรเฮีย

หวังบรูคลิน: ไมค์ เสือกนะมึงอะ

โชไมค์กี้: ก็กูอยากรู้!

จางอี้ชิง: ไม่เป็นไร เฮียบอกได้

บิลลี่: ปูเสื่อรอฟังเงียบ ๆ

จางอี้ชิง: โดนไล่ออกน่ะและก็ลาออกเอง

โซเฟีย: งงนะเอาจริง

โจวโคลิน: งงจริง

จางอี้ชิง: ฌอนมันไปขัดผลประโยชน์ของเจ้าหน้าที่ฝั่งนั้นเข้า เขาเลยไล่มันออกแต่มันไม่ยอมออกพร้อมกับยื่นหลักฐานสรุปไม่โดนไล่ออก แต่สุดท้ายก็ลาออกเพราะไม่อยากทำงานกับคนพวกนั้น

ลู่จิน: ก็ดีแล้วหนิ แล้วเศร้าทำไมวะหรือหางานทำไม่ได้ จากที่มึงเล่าดูทรงแล้วคงเป็นคนเก่งอยู่นะ

เอริค: นั่นสิ

จางอี้ชิง: อีกเรื่องคือมันโดนนอกใจน่ะ จะเศร้าก็ไม่แปลก

โซเฟีย: ใครกันมันกล้ามาหักอกสุดหล่อของเฟีย พี่ฌอนขาาาาา

ลิษา: เฟียเบาได้เบา

โชไมค์กี้: หนีรักมาว่างั้น

จางอี้ชิง: ประมาณนั้นแหละมั้ง กูก็ไม่รู้เหมือนกันบอกแค่ว่าจะกลับมาจีนให้ไปรับด้วย

จางอี้ชิงรู้แค่ว่าลูกพี่ลูกน้องของเขามีเรื่องกับทางเจ้าหน้าที่ฝั่งนั้นเข้า ส่วนเรื่องอกหักจะว่าเซียวฌอนเศร้าก็เศร้า จะว่าไม่เศร้าก็ไม่เศร้า เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสาเหตุที่เซียวฌอนเศร้ามาจากโดนนอกใจจริง ๆ รึเปล่า เพราะอีกฝ่ายไม่ได้บอกอะไรเขาเลย และเขาก็ไม่คิดจะถามด้วยเพราะถ้าเซียวฌอนอยากบอกอะไร เซียวฌอนก็จะบอกเขาเอง

เป็นการเป็นงาน (12)

เอริค: ว่าแต่น้องมึงทำงานอะไรวะ

จางอี้ชิง: นิติเวช

ลู่จิน: ชวนน้องมึงมาทำงานกับเราดิวะกูอยากได้นิติเวชเพิ่มอยู่ นับวันงานยิ่งเยอะ

เอริค: จริง เหนื่อยวะ

โชไมค์กี้: อยากนอนอยู่เฉย ๆ แล้วมีเงินใช้ ไม่ต้องมาวิ่งจับคนร้าย มาเก็บหลักฐานพวกนี้

หวังบรูคลิน: ลาออกสิ

โจวโคลิน: ลาออกแล้วจะเอาอะไรกิน!

โชไมค์กี้: พวกกูไม่ได้มีคุณหนูเวนดี้เหมือนมึงนะบรูค

ลิษา: โอ๊ยยยย อย่าพูดถึงชะนีนางนี้!!!!

บิลลี่: รับไม่ได้อย่างแรง กินอะไรไม่ลงแล้ว

จางอี้ชิง: งั้นพี่ไม่ซื้อแล้วนะ