บันทึกกระสุน ตอนที่ 3

บันทึกของซาราห์ ภายในค่ำคืนที่มืดมิดไร้ซึ่งแสงดาวส่องสว่างทุ่งนาที่โล่งกว้างอันสุดแสนจะธรรมดา ความเงียบสงัดที่เยือกเย็นไม่นานก็แปลเปลี่ยนไปเป็นเชื้อเพลิงของเปลวไฟขนาดใหญ่ที่กำลังลุกโชน เหล่าชาวบ้านในบริเวณใกล้เคียงต่างก็รีบเข้ามาช่วยกันดับไฟที่กำลังโหมกระหน่ำ

ในช่วงเช้าของวันถัดมาผู้คนต่างก็พากันไปดูความเสียหายที่ได้เกิดขึ้น จากความโศกเศร้าก็ได้แปลเปลี่ยนไปเป็นความประหลาดใจเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ดังมาจากภายในแคปซูลที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยสนามพลังที่ตั้งอยู่ท่ามกลางกองขี้เถ้า

ถึงไม่มีใครมาบอกพวกเราต่างก็รับรู้ได้เป็นอย่างดีว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้นั้นมันไม่ใช้อะไรที่ดูธรรมดาเลยมันเป็นศาสตร์ชั้นสูงที่ไร้ซึ่งที่มา เมื่อแคปซูลเปิดออกสิ่งที่พวกเราเห็นนั้นก็คือเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังโอบกอดทารกน้อยเพศชาย

ในนาทีแรกที่ข้าเห็นเด็กทั้งสองคนนี้ข้าก็รับรู้ได้เป็นอย่างดีว่าพวกมันไม่ใช่อะไรที่เหมือนกันกับเด็กหลายต่อหลายคนที่ข้าเคยพบมา มันดูธรรมดาแต่ก็แปลกประหลาด ดวงตาสีเขียวและฟ้าที่สวยงาม

นับตั้งแต่วันที่พวกมันเขามาภายในชุมชนแห่งนี้ก็ได้มีอะไรมากมายเปลี่ยนไปจนน่าประหลาด การพัฒนาที่รวดเร็วและราบรื่นนั้นได้กินเวลายาวนานเป็นสิบปี ในระหว่างที่เด็กในวัยเดียวกันกำลังมีความสุขอยู่กับการเล่นสนุก เด็กทั้งสองคนนี้กลับเลือกที่จะเข้าไปภายในห้องสมุดและอ่านหนังสือประวัติศาสตร์รวมถึงการศึกษาสิ่งที่สนใจมากมายด้วยตนเอง ในตอนนั้นข้าก็รับรู้ได้เป็นอย่างดีเลยว่าข้าและทุกคนภายในชุมชนแห่งนี้นั้นไม่มีอะไรจะสั่งสอนเด็กทั้งสองคนนี้อีกแล้ว

ในช่วงเช้าที่มืดมิดจนน่าประหลาด ท่ามกลางความเงียบสงัดก็ได้มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามาภายในชุมชนแห่งนี้และเข่นฆ่าทุกคนที่พวกมันพบเจอ เด็กน้อยทั้งสองมองดูเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นมาด้วยความตั้งใจ

บันทึกของแบนชี ภายในโรงเก็บเอฟค์สูทแห่งหนึ่งในเขตของจักรววรดิโอเชเนีย ขณะนี้มีเอฟท์สูทสิบหกเครื่องกำลังถูกซ่อมแซม ซึ่งนั่นก็ร่วมถึงเอฟค์สูทรหัสพีหนึ่งเจ็ดขีดหนึ่งศูนย์สี่เจ็ดอันเอฟค์สูทประจำตัวของเวลล์ส

โดยในตอนที่กำลังรอให้เอฟค์สูทของตัวเองกลับมาใช้งานได้ดังเดิมนั้นเขาก็ทำได้ก็แต่เพียงนั่งมองดูเอฟค์สูทเครื่องแล้วเครื่องเล่าถูกนำออกไปจากโรงเก็บ

ฉันนั้นรู้ดีว่าสำหรับเวลล์สนั้นการได้เข้าไปอยู่ภายในเอฟค์สูทนั้นคือความปราถนาสูงสุด ความสุขที่แท้จริงเพียงหนึ่งเดียวไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถมาทดแทนได้

เวลานั้นได้ผ่านพ้นไปจนถึงช่วงเช้าของอีกวัน ในวันนี้นั้นเป็นอีกวันที่มีท้องฟ้าสดใส เจ้าหนูน้อยของฉันได้เดินตรงไปยังโรงอาหารที่แทบจะไม่มีใคร เขาสั่งอาหารเหมือนเดิมอย่างทุกวันที่ผ่านมา

มันก็แค่อาหาร คือคำตอบที่ฉันมักจะได้รับทุกครั้งที่ถามเขาถึงเหตุผลที่เขาสั่งอาหารเมนูเดิมมาโดยตลอด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บันทึกกระสุน ตอนที่ 2

บทต่อไป

แจ้ง

