บทที่ 5 - ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับผม... อยู่ภายใจในเป็นหมื่นล้านคำ (เผ่าเพชร)

ผมไม่ได้เจอหน้าพร้อมรักมาสองสัปดาห์แล้ว สาเหตุมาจากหลังพาไปเจอครอบครัวผมเกิดความรู้สึกไม่สบายใจ ไม่รู้ว่าแม่คิดจะทำอะไรอีกหรือเปล่า เพราะมันเคยเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเมื่อห้าปีก่อน

ตอนนั้นผมเพิ่งเข้ารับตำแหน่งประธานใหม่ๆ โรงแรมจึงอยู่ในช่วงผลัดเปลี่ยนผู้บริหาร และผมมีคนรัก... เราคบกันได้ครึ่งปี ทุกอย่างเป็นไปได้สวย กระทั่งแม่รู้เรื่องเข้า

ท่านไปหาคนรักของผมที่โรงเรียนอนุบาล พูดจาว่าร้ายต่างๆนานาเพียงเพราะไม่ชอบใจ ต้องการให้ลูกชายคบหากับคนที่ตนหาให้ เมื่อไม่เป็นแบบนั้นจึงพาล

คนรักของผมไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ขอร้องให้ไปคุยกันที่อื่นเพราะนั่นมันในโรงเรียน มีแต่เด็กตัวเล็กๆยืนดู จนสุดท้ายแม่ยอมออกจากโรงเรียนโดยมีคนรักของผมตามมาด้วย

เรื่องมันจบยังไงรู้ไหม... มันจบตรงที่คนรักของผมฆ่าตัวตาย เขาโดนบีบทุกทาง ต้องออกจากงาน ไม่สมัครที่ไหนก็ไม่มีใครรับ พ่อแม่ของเขาเองก็เช่นกัน มันแย่ตรงที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยเพราะตอนนั้นผมยุ่งมาก เขาเองก็ไม่ยอมบอก

กระทั่งเขาตายผมถึงได้รู้ว่าแม่ทำอะไรกับเขาและครอบครัวไว้บ้าง ปกติไม่ใช่คนใจเย็นอยู่แล้ว ผมแทบเป็นบ้า สติขาดผึ่งเมื่อยืนอยู่หน้าโรงศพ กลับบ้านเพื่อไปคุยว่าทำไมถึงทำแบบนั้น ทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ แม่ที่แสนดีไม่มีอยู่จริง ผมทำลายข้าวภายของในบ้าน ด่ากราดแบบไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น

ผมไม่รู้จะชดใช้ความเจ็บปวดที่แม่ผมทำไว้ยังไง ให้เงินก็จะเป็นการดูถูกความรักของพวกเขา

รอยร้าวใหญ่ไม่สามารถทากาวแล้วหายร้าวได้ ผมใช้ชีวิตราวกับตัดขาดคนในครอบครัว แม้พ่อจะช่วยพูดมันก็เหมือนเป็นการเข้าข้างกันซึ่งผมไม่โอเค

เมื่อตัดสินใจที่จะเริ่มต้นรักใครสักคน ผมต้องทำให้มันชัดเจน เปิดตัวกับครอบครัวเพื่อเป็นการบอกว่าหลังจากนี้ถ้าเกิดอะไรขึ้นอีกผมไม่ปล่อยเอาไว้แน่

แต่ทำไปแล้วผมกลับรู้สึกกลัว...

ก๊อก! ก๊อก!

"ขออนุญาตครับท่าน"

ผมที่นั่งพักสายตาค่อยๆอยู่ลืมตาขึ้นมองผู้ช่วย ตอนนี้เราอยู่บริษัท PhP ซึ่งเป็นบริษัทผลิตอาหารแช่แข็งของผมเอง

หากจะให้พูดตรงๆผมพร้อมละทิ้งครอบครัวเพื่อคนที่รักได้ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาเลย

"มีอะไร"

"คุณพร้อมรักมาครับ"

พอได้ยินชื่อผมรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนทันที ไม่ได้รู้สึกเสียวสันหลังวาบแบบนี้มานานแล้ว

"รออยู่ด้านหน้าครับ ผมเชิญเข้ามาก็ไม่เข้า..."

"ท่าทางเขาเป็นยังไง"

"อ่า... โมโหใช้ได้เลยล่ะครับ"

ผมรีบลงไปหา เขายืนอยู่หน้าบริษัทพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าและกล่องใส่ของของผม งานเข้ารัวๆเพราะทำตัวเองทั้งนั้น

"จะเอาแบบนี้ใช่ไหม" เสียงดุถาม ท่าทางพร้อมจะพุ่งเข้ามาใส่ผมทุกเมื่อ ใบหน้านิ่งตึงชนิดที่ว่าแค่มองตาก็ผวา เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

"..."

"โอเค เข้าใจแล้ว"

พร้อมรักกดมือถืออยู่ครู่หนึ่ง เสร็จแล้วเงยหน้ามองผม แววตาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป เป็นเวลาเดียวกับที่มือถือผมสั่นเตือน กดเปิดดูพบว่าอีกฝ่ายโอนเงินทั้งหมดคืนมา

หมายความว่าเขาเลิกกับผมแล้วใช่ไหม ทำไมถึงไม่รีบรั้งไว้กันนะ เพราะในหัวมัวแต่หาเหตุผลดีๆเพื่อแก้ตัว

ผมผิดเอง... ผิดเองทุกอย่าง หายออกจากบ้านไป ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบกลับข้อความ

ถึงไม่ได้ตามไปง้อเดี๋ยวนั้นแต่ตกเย็นผมก็รีบบึ่งรถกลับบ้านไปง้อเขาครับ เจอเพียงรักทำอาหารอยู่ในครัว น้องว่าผมยกใหญ่ทำไมทำกับพี่ชายเขาแบบนี้ บ่นอีกหลายคำซึ่งผมไม่ได้อยู่ฟัง

เปิดประตูห้องเข้าไปเห็นพร้อมรักนอนหลับอยู่บนเตียง ผมทิ้งตัวลงนอนข้างๆ กอดเขาไว้พลางกดจมูกหอมทั่วใบหน้า หน้าตาแสนธรรมดาของเขาไม่ได้ทำให้ผมใจสั่น สิ่งที่ทำให้ผมใจสั่นคือรอยยิ้มของเขาต่างหาก

เวลาพร้อมรักยิ้มหรือหัวเราะโลกสดใสขึ้นมาทันใด ชวนให้หลงไหล อยากกอดอยากหอมตลอดเวลาเลย เช่นตอนนี้ที่ผมไม่สามารถออกห่างจากเขาได้แม้แต่วินาทีเดียว

"อือ"

"ที่รักครับ"

ขยับตัวยุกยิกเพราะเริ่มอึดอัดแต่ไม่มีวี่แววว่าจะตื่น ผมเลยใช้โอกาสนี้ทั้งกอดทั้งหอมให้ชื่นใจ ไม่เจอหน้าตั้งสองสัปดาห์

ถ้าจะให้ผมเล่าย้อนกลับไปตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ออกจะตลกอยู่สักหน่อย พร้อมรักเมามากเดินมาเข้าห้องน้ำชนกับผมที่เดินออกมาพอดี เขาบ่นว่าน้องชายทำอย่างนั้นอย่างนี้ ตบท้ายด้วยการบอกว่าปวดฉี่ช่วยพาไปหน่อย

ปกติผมไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งกับคนแปลกหน้าแต่พอเห็นเขาแล้วรู้สึกถูกชะตาล่ะมั้ง ท่าทางของเขามันตลกด้วย พอทำธุระส่วนตัวเสร็จผมเลยหิ้วกลับเพนท์เฮ้าส์ ระหว่างทางเขาอ้วกใส่รถ วุ่นวายต้องเรียกให้คนมาเอารถไปล้าง ส่วนคนก่อเรื่องเมาแอ๋แทบไม่ได้สติ ผมจึงเป็นคนจัดการล้างตัวให้ และใช่ครับ... ระหว่างที่ล้างกันอยู่นั้นมันก็เกิดการเลยเถิด

"อืม... หืม?"

"ตื่นได้แล้วสุดที่รักของฉัน"

อีกฝ่ายพยายามสู้รบกับความง่วงงุน ปรับโฟกัสให้ชัด พอเห็นว่าเป็นผมก็ออกแรงทั้งผลักทั้งดันให้ตัวเองนั้นหลุดออกจากอ้อมกอด

"ปล่อย! เราเลิกกันแล้ว เลิกกันๆๆ" น้ำเสียงโมโหขั้นสุด คงโกรธมากจนไม่อยากเห็นหน้า ใบหน้ายับยุ่ง อดไม่ไหวจนต้องกดจูบแรงๆไปอีกหนึ่งที อีกฝ่ายง้างมือจะตีถึงอย่างนั้นก็ยังยั้งไว้

"ทำไมถึงทำแบบนี้" เขาถามเสียงนิ่ง แววตาวูบไหวคลายจะร้องไห้ ผมหอมหน้าผากก่อนเอ่ยปากเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง...

อย่างแรกคือเราสองคนมีอะไรก็บอกกันตรงๆมาตั้งแต่แรก สิ่งที่ทำให้พร้อมรักโกรธมากก็คือเรื่องนี้นี่เอง ผมเล่นหายไปไม่บอกอะไรเลย เขาเลยรู้สึกว่าตัวเองไม่สำคัญ

ผมขอโทษเขาจากใจจริงพร้อมสัญญาว่าต่อไปนี้มีอะไรจะบอกกันตรงๆ ส่วนเรื่องแม่ไม่เป็นปัญหาเพราะพร้อมรักไม่กลัว แต่ถ้าเอาเงินฟาดหัวเหมือนในละครแล้วจำนวนเงินมันมากมายมหาศาลถึงตอนนั้นก็จะยอมรับไว้ พูดไปหัวเราะไปเพราะเห็นผมทำหน้าไม่พอใจ

"ฟอด! ทีนี้ก็โอนเงินคืนผมมาด้วย" เขาหอมแก้มพลางแบมือขอเงินคืน กลายเป็นฝ่ายผมบ้างที่หัวเราะลั่น

"ต้องคืนด้วยเหรอ" ผมแกล้งกวนอารมณ์

"คืนสิครับ ก็นั่นมันเงินผม"

"เงินเธอแล้วทำไมถึงโอนมาให้ฉันล่ะ"

ใบหน้าของคนที่พึ่งจะคืนดีกันไม่ถึงห้านาทีเริ่มแสดงอาการเล็กน้อย ผมยกยิ้มพลางกดจูบริมฝีปากแสนดื้อดึงด้วยความหมั่นเขี้ยว กอดรัดร่างกายให้แนบชิดจะได้ไม่ดิ้นหนีไปไหน

"งั้นผมไม่เอาแล้วก็ได้" เขาถอนหายใจ ไม่สบตาราวกับจะงอนกัน ผมยังคงมองเขาอยู่อย่างนั้น เขาชอบเงินอันนี้ชัดเจนมาตั้งแต่แรก ในความหมายที่ผมคิดว่าผมเข้าใจเขาคือ ชอบที่มีเงินเยอะๆเพราะมันอุ่นใจดีเวลาเกิดเรื่องอะไรขึ้น บวกกับมีน้องชายเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวถ้าเกิดตัวเองตายไปจะได้ไม่ต้องห่วงมาก

แต่ถึงจะชอบเงินมากก็ไม่เคยขอเงินผมเลยสักครั้งนอกจากผมจะเป็นคนให้เอง ที่ขอคืนก็เพราะดีกันแล้ว ฉะนั้นมันก็ยังเป็นคงของเขาเหมือนเดิม

พร้อมรักโดนฟัดอยู่หลายทีก่อนที่ผมจะหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง กดโอนเงินคืนเขาไป แล้วโอนเพิ่มให้อีกเพื่อเป็นของขวัญปลอบใจ

คนตัวเล็กกว่ารีบหยิบมือถือที่วางอยู่ตรงหัวเตียงมาเปิดดู เห็นยอดเงินแล้วยิ้มสบายใจ แต่พอมียอดใหม่ถูกโอนเข้ามานอกจากจะยิ้มสบายใจแล้วยังยิ้มหน้าบาน พวงแก้มของสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อ จมูกหุบเข้าหุบออก ตลกมากๆ

"ขอบคุณมากนะค้าบ" ไหว้มาที่อกผมก่อนกอดซุกด้วยความดีใจ ความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นแบบคับเคลื่อนด้วยเงิน เขาเคยบอกผมไว้อย่างนั้น

ภารกิจง้อแฟนเป็นอันสำเร็จ ขณะเดียวกันเพียงรักร้องเรียกจากตรงบันไดให้ลงไปกินข้าว เราสองคนจึงพากันลงไป

"แหมมมม ดีกันแล้วสิ กอดประคองมาขนาดนี้" เด็กหนุ่มทำหน้าหมั่นไส้ พร้อมรักหัวเราะชอบใจกระโดดใส่น้องชายสุดที่รัก

สมกับที่ชอบกิน อาหารเย็นบ้านนี้ไม่มีมื้อไหนน้อยกว่าสี่อย่าง กินเก่งทั้งพี่ทั้งน้อง คนพี่เขาหาเงินเก่งด้วยถึงเลี้ยงน้องโตมาดีขนาดนี้

"จริงด้วยสิ พี่ว่าจะพูดเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว"

"อะไรเหรอครับ"

"รถน่ะ พี่ว่าจะซื้อมอเตอร์ไซค์ให้แก แกคิดว่าไง อยากได้ไหม"

ผมนั่งฟังเงียบๆปล่อยให้พวกเขาคุยกัน คนน้องตาโตเลยล่ะเมื่อได้ยินสิ่งที่พี่พูด เขาดูตื่นเต้นมาก

"พี่พร้อมจะซื้อให้เพียงเหรอ! จริงเหรอครับ"

"จริงสิ แต่แกต้องมีใบขับขี่ก่อนนะ"

"ก็ซื้อรถยนต์ไปเลยสิ" ผมอดไม่ได้ที่จะออกความเห็น

"เกินตัวไป อีกอย่างบ้านเราไม่มีที่จอด"

คนข้างกายหันมาบอก ใจจริงเขาก็คงอยากซื้อรถยนต์นั่นแหละ แต่พื้นที่บ้านไม่อำนวย ขนาดรถของผมยังต้องจอดอยู่นอกรั้ว ซึ่งมันค่อนข้างไม่ปลอดภัย

"งั้นก็เลือกมาสักคันสิ ชอบแบบไหน ฉันจะซื้อให้เอง"

"ไม่เอาน่า" อีกฝ่ายปฏิเสธทันที

"เอาเถอะ ไม่งั้นฉันจะซื้อทั้งบ้านใหม่ทั้งรถใหม่ให้เดี๋ยวนี้แหละ เธอก็รู้ว่าฉันทำจริง"

พร้อมรักถอนหายใจ ผมยกยิ้มพลางหันไปขยิบตาให้เพียงรักที่นั่งลุ้นอยู่

"เอาไงก็เอา" สุดท้ายก็ยอม

เขามีเงินซื้อเองแต่ผมอยากซื้อให้มากกว่า ก็สัญญาว่าจะดูแลอย่างดี โน้มไปหอมขมับแล้วบอกให้คนน้องไปดูมาว่าอยากได้แบบไหน รถยนต์น่ะนะ...

"ฮึ้ย! จนได้สิน่า"

ฟึดฟัดทำอะไรไม่ได้ ตัวเองเป็นคนอนุญาตเอง เพียงรักร้องดีใจยิ่งทำให้พี่ชายหมั่นไส้ เขาทำท่าจะตีน้องแต่ก็ตีไม่ลง หันมาเอาเรื่องผมแทน

"พี่น่ะ!"

"หึหึ... กินต่อเถอะ"

ยื่นมือไปเกลี่ยแก้มคนโมโหง่าย เอาใจโดยการตักอาหารให้ ใช้เวลาร่วมกันบนโต๊ะอาหารอย่างครื้นเครง จากนั้นก็แยกย้ายไปใช้เวลาส่วนตัวของตัวเอง

Tbc.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***