บทที่ 2 - ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับผม... ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่าอย่าเพิ่งรีบร้อนนัก

สวัสดีความรักกับการมีแฟนวันที่สอง เขานอนอยู่ข้างๆผมนี่เอง หลับปุ๋ยน่าเอ็นดูเชียว

แหวะ! แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าขนาดหลับยังดูดี

เมื่อคืนบ้านแทบแตก เมื่อเพียงรักกลับมาเจอแขกอันทรงเกียรติ ถามคำถามร้อยแปดพันเก้า สารพัดจะถามตามประสาคนไม่เชื่อสายตา โวยวายสติแตกที่พี่ชายอยู่ๆก็มีแฟน

แล้วช่างเป็นแฟนที่แสนเพอร์เฟค!

มันไม่เชื่อว่าพี่ชายของมันจะมีแฟนได้ วันๆเอาแต่นั่งทำงานอยู่หน้าจอคอม ออกจากบ้านนับครั้งได้ ไปไกลสุดก็แค่ตลาดกับร้านสะดวกซื้อ หลงทางเก่งก็ที่หนึ่ง เพราะอย่างนั้นจะเอาเวลาไหนไปมีกันล่ะ

คนเจ้ากี้เจ้าการอยากเป็นแฟนเลยรับหน้าที่ตอบคำถามทั้งหมดแทน แม้จะยังมีเรื่องตะขิดตะขวงใจ แต่ก็คลายสงสัยลงไปบ้างพร้อมทั้งยินดีกับความสัมพันธ์ของเราสองคน

และก่อนแยกย้ายเข้าห้องนอน มิวายกระซิบบอกคุณแฟนของพี่อีกว่าพี่น่ะชอบเงินมากที่สุดเลย ให้อะไรก็ไม่ดีใจเท่าให้เงิน ของกินน่ะเป็นรองเพราะต้องมีเงินถึงจะซื้อกินได้

พอได้ยินแบบนั้นเข้า เขาหันมาระเบิดเสียงหัวเราะใส่ผม บอกว่าเพียงรักตลกพอๆกับพี่ชายเลยเนาะ สมกับที่เป็นพี่น้องกันจริงๆว่างั้น

ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงนะ หน้าเงิน คบเพราะเงิน ก็แล้วแต่จะคิดจะเข้าใจเลย

...ผมน่ะชอบเงินด้วย จริงจังในความสัมพันธ์ด้วย ไม่ได้หรือไงล่ะ

"ที่รัก"

"อือ"

"ตื่นนานแล้วเหรอ"

"สามสิบนาทีได้"

"หืม"

ด้วยความที่เตียงผมมันเล็กมาก นอนคนเดียวสบาย แต่สองคนคือต้องเบียดเอา เบียดเสร็จโดนกอดตลอดคืน ผมนึกว่าตัวเองจะหายเข้าไปในตัวเขาแล้วนะ แบบหลอมรวมเป็นคนคนเดียวกัน

"ที่รัก"

"ครับ"

เขาเรียกผมแบบนี้ตั้งแต่เมื่อคืน บอกเรียกแบบนี้ดูสนิทกันดี แถมบอกให้ผมเรียกเขาว่าพี่เผ่า ใช้คุณมันดูห่างเหินเกินไป

โอเคเลย~ คุณพี่เผ่า

"ที่รัก"

"มีอะไรครับคุณพี่เผ่า"

เรียกแล้วไม่พูดนะ หาเรื่องกวน เห็นเขานิ่งๆพูดน้อยแบบนี้เป็นนักกวนประสาทหน้าตายอันดับหนึ่งเลย

"..."

"วันนี้ต้องไปทำงานไหม"

"อือ ออกสายๆ"

"น่าจะหาเวลาพักบ้างนะครับ เห็นสภาพเมื่อวานแล้วเดี๋ยวจะแย่เอา"

ร่างกำยำขยับมานอนซบอกพาดแขนกอดกัน ขณะที่ผมนั่งพิงหัวเตียงไถโทรศัพท์มือถือเช็คข่าวสารไปเรื่อยเปื่อย

ถ้าเป็นคนอื่นก็คงรู้สึกแปลก ไม่ชินเมื่อถูกคนเพิ่งรู้จักกอดหอม แต่สำหรับผมคือเฉยๆมาก ราวกับยอมรับโดยอัตโนมัติว่าอีกฝ่ายคือคนรัก

"ฉันอยากให้เธอย้ายไปอยู่ด้วยกัน"

"เห็นทีจะไม่ได้หรอกครับ น้องชายผมยังต้องการคนดูแล"

"เขาโตแล้ว"

"แต่เขาคือครอบครัวเพียงคนเดียวของผม"

"..."

"ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่านะครับ"

อีกฝ่ายไม่พูดอะไรอีก นอนกอดผมอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่าในหัวกำลังคิดอะไร ปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปช้าๆ จากห้าเป็นสิบเป็นยี่สิบนาที

"ลุกอาบน้ำเถอะครับ ผมจะลงไปทำมื้อเช้า"

ดันเขาออกเพื่อลุกไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน จากนั้นก็ลงไปข้างล้าง เห็นเพียงรักกำลังนั่งกินอาหารที่เหลือจากเมื่อคืน

"วันนี้เพียงกลับดึกหน่อยนะพี่พร้อม"

"แกจะไปไหนต่อ"

"เลิกงานแล้วเพียงจะไปงานวันเกิดเพื่อน"

"เพื่อนคนไหน พี่รู้จักไหม"

"อ่า... เป็นเพื่อนของไอ้ยิมอีกทีน่ะครับ"

"อ้าว แล้วเขาจัดที่ไหนกันล่ะ"

"คอนโดDAWANDA แถวย่านสุขุมวิท"

"โอเค ยังไงก็ส่งโลเคชั่นเลขห้องเลขชั้นให้ด้วยแล้วกัน"

"รับทราบ!"

"อือ"

เดินผ่านเจ้าน้องชายไปทางตู้เย็น จะเอาของเหลือออกมาอุ่นให้คุณพี่เผ่ากินเห็นทีจะไม่ดี เขามีเงินมากมายไม่เป็นจำต้องมากินกับข้าวเหลือๆด้วยซ้ำ อืม...งั้นทำข้าวผัดแล้วกัน

"แฟนพี่ยังไม่ตื่นเหรอ"

"ตื่นแล้ว"

"เขาหล่อมากเลยเนาะ หล่อแบบหล๊อหล่ออออ"

"หึๆ ขนาดนั้นเลยนะ"

"ขนาดนั้นเลยแหละ"

ก็นะ... เรื่องความหล่อเหลาเขาชนะขาดลอย แถมยังเก่งแล้วก็รวยมหาศาล บางทีก็แอบภูมิใจเล็กๆที่ได้ของแรร์ไอเทมแบบนี้มาครอบครอง

เร่งมือผัดข้าวระหว่างที่เขายังไม่ลงมา ใส่หมู ใส่ไข่ ใส่กุ้ง เทข้าว ปรุงๆ เสร็จก็โรยต้นหอมซอย ปิดไฟตักใส่จาน โรยพริกไทยใส่ผักชีตกแต่งหน้าอีกนิดหน่อยเป็นอันเรียบร้อย

"เพียงไปก่อนนะพี่พร้อม"

"อือ ไปดีมากดี"

ไอ้เด็กแสบเก็บจานชามมาวางไว้ในซิงค์ล้างจาน แวะกอดหนึ่งทีก่อนจะตีก้นเราอีกหนึ่งครั้ง พอเราจะตีคืนมันก็รีบวิ่งหนีออกไป ได้ยินเสียงปิดประตูบ้านประจวบเหมาะกับที่คุณพี่เผ่าเดินเข้ามาพอดี

"เขาออกไปไหน" เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางคลอเคลียเรา กอดหอมจนพอใจจึงผละออกไป

"ทำงาน"

"อ่อ..."

วางจานข้าวลงบนโต๊ะ วนเปิดตู้อีกรอบเพื่อหยิบน้ำมารินใส่แก้ว ตัวเองยังไม่หิวเลยไม่ได้ทำอะไรเพิ่ม

"กาแฟด้วยได้ไหม"

"ไม่มีหรอกครับ บ้านนี้ไม่ดื่มกาแฟน่ะ"

"งั้นก็ไม่เป็นไร"

ผมมองเขาขณะที่เขาก้มมองจานข้าว นิ่งเหมือนไม่อยากกิน

"ปกติตอนเช้าพี่กินอะไรครับ"

"กาแฟ"

"อย่างเดียว?"

"..." พยักหน้า

ผมเลยดึงจานข้าวมาไว้ตรงหน้าตัวเองแทน ใช้ช้อนตักพอดีคำแล้วยื่นไปหาเขา

"วันหลังผมจะออกไปซื้อมาไว้ให้ วันนี้ก็กินข้าวผัดรองท้องไปก่อน โอเคไหม"

เขาอ้าปากงับคำข้าวพลางพยักหน้า กลายเป็นว่าต้องนั่งป้อนอยู่อย่างนั้นกระทั่งหมดจาน เอ้อระเหยจนเกือบสิบโมงถึงจะออกไปทำงาน มิวายทิ้งท้ายว่าจะกลับมาค้างด้วย

ทำงานเพลินจนลืมเวลา สักสี่โมงเย็นกว่าๆผมรีบออกไปซื้อของสดเข้าบ้านและไม่ลืมซื้อกาแฟคั่วบดอย่างดีกลับมาด้วย ราคาปาดเหงื่ออยู่เหมือนกันนะครับ

แต่ท่านไม่ต้องห่วง คุณพี่เผ่าเขาโอนเงินให้อย่างที่ปากว่าไว้ ผมเลยใช้เงินนั่นซื้อครับ คิคิคิ

อาหารเย็นวันนี้ไม่ได้ทำเยอะเพราะเจ้าน้องชายกลับดึก กินเลี้ยงวันเกิดอะไรเพื่อนเขานั่นแหละ กลับมาบ้านก็คงจะอิ่มแปล้

เวลาต่อมา

คุณพี่เผ่ากลับมาถึงบ้านราวๆหกโมงเย็นซึ่งผมทำอาหารเสร็จพอดี ไม่มาเปล่าเขามาพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า บอกหน้าตายอีกว่าจะมาอยู่ด้วย

ห้ะ?

คุณพรี้!!!!!

บ้านช่องหลังใหญ่โต ไหนจะเพนท์เฮ้าส์สุดหรู ทำไมคุณพี่เผ่าคนดีถึงไม่ไปอยู่ มาอยู่อะไรในบ้านหลังเล็กแค่นี้ เตียงก็แค่นั้นเดี๋ยวก็นอนปวดหลัง

อะไรในตัวผมทำให้เขาคลั่งขนาดนี้ครับทุกท่าน คือผมไม่ได้จะอวยตัวเอง แต่เอะอะกอดเอะอะหอมมันชักจะเกินไปหน่อย บางทีก็รำคาญ วอแวไม่เลิกไม่ราเสียที นี่เพิ่งรู้จักกันแค่สองวันเองนะ

โวยวายในใจไปก็เท่านั้น เอาเข้าจริงผมไม่คิดจะปฏิเสธเขาด้วยซ้ำ ย้อนแย้งแบบแปลกๆ ไม่อยากยอมรับเลยว่าเป็นแบบนี้มันก็ดี...

โอ๊ย! ผมมันคนย้อนแย้งโว้ยยยยยย

"หิวแล้ว"

"ไปล้างมือสิครับ"

มัวแต่หงุดหงิดงุ่นง่าน สุดท้ายได้แต่ถอนหายใจแล้วรีบตั้งโต๊ะ อีกฝ่ายล้างมือเสร็จก็มานั่งรอ

"พี่จะอยู่นานแค่ไหน"

"ก็จนกว่าเธอจะยอมย้ายไปอยู่กับฉัน"

"น่าจะอีกนาน"

ย้ายน่ะย้ายได้ ดีเสียอีกจะได้เปลี่ยนบรรยากาศในการทำงานบ้าง แต่ที่ยังไม่ไปหลักๆผมเป็นห่วงน้องชายน่ะครับ

"ฉันรอได้"

ผมชอบชีวิตของตัวเองนะ มันเรื่อยๆเอื่อยๆ ไม่ต้องไปสู้รบปรบมือกับใคร ถึงอย่างนั้นข้อเสียมันก็มีครับ ด้วยความอยู่แต่บ้านเวลาไปไหนถ้าไม่หลงทางก็นั่งรถเลยป้ายตลอด จำอย่างอื่นแม่นนะแต่กับเรื่องเส้นทางนี่ขอยอมแพ้

"อร่อย"

ขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เสียงทุ้มนุ่มดังเรียกสติ เขาเอ่ยชมพลางกินข้าวคำใหญ่ มีการตักกับข้าวมาให้กันอีกต่างหาก

"อร่อยก็กินเยอะๆ"

ใช้เวลาสักพักกว่าจะกินเสร็จ เขาเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บข้างบน บ่นว่าอยากซื้อเตียงนอนให้ใหม่ ของเดิมมันสำหรับนอนคนเดียว

ด้วยความที่บ้านหลังเล็ก พื้นที่ใช้สอยไม่ได้มีมากมาย คนที่เคยอยู่บ้านหลังใหญ่อาจไม่สะดวกสบาย แต่ไม่เห็นใจหรอกนะเพราะนี่มันบ้านผมนี่นา อยู่มาตั้งแต่เด็กจนโต

ทำความสะอาดครัว ล้างจานชามเสร็จเรียบร้อยก็เอาไอติมมานั่งกินหน้าทีวี ดูรายการเบาสมอง ปกติจะทำงานช่วงกลางคืนด้วย ยาวถึงตีสามตีสี่ แต่เพราะเขามาอยู่ด้วยคาดว่าน่าจะไม่ได้ทำอย่างนั้นแล้ว

โต๊ะทำงานตั้งอยู่ในห้องนอนครับ ถ้านั่งทำเกรงว่าน่าจะรบกวนการนอนของอีกฝ่าย ซึ่งผมไม่ต้องการให้เป็นอย่างนั้น ชีวิตผมมันก็มีแค่นี้แหละครับ ใครเบื่อต้องขออภัยจริงๆ

"ที่รัก"

"หืม?"

ร่างสูงใหญ่เดินลงบันไดมา กลิ่นหอมสดชื่นของสบู่ลอยมาเตะจมูกจนต้องหันไปมอง

"พรุ่งนี้จะมีคนเอาเตียงมาส่ง ฉันโทรสั่งไปแล้ว"

"ห๋า! ไม่คิดจะปรึกษากันก่อนเลยหรอ"

"จะได้นอนสบายๆไงครับ"

เขานั่งลงพลางดึงผมไปกอดไว้ ใบหน้าอยู่ใกล้ซึ่งง่ายต่อการแทะเล็มแก้มผมมากมาย หอมๆดมๆอยู่อย่างนั้นแหละครับ

"ห้องก็เล็กแค่นั้น"

"มันเป็นแบบประกอบได้ เบาะเบอะอะไรก็นุ่มสบาย"

"เอาที่สบายใจแล้วกัน เบื่อจะพูดด้วยแล้ว"

"หึ! หน้างอๆ"

ใครว่าเขานิ่งผมขอเถียงขาดใจเลย กับคนอื่นอาจจะบุคลิกหนึ่งแต่อยู่กับผมก็เป็นแบบนี้

มือหนาบีบปากผมไว้แล้วกดจูบแรงๆย้ำๆ คนไม่มีทางสู้พยายามดันออก รำคาญด้วยเจ็บด้วย!

"อื้อ! พี่เผ่าาาา"

"ทำไมน่าเอ็นดูแบบนี้ หืม? หืมมมม"

จากนั้นก็โดนฟัดไปตามระเบียบ

Tbc.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***