บทที่ 1 - ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับผม... จะเริ่มต้นกันแบบแปลกๆหน่อย

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่ออยู่ๆคุณก็มีแฟน...

เรื่องแปลกประหลาดที่ว่ากำลังเกิดขึ้นกับผม เพียงเพราะตื่นขึ้นมาในห้องนอนของเขา

แน่นอนว่าเราสองคนไม่ได้รู้จักกันมาก่อนและผมก็จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยสักนิดเดียว โอเคเรามีอะไรกันแหละครับ ตามร่างกายของผมมีร่องรอยแห่งความเร้าร้อนเต็มไปหมด แถมยังปวดสะโพกร้าวลงไปถึงขา ทางเขาเองก็เช่นกัน แผ่นหลังกว้างนั่นเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน

เรานั่งมองหน้ากันสักพัก เป็นเขาที่อยู่ๆก็เอ่ยขอผมเป็นแฟน บอกจะรับผิดชอบดูแลทุกอย่าง

ได้ยินแบบนั้นก็อึ้งสิครับ ใช่! มันเป็นครั้งแรกของผม แต่ผมก็บอกเขาไปตามตรงว่าไม่ได้ซีเรียส ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไร นอกจากไม่ฟังกันแล้วยังรวบรัดตัดตอนเอาเองว่าเราสองคนเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ สามารถเปิดเผยให้คนทั้งโลกรู้โดยไม่อาย

ครับ!

ช่วยด้วยครับ!

จู่ๆผมก็มีแฟนโดยไม่ทันตั้งตัว

......................

แฟนห่าอะไรหายหัวไปเลย...

เป็นประโยคที่วนเวียนอยู่ในหัวหนึ่งสัปดาห์เต็ม อีกฝ่ายได้เบอร์โทรไปไม่ยักกะติดต่อมา น่าจะหลอกกันเล่นแล้วล่ะ พอคิดแบบนั้นก็นึกโล่งใจจะได้ไม่ต้องคิดมากเรื่องเขาอีกต่อไป

"พี่พร้อม! เพียงไปแล้วนะ"

"ไปดีมาดี กลับไม่เกินสองทุ่มนะโว้ย"

"คร้าบบบบบ"

ด้วยความเป็นนักแปลฟรีแลนซ์เวลาทำงานเลยไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่อง แถมรับงานมาทีหนึ่งก็มากมามก่ายกอง หามรุ่งหามค่ำแบบยาวๆ เงินมันหอมหวานนี่นา แถมยังต้องกินต้องใช้ น้องก็ยังต้องเรียนหนังสือ ดีที่บ้านไม่ต้องเช่าแบ่งเบาภาระไปได้เยอะ

มาคิดๆดูที่วันนั้นเมาแล้วเสียตัวเป็นเพราะทะเลาะกับน้องนี่แหละ ใกล้จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้วไอ้เด็กนั่นมันอยากไปอยู่หอ ไอ้เราก็ห่วงบวกกับบ้านไม่ได้ไกลจากที่มันจะเข้าเรียนเท่าไร มันจะไป! เราไม่ให้ไป! กลายเป็นทะเลาะกัน

ผมเลยนัดเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวออกไปดื่ม จำได้แค่ว่าดื่มหนักมาก ปากก็บ่นให้เพื่อนฟัง หลังจากนั้นลุกไปเข้าห้องน้ำแล้วภาพก็ตัดไปเลย ถามเพื่อนยิ่งไม่ได้ความเพราะมันเองก็เมาไม่ต่างกัน คงต้องรอถามคุณแฟนคนนั้นน่ะนะ

ว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเป็นยังไง

ชื่อเสียงเรียงนามอะไรก็ลืมถาม มัวแต่ตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น กลับมาบ้านเจอน้องนั่งร้องไห้อยู่เพราะโทรหาแล้วเราไม่รับสาย สุดท้ายนั่งปรับความเข้าใจกันอย่างจริงจัง โดยสัญญาแหละว่าจะให้ไปอยู่ได้ แต่เสาร์อาทิตย์เอ็งต้องกลับมานอนบ้านนะโว้ย ค่าเช่าหอก็ต้องหาเงินจ่ายเอง

มันดีใจใหญ่ ตบปากรับคำเสร็จสรรพ วันต่อมารีบออกไปหางานพาร์ทไทม์ทำ แล้วก็ได้ด้วยนะ เป็นงานร้านกาแฟใกล้มหาวิทยาลัยที่มันจะเข้านั่นแหละ

Rrrrrrrrrrrr

"พร้อมรักพูดครับ"

(ออกมาเจอกันหน่อย)

"หือ? นั่นใครครับ"

(ฉันเอง ออกมาหน้าบ้านหน่อย)

ฉันเองน่ะฉันไหน! จะว่าไปเสียงมันคุ้นหูแบบแปลกๆ รีบลุกไปส่องหน้าต่าง ปรากฏว่าคุณแฟนที่หายหัวไปหนึ่งสัปดาห์ตอนนี้ยืนอยู่หน้าบ้านครับทุกท่าน!

โอเค... เข้าใจละ

"งั้นรอแป๊บนึงนะครับ"

บ้านผมเป็นบ้านสองชั้นหลังเล็กๆ ตั้งอยู่ท้ายซอยแปดในพื้นที่ของชุมชนร่วมบำรุง

เร่งฝีเท้าออกมาเปิดประตูรั้ว เผยให้เห็นชายหนุ่มที่สูงกว่ากันหลายเซน แต่ถ้าเทียบกันจริงๆเขาสูงกว่ามาก สุดหัวผมถึงแค่ไหล่เขาเอง หุ่นเหิ่นไม่ต้องพูดถึงเลยครับ แข็งแรงกำยำดูดุดันน่าเกรงขาม ขณะที่ผมสมส่วนติดจะลงพุงนิดๆ ไม่มีอะไรเทียบเขาได้เลย

อ๋อย~ พูดแล้วก็อายตัวเอง

"ทำไม่ถึง..."

พรึ่บ!

อีกฝ่ายพอเห็นหน้าก็ยื่นมือมาดึงผมเข้าไปกอดไว้ในอ้อมอกทันที ใบหน้าหล่อเหลาตามแบบฉบับฟ้าประทานซุกซบอยู่ตรงซอกคอ จมูกโด่งคมสันสูดดมกลิ่นกายพลางขยับท่อนแขนกอดรัดให้แน่นขึ้น

"อื้ออออ คุณ! ผมหายใจไม่ออก"

"..."

เขาผ่อนแรงลงเล็กน้อยและยังคงกอดอยู่อย่างนั้น

"นี่ โอเคไหมครับ"

บางทีเขาอาจจะเหนื่อย... เดาว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นนะครับ เลยยืนให้เขากอดจนพอใจแล้วกระซิบบอกว่าเข้าบ้านกันเถอะ

พอมองดูดีๆแล้วถึงเห็นว่าเขาเหนื่อยล้ามากขนาดไหน ใบหน้าดูโทรมขาดการบำรุง หนวดขึ้นเต็มไปหมด ยิ่งดวงตานี่ยิ่งเห็นชัด พร้อมจะหลับได้ทุกเมื่อ

เขานั่งอยู่ที่โซฟาขณะที่ผมนั่งอยู่บนตักของเขาอีกที กอดซบอยู่อย่างนั้น ถามว่าอึดอัดไหม... ก็นิดนึง ต้องเกร็งเพื่อไม่ให้ตัวเองทิ้งน้ำหนักตัวใส่เขามากจนเกินไป

เรามันไม่ใช่คนผอมบางร่างน้อย เรามันผู้ชายรูปร่างสมส่วนที่มีพุงย้อยๆให้คอยกวนใจ ของกินอร่อยใครจะสนกันล่ะ

"นี่คุณครับ ไม่เมื่อยเหรอ"

"อือ" เขาครางเสียงเบา

"ปล่อยผมเถอะ จะได้นั่งสบายๆ"

นิ่งมาก... ไม่ใช่ว่าหลับไปแล้วเหรอ กลัวจะเป็นอย่างนั้นเลยถือวิสาสะจับใบหน้าเขาให้เงยขึ้นเพื่อที่จะดู

อ่า...

"หลับ"

อย่างที่เห็นเลยครับ หลับตาพริ้มหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ โอเคจ้า นอนหลับฝันดีนะสุดหล่อ

ผมค่อยๆขยับลงจากตัก จับเขานอนบนโซฟาดีๆ เสร็จก็เดินขึ้นไปเอาผ้าห่มลงมาห่มให้ สรุปต้องรอเขาตื่นถึงจะได้คุยกัน...

เวลาต่อมา

...ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะหลับไปนานมาก หกโมงเย็นแล้วครับทุกท่าน ผมกำลังเข้าครัวทำอาหารรอน้องชายและทำเผื่อเขาด้วย

หมับ!

"หอม"

พ่อหนุ่มรูปหล่อเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง แน่นอนว่าคนที่จมจ่อมอยู่กับสมาธิสะดุ้งตกใจไปตามระเบียบ เขาสวมกอดจากทางด้านหลังพลางกดจมูกหอมขมับไล่ลงมาถึงซอกคอ

เออดีเนอะ! ผมก็ยืนนิ่งให้เขากอดเขาหอมโดยไม่รู้สึกกระดากอายอะไรเลย

"หิวข้าว" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอก

"อืม เสร็จหมดแล้วล่ะ เหลือทอดไส้กรอกอีกอย่างเดียว"

เพียงรักมันชอบกินไส้กรอกมาก ยิ่งมีชีสนะยิ่งชอบ กินได้ทุกวันไม่มีเบื่อ ยกหม้อแกงเขียวหวานลงแล้วตั้งกะทะเตรียมทอดต่อ

"ใจคอจะเกาะกันอยู่แบบนี้เหรอ"

"อือ"

ไม่ถนัดนิดหน่อยแต่ก็ปล่อยให้กอดอยู่อย่างนั้น เดินไปจัดโต๊ะ ตักข้าวตักแกงไปวาง เขาจึงผละออกไปนั่งทานไม่พูดไม่จา เทไส้กรอกชีสถุงใหญ่ลงทอดในกะทะหมดเลย จิ้มกินกับซอสมะเขือเทศ ก็ดี น้ำจิ้มซีฟู้ดนี่ก็สุดยอด

"อร่อยไหมครับ"

"อืม"

"ขนมจีนก็มีนะครับ ถ้าไม่อิ่มเติมได้ตามสบาย"

บ้านนี้เรื่องกินเรื่องใหญ่(รองจากเรื่องเงินที่ผมจะชอบมากเป็นพิเศษ) เอาจริงๆผมชอบกินมาก น้องเองก็เช่นกัน อาหารในแต่ละวันเลยหลากหลายเมนู อย่างวันนี้ก็ทำแกงเขียวหวานเนื้อ ผัดกะเพราหมูสับหมูกรอบใส่ไข่เยี่ยวม้า ซุปผักไว้ซดให้คล่องคอ น้ำพริกมันปูบวกผักลวก แล้วก็ไส้กรอกทอด ถ้าไม่หมดเก็บใส่กล่องเข้าตู้เย็นไว้อุ่นกินตอนเช้าต่อ

"เธอเองก็มากินด้วยกันสิ"

"ผมรอกินพร้อมน้องชายน่ะครับ"

"เธอมีน้อง?"

"ครับ"

"อ่อ... ฉันเองก็มีเหมือนกัน"

เราสองคนไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของกันและกัน... คุณว่ามันแปลกไหมล่ะครับ นอกจากมีแฟนแบบไม่ทันตั้งตัวแล้วยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแฟนของตัวเองอีก

ผมเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม มองเขาที่กำลังเอร็ดอร่อยกับอาหาร บรรยากาศรอบข้างไม่ได้เงียบจนน่าอึกอัด หากจะดำเนินสถานะนี้ต่อไป...

"เราควรแนะนำตัวต่อกันได้หรือยังครับ"

จ้องเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทของอีกฝ่าย เขาดูพอใจกับสถานการณ์จนปิดไม่มิด อะไรทำให้เขารู้สึกอย่างนั้นกันนะ

"ฉันชื่อเผ่าเพชร..." เขาเอ่ย

จากนั้นก็แนะนำตัวต่อว่า เขาอายุสามสิบสามปี เป็นผู้บริหารโรงแรมลักษมีธานี(ของตระกูลฝั่งแม่)ซึ่งมีสาขาอยู่ในจังหวัดใหญ่ๆหลายแห่งและมีรีสอร์ทในเครือทั่วประเทศ นอกจากนี้ยังเป็นผู้บริหารบริษัทผลิตผ้าและเสื้อผ้ารายใหญ่อย่างทวีโรจน์การทอ(ของตระกูลฝั่งพ่อ) รวมไปถึงเป็นเจ้าของบริษัทผลิตอาหารแช่แข็งชื่อดังอย่าง PhP Industry

หลังจากฟังจบคุณรู้ไหมว่าในหัวผมมันโล่งไปหมด นี่ผมกำลังเผชิญหน้าอยู่กับใครกันเนี้ย!!!

คนระดับเขาไม่น่ามาเสียเวลากับคนไม่มีอะไรเลยอย่างผมนะเอาดีๆ ควรเอะใจตั้งแต่เขาขับปอร์เช่มาส่งแล้วไหมแก

ที่น่าตกใจคือต้องเก่งไหนขนาดไหนถึงบริหารได้ตั้งสามบริษัท สภาพเขาถึงแย่อย่างที่เห็น ไม่เจ็บป่วยก็นับว่าพระเจ้ายังปรานี

"อ้อ! แล้วฉันก็เป็นลูกชายคนโต มีพี่สาวและน้องชายอีกอย่างละคน"

"ผมพูดไม่ออกเลยแฮะ เฮ้อ! เอาเป็นว่าผมชื่อพร้อมรัก อายุยี่สิบหกปี อาชีพนักแปลอิสระ" ไม่มีอะไรให้อวดนอกจากบ้านกับเงินประกันที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ แล้วก็เล่าคร่าวๆอีกนิดหน่อยว่าอาศัยอยู่กับน้องแค่สองคน

"เธอเองก็เก่งเหมือนกัน" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มฟังแล้วดีต่อใจไม่น้อย

ถ้าน้ำตาแตกไม่ต้องสงสัยเลยว่าเพราะอะไร ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครมานั่งชมผมแบบนี้หรอก ญาติพี่น้องก็ตัดขาดกันไปนานแล้ว พวกคนเห็นแก่ตัวที่หวังเคลมเงินคนอื่นแบบนั้นนับญาติไม่ลงจริงๆ

พวกท่านเสียไปก่อนที่ผมจะเรียนจบ สี่ปีเห็นจะได้แล้วล่ะครับ ตอนนั้นเพียงรักอายุแค่สิบสี่สิบห้าปีเองมั้ง วัยกำลังโตน่ะ หัวเลี้ยวหัวต่อสุดๆ แต่มันก็ดีครับ เป็นเด็กดี พึ่งพาอาศัยได้

"ผมแค่แสบตาเฉยๆ ไม่ได้จะร้องไห้หรอกนะ ยังไงก็ขอบคุณที่ชมเพราะผมก็คิดว่าตัวเองเก่งอยู่เหมือนกัน"

เขาขำในลำคอเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความขบขัน เท่าที่สังเกตเป็นคนค่อนข้างพูดน้อย เก็บอาการเก่ง ถ้าไม่สังเกตดีๆจะไม่รู้เลย เขาคงต้องการให้คนอื่นจำภาพแบบนั้นแน่ๆ

"จริงด้วยสิ! ผมอยากรู้เรื่องคืนนั้น ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเราสองคนถึงได้..."

"เธอเมามาก เดินมาชนฉันที่หน้าห้องน้ำ ขอร้องให้พาเข้าไปฉี่หน่อย"

"แล้วก็พาไป?"

"ใช่" เขาพยักหน้าพลางย้ายมานั่งข้างๆ ท่อนแขนแข็งแรงโอบรัดร่างกายผมไว้ ใบหน้าเราใกล้กันเพียงคืบ สัมผัสถึงลมหายใจอุ่นอาบรดจนต้องเอียงหน้าหนี

ฉวนโอกาสเก่งใช้ได้เลยนี่...

สถานการณ์แบบนี้มันคืออะไรกันเนี่ย!!!

"แล้วหลังจากนั้นนายก็งอแงอยากกลับบ้าน"

"คุณก็เลยพาผมไปที่เพนท์เฮ้าส์ของคุณซะเลย?"

"ก็นะ ฉันถูกใจอะไรที่มันธรรมดาๆแต่ดันน่าค้นหา"

คุณพี่จะมาค้นหาอะไรผมครับ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่พุงย้วยๆกับหน้าตาบ้านๆ ไม่มีอะไรมำให้คุณเร้าใจได้หรอกนะครับพ่อรูปหล่อ

เออะ! ยิ้มแห้งเลยครับนาทีนี้ ขยับตัวยุกยิกให้รู้ว่าอึดอัด แต่มันไม่ได้ผลหรอกครับ เขายิ่งกอดรัด ยิ่งขยับหน้าเข้ามาใกล้ พางพูดชิดใบหูว่า...

"น่ารักจริงๆ"

อ๊ากกกกกกกกกกกก

"พอๆๆ เลิกแกล้งผมได้แล้วน่า"

"หึ! ฟอดดดด"

จึ้ก! เขากดจมูกเข้ากับแก้มของผม สูดดมเสียเต็มแรงจนรู้สึกเจ็บก่อนผละออกไปนั่งยิ้มอย่างผู้ชนะ ช่างน่าหมั่นไส้อะไรอย่างนี้!

"จริงจังมากน้อยแค่ไหนล่ะครับ ถ้าจะเล่นๆก็เชิญป้ายหน้า ผมชอบความสัมพันธ์ที่มันไปกันรอด"

"ถ้าไม่จริงจังฉันคงไม่มาอยู่ที่นี่"

"จริงอะ?"

"จริงสิ แล้วคืนนี้ฉันก็จะค้างที่นี่กับแฟนสุดที่รักของฉัน"

สุดที่รักก็แย่ละ

ไปพูดแบบนี้กับคนอื่นคงหลงตายห่า แต่ไม่ใช่กับไอ้พร้อมรักโว้ย ความรักที่ดีคือความรักที่เต็มไปด้วยความจริงใจ ผมไม่เชื่อเพียงเพราะเขาบอกว่าจริงจังหรอกนะ

ก็แค่ลมปากของคนเพิ่งรู้จักกัน

"ผมชอบเงินมากนะบอกไว้ก่อน แล้วก็รักสบายสุดๆ โชคดีจริงๆที่ได้เป็นแฟนคนรวยอย่างคุณ"

ดูออกไหมว่าผมประชด... หมั่นไส้ท่าทางกวนประสาท! นั่งยิ้มอยู่ได้ ก่อนหน้านี้ยังทำเป็นเก็บอาการเก่งอยู่เลยพ่อคุณ เฮ้อ~ แต่ใจจริงก็อยากมีชีวิตสุขสบาย ไม่ต้องทำงาน นอนใช้เงินไปวันๆเหมือนกัน

"เอาเลขบัญชีมาสิครับ จะโอนเช้าโอนเย็นเลย"

คนเจ้าเล่ห์ยื่นหน้ามากระซิบใกล้ๆพลางยื่นโทรศัพท์เครื่องสวยมาให้ ผมบึนปากใส่พลางรับมากดหมายเลขบัญชีลงไป เอาสิ! ใครมันจะแน่กว่ากัน

กล้าโอนก็กล้าใช้นะโว้ยยยย

"ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะครับสำหรับการเลี้ยงดู" แทบจะกราบยอดอก

...ภายใต้บรรยากาศอันเงียบสนิท เรานั่งสบตากัน ความสัมพันธ์แบบไม่ทันตั้งตัวจะพัฒนาไปได้มากน้อยแค่ไหนขึ้นอยู่การทำความเข้าใจของแต่ละคน

ตอนนี้ยังไม่รักก็ไม่เป็นไร ความรู้สึกมันสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว ในท้ายที่สุดถ้าเราไปด้วยกันต่อไม่ไหว... ผมขอไม่รับปากแล้วกันว่าจะเสียใจไหม อย่างมากก็คงขอบคุณที่เข้ามาทำให้ชีวิตมีสีสันล่ะนะ

Tbc.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***