เรื่องราวตาลปัตรพลิกพันชีวิตสาวงาม

ในยุคสมัยที่มีแต่ความเจริญก้าวหน้า ทุกสิ่งอย่างพึ่งพาซึ่งกันและกัน ระบบกระแสไฟฟ้า เครื่องสื่อสารอิเล็กทรอนิกส์ หรือแม้แต่พลังงานที่มองไม่เห็นก็ถูกนิยามขึ้นมาในคำศัพท์ภาษาให้เข้าใจง่าย

ตระกูลหวังครั้งอดีตยังเป็นเพียงต้นตระกูลล้าหลัง ไม่มีหัวคิดการค้าแต่อย่างใด ทรัพย์สินเงินทองส่วนมากล้วนแล้วแต่เป็นบุญเก่า ยังไม่มีใครสามารถสร้างผลกำไรมหาศาลเข้าตระกูลได้จนกระทั่ง หวังลี่กวง ชายผู้ที่ทุ่มทั้งชีวิตเพื่อศึกษาระบบอิเล็กทรอนิกส์ให้รู้แจ้งจนเข้ากระดูกดำ

เขาสร้างชื่อเสียงให้ต้นตระกูลทั้งยังหยิบจับรายได้มหาศาลมาไว้ในอุ้งมือ ครอบครัวตระกูลหวังเฟื้องฟูขึ้นมากในช่วง30ปีมานี้

เมื่อไม่นานภรรยาของหวังลี่กวงได้ให้กำเนิดบุตรสาวออกมาคนหนึ่ง เธอมีนามว่า "หวังหลิงหลิง" แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด หลังจากที่แม่ของเด็กได้ให้กำเนิดบุตรสาวขึ้นจู่ๆเกิดภาวะช็อคกระทันหันทำให้เกิดการสูญเสียที่น่าโศกเศร้า

หวังหลิงหลิงไม่เคยแม้กระทั่งจะได้จับมือถือแขนกับผู้เป็นแม่ นั่นถือเป็นปมที่อย่างหนึ่งที่ทำให้เธอรู้สึกแย่อย่างมาก แต่เพราะเธอนั้นเป็นลูกเพียงคนเดียวที่ต้องสืบทอดวงศ์ตระกูล พ่อของเธอคอยเอาแต่พร่ำสอนให้เธอศึกษาด้านไอที วันๆเอาแต่กรอกหูเธอให้เก่งอย่างนั้นเก่งอย่างนี้ จนเธอเองก็รู้สึกเอือมระอา

พออายุได้20ปีหลังจากนั้นเธอก็เริ่มเกเรพ่อพูดอะไรเธอก็ไม่ฟัง วันๆเอาแต่หมกตัวอยู่กับหนังสือนิยาย แต่เพราะนั่นเป็นเพียงความสุขเดียวของเธอแล้วจริงๆ

ในงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของหวังหลิงหลิง ปีนี้เธอก็อายุ25ปีแล้ว ใครๆต่างก็ให้คำแนะนำเธอราวกับว่าพวกเขานั้นเป็นอาจารย์ผู้เก่งกล้า พ่อของเธอก็เอาแต่นอบน้อมเชื่อฟังคำแนะนำทั้งพี่พอลับหลังพวกเขาก็ชอบแสดงสีหน้าแหยะๆออกมา

"หลิงหลิง" พ่อของเธอกำลังพับเสื้อเชิ้ตแขนยาวขึ้นมาไว้ที่ข้อศอก เขามองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่ได้มีคำกล่าวเอ่ยตักเตือนใดๆหลุดออกมาแต่นั่นกลับเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยน่ายินดีนักสำหรับสาวน้อย

"ตอนนี้อายุ25แล้วนะ" วันนี้เขามาแปลกจริงๆ ความสุขุมแต่แฝงเจือไปด้วยเรื่องราวมากมายที่อยากพูด แต่แล้วก็ตัดสินใจกลืนมันลงคอ

"ค่ะ" เธอหลุบตาลงต่ำมองพื้นห้องอย่างประหม่า

"ฉันจะให้แกเข้าไปเรียนรู้หลักการทำงานและวิธีการต่างๆในบริษัท ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป" ชายหนุ่มเบี่ยงหน้าหันหนีไปทางอื่นขณะคุยเรื่องนี้กับเธอ

"ไม่ค่ะ ฉันจะไม่ไป" สายตาของเธอแข็งกร้าว จ้องมองผู้เป็นพ่อไม่ละสายตา

หวังลี่กวงรีบหันหน้ามามองลูกสาวตัวเองอย่างไว เธอเพิ่งปฎิเสธความหวังดีของเขางั้นหรอ!

"แกว่ายังไงนะ ไม่ไปงั้นหรอ!" เขาขึ้นเสียงใส่ลูกสาวของตัวเองทันที

สาวน้อยตกใจกับการถูกตะคอกใส่เล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงท่าทีแข็งกร้าวนั้นเอาไว้ทั้งที่หัวใจกำลังเต้นระสั่น หวั่นกลัวว่าอีกคนจะโกรธเธอมากๆอยู่

"ไม่รู้แหละ ยังไงพรุ่งนี้แกก็ต้องไป!" คนเป็นพ่อออกคำสั่งเด็ดขาดขึ้นมาทันที

จู่ๆเสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้นขณะที่คนเป็นพ่อออกคำสั่งนั่น แสงสีฟ้าฟาดลงบนพื้นเป็นแบ็กกราวพื้นหลังขับให้คำพูดของหวังลี่กวงดูน่าเกรงขามขึ้นมา หลังจากนั้นไม่นานฝนก็เทกระหน่ำลงมาไม่หยุดหย่อน

ถึงอย่างนั้นหวังลี่กวงก็ยังหยิบเสื้อตัวนอกของเขาที่เพิ่งพาดลงบนเก้าอี้ไม้ราคาแพงเดินออกไปด้านนอกที่มีอากาศหนาวเหน็บ ฝ่าสายฝนที่ตกหนักราวกับกลั่นแกล้งกันไปขึ้นรถและขับออกไปทันที

หลิงหลิงได้แต่มองตามผู้เป็นพ่อเดินผ่านหน้าเธอไป หญิงสาวกลับไม่สนใจแล้วเดินหัวร้อนขึ้นห้องไปทันที

"ไม่เข้าใจเลยจริงว่าทำไมถึงต้องบังคับกันขนาดนี้!" เธอพ่นวาจาเชิงตัดพ้อออกมาเพียงลำพังขณะแช่อ่างอาบน้ำสวยๆอยู่

ไม่นานสาวเจ้าก็เดินมานั่งบนเตียงพร้อมชุดนอนลายหมีพูสีเหลืองของเธอ หญิงสาวนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าแล้วก็ยังโมโหไม่หาย หากไม่ใช่เพราะเธอคือลูกของเขาเธอก็ไม่มีวันให้เขามาบังคับเธออย่างนี้ได้แน่นอน!

หญิงสาวสะบัดหน้าไล่ความโกรธในจิตใจ เธอเปิดหนังสือนิยายที่ตัวเองอ่านค้างเอาไว้มาอ่านต่ออย่างระทึกใจ เพราะหน้าหนังสือที่ค้างเอาไว้กำลังถึงจุดพลิกผันของเหล่ามารแล้ว

เป็นเวลานานมากที่เธอยังจดจ้องอยู่กับตัวหนังสือให้กระดาษ แผ่นแล้ว แผ่นเล่า จนไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน มีเพียงเสียงฟ้าร้องที่เธอจดจำได้ดี

จู่ๆแสงสีฟ้าก็ฟาดลงบนหลังคาบ้านหรูของหวังหลิงหลิงทันที

เปรี้ยง!!!

เสียงฟ้าผ่าครั้งสุดท้ายในใจ หวังหลิงหลิงเดินตามทางเดินรกร้างน่าหวาดกลัวมาเรื่อยๆ เธอก็ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ใด แล้วเหตุใดสองข้างทางถึงมีแต่หัวกะโหลกพวกนั้นแถมยังถูกทิ้งเรี่ยราดกระจัดกระจายไว้เช่นนี้ เธอหันมองซ้ายขวาอย่างนึกหวั่นเกรง

ที่นี่คล้ายดินแดนมารที่อยู่ใต้ภิภพเหมือนในภาพบรรยายหนังสือที่เธออ่านค้างเอาไว้ไม่มีผิดเพี้ยน แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ดินแดนเหล่านั้นก็เป็นเพียงคำเล่าขานจากรุ่นสู่รุ่น หรือไม่ก็เกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้คนเพียงเท่านั้นแหละ!

"ฮึ่ก ฮืออ" หูเจ้ากรรมพลันก็ได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงดังแว่วออกมาจากที่ใดสักแห่ง รอบๆตัวของเธอเป็นเหมือนสะพานทางเดินกว้างโล่ง ด้านล่างเป็นหุบเหวลึกจนสุดลูกตาดูน่าหวาดเสียวยิ่ง ส่วนเบื้องหน้าก็คล้ายซุ้มทางเข้าไปที่ใดสักที่หนึ่ง แถมยังมองไม่เห็นด้านใน แต่กลับเห็นเป็นแสงสีม่วงอ่อนๆครอบคลุมบดบังเอาไว้

หลิงหลิงยืนชั่งใจอยู่ตรงนั้นนานพอสมควร เธอกลัวว่าถ้าหากเดินเข้าไปแล้วเจอพวกคนชั่วเธอจะทำอย่างไร ถึงมันจะเป็นเพียงความฝันแต่เจ้าตัวนั้นก็มีคามขี้ขลาดอยู่หลายส่วน

"ฮือออ" เสียงร้องนั้นดังขึ้นกว่าเดิม และเมื่อเธอสังเกตดูรอบๆก็ไม่มีใคร นอกเสียจากหลังม่านนั่นจะมีคนอยู่!

หลิงหลิงยืนตัดสินใจอีกไม่นาน เธอถอนหายใจอยู่หลายเฮือกก่อนจะหลับตาลงแล้วเดินผ่านม่านบางๆนั่นเข้าไปด้านในนั้น เมื่อลืมตาขึ้นกลับพบทางเดินไกลออกไปอีกหน่อยและมีทางแยกสองทางขึ้น "นี่มันอะไรกัน?"

หางตาคู่น้อยเหลือบไปเห็นหญิงสาวกำลังนั่งคุดคู้ฟุบหน้าลงและกอดเข่าร้องไห้อยู่ หลิงหลิงไม่ได้คิดอะไรอีกทั้งนั้น เธอรีบเดินเข้าไปปลอบเด็กคนนั้นทันที

"เป็นอะไรคะ ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้" มือข้างขวาเอื้อมลูบปอยผมนุ่มหอมนั่นอย่างสงสาร

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยคราบน้ำตาเปรอะรอบดวง

"พี่สาว พี่สาวช่วยข้าได้หรือไม่?" การพูดจาที่ตกยุคไปมากทำให้หลิงหลิงนึกงงงวย ยุคนี้สมัยนี้ยังมีคนพูดสำเนียงเก่าแก่นี่อยู่อีกหรือ

"เธอจะให้ฉันช่วยอะไรล่ะ" หญิงสาวถามหยั่งเชิง

เด็กน้อยหันหน้าไปที่ทางแยกนั่นก่อนจะชี้ไปทางที่ต้องเดินเบี่ยงออกทางขวา หลิงหลิงหันตามมือของอีกคนช้าๆ แต่พอเธอกำลังจะหันมาเค้นเอาความจู่ๆเด็กคนนั้นก็หายไปแล้ว

หญิงสาวหันซ้ายแลขวามองสำรวจจนทั่วแต่ก็ไม่พบ เหลือเพียงตัวของเธอกับบานประตูทางเข้าใหญ่ๆนี่เท่านั้น

หญิงสาวลุกขึ้นยืนอย่างสับสน เธอหันมองสำรวจหาเด็กคนนั้นอีกหลายครั้งหลายคราก็ไร้วี่แวว ความงงงวยยังคงไม่คลาย เพียงแต่ตอนนี้เธอนั้นต้องเลือกเดินก่อน

การตัดสินใจครั้งใหญ่เกิดขึ้นอีกครั้ง หากเธอเดินไปตามทางที่เด็กปริศนาคนนั้นบอกแล้วเกิดอันตรายขึ้นเล่า แต่หากเดินผ่านม่านประตูนี้ไปแล้วไม่ใช่ทางเดิมที่เธอจากมาอีกเล่า

สุดท้ายหลิงหลิงจึงเลือกเดินตามคำของเด็กสาวคนนั้นเพราะความสงสัยใคร่รู้หากเดินไปตามที่เด็กคนนั้นบอกแล้วเจอเจ้าหล่อนอีกครั้งเธออาจจะได้มีโอกาสซักถามเด็กคนนั้นให้รู้ความ

หญิงสาวเดินตามทางไปเรื่อยๆอย่างระมัดระวัง เธอไม่ต้องการให้ความฝันนี้ผันเปลี่ยนเส้นทางตามใจชอบอีก เมื่อหญิงสาวเดินไปได้ไม่นานจู่ๆก็บังเกิดมีแสงสีทองสะท้อนลงมาที่ร่างกายบอบบางของเธอ ก่อนที่เปลือกตาจะหนักอึ้งราวกับถูกบังคับ ทั้งที่เธอพยายามขัดขืนเท่าไหร่ก็ไม่เปฺ็นผล สุดท้ายเธอก็ยอมหลับตาลงตามความต้องการที่ไม่รู้ว่าใช่ความต้องการของตัวเองจริงหรือไม่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***