ตอนที่2 เเทนได้หรอ?

อ่า การอาบน้ำอุ่นมันช่างผ่อนคลายอะไรเเบบนี้นะ เห้อ ..เเล้วนี้เจ้าเเท็กกี้จะโทรมาอีกไม๊นะ คงไม่มั้งไอดีติดต่อก็ไม่ได้ให้ไป คงไม่ฉลาดขนาดหาได้จริงๆหรอก

ครืดๆ ครืดๆ📳🎶

หืม ไม่มั้ง ไม่ใช่ม้าง ไม่น่าาา

ตู้ด! ฉันกดปิดสายปลายสายที่ขอvideo call ทันที

ครืดๆ ครืดๆ📳🎶

ตู๊ด!

ครืนๆ ครืดๆ

ว้ากกก!!! นี่เเกจะป่วนฉันใช่ไม๊ฮ่ะ จะปิดโทรศัพท์ก็ห่วงจะมีออเดอร์ โอ้ย~ ลำคาญโว้ย!!

ติ้ด! ฉันตัดสินใจกดรับวีดีโอ ก่อนจะเห็นหน้าน้องชายที่ตอนนี้โตเป็นหนุ่มโครตหล่อไปเเล้ว

"ว่าไง! นายเป็นบ้าหรอห๊า!!"

"เชี้ย! เหมือนจริงด้วย เหมือนไม่มีผิด"

"อะไรของเเก?"

"พี่เหมือนยัยลีอาร์เลย คิดว่านานเเล้วจะเเก่จนดูเเตกต่างเเล้ว หรืออ้วนเพราะอยู่นอกนานซะอีก"

"นี่กำลังชมว่าฉันดูเด็กหรือไงฮะ"

"ก็นะ เอาเป็นว่าพี่สาวผมเนี่ยสาวเเละสวยไม่เปลี่ยนเลย"

"ชมเเบบนี้ต้องการอะไรไม่ทราบ"

"โหพี่~ ใจร้ายจัง ตอนจะไปยังชวนผมไปอยู่ด้วยอยู่เลย"

"คนไม่ตามมาไม่มีสิทธิ์พูด"

"เอ้าพี่ อย่าน้อยใจดิ คือ ที่บ้านมีปัญหา.."

"เเค่นี้นะ.."

"เฮ้ยพี่!ยังพูดไม่จบเลย"

"เเกก็ไม่ควรเอาปัญหาทางบ้านมาใส่หัวสมองฉันไม๊"

"พี่ช่วยฟังก่อนนะ"

"ไม่ฟัง ไม่รู้ไม่ชี้ไม่ช่วย"

"ยัยลีอาร์มันท้อง ยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นพ่อ"

"เหอะ! หรอ~ เเล้วฉันต้องรับรู้ต้องตกใจงั้นสิ? เลี้ยงกันมาอย่างดีก็ดูเเลกันเองสิ"

"พี่ผมเข้าใจนะ เเต่.."

"เเล้วไงจะให้ฉันรับผิดชอบเป็นพ่อเด็กหรอ หรือไงให้ตามหาพ่อมันให้ไม๊"

"ป่าว ให้พี่ไปเรียนเเทนยัยลีอาร์หน่อย พวกพี่เหมือนกันอย่างกับพิมพ์เดียวกัน"

"555 นี่เอาสมองควายสมิงที่ไหนมาคิดกันเนี่ย ให้ปลอมตัวไปเรียนเเทนเนี่ยนะ มันใช่การเเก้ปัญหาหรอ นี่บ้ากันทั้งบ้านเเล้ว"

"เเค่1ปีเองพี่ พอคลอดเสร็จให้นมครบเดือนก็เปลี่ยนคืน"

"มันได้หรอ อีกอย่างมันไม่ใช่ปัญหาฉันเลยนะ"

"อย่าเย็นชาสิพี่"

"นายนั่นเเหละรักน้องเกินกว่าเหตุ ทำไมต้องให้พี่สาวอย่างฉันมารับผิดชอบด้วย"

"พี่ ผมก็รักพี่นะ"

"รักกันเเล้วมาสร้างความลำบากให้ฉันเพื่อลีอาร์ทำไม"

"...."

"เเท็กซัสเเกเป็นน้องที่ฉันรักมากนะ เเต่เเกดันรักลีอาร์เเล้วทิ้งฉันเหมือนพ่อเเม่"

"ผมไม่ได้ทิ้งพี่นะ ผมก็ออกจากบ้านมาเหมือนกันไม่ได้สนใจพ่อเเม่ เเต่ยังไงลีอาร์ก็น้องผมนะ "

"ฉันก็พี่เเกนะ"ให้ตายเถอะพอแท็กซัสพูดคำนี้ออกมามันทำฉันน้อยใจนะ ถ้าคนที่มีปัญหาคือฉันจะมีใครคิดช่วยไม๊

"ไม่ได้จริงๆหรอ"

"ฉันมีงานต้องทำนะไม่ได้มีเวลาขนาดนั้น"

อย่างว่าฉันเลยนะฉันอิจฉาน้องจริงๆนั่นเเหละเลยไม่คิดอยากจะช่วยอะไรเลย

มีปัญญาท้องก็ต้องมีปัญญาเเก้ปัญหาเองไม๊ เเบบนี้เมื่อไหร่จะโตกัน

"พี่~ขอร้อง"

"เลิกอ้อนเเล้วไปนอนซะ ไม่คือไม่ เเค่นี้"

ตู้ด!

ฉันกดตัดสายทิ้ง ใช่ฉันน้อยใจ ทำไมทุกคนเอาเเต่รักลีอาร์เเล้วฉันหล่ะตลอด6ปีที่ฉันจากมามีใครสนใจฉันบ้าง ฉันต้องตะเกียดตะกายเเค่ไหนกว่าจะมายืนอยู่จุดนี้

2วันต่อมา

หลังกดวางสายเเท็กซัสวันนี้ เขาก็เงียบหายไปคงไม่ตื้อเเล้วสินะ

วันนี้ฉันมีงานต้องทำ เเม้เเบร์นฉันจะมีชื่อเสียงในหมู่วัยรุ่น เพราะขายทางออนไลน์ เเต่งบประมานก็ไม่พอจะเช่าพื้นที่วางขายตามห้างหรือเปิดร้าน ฉันเลยต้องพยายามอย่างมากให้เเบร์นฉันเป็นที่รู้จัก

19.00น.ยุโรป

ฉันเดินกลับคอนโดด้วยความเหนื่อยล้า หืมหน้าคอนโดมีเรื่องอะไรหรือเปล่านะ คนมุงบานเลย เเถมใส่ชุดดำเหมือนกันเลย หรือจะมีงานคอนเสิร์ตอะไรตรีมสีดำ

"เฮ้ยนั่น!!"

หนึ่งในคนกลุ่มนั่นชี้มาที่ฉันก่อนจะวิ่งกรูกันมา

เอ้ยไรอ่ะ มันตามฉันนี่

ฟริ้วว

"กริ้ด!! พวกเเกเป็นใครวิ่งตามฉันมาทำไมออกไปนะ"

ฉันพูดในขณะวิ่งก็ปาข้าวของในกระเป๋าใส่พวกมัน(อร้ายยย นี่ฉันจะปาที่ช็อตไฟฟ้า กับเสปย์พริกขี้หนูสวนไปทำไมเนี่ย T-T) ฉันวิ่งหนี้เเละปาทุกอย่างอิกจากกระเป๋า เหลือกระเป๋าอย่างเดียว อ้ายไม่ปานะใบนี้ออกเเบบนานอ่ะ กระเป๋าลูกรักฉัน ฮือออ มันจะตามฉันทำไมเนี่ย ฉันไปขโมยลูกอัณฑะพวกเเกมาหรอ

"ว้าย ฮืออ มาอยู่ข้างหน้าตอนไหนอ่า"

"ไปกับเราดีๆเถอะครับคุณหนูพาย"

"คุณหนูอะร้ายยย ฉันตัวคนเดียว ใช่คุณหนูที่ไหน งื้อ ออกไปเลยน้า"

"ถ้าคุณไม่ไปกับเราดีๆพวกผมคงต้องใช้กำลัง"พวกมันคนนึงพูด

"ช ใช่กำลังเลยหรอ จะทำอะไรช้านน ปล่อยฉันไปเถอะนะ ถ้าปล่อยจะออกเเบบเสื้อผ้ากระเป๋าให้คนละเซตเลย ฮือT-T"

"เชิญครับ" มันชี้ไปที่รถตู้ นี่ฉันจะโดนจับไปเรียกค่าไถ่หรอ ไม่เอาน้า

ฟรุบ ฉันเเอบใช้จังหว่ะที่พวกมันเผลอวิ่งหนีขอความช่วยเหลือ

" help me !!"

ฉันวิ่งไปตามทางเป็นจังหว่ะเดียวกับที่รถสีดำวิ่งผ่านมาก่อนจะจอด

"รับขึ้นมาเลยครับ"

"ค่ะ" เขาพูดภาษาบ้านเกิดฉันด้วย

ฉันขึ้นมาบนรถหรู ด้วยอาการหอบเหนื่อย