บทที่1.2 นักเรียนคะ!

ณ ห้องเรียนชั้นปีหนึ่งห้องเรียนที่มีเสียงโหวกเหวกเจี้ยวจ้าว ดังอยู่สักครู่ จนกระทั่งคุณครูผู้หญิงวัยยี่สิบต้นๆ สามสิบปลายๆ มัดผมหางม้ายาวถึงหลัง

ได้เดินเข้ามาในห้องเรียน ทันใดที่เธอได้ก้าวเข้ามาในห้องเรียน เสียงภายในห้องก็เงียบสงัดลงทันที

"สวัสดีค่ะ ครูชื่อกมลทิพย์ เอี่ยมสอาด

หรือจะเรียกว่าครูเมย์ก็ได้ค่ะ" เธอพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มยางให้เด็กนักเรียนที่นั่งอยู่ในห้อง "สวัสดีค่ะ ครูชื่อสุภัทตรา แก้วหยกค่ะ จะเรียกว่าครูเอมก็ได้ค่ะ"

ครูผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านข้างเธอได้เเนะนำตัวต่อจากครูเมย์ มีท่าทีสุขุมเงียบนิ่ง

เธอเเนะนำตัวเอง ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

ในขณะที่คุณครูทั้งสองท่านกำลังเเนะทำตัวอยู่ เหนือเมฆได้เหม่อมองไปที่ข้างนอกหน้าต่าง ด้วยใบหน้าเรียบนิ่งครูเอมเห็นดังนั้นเลยกระแอม หนึ่งครั้งแต่เหนือเมฆก็ยังเหม่ออยู่

เมื่อเธอเห็นว่าเหนือเมฆนั้นยังคงเหม่อมองออกไปที่ข้างนอกหน้าต่าง เธอจึงเดินไปหยุดอยู่ที่ข้างหน้าเด็กชายอย่างไม่รีบร้อนนัก "นักเรียนคะ! สนใจครูหน่อยค่ะ" เธอพูดกับเหนือเมฆด้วยน้ำเสียงดุเพื่อให้เหนือเมฆหลุดจากพวังความคิด

"ครับ" เหนือเมฆตอบกลับครูเอมไปด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เรียบนิ่ง ดูคล้ายกับคนกำลังง่วงนอน เมื่อเธอเห็นว่านักเรียนชายที่อยู่ตรงหย้าเธอนั้นไม่ได้มีความเกรงกลัวใดๆ ต่อเธอทั้งสิ้น

เธอไม่ค่อยพอใจกับท่าทีของเหนือเมฆที่ไม่มีความเกรงกลัวต่อเธอ จึงได้พูดต่อ "งั้น! ในเมื่อการเเนะนำตัวของครูมันน่าเบื่อจนชวนง่วงนอนขนาดนั้น งั้นก็

ให้ทุกคนเเนะนำตัวกันเองเลยแล้วกัน"

ครูเอมพักหายใจครูนึง ก่อนจะพูดต่อ

"เริ่มจากเธอก่อนเลยจ่ะ" เธอพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งและมองมาที่เหนือเมฆ นักเรียนทุกคนมองมาที่เหนือเมฆ เขาลุกขึ้นก่อนจะพูดเเนะนำตัว "เหนือเมฆครับ" เหนือเมฆเเนะนำตัวเองเพียงแค่นั้นเเล้งนั่งลง ในที่เขากำลังนั่งลงก็รู้สึกปวดหัวมากอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากเค้านั่งลง เพื่อนในห้องคนที่นั่งข้างๆ

เขาก็ได้ลุงขึ้นยืน เเละแนะน้ำตัวอย่างสุภาพยิ้มแย้ม เพื่อนคนนั้นมองไปรอบๆ ห้องแล้วหันกลับมาหยุดมองอยู่ที่เขาสักพักแล้วนั่งลงกับที่ของตัวเอง

ณ เวลาพักเที่ยง ตอนนี้ในห้องเรียบที่เคยเสียงดังเจี้ยวจ้าวกลับกลายเป็นเงียบสงัดอย่างกับป่าช้า ไม่มีใครคุยกับใครทั้งนั้น ภายในห้องเหลือกันอยู่ไม่กี่คน บรรยากาศดีภายในห้องเย็นสบายดึงแม้จะมีแดดแต่ผมก็พัดเเรง จึงทำให้อากาศดี

เหนือเมฆที่กำลังเอาหน้าฟุบกับโต๊ะเรียนเเละกำลังอะไรไปมาอยู่ในใจ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาไกลตัวเองเรื่อยๆ เเต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ

เหนือเมฆรับรู้ ได้ถึงกลิ่นเลือดของมนุษย์คนหนึ่ง มันอยู่ไก้ลเขามาก เขาคิดวนไปวนมา

อยู่แบบนั้นสักพัก จนมีมือของใครสักคนมาแตะตัวเขาและเรียกชื่อ "เหนือเมฆ" เหนือเมฆสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมากจากโต๊ะ หันมาทางคนที่แตะตัวของเขาพบว่ามีอยู่สองคนที่นั่งอยู่ไก้ลเขา

คนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะด้านหลังของเขานั่งเล่นอยู่เเบบไม่สนโลกซึ่งแปลว่าคนที่สกิดเขาเมื่อกี้คือคนที่นั่งข้างๆ เขา

เหนือเมฆตึงมองไปที่คนที่นั่งข้างๆ เขา แล้วถามขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย "มีเรื่องอะไร" เหนือเมฆถามคนที่นั่งข้างๆ ด้วยน้ำเสียงเย็นชา เด็กหัวดำตรงหน้าเขาได้ตอบกลับเหนือเมฆ

"นายชื่ออะไรหรอ แล้วสีผมนายใส่สีจริงๆ รึเปล่า ตานายสวยจัง" เหนือเมฆนิ่งไปพักใหญ่เมื่อคนที่นั่งข้างๆ เขามารัวคำถามใส่ เหนือเมฆไม่ชินกับเรื่องอะไรเเบบนี้เลย "ก่อนจะถามชื่อคนอื่นควรบอกชื่อตัวเองมาก่อนรึป่าว" เหนือเมฆ

ตอบกลับคนผมดำที่นั่งข้างๆ เขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง "อ..อ้อ..ฉันชื่อไทป์นะ"

เห็นคนตรงหน้าตอบคำถามของแล้วเขา

จึงตอบคำถามของไทป์บ้าง "ฉันชื่อเหนือเมฆ สีผมนี่สีจริง ส่วนตาฉันใส่คอนเทคเลนส์น่ะ" ถึงเหนือเมฆจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่ก็อมยิ้มนิดหน่อย

เพราะด่าทางไร้เดียงสาของไทป์ทำให้เหนือเมฆเผลออมยิ้ม "ยิ้มแล้วว!!!"

ไทป์ได้พูดเเซวเหนือเมฆขึ้นมา ทำให้เขาหุปยิ้มทันที

หลังจากนั้นไทป์ก็หันไปหน้าหาคนข้างหลังของ เหนือเมฆแล้วพูดขึ้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***