แม่สามีมาเยี้ยม

หลังจากที่คุณสามีอนุญาติให้แพรไหมมาทำงานได้ แพรไหมก็รีบตื่นแต่เช้ามืดอาบน้ำแต่งตัว เพราะกลัวว่าคุณสามีจะเปลี่ยนใจไม่ให้ตนเองไปทำงาน...

"อ้าว แพรทำไมตื่นแต่เช้าจังเลยครับ" ณัฐเอ่ยถามภรรยาสาวของตนเองที่นั่งดูข่าวอยู่ที่โซฟา

"ก็จะไปทำงานไง" แพรไหมตอบ

"นี้กลัวพี่เปลี่ยนใจไม่ให้ไปทำงานหรอคะ" ณัฐยิ้มหวานให้ภรรยาสาว

"ก็ต้องกลัวสิ!!! ถ้าณัฐเปลี่ยใจแพรก็แย่ดิ แล้วณัฐไม่ไปทำงานหรอ"

"วันนี้พี่ไม่มีสอน เลยว่าจะไปช่วยภรรยาที่ร้านสักหน่อย"

"....." ไม่ใช่ว่าจะไปห้ามเราหรอกนะ แพรไหมคิด

"แล้วนี้แพรหิวไหม"

"ยังไม่หิวหรอก"

"งั้นเราไปหาอะไรกินที่ตลาดกันดีไหมครับ"

"อืม เอาแบบนั้นก็ได้"

หลังจากนั้นทั้งคู่พากันขับรถไปที่ตลาด เมื่อทั้งคู่มาถึงตลาดก็พากันเดินหาซื้อของกินที่ตลาดก่อนที่จะพากันขับรถไปที่ร้านขายขนมของแพรไหม.....

@ ร้านขายขนมของแพรไหม

"พี่แพรไหม อาจารย์ณัฐ สวัสดีครับ" พนักงานเสริฟชายคนหนึ่งเอ่ยทักทายเจ้านายสาวและสามี

"สวัสดีจ้า ช่วงนี้ร้านเป็นไงบ้าง" แพรไหมเอ่ยถาม

"ช่วงนี้ร้านเรายังขายดีเหมือนเดินครับพี่แพรไหม" พนักงานหนุ่มพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

"โอเคจ้า งั้นตั้งใจทำงานนะ เดี๋ยวพี่ขอตัวเข้าครัวก่อน" แพรไหมเดินเข้าไปในครัว

"แพรให้พี่ช่วยแพรทำขนมนะ" ณัฐรีบเดินตามหลังภรรยาสาวเข้าไปในครัวทันที

"ณัฐพนักงานในครัวก็ตั้งหลายคน ณัฐไม่ต้องช่วยหรอก"

"แต่ว่า..." แพรไหมมองณัฐด้วยสายตาดุๆ

"ก็ได้ พี่ไปรอที่ห้องทำงานนะ" แพรไหมพยักหน้าตอบรับ

แพรไหมช่วยพนักงานทำขนมอย่างมีความสุขจนไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว....

"พี่แพรไหมทำสวยจังเลยค่ะ" พนักงานสาวคนหนึ่งพูดขึ้น

"ขอบใจจ้า เราเองถ้าฝึกบ่อยๆ อีกหน่อยก็สวยกว่าพี่แล้ว"

"พี่แพรไหมคะ ให้หนูเอาขนมไปนึ่งเลยไหมคะ" พนักงานอีกคนถามขึ้น

"อ๋อ เอาไปนึ่งเลยจ้า" แพรไหมยิ้มให้พนักงาน แต่ระหว่างที่แพรไหมมัวแต่นั่งทำขนมอยู่นั้น ณัฐก็เดินเข้ามาในครัว

"แพรนี้มันจะเที่ยงแล้วนะ เราสั่งอาหารมาเลี้ยงพนักงานกันไหม" ณัฐเดินมานั่งของภรรยาสาว

"ดีเหมือนกัน ทุกคนอยากกินอะไรก็สั่งเลยได้เลยนะ มื้อนี้คุณณัฐเลี้ยง"

"เย้/เย้" พนักงานพูดพร้อมกัน

"สั่งกันเต็มที่เลยนะครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง"

"ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ" พนักงานพูดพร้อมกันด้วยความดีใจ

"แพรเดี๋ยวพี่ต้องเข้าไปเซ็นเอกสารที่มหาลัยก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นพี่แวะมารับนะ"

"ได้สิ มีงานณัฐก็ไปเถอะ ไม่ต้องแวะรับก็ได้นะ เดี๋ยวแพรกลับเองก็ได้"

"ได้ที่ไหนกันล่ะ เดี๋ยวพี่แวะมารับ อ้อ อย่าลืมกินข้าวล่ะ พี่ไปแล้ว" ณัฐพูดจบก็นเดินออกไปจากห้องครัว

"หวานกันจังเลยนะคะ" พนักงานเอ่ยแซวแพรไหมกับณัฐ

"......" แบบนี้เนี้ยนะหวาน แพรไหมเดินออกมาจากห้องครัว

ทางด้านของณัฐ

หลังจากณัฐขับรถมาถึงที่มหาลัยก็รีบเข้าไปที่ห้องทำงานของตนเองทันที่ แต่ยังไม่ทันเข้าห้องก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเรียกตนเองขึ้น....

"ณัฐ!!!!" หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหาณัฐ

"......." ณัฐมองหญิงสาวที่เรียกตนเองด้วยความสงสัย

"ณัฐทำงานที่นี้หรอ???"

"ครับ ขอตัวก่อนนะ" ณัฐกำลังจะเดินเข้าไปในห้องแต่ก็ถูกมือของหญิงสาวดึงไว้

ณัฐมองหญิงสาวด้วยความไม่พอใจที่มาจับมือตนเอง "......"

"ณัฐจำเบลไม่ได้หรอคะ"

"....." ณัฐมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความคิด ผู้หญิงที่ชื่อเบลที่ตนเองรู้จักก็มีแค่เบลที่เป็นแฟนเก่ากับเขา ณัฐมองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้งก็จำได้ว่า ผู้หญิงตรงหน้าคือเบลแฟนเก่าของเขาเอง

"ณัฐสบายดีนะคะ" หญิงสาวถามด้วยรอยยิ้ม

"ครับ"

"ค่ะ นี้ณัฐยังโกรธเบลอยู่ใช่ไหมเรื่องที่เบลบอกเลิกณัฐไปวันนั้น เบลมีเหตุผลนะคะ"

"ผมจะโกรธคุณได้ไงครับ ถ้าวันนั้นคุณไม่บอกเลิกผม ผมก็คงไม่มีความสุขอย่างวันนี้ ผมยอมรับนะ ว่าผมโกรธคุณมากแต่ตอนนี้ผมปล่อยวางแล้ว"

"เรายังเป็นเพื่อนกันได้ไหมคะ"

"อย่าเลยครับ" ณัฐพูดจบก็เดินเข้าห้องไปทันที

หลังจากเข้ามาในห้องทำงานณัฐก็นั่งคิดถึงอดีตที่ตนเองเคยถูกผู้หญิงที่ตนเองเคยรักถึงขั้นจะสร้างครอบครัวกัน แต่ทุกอย่างมันก็ต้องพังเพราะ เบลมาขอเลิกในวันที่ผมพร้อมจะแต่งงานมีครอบครัว ตอนนั้นผมเสียใจมากจนงานการไม่ทำเอาแต่ดื่มเหล้าอยู่หลายเดือน จนวันหนึ่งผมก็ได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวธรรมดา ใส่รองเทาแตะเดินเข้ามาในผับที่ผมมาดื่มประจำ เพื่อนของเธอนั่งโต๊ะตรงข้ามกับโต๊ะของผม เธอเดินเข้ามาหาเพื่อนของเธอด้วยความโมโห

"พลอย!!! หญิง!!! พวกมึงนี้มาแดกเหล้าแล้วเป็นภาระกูจริง!!!"

"เพี้ยนรักของพลอยใจร่มๆนะคะ"

"ช่ายยย พวกเราไม่เมาเล๊ยยย"

"หึ!!! ไม่เมาแค่นั่งมึงยังทรงตัวไม่อยู่เลยคร้าา" หญิงสาวพูดออกมาด้วยความหงุดหงิด

"ไม่เอานร้าาา เพื่อนรักไม่ดุเขานะ"

"ไปกลับ!!! ถ้าไม่อยากให้เพื่อนรักโทรหาผัว หาพี่ชายก็กลับ!!!" หญิงสาวพูดไม่ทันจบเพื่อนๆของเธอก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วพากันเดินออกจากผับทันที แต่ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากผับเธอก็หันมามองผมด้วยสายตาดุดัน ผมเองถึงกับขนลุกซู่ขึ้นมา เธอเป็นผู้หญิงที่เหมือนโหด แต่ก็รักเพื่อน เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจคนหนึ่งเลยทีเดียว ผมไม่คาดคิดเลยว่าวันหนึ่งผมจะได้เจอเธออีกครั้งเธอเปลี่ยนไปมากจนผมแทบจำไม่ได้ ผมเจอเธอบนยอดดอยที่ผมไปเที่ยววันนั้นผมเข้าไปทักเธอก่อน...

"สวัสดีครับ"

"......" เธอมองผมด้วยความสงสัย

"คือช่วยถ่ายรูปให้ผมหน่อยได้ไหมครับ" ตอนนั้นผมตื่นเต้นมากเลยล่ะ

"....." เธอพยังหน้าให้ผมและรับโทรศัพท์ของผมมาถ่ายภาพให้ผม

"ขอบคุณนะครับ"

"ไม่เป็นไรคะ"

"เอ่อ คุณชื่ออะไรครับ" ผมตัดสินใจถามเธอไป

"ไม่จำเป็นต้องรู้จักชื่อกันหรอกคะ" ผมคิดไว้แล้วว่าเธอต้องไม่บอกชื่อของเธอแน่

"ครับ คือผมมาคนเดียวผมขอไปเที่ยวต่อกับคุณได้ไหมครับ ผมอยากให้คุณช่วยถ่ายภาพให้อีกนะครับ แต่ถ้าคุณไปสะ...." ผมยังพูดไม่ทันจบเธอก็พูดแทรกทันที

"ได้ค่ะ ฉันมาคนเดียว เรามาเป็นเพื่อนกันวันเดียวดีไหมคะ เพราะว่าพรุ่งนี้ฉันต้องกลับแล้ว" เธอพูดออกมาด้วยรอยยิ้มช่างน่ารัก

"ครับ" หลังจากเราเที่ยวด้วยกันมาทั้งวันจนกระทังตอนที่เราต้องแยกย้ายกันกลับเธอก็ยังคงไม่บอกชื่อของเธอให้ผมรู้จัก

"คุณจะไม่บอกชื่อคุณจริงหรอ??"

"ไม่ค่ะ คุณเองก็ไม่ต้องบอกนะ"

"เราจะมีโอกาสได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกไหมครับ"

"ถ้าเรามีบุญร่วมกันคงได้เจอ ได้เที่ยวด้วยกันอีกแน่นอน"

"ครับ ผมให้ครับ" ผมส่งตุ๊กตาแมวน้ำให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ ฉันให้ค่ะ" เธอส่งแก้วน้ำเก็บความเย็นให้ผม หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับทางใครทางมัน แต่ใครจะไปรู้ล่ะครับว่าใจเราตรงกันผมใส่นามบัตรของผมไว้ในกระเป๋าตุ๊กตา ส่วนเธอเองใส่นามบัตรของตนเองไว้ในแก้วน้ำและนี้ก็เป็นจุดเริ่มต้นของความรักครั้งสุดท้ายของผมกับแพรไหม.....

กลับมาปัจจุบัน

"คิดถึงเมียจังเลย ไม่รู้ตอนนี้ทำอะไรอยู่นะ" ณัฐจึงรีบเคลียเอกสารของตนเองให้เสร็จเร็วๆ เพราะตนเองเริ่มอยากไปหาภรรยาสาวที่ร้านแย่แล้ว

ด้านแพรไหม

แพรไหมนั่งดูบัญชีของร้านอยู่ในห้องทำงานก็มีพนักงานมาแจ้งว่าแม่ของณัฐได้เดินทางมาหา....

"ไอ้หย่า!!! แม่ณัฐมาทำไมว่ะ!!!! แม่ณัฐจะเหมือนแม่ผัวในละครไหมเนี้ย!!!! กลัวว่ะ" แพรไหมเริ่มกังวลกลัวรับมือแม่ของสามีไม่ไหว เมื่อสงบจิตสงบใจแล้วแพรไหมจึงรีบเดินเข้ามาหาแม่ของณัฐทันที

"สวัสดีค่ะ คุณแม่" แพรไหมยกมือไหว้หญิงสาวที่อายุ 50 กว่าๆ ด้วยความนอบน้อม

"สวัสดีจ๊ะ มาให้แม่กอดหน่อยลูก" แพรไหมจึงเดินไปกอดแม่ของณัฐ

"หนูเป็นไงบ้างลูกเห็นณัฐบอกว่า หนูความจำเสื่อม"

"ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ แต่ความทรงจำยังไม่กลับมาเลยค่ะคุณแม่"

"ไม่ต้องคิดมากนะลูก เดี๋ยวก็จำได้ลูก ไม่ต้องกดดันนะลูก" แม่ของณัฐลูบหัวปลอบใจลูกสะใภ้ด้วยความรักความเอ็นดู

"ค่ะ คุณแม่"

"นี้ตาณัฐดูแลหนูดีไหมลูก ถ้าตาณัฐดูแลหนูไม่ดีโทรมาบอกแม่นะลูก"

"อะไรกันครับแม่ นี้ณัฐเป็นหมาหัวเน่าแล้วสินะครับ" ณัฐเดินเข้ามานั่งข้างแม่ของตนเอง

"แน่นอนสิลูก ก็ลูกสะใภ้ของแม่น่ารักขนาดนี้นิ" แม่ของณัฐดึงลูกสะใภ้มากอดอย่างเยาะเย้อลูกชายตนเอง ว่าแกมันไม่ใช่ลูกรักอีกแล้ว

"แม่ครับ!!!! นั้นเมียณัฐนะ" ณัฐไม่ยอมแม่จึงเดินมานั่งข้างแพรไหมแล้วแย่งแพรไหมจากแม่มากอด

"5555 ณัฐเป็นเด็กขี้อิจฉา" แพรไหมหัวเราะจนยาหยี

"ใช่ลูก นี้แม่เองนะลูก" แม่ณัฐมองลูกชายกับลูกสะใภ้ด้วยรอยยิ้ม

"แพรเป็นของพี่แค่คนเดียว ห้ามให้ใครกอดเด็ดขาด!!!"

"ณัฐ!!! นั้นแม่ณัฐนะ"

"ไม่รู้แหละ ณัฐหวง"

"ทำตัวเป็นเด็กไปได้ไอ้ลูกชายคนนี้ แม่ขอโทษหนูแพรด้วยนะลูก แทนทีหนูจะได้สามี แต่หนูได้ลูกชายแทน555"

"5555 นั้นสิคะ" แพรไหมตอบแม่สามี

"แพร!!!!" ณัฐมองหน้าแพรไหมด้วยความงอน

"ไม่ง้อนะ" แพรไหมมองณัฐที่กำลังงอนตนเองอยู่ด้วยความขบขัน

"หนูแพรวันนี้เราไปกินข้าวข้างนอกดีไหมลูก"

"ดีค่ะ" แพรไหมและแม่ของณัฐเดินจูงมือกันออกจากห้องไป

"อ้าว!!! รอณัฐด้วยครับ" ณัฐเดินตามหลัวแม่และภรรยาสาวไป

เมื่อทั้ง 3 คนออกมาทานอาหารจนอิ่ม แม่ของณัฐก็ขอตัวกลับก่อน เพราะถ้ากลับเย็นเดี๋ยวพ่อของณัฐจะเป็นห่วง.....

"แพร" ณัฐเรียกภรรยาสาว

"ว่า??"

"พอจะจำแม่พี่ได้ไหม??"

"ไม่ แต่รู้สึกได้ว่าแม่ณัฐใจดีไม่เหมือนแม่ผัวในละครที่ไม่ชอบลูกสะใภ้"

"5555 แม่พี่รักแพรมากกว่าพี่อีก นี้ถ้าแม่แบ่งมรดกแม่คงยกให้แพรหมดแน่นอน"

"ดีสิ!!! ณัฐจะได้เกาะแพรกินแล้วไปไหนจากแพรไม่ได้55"

"พี่จะเกาะแพรกินไปตลอดชีวิตเลยล่ะ555"

"5555"

"เอ้อ วันนี้พี่เจอเบลที่มหาลัยด้วยล่ะ"

"???"

"อ้อ พี่ลืมไปว่าแพรจำไม่ได้ เบลเป็นแฟนเก่าพี่"

"......" แพรไหมมองณัฐด้วยความไม่พอใจ

"อย่ามองพี่งั้นสิ เขามาขอโทษพี่ ที่เคยบอกเลิกพี่"

"บอกทำไม อยากกลับไปหาเขาหรอ" แพรไหมพูดเสียงเรียบ

"ป่าวนะ พี่แค่ไม่อยากมีเรื่องปิดบังแพร พี่บริสุทธใจนะ" แพรไหมมองตาของณัฐก็โลงใจที่ณัฐไม่ได้โกหก

"กลับบ้านกันเถอะ" ทั้งคู่จึงพากันกลับบ้าน

..."ALin"...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***