ความลับของตระกูล

ทุกคนต่างต้องการพลังงานมืดมาไว้ในกำมือ

ไม่ว่าจะเป็นการใช้ในด้านดี หรือว่าใช้ในด้านไม่ดี พลังงานมืดล้วนตอบสนองให้คนเขลา ที่หิวกระหายอยากจะได้มัน…

16 มกราคม 2022 ณ มหาวิทยาลัยโบย่า

“จอส นายไม่คิดหรอว่าการสอบในวันพรุ่งนี้แม่งโคตรยาก”

“จะกลัวอะไรวะ คริมสัน ก็แค่วิชาของอาจารย์แก่ๆ คนนึงนั่นแหละ”

จอส เด็กหนุ่มหน้าหล่อ เขาเป็นดาวดังของมหาวิทยาลัยโบย่า นิสัยดื้อ หัวรั้นและไม่ชอบฟังใคร ส่วนคริมสัน เขาเป็นเพื่อนกับจอสตั้งแต่เด็กๆ ใส่แว่นสายตา ผมฟูๆ หน่อย นิสัยชอบตามใจคนอื่นจนเกินเหตุ ทำให้ประสบปัญหาอยู่หลายครั้ง

“ติวเอาไว้ก็ดีนะหนุ่มๆ เดี๋ยวได้เสียดายทีหลัง”

ไวโอเลต หรือเวล สาวสวยในกลุ่มแก๊งเดียวกันกับจอสและคริมสัน ผมยาว หน้าตาดูดีใช้ได้ นิสัยชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่ หัวดี มีความมั่นใจในตัวเองสูง แต่เสียดายที่เธอไม่มีความเชื่อมั่นในเพื่อนตัวเอง

“ไม่ต้องสนใจเธอหรอกน่า ก็แค่ยัยป้าหัวดีคนนึง”

จัสติน เด็กหนุ่มผิวเข้มวิ่งมากอดคอไวโอเลต เขาพูดและหัวเราะอย่างสนุกสนาน จัสตินมีนิสัยขี้เล่น ร่าเริง บ้าๆ บอๆ เป็นมิตรกับทุกคน ล่ะมั้งนะ

“นายเรียกใครว่าป้า… ห๊าาาา!!”

“อะโทษทีๆ”

จอสและคริมสันอมยิ้ม จากนั้นจอสก็พูดขึ้นว่า

“นี่ทุกคน เห็นว่าจะมีนักเรียนใหม่ย้ายมาคณะเรานะ”

“จะบ้ารึเปล่า ใครเขาจะย้ายมาช่วงสอบกัน” จัสตินตอบ

“นั่นดิจอส อีกอย่างคณะของเราก็รู้ๆ อยู่ทำไมมีกันแค่4คน ไม่มีอะไรน่าสนใจให้มีนักเรียนใหม่ย้ายมาหรอก” คริมสันตอบ

“ใจเย็นกันสิพวกชายฉกรรจ์ทั้งหลาย อาจจะมีเหตุผลที่ทำให้เธออยากย้ายมาก็ได้นะ”

“'เธอ' นักเรียนใหม่ที่จะย้ายมาเป็นผู้หญิงงั้นหรอ” จัสตินถามด้วยอารมณ์ตื่นเต้น

“ก็คงงั้น” ไวโอเลตตอบ

จัสติน วิ่งไปมารอบห้องของคณะพวกตนและกระโดด ทำท่าทางดีใจ คิดว่าเขาน่าจะเบื่อหน่ายกับไวโอเลตที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในคณะแล้ว

“ไอ้บ้าหญิงเอ๊ย…” คริมสันกุมขมับ

“แล้วนักเรียนใหม่จะย้ายมาพรุ่งนี้ใช่รึเปล่า เวล” จอสถาม

“ใช่แล้วล่ะ แล้วฉันก็เดาได้ว่านายจะต้องเตรียมการรับน้องเธอเป็นอย่างดี”

“ไม่หรอก มันกะทันหันเกินไป ก็แค่ถามอะไรเล็กๆ และแกล้งเล่าเรื่องปีศาจเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยนี้ก็น่าจะพอนะ”

“เอาสิ ฉันก็ว่าน่าสนุกดี” คริมสันตอบ

ในขณะที่ทุกคนคุยเรื่องนักเรียนใหม่ที่จะเข้ามาคณะของพวกเขาในวันพรุ่งนี้ จัสตินก็เริ่มหอบเหนื่อย หลังจากวิ่งไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อกี้

“กว่าจะเหนื่อยได้นะจัสติน ไปโดนตัวไหนมาล่ะ” จอสพูดติดตลกไปนั่น ไวโอเลตถอนหายใจและพูดว่า

“เอาเป็นว่า เจอกันที่ห้องคณะ 9โมงตรง ห้ามสายเด็ดขาด เข้าใจนะ?”

“ครับๆ” ทั้งสามหนุ่มตอบพร้อมกันด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างกันไป และได้แยกย้ายกันไปคนละทาง

16 มกราคม 2022 ณ บ้านในหมู่บ้านกรีนไฮด์

“แมดเดอลีน… เตรียมตัวเสร็จรึยังจ๊ะลูกรัก”

“ใกล้แล้วค่ะแม่”

แมดเดอลีน หญิงสาวผิวขาวซีด สูงไม่มากนัก แววตาสีม่วงดำ หน้าตาน่ารักเหมือนกับเด็กทั่วไป นิสัยดี ชอบเก็บตัว อ่อนต่อโลก มักจะชอบอยู่ที่บ้านเล่นกับสุนัขสีดำของเธอ

“หลังจากนี้ ก็คงไม่ได้เจอแกอีก2-3ปีสินะ วูดดี้” แมดเดอลีนพูดกับสุนัขของเธอที่ชื่อวูดดี้ และได้ทำการกอดก่อนลากันไป

“เป็นเด็กดีอยู่กับคนใช้ที่บ้านฉันไปนะ ฉันไปล่ะ” แมดบอกลาวูดดี้เสร็จ ก็ขึ้นรถและเดินทางไปมหาวิทยาลัยโบย่ากับแม่ของเธอ

ระหว่างการเดินทางแมดกับแม่ของเธอก็ได้คุยกันเรื่องมหาวิทยาลัยโบย่า

“ทำไมแม่ถึงให้หนูเรียนมหาฯลัยนี้หรอคะ?”

“มันเป็นสถานที่ที่กังขังวิญญาณอันดำมืดไว้… อะล้อเล่นหน่าลูก”

แมดและแม่ของเธอหัวเราะสนุกสนานกัน

“ก็แบบว่า มันเหมาะสำหรับลูกดีนะ แล้วมันมีคณะที่ลูกอยากเรียนพอดีเลยจ้ะ”

“จริงหรอคะ!? แล้วหนูจะสมัครเข้าคณะนั้นทางไหน?”

“ไม่ต้องห่วงไปนะแมดเดอลีน แม่สมัครไปให้เรียบร้อยแล้ว”

“ขอบคุณมากค่ะแม่” แมดเดอลีนยิ้มแป้นที่แม่รู้ใจตนขนาดนี้

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ลูกหลับไปเลยก็ได้นะ เพราะน่าจะอีกยาว”

“เอาตามนั้นแล้วกันนะคุณแม่…” แมดเดอลีนหลับไปเป็นที่เรียบร้อย เพราะตอนที่ออกเดินทางมันก็สี่ทุ่มแล้ว ซึ่งเป็นเวลานอนของแมดพอดี จากกรีนไฮด์ ไปมหาวิทยาลัยโบย่า น่าจะไกลอยู่พอสมควร คงจะถึงกันตอนเช้ามืดนั่นแหละ

17 มกราคม 2022 เวลา 4:37 ณ ณ มหาวิทยาลัยโบย่า

“ตื่นได้แล้วจ้ะแมดเดอลีน” แม่ของเธอพยายามปลุกในสภาพที่นอนน้ำลายไหล

เธอตื่นขึ้นมาด้วยการอาการงัวเงีย ลืมตาไม่ค่อยขึ้นตามประสาเด็ก

“ถึงแล้วหรอคะคุณแม่?”

“ใช่แล้วล่ะ เปิดประตูรถออกไปดูสิ” แม่พูดชักชวน ทำให้แมดเดอลีนทำตามที่บอก ภาพที่เธอเห็นหลังจากเปิดประตูรถแล้ว คือ มหาวิทยาลัยโบย่าที่ดูน่าอัศจรรย์ ป้ายโรงเรียนตัวใหญ่อยู่ด้านหน้า

แต่ดูเงียบไปหน่อยเพราะว่ายังไม่ถึงเวลาเปิดของมหาวิทยาลัย แต่เป็นเรื่องดีสำหรับแมดเดอลีน เพราะเธอไม่ชอบที่ที่คนมันวุ่นวาย

“หนูรู้สึกชอบที่นี่จัง” บรรยากาศ เสียงลม มันช่างทำให้รู้สึกสงบใจเสียจริง

“ใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวแม่ช่วยลูกขนสัมภาระเสร็จก็จะกลับแล้ว”

“กลับเร็วจังเลย” แมดทำหน้าทำตาอ้อนผู้เป็นแม่เหมือนกับยังอยากให้อยู่ต่อ

“เอาหน่า แมดลูกรัก ลูกโตแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้แม่ช่วยเสมอไปนะ”

“ก็ได้ค่ะ แต่ต้องสัญญาว่าจะมาเยี่ยมหนูปีละครั้งนะ”

“แม่สัญญาจ้ะ”

ทั้งสองในพูดสัญญากันและช่วยกันขนสัมภาระไปยังห้องของแมดเดอลีน

“ก่อนกลับแม่จะเตือนไว้สองอย่างเมื่ออยู่ที่นี่นะ… หนึ่ง:อย่าไว้ใจใคร แม้กระทั่งเพื่อนสนิท อาจารย์หรือใครก็ตาม สอง:เมื่อดวงตาลูกเริ่มเห็นควันสีดำจางๆ ล่องลอยไปมา ให้ลูกท่องตามกระดาษที่แม่ใส่ไว้ให้นะ”

แมดเดอลีนอึ้งไปสักพักนึง แต่คงไม่มีเวลามาคิดแล้ว เธอได้แต่พยักหน้าตอบรับและลาแม่ของเธอ และเธอจะจำคำเตือนของแม่ไว้อย่างดี

ทุกคนต่างต้องการพลังงานมืดมาไว้ในกำมือ

ไม่ว่าจะเป็นการใช้ในด้านดี หรือว่าใช้ในด้านไม่ดี พลังงานมืดล้วนตอบสนองให้คนเขลา ที่หิวกระหายอยากจะได้มัน…

16 มกราคม 2022 ณ มหาวิทยาลัยโบย่า

“จอส นายไม่คิดหรอว่าการสอบในวันพรุ่งนี้แม่งโคตรยาก”

“จะกลัวอะไรวะ คริมสัน ก็แค่วิชาของอาจารย์แก่ๆ คนนึงนั่นแหละ”

จอส เด็กหนุ่มหน้าหล่อ เขาเป็นดาวดังของมหาวิทยาลัยโบย่า นิสัยดื้อ หัวรั้นและไม่ชอบฟังใคร ส่วนคริมสัน เขาเป็นเพื่อนกับจอสตั้งแต่เด็กๆ ใส่แว่นสายตา ผมฟูๆ หน่อย นิสัยชอบตามใจคนอื่นจนเกินเหตุ ทำให้ประสบปัญหาอยู่หลายครั้ง

“ติวเอาไว้ก็ดีนะหนุ่มๆ เดี๋ยวได้เสียดายทีหลัง”

ไวโอเลต หรือเวล สาวสวยในกลุ่มแก๊งเดียวกันกับจอสและคริมสัน ผมยาว หน้าตาดูดีใช้ได้ นิสัยชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่ หัวดี มีความมั่นใจในตัวเองสูง แต่เสียดายที่เธอไม่มีความเชื่อมั่นในเพื่อนตัวเอง

“ไม่ต้องสนใจเธอหรอกน่า ก็แค่ยัยป้าหัวดีคนนึง”

จัสติน เด็กหนุ่มผิวเข้มวิ่งมากอดคอไวโอเลต เขาพูดและหัวเราะอย่างสนุกสนาน จัสตินมีนิสัยขี้เล่น ร่าเริง บ้าๆ บอๆ เป็นมิตรกับทุกคน ล่ะมั้งนะ

“นายเรียกใครว่าป้า… ห๊าาาา!!”

“อะโทษทีๆ”

จอสและคริมสันอมยิ้ม จากนั้นจอสก็พูดขึ้นว่า

“นี่ทุกคน เห็นว่าจะมีนักเรียนใหม่ย้ายมาชมรมเรานะ”

“จะบ้ารึเปล่า ใครเขาจะย้ายมาช่วงสอบกัน” จัสตินตอบ

“นั่นดิจอส อีกอย่างชมรมของเราก็รู้ๆ อยู่ทำไมมีกันแค่4คน ไม่มีอะไรน่าสนใจให้มีนักเรียนใหม่ย้ายมาหรอก” คริมสันตอบ

“ใจเย็นกันสิพวกชายฉกรรจ์ทั้งหลาย อาจจะมีเหตุผลที่ทำให้เธออยากย้ายมาก็ได้นะ”

“'เธอ' นักเรียนใหม่ที่จะย้ายมาเป็นผู้หญิงงั้นหรอ” จัสตินถามด้วยอารมณ์ตื่นเต้น

“ก็คงงั้น” ไวโอเลตตอบ

จัสติน วิ่งไปมารอบห้องของชมรมพวกตนและกระโดด ทำท่าทางดีใจ คิดว่าเขาน่าจะเบื่อหน่ายกับไวโอเลตที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในชมรมแล้ว

“ไอ้บ้าหญิงเอ๊ย…” คริมสันกุมขมับ

“แล้วนักเรียนใหม่จะย้ายมาพรุ่งนี้ใช่รึเปล่า เวล” จอสถาม

“ใช่แล้วล่ะ แล้วฉันก็เดาได้ว่านายจะต้องเตรียมการรับน้องเธอเป็นอย่างดี”

“ไม่หรอก มันกะทันหันเกินไป ก็แค่ถามอะไรเล็กๆ และแกล้งเล่าเรื่องปีศาจเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยนี้ก็น่าจะพอนะ”

“เอาสิ ฉันก็ว่าน่าสนุกดี” คริมสันตอบ

ในขณะที่ทุกคนคุยเรื่องนักเรียนใหม่ที่จะเข้ามาชมรมของพวกเขาในวันพรุ่งนี้ จัสตินก็เริ่มหอบเหนื่อย หลังจากวิ่งไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อกี้

“กว่าจะเหนื่อยได้นะจัสติน ไปโดนตัวไหนมาล่ะ” จอสพูดติดตลกไปนั่น ไวโอเลตถอนหายใจและพูดว่า

“เอาเป็นว่า เจอกันที่ห้องชมรม 9โมงตรง ห้ามสายเด็ดขาด เข้าใจนะ?”

“ครับๆ” ทั้งสามหนุ่มตอบพร้อมกันด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างกันไป และได้แยกย้ายกันไปคนละทาง

16 มกราคม 2022 ณ บ้านในหมู่บ้านกรีนไฮด์

“แมดเดอลีน… เตรียมตัวเสร็จรึยังจ๊ะลูกรัก”

“ใกล้แล้วค่ะแม่”

แมดเดอลีน หญิงสาวผิวขาวซีด สูงไม่มากนัก แววตาสีม่วงดำ หน้าตาน่ารักเหมือนกับเด็กทั่วไป นิสัยดี ชอบเก็บตัว อ่อนต่อโลก มักจะชอบอยู่ที่บ้านเล่นกับสุนัขสีดำของเธอ

“หลังจากนี้ ก็คงไม่ได้เจอแกอีก2-3ปีสินะ วูดดี้” แมดเดอลีนพูดกับสุนัขของเธอที่ชื่อวูดดี้ และได้ทำการกอดก่อนลากันไป

“เป็นเด็กดีอยู่กับคนใช้ที่บ้านฉันไปนะ ฉันไปล่ะ” แมดบอกลาวูดดี้เสร็จ ก็ขึ้นรถและเดินทางไปมหาวิทยาลัยโบย่ากับแม่ของเธอ

ระหว่างการเดินทางแมดกับแม่ของเธอก็ได้คุยกันเรื่องมหาวิทยาลัยโบย่า

“ทำไมแม่ถึงให้หนูเรียนมหาฯลัยนี้หรอคะ?”

“มันเป็นสถานที่ที่กังขังวิญญาณอันดำมืดไว้… อะล้อเล่นหน่าลูก”

แมดและแม่ของเธอหัวเราะสนุกสนานกัน

“ก็แบบว่า มันเหมาะสำหรับลูกดีนะ แล้วมันมีคณะที่ลูกอยากเรียนและชมรมอันน่ามหัศจรรย์พอดีเลยจ้ะ”

“จริงหรอคะ!? แล้วหนูจะสมัครเข้าคณะนั่นทางไหน?”

“ไม่ต้องห่วงไปนะแมดเดอลีน แม่สมัครไปให้เรียบร้อยแล้ว”

“ขอบคุณมากค่ะแม่” แมดเดอลีนยิ้มแป้นที่แม่รู้ใจตนขนาดนี้

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ลูกหลับไปเลยก็ได้นะ เพราะน่าจะอีกยาว”

“เอาตามนั้นแล้วกันนะคุณแม่…” แมดเดอลีนหลับไปเป็นที่เรียบร้อย เพราะตอนที่ออกเดินทางมันก็สี่ทุ่มแล้ว ซึ่งเป็นเวลานอนของแมดพอดี จากกรีนไฮด์ ไปมหาวิทยาลัยโบย่า น่าจะไกลอยู่พอสมควร คงจะถึงกันตอนเช้ามืดนั่นแหละ

17 มกราคม 2022 เวลา 4:37 ณ ณ มหาวิทยาลัยโบย่า

“ตื่นได้แล้วจ้ะแมดเดอลีน” แม่ของเธอพยายามปลุกในสภาพที่นอนน้ำลายไหล

เธอตื่นขึ้นมาด้วยการอาการงัวเงีย ลืมตาไม่ค่อยขึ้นตามประสาเด็ก

“ถึงแล้วหรอคะคุณแม่?”

“ใช่แล้วล่ะ เปิดประตูรถออกไปดูสิ” แม่พูดชักชวน ทำให้แมดเดอลีนทำตามที่บอก ภาพที่เธอเห็นหลังจากเปิดประตูรถแล้ว คือ มหาวิทยาลัยโบย่าที่ดูน่าอัศจรรย์ ป้ายโรงเรียนตัวใหญ่อยู่ด้านหน้า

แต่ดูเงียบไปหน่อยเพราะว่ายังไม่ถึงเวลาเปิดของมหาวิทยาลัย แต่เป็นเรื่องดีสำหรับแมดเดอลีน เพราะเธอไม่ชอบที่ที่คนมันวุ่นวาย

“หนูรู้สึกชอบที่นี่จัง” บรรยากาศ เสียงลม มันช่างทำให้รู้สึกสงบใจเสียจริง

“ใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวแม่ช่วยลูกขนสัมภาระเสร็จก็จะกลับแล้ว”

“กลับเร็วจังเลย” แมดทำหน้าทำตาอ้อนผู้เป็นแม่เหมือนกับยังอยากให้อยู่ต่อ

“เอาหน่า แมดลูกรัก ลูกโตแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้แม่ช่วยเสมอไปนะ”

“ก็ได้ค่ะ แต่ต้องสัญญาว่าจะมาเยี่ยมหนูปีละครั้งนะ”

“แม่สัญญาจ้ะ”

ทั้งสองในพูดสัญญากันและช่วยกันขนสัมภาระไปยังห้องของแมดเดอลีน

“ก่อนกลับแม่จะเตือนไว้สองอย่างเมื่ออยู่ที่นี่นะ… หนึ่ง:อย่าไว้ใจใคร แม้กระทั่งเพื่อนสนิท อาจารย์หรือใครก็ตาม สอง:เมื่อดวงตาลูกเริ่มเห็นควันสีดำจางๆ ล่องลอยไปมา ให้ลูกท่องตามกระดาษที่แม่ใส่ไว้ให้นะ”

แมดเดอลีนอึ้งไปสักพักนึง แต่คงไม่มีเวลามาคิดแล้ว เธอได้แต่พยักหน้าตอบรับและลาแม่ของเธอ และเธอจะจำคำเตือนของแม่ไว้อย่างดี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***