#3#

ผมยืนอยู่ตรงหน้าพี่สักพักก่อนที่จะเดินไปหาซันซึ่งตอนนี้ซันกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่

ที:ทำอะไรอยู่น่ะ

ผมเดินเข้าไปทักซันที่ตอนนี้กำลังนั่งทำอะไรบางอย่างกับโทรศัพท์สงสัยใช่มั้ยล่ะครับว่าทำไหมผมเดิยมาแบบนั้นไม่เป็นห่วงพี่หรอ?...หึ...ผมก็เป็นห่วงพี่นะครับใครจะไม่เป็นห่วงพี่ตัวเองล่ะครับแต่ที่ผมเดินออกมาดื้อๆแบบนั้นก็เพราะว่าผมไม่อยากเห็นสายตาที่เจ็บปวดของพี่ผมต่างหากล่ะครับผมคิดไปก็หยุดแอบหันไปมองพี่ผมไม่ได้เลยพี่จะเจ็บมากมั้ยนะแล้วพี่ไปมีเรื่องกับเขาได้ยังไงกันผมก็แอบสงสัยนะครับว่าพี่ทำแบบนั้นไปเพราะอะไรกันแน่

ที:ผมขอโทษที่ผมปกป้องพี่ไม่ได้

ผมพูดเบาๆกับตัวเองสลับกับที่ผมมองไปที่พี่ตอนนี้พี่อยู่กับพี่เมฆเพื่อนสนิทพี่ผมมองรอยยิ้มของพี่ผมคิดในใจทำไมพี่ไม่เปิดเผยความรู้สึกมาให้ผมรู้บ้างนะแล้วผมก็แอบยิ้มแห้งๆให้ซันเห็น

ซัน:ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะคุยคนเดียวและตอนนี้ยิ้มคนเดียวอีกมึงเห็นผีหรอ(⁠‘⁠◉⁠⌓⁠◉⁠’⁠)

ผมหันมามองเพื่อนผมพร้อมถอนหายใจ

ที:เห้อ...มึงบ้าป่ะ

กริ๊งงง~กริ๊งงง~กริ๊งงง~

ยังไม่ทันที่เราจะได้เถียงกันเสียงกริ่งโรงเรียนก็ดังขึ้นพวกเรารีบไปเข้าแถวกันเลยหยุดทะเลาะไปก่อนแต่อย่าพึ่งสงสัยว่าทำไหมผมถึงยอมง่ายขนาดนี้เพราะสงครามสงครามพึ่งจะเริ่มขึ้นเองครับผมมองเพื่อนของผมพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์พอเข้าแถวเสร็จเราก็แยกย้ายเข้าห้องเรียนกันตามปกติแต่ที่ไม่ปกติก็คือ.....ผมกับซันยังไงล่ะครับอย่าตกใจไปครับว่าทำไมเรื่องแค่นี้ถึงทำให้เราทะเลาะกันแบบนี้ได้คือ...พวกผมก็เป็นแบบนี้แหละครับผมยอมรับว่าผมกับมันโคตรบ้าบอเลยเวลาอยู่ด้วยกันอ่ะครับฮ่ะ...ฮ่า...ฮ่า

ที:เรียนไรว่ะเนี่ยไม่อยากเรียนเลย

ผมหันไปถามซันพร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่าย

ซัน:เรียนคณิตศาสตร์...แล้วนายคิดว่าเราอยากเรียนหรอแต่ทำไงได้ทุกคนก็ต้องเรียนเพื่อการศึกษาของตัวเองทั้งนั้นแหละ

ผมฟังที่ซันบอกพร้อมกับมองบน

ที:โดดไม่ได้หรอว่ะ

ซัน:ได้ก็ผีล่ะครับ

พูดจบพวกผมก็เดินไปนั่งที่ของตัวเองอยู่ดูดีๆสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นพี่ชายของผมเดินผ่านหน้าห้องผมไปทำไมพี่ผมดูมีออร่าจังเลยนะ...เอ๊ะ!!!ผมคิดอะไรของผมอยู่เนี่ยผมรีบสลัดความคิดของผมออกจากหัวในทันที

ซัน:เห้ย!!ที

ผมสะดุ้งเมื่อเพื่อนสนิทของผมเรียกผมด้วยเสียงที่ดังสนั่น

ที:อ...อะไรแล้วนายจะเสียงดังทำไมเนี่ย

ผมหันไปมองเพื่อนของผม

ซัน:เราว่าเราลืมของอ่ะพาเราไปเอาหน่อยดิ

ผมหันไปมองมันก่อนจะพูดว่า

ที:แค่นี้เนี่ยนะแล้วจะเสียงดังทำไมเนี่ย

ซัน:ก็ของชิ้นนั้นสำคัญอ่ะดิ

ผมส่ายหน้าให้เพื่อนผมในทันทีก่อนจะพามันไปหาของสำคัญของมัน

ที:ไหนล่ะของสำคัญของนายอ่ะ

ผมหันไปถามซันซันมองหาซักพักก่อนจะบอกว่า

ซัน:นั้นไงๆ

ผมหันไปทางที่ซันชี้ผมก็เห็นกระดาษบทความอะไรสักอย่างหนึ่งด้วยความสงสัยผมเลยถามซันไปว่า...

ที:นั้นมันกระดาษอะไรของนายน่ะ

ผมได้ยิบมันมาอ่านด้วยความอยากรู้ของผม

ในบทความเขียนว่า...

«สวัสดีซันจำเราได้รึป่าวเราเพื่อนสมัยเรียนของนายไงไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยเนอะแต่ก็ยังดีที่เรารู้จักบ้านนายฮ่า..ฮ่า...ตอนนี้ก็มีเพื่อนใหม่แล้วสิท่าสงสัยลืมเพื่อนคนนี้แล้วล่ะสิแต่ก็ดีแล้วล่ะเพราะว่านายนะ"น่ารำคาญแบบสุดๆไปเลยล่ะ"ยังไงก็ขอให้อยู่กับเพื่อนคนนั้นอย่างมีความสุขล่ะ

.....จากคิวซิน»

ที!!!....น...นี่มัน...นี่มันอะไรกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***