อยากรู้จักมากกว่านี้

"ท่านหมอ ข้าขอร้องท่านละ ไปดูอาการของท่านพ่อข้าหน่อยเถอะ"

ท่านหมอผู้ที่เคยรักษาพ่อของนางได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกเห็นใจ แม้ว่านางจะไม่ได้ร้องไห้อ้อนวอน ทว่าเมื่อมองผ่านสายตาคู่นั้น เขากลับมองเห็นความน่าสงสารและเอ็นดู

"เถียนเถียน ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากรักษาหรือไปดูพ่อของเจ้า เพียงแต่ว่า พวกยาสมุนไพรพวกนี้ข้าไม่ได้มาโดยปราศจากการซื้อขาย ข้าว่าข้าช่วยพ่อเจ้าต่อไปอีกไม่ไหวแล้วล่ะ ขอโทษด้วยนะ"

"แต่ว่าท่านหมอ..."

ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าหมอปฏิเสธด้วยความจำเป็น หากเป็นไปได้เขาก็ไม่อยากใจร้ายต่อนางเช่นนี้ เพียงแต่ว่าเรื่องของค่ารักษานั้นมันจำเป็นจริง ๆ เขาไม่สามารถให้การรักษาเช่นนี้ต่อไปได้

หลิวเถียนเถียนทำได้เพียงนั่งก้มหน้าด้วยความสับสน คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป ในตอนนี้เหมือนความหวังของนางที่มีน้อยนิดอยู่แล้วกำลังมอดลงเรื่อย ใจจริงก็อยากร้องไห้และตะโกนออกมาดัง ๆ แต่ทำแล้วจะได้ประโยชน์อันใดล่ะ

นางเดินออกมาด้วยความรู้สึกผิดหวังบวกกับร่างกายที่หนาวสั่นเพราะถูกฝนเทกระหน่ำลงมารดตัว

"หลิวเถียนเถียน" เสียงของบุรุษผู้นั้นทำให้ใบหน้าที่ดูเศร้ามองของหลิวเถียนเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าที่เรียบเฉย ทั้งนี้ก็เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นความทุกข์ในใจของนางก็เท่านั้นเอง

"คุณชายหาญ ท่านมาทำอะไรที่นี่ ?"

"ข้าออกมาเดินเล่นน่ะ ตั้งใจว่าจะออกมาตั้งแต่เมื่อเช้านี้แล้ว แต่ว่าฝนตกหนักมากก็เลยเพิ่งจะออกมา จริงสิเหตุใดเจ้าถึงดูเปียกปอนเช่นนี้ ?"

ในยามนั้น เฉ้าเหลียนถังที่กำลังแอบมองอยู่ไม่ไกลก็ได้เดินเข้ามาหาทั้งสามคน โดยที่ตัวของเฉ้าเหลียนถังนั้นได้แอบติดตามหลิวเถียนเถียนมาก่อนหน้านี้แล้ว เมื่อคุณชายทั้งสองได้พบปะหน้ากัน ความอึดอัด และความไม่พึงพอใจจึงตีซัดเข้ามาหาทั้งคู่

"ข้าเพิ่งจะรู้ว่าคุณชายหาญมักจะออกมาเขตนอกเช่นนี้ด้วย นึกว่าจะเป็นคนดีทำตามกฎของเมืองโจวหนานอย่างเคร่งครัดเสียอีก" คำพูดนั้นของเฉ้าเหลียนถังทำให้คุณชายหาญชิงหันมายิ้มให้เขาด้วยความใจเย็น

"ข้าก็คงจะเหมือนท่านนั่นแหละ อยู่กับกฎเกณฑ์นานวันเข้า มันก็น่าเบื่อ สู้ออกมาเจอสิ่งที่สวยงามน่าจะดีกว่า" พูดยังไม่ทันจบประโยคสายตาที่ละมุนและอ่อนโยนของเขานั้นก็ได้ตกเป็นของหลิวเถียนเถียน แม้หัวใจของนางจะสั่นไหวแต่เพื่อตัดปัญหาในภายหลังนางจึงเลือกที่จะเฉยไว้

และในตอนนี้ เฉ้าเหลียนถังก็ได้รู้แน่แล้วว่า คุณชายหาญชิงนั้นได้มอบหัวใจไปให้หญิงเดียวที่เขารัก ทุกอย่างสิ่งทุกอย่างในชีวิตของทั้งคู่ จะต้องมีการชิงเอาเพื่อชนะตลอดเลยอย่างนั้นหรือ ?

"เชิญพวกท่านพูดคุยกันตามสบาย ข้าขอตัวก่อน"

"เดี๋ยวสิ หลิวเถียนเถียน หลิวเถียนเถียน..." เจ้าของชื่อนั้น หาได้หันกลับมามองคุณชายหาญชิงผู้ซึ่งเป็นเจ้าของเสียงเรียกนั้นไม่

"ข้าว่า คุณชายยังไม่รู้จักนางดีพอ คนอย่างหลิวเถียนเถียน เมื่อตัดสินใจแล้ว ก็ยากที่จะหันหลังกลับมามอง เห็นทีเรื่องนี้ท่านคงจะแพ้ข้าแล้วล่ะ"

คุณชายหาญชิงได้แต่ขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายด้วยความสับสน ในขณะที่เฉ้าเหลียนถังนั้นกำลังมองคุณชายหาญชิงพร้อมกับยิ้มมุมปากด้วยสายตาที่เย้ยหยัน

เมื่อคุณชายหาญชิงกลับมา เขาก็เอาแต่คิดว่าควรจะทำเช่นไรถึงจะสามารถรู้จักกับหลิวเถียนเถียนได้มากกว่านี้ เขาพยายามครุ่นคิดอยู่นาน ถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วน แต่มันก็ยังไม่เป็นผล

"คุณชาย ท่านนั่งลงก่อนเถอะ เดินไปเดินมาเช่นนี้ นอกจากจะคิดไม่ออกแล้ว ท่านยังทำให้ข้าเวียนหัวอีกต่างหากนะ รู้ตัวหรือเปล่า ?" แม้จะเป็นเพียงคำพูดของคนใช้ผู้สนิท ทว่าคุณชายก็ยอมทำตามอย่างเต็มใจ

"ไท่เจียน ข้าจะทำอย่างไรถึงจะรู้จักนางมากกว่านี้"

"คุณชายหาญ นี่ท่านไม่ฟังในสิ่งที่ข้าเตือนบ้างเลยหรืออย่างไร ความปรารถนาของท่านมันอาจจะเป็นภัยแก่ทั้งตัวของท่านและก็เถียนเถียนได้ ขอร้องล่ะ ท่านช่วยยุติความคิดนั้นเถอะ"

ความรู้สึกกับเรื่องของความถูกต้องที่กำลังสวนทางกันอยู่ มันได้ทำให้ความเป็นไปได้ในเรื่องที่คิดมืดมนไร้แสงสว่าง แต่ความรู้สึกที่เปี่ยมล้นของคุณหาญชิงที่มีต่อหลิวเถียนเถียนนั้นมีมากขึ้นทุกวันเกินกว่าที่เขาจะนึกถึงเรื่องของกฎเกณฑ์พวกนั้นได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***