คะนึงหาพร้อมรอยยิ้ม

นับตั้งแต่ที่คุณชายหาญชิงได้พบเจอกับหญิงสาวธรรมดา ผู้ที่ดูแข็งแกร่งเช่นหลิวเถียนเถียน เขาก็เอาแต่คะนึงหานางผู้นั้นอยู่ไม่จาง แม้แต่ไท่เจียนคนรับใช้ที่สนิทเองก็ยังสงสัย ว่าผู้เป็นนายของตนนั้นเป็นอะไรไป เหตุใดถึงได้เอาแต่ยิ้มเช้ายิ้มเย็นเช่นนี้

"ไท่เจียน"

"ขอรับ"

"พาข้าไปพบหลิวเถียนเถียนที" แววตาที่สื่อออกมาพร้อมกับเสียงพูดที่ฟังดูลื่นหูนั้น แสดงให้เห็นว่าคุณชายปรารถนาที่จะให้เป็นเช่นนั้นจริง ๆ

"ไม่ได้นะคุณชาย ท่านก็รู้ว่ากฎของเมืองนี้เป็นอย่างไร อีกอย่างถ้าหากใต้เท้าทราบเข้า ข้าเกรงว่า..."

"ไม่เป็นไรหรอก ข้าแค่อยากไปเห็นกับตาว่านางเป็นอย่างไรบ้างก็เท่านั้นเอง"

"คุณชายหาญ ท่านจะกังวลถึงเรื่องสตรีผู้นั้นไปใยเล่า"

ไท่เจียนนั้นทราบดีว่า ถ้าหากตามใจคุณชายหาญชิง จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ เพราะฉะนั้นเขาจึงเลือกที่จะขัดใจเพื่อไม่ให้เรื่องเลวร้ายเช่นนั้นเกิดขึ้น

"แต่ถ้าหากข้าไม่ได้พบหน้านาง ข้าต้องนอนไม่หลับอีกเป็นแน่ ไท่เจียน ข้าขอร้องล่ะ พาข้าไปหาหลิวเถียนเถียนที"

"คุณชาย..."

เห็นทีคุณชายหาญชิงคงจะสร้างความลำบากใจให้แก่ไท่เจียนอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน แต่จะว่าไปแล้วการที่คุณชายได้พบเจอกับหลิวเถียนเถียนมันก็ทำให้เขาเปลี่ยนไปกลายเป็นคนใจร้อนขึ้นมา แต่คงไม่ใช่กับทุกเรื่อง

และคงไม่ต่างอะไรกันกับหญิงสาวชาวบ้านผู้นั้น แม้ภายนอกจะไม่ได้แสดงออกมาว่ากำลังรู้สึกอย่างไร ทว่าภายในใจของนางนั้นกลับเต็มไปด้วยคำถามและปรารถนาเหมือนกับคุณชายหาญชิงไม่มีผิดเพี้ยน

"เถียนเถียน เราไปกันตลาดกันเถอะ" เสียงที่อ่อนนุ่มของฟ่านหยวนทำให้สหายรักของนางต้องหันไปมอง

"อะไรกัน เจ้ากับข้าเพิ่งจะไปเมื่อสองวันก่อนเองนะ"

"แต่ว่าข้ายังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการเลยนี่นา"

"ฟ่านหยวน เจ้าระงับความอยากของตัวเองบ้างก็ได้ ชาวบ้านธรรมดาเยี่ยงเราซื้ออะไรบ่อย ๆ มันคงไม่ดีหรอกนะ"

เมื่อได้ยินหลิวเถียนเถียนพูดเช่นนี้แล้ว ฟ่านหยวนก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ ดูแล้วนางคงจะต้องยอมรับในสิ่งที่สหายของนางพูดแล้วล่ะ

"ข้าไม่ไปแล้วก็ได้ แต่ว่าเจ้าอย่าลืมล่ะ ว่าต้องพาพ่อของเจ้าไปพบหมอในวันพรุ่งนี้"

เป็นเพราะหลิวเถียนเถียนกำพร้าแม่ตั้งแต่เด็ก นางเลยต้องอยู่กับพ่อผู้ซึ่งมีอาการป่วย เจ็บปวดตามประสาของผู้ที่ไม่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี แต่เดิมนั้นครอบครัวของนางอยู่กันพร้อมหน้าอย่างมีความสุข จนกระทั่งพี่ชายของนางได้ถูกบังคับให้เข้าประจำการทางใต้และก็ได้สิ้นใจลง ณ ที่แห่งนั้น แม่ของนางที่ทำใจไม่ได้จึงตรอมใจตายตาม

ด้วยเหตุนี้ หลิวเถียนเถียนจึงจำต้องทำตัวเองให้เข้มแข็ง เพื่อที่ใครต่อใครจะได้ไม่ต้องเห็นถึงความอ่อนแอภายในใจของนาง

แม้ในขณะนี้คุณชายหาญชิงก็ยังคงพูดคุยกับไท่เจียนถึงเรื่องของหลิวเถียนเถียนอยู่ แม้ไม่ได้ไปพบหน้า ขอแค่ได้ฟังเรื่องราวของนาง เพียงแค่นั้นบุรุษที่เคยปิดใจเช่นคุณชายหาญชิงก็รู้สึกดีใจแล้ว

"นางน่ะ มักจะมาแอบฟังการสอนท่านอาจารย์ฉวนเยว่อยู่เป็นประจำ ยังไงพวกท่านก็จะได้พบเจอกันเองแหละ" ครั้นพูดจบ ไท่เจียนก็รีบปิดปากตัวเอง เหมือนว่าเขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าไม่ควรจะพูดเรื่องนี้ให้คุณชายหาญชิงฟัง ทว่ามันก็ไม่ทันเสียแล้ว

"เรื่องนั้นข้ารู้แล้ว เจ้าเคยบอกข้าแล้วไม่ใช่เหรอ ?"

"เอ้า นี่ข้าพลาดไปแล้วอย่างนั้นเหรอ ?"

เมื่อรู้ว่าหลิวเถียนเถียนชื่นชอบในการเรียน คุณชายจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบหนังสือทุกเล่มของเขาขึ้นมา ก่อนจะเดินกลับมาหาไท่เจียน

"ข้ารบกวนเจ้าเอาเอาหนังสือพวกนี้ไปมอบให้นางที เผื่อว่านางอาจจะต้องใช้"

"คุณชาย ข้าว่าท่านอย่าสนใจนางเลยนะ มีหญิงชั้นสูงมากมายที่สนใจในตัวของคุณชาย แค่หญิงชาวบ้านคนเดียว อีกหน่อยท่านก็ลืม"

"แต่นางก็เป็นหญิงคนแรกที่ทำให้ข้าให้ความสนใจ" คุณชายพูดมาถึงขนาดนี้แล้ว คนอย่างไท่เจียนจะทำอย่างไรได้ นอกเสียจากยอมก้มหน้ายอมรับ และก็ต้องหาทางทำตามที่คุณชายต้องการ หากใต้เท้าพ่อของคุณชายหาญชิงทราบเข้า หลังของเขาคงจะถูกเฆี่ยนจนลายเป็นแน่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***