สวรรค์บันดาล มนุษย์ลิขิต

เสียงที่ฟังดูวุ่นวายในสำนักของอาจารย์ฉวนเยว่ ศิษย์มากมายต่างพากันถกเถียงและอวดความฉลาดของตน หากมีก็แต่คุณชายหาญชิงเท่านั้นที่มีความสงบ เขาได้แต่มองคนอื่น ๆ ด้วยแววตาที่อ่อนโยน หาไม่เขาอาจจะเป็นบุรุษที่ถูกอบรมสั่งสอนมาให้เป็นเช่นนี้ก็เป็นได้

ในเวลาเดียวกันนั้น ก็ได้มีหญิงสาวชาวบ้านคนหนึ่ง กำลังพยายามเขียนในสิ่งที่ท่านอาจารย์ฉวนเยว่สอน แต่ด้วยเหตุที่ว่า นางไม่เคยร่ำเรียนมาก่อน มันจึงเป็นเรื่องยากที่จะทำให้นางสามารถจดบันทึกเรื่องพวกนั้นได้ง่าย ๆ

"เจ้าเป็นใครกันน่ะ หา แล้วมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ?" เสียงเอ่ยทักของชายผู้หนึ่งทำให้นางต้องรีบเก็บของที่แอบใช้เรียน ก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่ายราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้ทำอะไรอย่างไรแหละ

"ข้าชื่อ หลิวเถียนเถียน ข้ามาเออ ข้า ข้าแค่ผ่านมาน่ะ ข้าไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ นะ" น้ำเสียงและสีหน้าของนางบ่งบอกถึงความเฉลียวฉลาด นางหาได้กลัวสิ่งใดไม่ แต่ถึงอย่างไรนางก็เก็บซ่อนพิรุธของตัวเองไม่ได้อยู่ดี

"ข้าชื่อ ไท่เจียน นี่แม่นาง ข้าเตือนเจ้าอย่างหนึ่งนะ บริเวณนี้ เจ้าอย่าได้มาบ่อยนักเลย หญิงสาวชาวบ้านเช่นเจ้า หากใครรู้ว่าแอบลักลอบเข้ามา เจ้าจะรอดยากนะ รู้หรือเปล่า หือ ?"

หลิวเถียนเถียน ขวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ เพราะเหตุอันใดกัน ทำไมสถานที่นี้จึงเป็นบริเวณหวงห้าม ขึ้นชื่อว่าสำนักสอน ผู้คนทุกหมู่ย่อมมีสิทธิ์ที่จะเข้ามาไม่ใช่หรือ

"นี่ เจ้ารีบไปเถอะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า เร็ว"

"ก็ได้ งั้นข้าไปก่อนนะ วันหลังข้าจะมาใหม่"

"อย่ามาอีกเลย เชื่อข้าเถอะ"

แม้จะยังค้างคาใจ ทว่าหญิงสาวธรรมดาเช่นหลิวเถียนเถียนก็มิอาจจะอยู่ต่อได้ นางจึงต้องจำยอมพาร่างกายของตัวเองเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยความไม่เต็มใจ ส่วนไท่เจียนก็ได้มองดูนางจนลับสายตาแล้วจึงเข้าไปในสำนัก

"เจ้าหายไปไหนมาตั้งนาน ?" ครั้นพอเขานั่งลงคุณชายหาญชิงก็ได้มอบคำถามให้แก่เขา

"ข้าไปทำธุระแถวนี้นิดหน่อย คุณชายอย่าว่าอะไรข้าเลยนะ"

"เจ้าอยากไปที่ใด ข้าไม่เคยว่า แต่เหตุใดเจ้าไม่เคยบอกกล่าวข้าก่อน นึกอยากจะไปก็ไป อยากจะทำก็ทำ..."

"คุณชาย โปรดอภัยให้ข้าด้วย"

ที่แท้ ไท่เจียนก็เป็นคนรับใช้คนสนิทของคุณชายหาญชิง ทั้งคู่สนิทกันมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย ทั้งสองมีจิตเมตตาชอบพากันช่วยเหลือผู้ที่อ่อนแอกว่า ด้วยเหตุนี้จึงมีผู้ที่ปรารถนาเป็นศัตรูกับคุณชายหาญชิงเพราะความอิจฉาริษยา โดยเฉพาะ เฉ้าเหลียนถัง ชายผู้มีความโหดร้าย ไม่สนใจผู้ใด

ในยามนี้ หลิวเถียนเถียน ได้กลับมาที่บ้านพร้อมกับความรู้สึกเสียดายที่ถูกขัดจังหวะในการเรียนในครั้งนี้ ในใจของนางก็คิดอยู่ว่า จะทำเช่นไรให้ตัวของนางสามารถเรียนรู้ได้เหมือนคนอื่น ๆ แต่ไม่ว่านางจะคิดเท่าไหร่ ก็ไม่มีทางที่ความคิดนั้นจะเป็นจริงได้

"เถียนเถียน หลิวเถียนเถียน !" เสียงพยายามเรียกที่เล็กแต่ฟังดูลื่นหูของถานอัง ทำให้หลิวเถียนเถียน สามารถสลัดความคิดเดิม ๆ พวกนั้นออกไปได้

"ว่าไง มีอะไร ทำไมถึงได้ดูตระหนกเช่นนี้ล่ะ ?"

"เถียนเถียน เจ้าแอบไปที่สำนักของท่านอาจารย์ฉวนเยว่อีกแล้วใช่หรือไม่ เจ้าไปที่นั่นอีกทำไม ครั้งที่แล้วที่เกือบถูกน้ำร้อนสาด มันไม่ทำให้เจ้าเข็ดหลาบหรืออย่างไรกัน ?"

อาจจะเพราะนางเป็นห่วงสหายของตัวเอง นางจึงรู้สึกหวาดกลัวและระแวงกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น แต่สำหรับเถียนเถียน นางไม่เคยยอมแพ้อะไรทั้งนั้น

ในครานี้คงต้องอธิบายแล้วว่า เมืองโจวหนาน เป็นเมืองที่แบ่งชนชั้นกันอย่างชัดเจน ชนชั้นธรรมดาทั่วไปจะมิสามารถเข้ารับการเรียนการสอนได้ ส่วนชนชั้นขุนนางขึ้นไปจะมีสิทธิ์ทุกอย่าง

กล่าวถึงในเรื่องของความสัมพันธ์ ห้ามทั้งสองชนชั้นนี้ยุ่งเกี่ยวกันโดยเด็ดขาด ยิ่งหากเป็นเรื่องราวของความรักแล้วล่ะก็ ประหนึ่งว่ากำลังฝันกันเลยล่ะ แม้สวรรค์จะบันดาลให้มารักกันได้ แต่ก็ต้องถูกสังคม จารีตประเพณีของเมืองโจวหนานลิขิตและห้ามเอาไว้อยู่ดี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***