ดาบที่ 5: เสาหลักเพลิง (1)

Arthor : Banix

LTs : FrosZBit

Ilus : Gooble

ดาบที่ 5: เสาหลักเพลิง (1)

"นั่นหมดแล้วหรอ? "

ผมถามเพื่อนนักล่าอสูรฝึกหัดของผม พวกเขาทั้งหมดกำลังร้องครวญครางอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดหลังจากที่ผมส่งทั้งกลุ่มไปนอนกับรากมะม่วงอย่างง่ายดาย

หลังจากที่ชินจูโร่รับผมเข้ามา ผมก็กลายเป็นสึคุโกะ (ผู้สืบทอด) ของเขา กล่าวอีกนัยหนึ่ง ผมเป็นลูกศิษย์ของเขาและเป็นคนที่จะกลายเป็นเสาหลักในที่สุด นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการ ด้วยพลังของเสาหลัก ผมก็จะสามารถปกป้องครอบครัวได้มากกว่านี้…

ผู้คนยกย่องผมว่าเป็นอัจฉริยะ หรือเด็กที่คิดค้นรูปแบบลมหายใจด้วยตัวเองผ่านการเริงรำ

พวกเขาไม่เห็นการทำงานหนักที่ผมทุ่มเทตั้งแต่ผมอายุสี่ขวบ เก้าปีที่ทำงานหนักที่ผมอดทนเพื่อมาถึงจุดนี้ ผมไม่ได้สนใจที่จะแก้ไขความเข้าใจผิดของพวกเขา หรอกนะ เพราะท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้พูดผิดทั้งหมดซ่ะทีเดียว

การกวัดแกว่งดาบทำให้ผมรู้สึกเป็นธรรมชาติมาก ผมไม่ใช่อัจฉริยะในการใช้รูปแบบลมหายใจ แต่ถ้าพูดถึงการฟันดาบล่ะก็คนละเรื่องกันเลย เมื่อพูดถึงการฟันดาบ ผมเรียนรู้มันหลังจากดูเพียงครั้งเดียว หลังจากรู้แบบนี้ ผมเลยคิดว่า จะเป็นเทพหรืออะไรก็ตาม ที่พาผมมาที่นี่ทำสิ่งนี้เพื่อเหตุผลเดียว คือการปกป้องตระกูลคามาโดะ ทำไมถึงให้ของขวัญแบบนี้กับผมถ้าไม่ปกป้องพวกเขาใช่ไหมล่ะ?

ชินจูโรสอนปราณเพลิงให้ผม และผมก็ไม่ปฏิเสธด้วย ปราณตะวันอาจเป็นปราณที่เหนือกว่า แต่การรู้เพิ่มก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย เพราะท้ายที่สุดแล้ว ปราณตะวันก็คือสิ่งที่ให้กำเนิดปราณอื่น ๆ แถมบางที อาจได้อะไรจากการเรียนรู้ปราณอื่นๆ ก็ได้

ผมไม่เคยบอกความจริงแก่ชินจูโรเกี่ยวกับ ระบำเทพแห่งไฟ และเขาก็ยอมรับคำอธิบายของผมเกี่ยวกับวิธีการปราณผ่านการร่ายรำ แถมก็ไม่ได้โกหกทั้งหมดด้วย ผมไม่ควรรู้เรื่องปราณตะวันด้วยซ่ำ อย่างน้อยก็ตอนนี้ล่ะน่ะ ดังนั้น เพื่อเป็นการให้เกียรติ ระบำเทพแห่งไฟ ผมจึงตั้งชื่อลมหายใจของผมว่า ปราณตะวัน เพื่อแยกแยะความแตกต่างระหว่างปราณของผมกับของเขา

ตะวัน และ เพลิง ฟังดูแล้วอาจจะคล้ายกัน แต่นักล่าอสูรนั้นเคร่งครัดในการตั้งชื่อปราณมาก ทว่าว่า ผมเป็นผู้ใช้ปราณตะวัน ไม่ใช่ปราณเพลิง ชินจูโร่และเคียวจูโร่เป็นผู้ใช้ปราณเพลิง ไม่ใช่ปราณตะวัน ซึ่งแตกตางกันอย่างเห็นได้ชัด

“ฮารุโตะ!”

"อ่ะ เคียวจูโร่"

ผมทักทายอย่างสุภาพด้วยการผงกศีรษะ หลังการซ้อมจบลง และผมกำลังจะกลับไปพักผ่อนที่ห้องสำหรับวันสำคัญในวันพรุ่งนี้ เพราะพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ผมจะเข้าร่วมการคัดเลือกรอบสุดท้าย

“นี่ เครื่องรางนำโชคที่ฉันไปวัดมาโดยเฉพาะเพื่อเอามาให้นาย!”

เคียวจูโร่ยื่นถุงผ้าขนาดเท่าก้อนกรวดเล็กๆ ให้ผมอย่างร่าเริง

"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายจะเข้าการคัดเลือกรอบสุดท้ายด้วย แถมหลังจากอยู่ที่นี่ได้หนึ่งเดือนเท่านั้น แต่ยังไง นายก็คือนาย เหมือนเดิมสิน่ะ! ฉันคงคาดหวังอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ!"

“นายก็พูดชมผมเกินไปแล้ว แถมก็แข็งแกร่งเหมือนกันน่ะ”

ผมตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ถ้าจะมีใครสักคนที่ผมสามารถเรียกว่าเป็นเพื่อนของผมได้ คนนั้นก็คงเป็นเขา อาจเป็นเพียงแค่เวลาสั้นๆ แต่บุคลิกที่เป็นมิตรและท่าทางร่าเริงของเขา ทำให้ยากที่แม้แต่ผมจะเมินเฉยต่อเขา

"สักวันฉันจะไล่ตามนายให้ทัน คอยดูเถอะ! ฉันจะกลายเป็นเสาหลักเหมือนกัน!"

เคียวจูโรพูดอย่างตื่นเต้นพร้อมกับกำหมัดแน่น

"แล้วอย่างนั้นเราก็ไปสังหารอสูรด้วยกัน! ปราณเพลิงกับปราณตะวัน! คู่หูสุดร้อนแรง! และจุดไฟให้หัวใจของพวกเราให้ลุกโชน!"

"อืม ผมจะตั้งหน้าตั้งตาวันนั้นละกัน"

ผมพูดขณะที่เราเดินหน้าไปโดยมีเคียวจูโร่ พูดนำบทสนทนาดำเนินต่อไป

การเป็น นักล่าอสูร ก็ไม่เลวร้ายนักเท่าไร อย่างน้อยก็ได้เจอคนใจดีอีกคนหนึ่งที่สามารถทำให้ผมมีอารมณ์เหมือนมนุษย์จริงๆ อีกครั้ง ถ้าความทรงจำของผมถูกต้อง เคียวจูโรเสียชีวิตในหน้าที่ขณะสืบสวนคดีเกี่ยวกับรถไฟ ผมจำได้ว่ามันเกิดขึ้นไม่นานหลังจากทันจิโร่เข้าร่วมหน่วยพิฆาตอสูรอย่างเป็นทางการ

ถ้าเป็นไปได้ ผมจะต้องป้องกันไม่ให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นกับเคียวจูโรอีกเท่าที่จะทำได้

---- -------- -------- -------- -------- -------- -------- -------- -------- -------- ----

“สีดำงั้นเหรอ…”

แม้แต่ช่างตีดาบของผมก็ยังตะลึง นี้สีที่ไม่เป็นมงคลเท่าไหร่สำหรับ นักล่าอสูร อย่างไรก็ตาม ผมก็คงยังไม่สนใจเหมือนเดิม

"ขอบคุณที่ช่วยนะครับ"

ผมขอบคุณช่างตีดาบและปล่อยให้อีกาคาสุไกเกาะไหล่ผม

“ผมต้องไปแล้วล่ะ ผมจะใช้ดาบนี้ให้เป็นอย่างดี ขอสาบานเลย!”

หลังจากผมออกมา ก็ปล่อยให้อีกาคาสุไกชี้ทางให้ฉัน แต่ว่าบังเอิญก็เป็นทางเดียวกันกับทางไปบ้าน ผมเงลสามารถไปเยี่ยมครอบครัวของผมระหว่างทางที่ไปยังจุดหมายปลายทางของผมและจะได้กำจัดอสูรในบริเวณรอบ ๆ บ้าน ในขณะที่อยู่ที่นั่นด้วย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***