

Sunrise/อาทิตย์ยามรุ่งอรุณ

 

ดาบที่ 4: คามาโดะ ฮารุโตะ (4) (จบบทนำ)

Arthor : Banix

LTs : FrosZBit

Ilus : Gooble

ครอบครัวของผมนั้นต้องใช้เงินพวกนี้จริงๆ แน่นอนว่าพวกนักล่าอสูรได้รับค่าตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อ

มันก็คงจะสมเหตุสมผลแหละ เหล่านักล่าอสูรจะจดจ่ออยู่กับการสังหารอสูรได้อย่างไง ถ้าพวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะซื้ออาหารเพื่อเลี้ยงตัวเองได้? พวกเขาก็จำเป็นต้องมีรายได้จากที่ไหนสักแห่งเหมือนกัน

เงินน่าจะมาจากตระกูลอุบุยาชิกิ ถ้าผมเดาถูกล่ะนะ แต่นั่นไม่ใช่ความกังวลหลักของผม

ความกังวลหลักของผมคือการเติบโตให้แข็งแกร่งอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อปกป้องครอบครัว ผมจะต้องสังหารอสูรโดยรอบบ้านและหาทางไม่ให้มูซันเข้ามาใกล้ภูเขาที่เราอาศัยอยู่

ทันจิโร่และเนซึโกะทรมานมากเกินไปในเนื้อเรื่องหลัก แต่ว่าตอนนี้ผมอยู่ที่นี่แล้ว ผมจะไม่ปล่อยให้พวกเขาประสบชะตากรรมเดียวกันกับในต้นฉบับอย่างแน่นอน!

ผมเป็นพี่ใหญ่ของพวกเขา การปกป้องพวกเขาคือหน้าที่ของผม การปกป้องครอบครัวคือหน้าที่ของผม ครอบครัวนี้ทำให้ผมสามารถรู้สึกถึงสิ่งที่เรีกว่า อารมณ์ อย่างแท้จริงได้อีกครั้ง ซึ่งทำให้ผมเป็นมนุษย์จริงๆ

ผมอยากจะปกป้องพวกเขาจริงๆ

“ฮารุ-!”

แม่อุทานออกมาด้วยความหงุดหงิดแต่หยุดตัวเองไว้และหันไปหาพ่อแทน

"ทันจูโร่! พูดอะไรสักอย่างสิ!"

พ่อของผมเพียงแค่มองมาที่ผมด้วยสายตาที่สงบนิ่ง

“ลูกตัดสินใจแบบนั้นจริงๆ งั้นหรอ… นี่คือสิ่งที่ลูกอยากทำจริงๆ งั้นหรอ?”

"ใช่แล้วครับ."

ผมตอบโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว

“ทำไมถึงเลือกเดินเส้นทางนี้ล่ะ”

"ถ้าตอนนี้อสูรปรากฏตัวใกล้บ้านได้ ใครว่าจะไม่มีอสูรตัวอื่นปรากฏตัวใกล้บ้านอีกล่ะ"

ผมตอบโดยไม่ปิดบังความรู้สึกที่แท้จริง

"ในฐานะลูกคนโตสุด ผมจะต้องปกป้องครอบครัว ดังนั้นผมจะกลายเป็น นักล่าอสูร ผมจะสังหารปีศาจทั้งหมดในบริเวณนี้ เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องหวาดกลัวพวกมันอีกต่อไป ฉันจะฆ่าอสูร เพื่อที่พี่น้องของผมหรือคนอื่นในครอบครัวต้องเป็นคนที่ถูกฆ่าแทน”

“งั้นก็ปล่อยให้ คุณเรนโกคุ ที่ลูกพูดถึงทำไปสิ!”

แม่ของผมเริ่มโว้ยวานขึ้นเรื่อยๆ ณ จุดนี้

“ลูกไม่ควรยุ่งเกี่ยว-”

"คิเอะ…"

พ่อตัดบทแม่อย่างอ่อนโยนก่อนจะหันมายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน

"ฮารุโตะ ถ้านี่คือสิ่งที่คุณรู้สึกจริงๆ งั้นไปเถอะ ไม่ต้องห่วงเรา เราจะไม่เป็นไร เดินตามทางที่คุณตัดสินใจ"

"ทันจูโร่!"

“เขาไม่ได้เป็นเด็กไปตลอดกาลหรอกน่ะ คิเอะ”

พ่อของฉันพูดอย่างอดกลั้น

“ทุกคนล้วนมีเส้นทางของตัวเองให้เดิน ถ้าฮารูโตะแน่ใจว่านี่คือเส้นทางของเขา เราก็ไม่ควรหยุดเขา”

พ่อลูบหัวของผมอย่างเอ็นดูเหมือนอย่างที่เคยทำ รอยยิ้มอ่อนโยนนั้นยังคงปรากฏบนใบหน้าของเขา

“ไม่ว่าลูกจะเลือกทำอะไร พ่อและแม่ก็ยังภูมิใจในตัวฮารุโตะ ลูกชายของเราเสมอ ถ้าลูกอยากเป็นนักล่าอสูรจริงๆ ก็ออกไปและเป็นคนที่เก่งที่สุดให้ได้น่ะ แต่ถ้าลูกเหนื่อยก็กลับบ้านมาได้เสมอ พวกเราจะรอลูกอยู่เสมอ"

ผมไม่เคยร้องไห้เลยตั้งแต่เกิดมาเป็น คามาโดะ ฮารูโตะ แต่นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมองตัวเองว่าเป็น คามาโดะ ฮารุโตะ ผู้อาศัยอยู่ในโลกนี้จริงๆ และไม่ใช่แค่วิญญาณที่ล่วงลับไปแล้วตลอดสิบสามปีที่ผ่านมาในชีวิตของผม

“พี่จะไปแล้วเหรอ”

"อืม พี่กำลังจะจากไปเพื่อที่พี่จะได้หาเงินมาเลี้ยงครอบครัวไง"

ฉันอธิบายกับทันจิโร่อย่างอดทน

“ตอนนี้นายเป็นพี่คนโตสุดแล้วนะ ทันจิโร่ นายต้องดูแลครอบครัวแทนพี่ คุณพ่อสุขภาพไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้เป็นหน้าที่ของนายที่จะดูแลคนในบ้าน พี่จะพยายามกลับมาเยี่ยมบ่อย ๆ เท่าที่จะทำได้นะ"

ทันจิโร่กับเนซึโกะสะอื้นไห้ในอกของผมขณะที่ผมกอดพวกเขาไว้ใกล้ๆ

ในตอนที่ผมกลับมาถึงบ้านนั้นก็สายมาก และหลังจากที่ฉันอธิบายการตัดสินใจของผมให้พ่อแม่ฟัง มีเพียงทันจิโระและเนซึโกะเท่านั้นที่ยังตื่นอยู่ พี่น้องที่เหลือของผมหลับไปแล้ว

"นะ หนูไม่อยากให้พี่ไปเลย!"

"ขอโทษนะเนซึโกะ"

ผมขอโทษในขณะที่ผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปลอบใจน้องสาวของผม

"แต่นี้ต้องทำแบบนี้ นี่เป็นวิธีเดียวที่พี่รู้เพื่อที่จะปกป้องครอบครัว"

"ง-งั้น พวกเราจะไปกับ-"

“ไม่ พวกเธอสองคนจะไม่ไปด้วย ทั้งสองคนเลย”

ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“งานที่พี่ทำอยู่นั้นอันตรายมาก ผมไม่อนุญาตให้เธอสองคนทำเด็ดขาด”

"ต-แต่ว่า พี่ก็-!"

"พี่น่ะแข็งแกร่งจะตาย ไม่ต้องห่วงหรอกนะ"

ผมลูบหัวทันจิโร่

"นายน่ะใจดีมากเลยนะ ทันจิโร่ ใจดีเกินไปด้วยซ่ำ แต่ว่าความใจดีของนายก็ได้ช่วยชีวิตพี่เอาไว้ ดังนั้นจงเป็นแบบนั้นต่อไปน่ะ โอเค? "

"ห-ห๊ะ? "

ผมส่งยิ้มให้ทันจิโร่ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าการตัวตนของเขาทำให้ผมเป็นคนที่ดีขึ้นได้อย่างไง

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมจะไม่ปล่อยให้เขาทรมาน ผมจะไม่ปล่อยให้เขาทำอะไรคนเดียวอีก ถ้าเป็นไปได้ ผมจะไม่ต้องให้เขาต้องกวัดแกว่งดาบอีกเลย ชั่งหัวต้นฉบับสิ ครอบครัวของผมต้องมาก่อนเสมอ

ผมดีใจจริงๆ ที่ได้เป็นพี่ใหญ่ของพวกเขา

“พี่จะปกป้องพวกเธอทุกคน พี่สัญญา ดังนั้นทันจิโร่ นายสัญญาอะไรตอบแทนพี่ได้ไหม”

"ค-ครับ"

“สัญญากับพี่ว่านายจะปกป้องครอบครัวนี้เมื่อพี่ไม่อยู่ สัญญากับพี่ว่านายจะเรียนรู้ ระบำเทพแห่งไฟและเชี่ยวชาญมันให้เร็วที่สุด นายก็เห็นสภาพของพ่อใช่ไหม พ่อไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะร่ายรำได้กว่านี้อีกแล้ว พี่คงไม่ได้อยู่สืบทอดต่างหูฮานาฟุดะได้ ดังนั้น นายต้องสืบทอดแทนพี่นะ"

"ผ-ผมสัญญา! ผมสัญญา!"

ผมลูบหัวทันจิโร่อย่างเอ็นดูเหมือนที่พ่อชอบทำกับผม

"ขอบคุณนะทันจิโร่"

“เธอบอกลาหรือยัง”

"ถึงจะเป็นการจากลาที่เต็มไปด้วยน้ำตา แต่ก็พร้อมแล้วล่ะ"

ผมตอบกลับไปโดยไม่ได้ใส่ใจน้ำเสียงมากนัก

น้องชายของผมร้องไห้หนักมากไม่อยากให้ผมจากไป โรคุตะยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจอะไร แต่ทันทีที่ฮานาโกะร้องไห้ เขาร้องตาม ผมใช้เวลาสักพักเพื่อปลอบพวกเขาและสัญญาว่าผมจะกลับมาให้บ่อยที่สุด

ชินจูโร่มองมาที่ผมอย่างครุ่นคิดก่อนจะส่ายหัว

"งั้นไปกันเลย"

ผมจึงออกจากบ้านและครอบครัวไป

เพื่อปกป้องครอบครัวของผม ผมจึงกลายเป็น นักล่าอสูร…

____________________________________

ณ.ห้องแชต Novelist (1)

ฟรอส - เสร็จสักทีโว้ย ไปพักดีกว่า

บานิก - เครๆ

ฟรอส - เอาล่ะ เล่น Hogwarts Legacy ที่ดองไว้ดีกว่า

โอเมะ - เดียวก่อนดิเฟ้ย แล้วไหนบอกว่าจะทำถึงบท 3 แล้วค่อยพักไง

ฟรอส - เอ่อ…คือ

โอเมะ - ไปปั้นต่อเดี้ยวนี้เลยเฟ้ยยย