ดาบที่ 1 : คามาโดะ ฮารุโตะ (1)

Arthor : Banix

LTs : FrosZBit

Ilus : Gooble

ดาบที่ 1 : คามาโดะ ฮารุโตะ (1)

หลายคนมักจะสงสัยว่าการเกิดใหม่มันเป็นอย่างไง ในฐานะคนที่เคยเดินบนเส้นทางนี้

ผมสามารถบอกคุณได้อย่างเต็มอกว่ามันไม่ได้วิเศษเท่ากับสิ่งที่คุณคิดสักเท่าไร

อยู่ดีๆ ก็พบว่าตัวเองอยู่ในต่างโลก พร้อมกับชีวิตใหม่ ฉันจำไม่ได้ว่าชาติที่แล้วผมเป็นอย่างไร แต่ผมก็ไม่ค่อยสนใจมันเท่าไหร่

ยังไงก็เถอะ ผมไม่ใช่คนที่รับรู้อารมณ์ได้มากไร ความสุข ความทุกข์ ความเกียจชัง ความรัก อะไรก็แล่วแต่ ผมรู้สึกได้ แต่ไม่ถึงขนาดที่คนส่วนใหญ่จะรู้สึกได้ ผมรู้ว่าผมไม่ปกติ และผมก็ไม่อยากถูกมองว่าแปลกแยกด้วย ดังนั้นผมจึงปกปิดข้อเท็จจริงนี้ของผมเป็นอย่างดี โดยแสร้งทำเป็นเหมือนคนอื่นๆ

ชีวิตใหม่ของผมคงเรียกว่าชีวิตที่ดีไม่ได้ซ่ะทีเดียว ผมอาศัยอยู่ในญี่ปุ่นยุคศักดินา …หรืออย่างน้อยก็คิดว่าใช่ หรืออะไรทำนองนั้นเพราะผมไม่เชี่ยวชาญประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่น ครอบครัวของผมเป็นคนเผาถ่าน. อาชีพของครอบครัวเราคือการผลิตถ่านและจำหน่ายมาหลายชั่วอายุคน ถึงจะไม่ใช่หนทางทำมาหากินที่ดีที่สุดแต่เป็นชีวิตที่สุจริต เราไม่ได้มีรายได้มาก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เราอิ่มและอบอุ่น.

ผมคิดว่าผมมีความสุขกับชีวิตที่สองของผมแล้ว ผมมีพ่อแม่ที่รักคู่หนึ่ง แม้แต่สำหรับใครบางคนอยางผมที่บกพร่องทางอารมณ์ ถึงจะช้าแต่ชัวร์ ผมคิดว่าอารมณ์อันเยือกเย็นที่ติดตามมาในโลกนี้นั้นละลายลง และเริ่มรู้สึกเหมือนคนทั่วไปแล้ว

ผมรู้สึกได้ ผมสามารถยิ้มอย่างจริงใจบนใบหน้าได้ช้าๆ เมื่อเวลาผ่านไป ผมไม่จำเป็นต้องซ่อนอีกต่อไป ผมเริ่มที่จะยอมรับผู้ใหญ่สองคนที่นำผมมาสู่โลกนี้ในฐานะพ่อแม่ที่แท้จริงของผม

คามาโดะ ฮารุโตะ นั่นชื่อของผม ปัจจุบันผมเป็นลูกคนโตและคนเดียวในครอบครัว ด้วยเหตุผลบางอย่างของเรา ชื่อสกุลนั้นมันคุ้นเคยมาก เหมือนแค่จำได้แต่ลองนึกดูก็จำไม่ได้ว่าทำไมเป็นเช่นนั้น พยายามที่จะจำได้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ เหมือนกับมีอาการคันที่พยายามที่จะเกาแต่ก็ทำไม่ได้ ถว่าเช่นเดียวกับอาการคันอื่นๆ เมื่อเวลาผ่านไปก็จะลืมไปเอง

ตอนที่แม่ของผมได้ตั้งท้องน้องชายของผม ทั้นใดนั้นก็จำได้ว่าชื่อ คามาโดะ มีความหมายที่แท้จริงว่าอย่างไร

"ถ้าเรามีลูก เราจะตั้งชื่อเขาว่าทันจิโร่! เป็นพี่ชายที่ดีล่ะ เข้าใจไหม"

ทันจิโร่ —คามาโดะ ทันจิโร่

นักล่าอสูร

ผมกรีดร้อง ด้วยความเจ็บปวดเฉียบพลันที่เต้นตุ๊บๆ ในหัวณ.ขณะนั้น เกินกว่าที่ผมจะทนไหว ราวกับเขือนกันน้ำในจิตใจของผมได้เปิดออก ความทรงจำที่ผมคิดว่าลืมไปแล้วเริ่มปรากฏขึ้นอีกครั้งในจิตใจของโดยที่ไม่สามารถควบคุมมันได้

—และผมก็ได้สลบไป…

พ่อแม่ของผมกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาอยากให้หมอตรวจผม แต่ผมก็รีบห้ามพวกเขาโดยบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว พวกเขายอมไม่เชื่อ แต่สุดท้ายก็ยอมเมื่อพวกเขาเห็นว่าผมไม่เป็นไร

แต่ความจริงนั้นจะไม่เป็นไรได้ยังไง

ถูกต้องแล้วที่ผมเกลียดอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ผมอยู่ที่นี่ และเล่นตลกกับผมอย่างโหดร้าย เมื่อผมเริ่มมีความรู้สึกอีกครั้ง เมื่อผมยอมรับว่านี้เป็นครอบครัวใหม่ของผมอย่างแท้จริงและพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ ผมต้องแบกรับภาระที่ล่วงรู้ ถึงยังจะจำซีรีส์ทั้งหมดได้ไม่ครบถ้วน แต่ฉันจำประเด็นสำคัญและเหตุการณ์ทั้งหมดได้ อีกไม่กี่ปีพ่อก็จะตาย อีกไม่กี่ปี มุซัน ก็จะมาถึง

ทุกคนยกเว้นทันจิโร่และเนซึโกะที่ยังไม่เกิดจะต้องตาย

ผมไม่เคยรู้สึกหมดหนทางไปกว่านี้อีกแล้ว ไม่อยากให้พวกเขาตาย แต่ทำไงได้?

เรากำลังพูดถึง มุซัน ไม่มีมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่สามารถฆ่าเขาคนเดียวได้

ควรทำอย่างไรดี? จะทำอย่างไง

—แต่ในไม่ช้าคำตอบของผมก็มาถึง ยังมีสิ่งที่ผมทำได้

ในฐานะลูกชายคนโตของครอบครัว ผมจำเป็นต้องเรียนรู้การร่ายรำระบำของเทพแห่งไฟ ซึ่งเป็นบางสิ่งที่ส่งต่อจากรุ่นพ่อสู่รุ่นลูกควบคู่ไปกับต่างหูฮานาฟุดะ ผมเคยเห็นพ่อใช้เจ้านี้เต้นรำตั้งแต่พระอาทิตย์ตกดินจนถึงพระอาทิตย์ขึ้นทุกปี ผมไม่รู้ว่าทำไมมันถึงไม่สะดุดใจจนกระทั่งค้นพบว่าตัวเองนั้นเกิดที่ไหน

ในตอนนี้ ผมเป็นเพียงคนเดียวที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของ "ระบำเเห่งเทพไฟ, ปราณตะวัน" ในโลกนี้ผมอายุมากกว่าทันจิโร่สี่ปี ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงเข้ามาอยู่ในครอบครัวคามาโดะและทำไมถึงลงเอยด้วยการเป็นลูกชายคนโต แต่เพียงคิดว่าผมเป็นคนโตที่สุดและสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตทำให้ผมอาจจะรู้สึกถึงอารมณ์ที่แข็งแกร่งอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน…

ผมอยากจะปกป้องพวกเขาจริงๆ ทันจิโร่ เนซึโกะ และพี่น้องที่ยังไม่เกิดของผม ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้เพียงแค่มองท้องแม่ที่กำลังตั้งท้อง แต่ก็รู้สึกอย่างนั้น

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงอารมณ์ที่รุนแรงในอกของผม บวมจนแทบจะกัดกินฉันไปทั้งตัวและทำให้ฉันลืมว่าตัวตนที่แท้จริงของผมคืออะไร เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกโล่งใจ

ดังนั้นผมจึงตัดสินใจ

ผมจะปกป้องครอบครัวนี้ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม ผมอาจล้มเหลว มูซันอาจจะยังมาฆ่าทุกคนที่ผมรัก ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน แต่ผมจะพยายาม…

และผมก็อายุสี่ขวบ ในตอนที่ทันจิโร่ตัวน้อยมาถึงโลกนี้ ผมขอร้องให้พ่อสอนระบำเทพแห่งไฟให้ โดยบอกว่ามันดูสวยจริงๆ และก็อยากจะเรียนรู้วิธีการเต้นรำกับเขาสักวันหนึ่ง

เป็นครั้งแรกที่ผมพูดโกหกป่นความจริง จริงอยู่ที่ใจส่วนหนึ่งอยากเต้นรำในพิธีกรรมทุกปี การมองดูทันจิโร่ที่หลับใหลในอ้อมแขนของฉันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกนี้ในใจ

ผมอยากจะปกป้องเขา

ทันจิโร่ ตัวเอกของเรื่องแต่งหรือไม่ผมไม่สนใจ พี่น้องในอนาคตของผม จะเป็นตัวละครรองจากนิยายหรือไม่ ผมไม่สนใจ ในที่สุดผมก็มีเป้าหมายในชีวิตที่อยากจะไขว่คว้า

ผมต้องการให้ครอบครัวของฉันมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าผมจะต้องเจอกับอะไร พวกเขาอาจจะเป็นตัวละครในอีกชีวิตหนึ่ง แต่ตอนนี้ พวกเขาคือครอบครัวของผม ห้องหยุดไม่ให้มูซันแตะต้องพวกเขาเด็ดขาด

ด้วยความคิดเหล่านี้ผมจึงเริ่มเรียนรู้การร่ายรำของเทพแห่งไฟจากพ่อเมื่ออายุสี่ขวบ เขาดูภูมิใจในตัวผมเมื่อผมบอกว่าอยากเรียนเต้นจากเขาและส่วนหนึ่งของผมก็ไม่อยากทำให้เขาผิดหวัง

ดังนั้นผมจึงได้เรียนรู้วิธีการเริงระบำนั้น….

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***