นางเอกหลักจริง ๆ แล้วเป็นพวก...ต่างหาก

เพียงแค่หลับตา เวลาก็ล่วงเลยมาถึงตอนเย็น

ในขณะที่ผมกำลังเดินกลับไปยังห้องเรียนของตัวเองเพื่อไปเอาของที่ลืมเอาไว้ หัวของผมตอนนี้ก็กำลังคิดถึงเรื่องราวของพวกนานะที่กำลังไปเดทกับซากาจิอย่างช่วยได้

‘ ยัยพวกนั้นจะเป็นอะไรมั้ยนะ...ห่วงไปก็เปล่าประโยชน์ยังไงซะ พวกเธอก็เป็นถึงคนที่มีศักยภาพละนะ ’

แม้ในใจผมจะคิดอย่างนั้น แต่ผมรู้ตัวดีว่าผมนั้นกำลังเบี่ยงประเด็นของตัวเองให้หันเหไปทางอื่น ผมนั้นกำลังเบี่ยงเบนความชิงชังที่มีต่อซากาจิให้เปลี่ยนกลายเป็นอารมณ์อย่างอื่นไป

แต่ยังไงซะดูเหมือนจะไม่ได้ผลเพราะ ผมยังคงจินตานาการภาพของนานะ จิเซะ และมิโกะที่วิ่งวุ่นไปทั่วเพื่อสรรหาชุดว่ายน้ำมาแข่งประชันกัน เนื่องจากต้องการให้เจ้าซากาจินั้นดูชุดว่ายน้ำที่พวกเธอเลือกสรรมา

นั่นคือความจริง ความจริงที่ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลง เป็นความจริงที่น่าปวดใจสำหรับผมเชียวละ

ผมมองนาฬิกาดิจิตอลที่ติดอยู่สุดทางเดินของโถงอย่างเฉื่อยชา เวลาปัจจุบันคือ 18.30 น. หากเป็นเวลาปกติมันเป็นเวลาที่โรงเรียนใกล้ล็อคประตูทางเข้า อีกทั้งก็ยังเป็นเวลาที่ทุกคนควรที่จะกลับบ้านแล้วเช่นกัน

แต่ทว่าทำไมผมถึงยังอยู่ตรงนี้นะหรือ? อย่างที่บอกไปเพราะผมลืมของไว้ในห้องเรียน ดังนั้น การกลับมานำของที่ลืมไว้ก็ไม่ได้ผิดอะไร แต่ทว่าด้วยความที่วันนี้เป็นวันพุธซึ่งตามนโยบายของโรงเรียนแล้วนั้น วันนี้สามารถประตูโรงเรียนจะปิดช้ากว่ากำหนดเนื่องจากพวกสมาชิกชมรมต่าง ๆ ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน แม้จะเด่นไปหน่อยแต่ด้วยฐานะตัวประกอบนั้น ทำให้ผมจัดตั้งชมรมของตัวเองขึ้นมาอย่าง่ายดาย

เดิมทีชมรมควรมีอาจารย์ที่ปรึกษาและสมาชิกสี่คนขึ้นไปถึงจะจัดตั้งได้ แต่ทว่าด้วยความพิเศษของฐานะตัวประกอบทำให้ข้อยกเว้นเรื่องนั้นหายไป ไม่ใช่ว่าผมบังคับด้วยตำแหน่งหรืออะไรแบบนั้นหรอกนะ เพียงแต่ฐานะของผมมันจืดจางเกินไปจนทำให้ไม่มีใครสนใจชมรมนี้เลย หนำซ้ำพวกเขากลับอนุมัติเงินทุนให้แก่ชมรมของผมอย่างง่ายดาย

นั่นจึงทำให้ผมมีสาถนะทางการเงินมากพอจะจ่ายค่าเทมอที่นี่ละนะ แม้จะฟังดูเหมือนการทุจริตหน่อย ๆ ก็เถอะ

“ ...เสียงร้องไห้เหรอ? ”

มือของผมที่จับอยู่ที่ประตูเลื่อนของห้องเรียนหยุดชะงัก แม้ผมจะไม่เชื่อเรื่องผีสางแต่ก็ไม่ได้ลบหลู่แต่อย่างใด ทว่าคิดในอีกแง่หนึ่งอาจจะมีใครที่ต้องการความเป็นส่วนตัวก็ได้ จึงเลือกที่จะร้องไห้ในห้องเรียนอยู่คนเดียว แต่กระนั้นการจะเข้าไปตรง ๆ มันก็ออกจะเสียมารยาทไปหน่อย

ทว่าแล้วผมจะไปแคร์อะไรละ ก็ในเมื่อเป็นตัวประกอบที่จืดจาง การจะโดนเลียดจากใครสักคน โดยเฉพาะผู้หยิงมันก็ไม่แปลกหรอก มันก็เหมือนกับที่น้องสาว เพื่อนสนิท และเพื่อนสมัยเด็กทิ้งผมไปดื้อ ๆ นั่นแหละ ดังนั้น การถูกผู้หญิงที่ไม่แม้แต่จะพุดคุย หรือ รู้จักกันมาก่อนเกลียดขี้หน้าก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

ครืน เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างของผมที่เดินเข้าไปด้านในของห้อง ผมจึงเริ่มส่งเสียงออกไป

“ ขออนุญาตครับ...อลิเซียซัง ”

น้ำเสียงของผมนั้นขาดห้วงไปชั่วขณะ เมื่อได้เห็นร่างของนางเอกหลักที่ยืนอยู่ใกล้หน้าต่างพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตาที่แฝงประกายความเศร้าหมองของเธอ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแต่ทว่าพวกเราต่างฝ่ายต่างมองกัน จนในที่สุดสติของพวกเราก็กลับมาอีกครั้ง

อลิเซียซังที่รู้สึกตัวจึงใช้แขนเสียของตัวเองเช็ดคราบน้ำตา และน้ำมูกของตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย ทว่าสภาพของเธอนั้นยิ่งเช็ดยิ่งเลอะเทอะ นั่นจึงทำให้ผมก้าวไปหาเธอพร้อมกับมอบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้แก่เธอ

“ คือว่า ถ้าไม่รังเกียจใช้ผ้าเช็ดหน้าของผมได้นะครับ ”

“ ขอบคุณ ”

เธอกล่าวออกมาด้วยท่าทีเขินอายจนขัดกับท่าทีที่เธอแสดงให้เห็นในห้องอยู่เป็นประจำ...ว่ายังไงดีละอลิเซียวังในตอนนี้น่ารักและดูสวยกว่าที่ตอนปกติเสียอีก

เพี๊ยะ เสียงฝ่ามือของที่กระทบกับแก้มของตัวเองอย่างจังทำให้อลิเซียซังตกใจจนสะดุ้งโหยง ก่อนที่จะหันมามองผมด้วยความสงสัย

“ เป็นอะไรรึเปล่าคะ? ”

กลิ่นหอมจาง ๆ ถูกลมพัดโชยเข้าหาผม เส้นผมของเอปลิวสไวไปตามลมแต่ทว่าเธอกลับใช้มือรวบมันเอาไว้ได้อย่างพอดิบพอดี หนำซ้ำแสงสีทองจากพระอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าทำให้เส้นผมสีขาวของเธอราวกับถูกเปลี่ยนสี มันสะท้อนแสงเหล่านั้นออกมาจนขับเน้นแสดงของอลิเซียซังออกมาได้อย่างน่าประหลาด

“ สวยจัง อุ๊บ- ”

“ ขอโทษครับ!! ”

ผมรีบกล่าวขอโทษเธอทันที ในชั่วขณะหนึ่งผมดันลืมไปว่าเธอคือเพื่อนสมัยเด็กของซากาจิ ดังนั้น จึงทำให้ผมพูดความในใจออกมา แม้จะน่าแปลกที่เธอพูดมากกว่าหนึ่งคำแต่ทว่านั่นก็ไม่ได้เกี่ยวกับผม ผมนั้นไม่ควรมายุ่งกับเธอตั้งแต่แรก สิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้ก็คือหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นมา

“ เดี๋ยวสิ...ว้าย!! ”

ทันใดนั้นเองเสียงร้องของอลิเซียก็ได้ดังขึ้น นั่นจึงทำให้ผมหันกลับไปมองเธออีกครั้ง ภาพที่ผมเห็นก็คือภาพของเธอที่กำลังล้มลงหัวฟาดเข้ากับโต๊ะในบริเวณนั้น นั่นจึงทำให้ผมกัดฟันพุ่งตัวเข้าไปรับเธอ ไม่สิ ดึงตัวเธอให้พ้นออกจากโต๊ะตัวนั้น แต่โชคร้ายที่ผมกลับเป็นฝ่ายที่เสียหลักจนทำให้ตัวเองล้มฝาดโต๊ะแทนเธอเสียอย่างนั้น

โครมมม เสียงโต๊ะกระจัดกระจายได้ดังขึ้น โดยมีตัวผมที่นอนคว่ำอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด

ภาพเบื้องหน้าของผมถูกชโลมไปด้วยสีแดง อีกทั้งผมยังสัมผัสได้ถึงของเหลวบางอย่างที่ไหลออกมาจากหากคิ้วของผม ภาพทุกอย่างค่อย ๆ พร่ามัวลงพร้อมกับสติของผมที่ค่อย ๆ หายไป

นั่นจึงทำให้ผมได้แต่คิดอยู่ในใจว่า

‘ เฮงซวย ’

ก่อนที่ผมจะสลบอย่างไม่เนื้อรู้เนื้อตัวแต่อย่างใด

“ ที่ไหนละเนี่ย? ”

ผมกล่าวออกมาพร้อมกับสัมผัสไปที่หัวของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ เนื่องจากอาการมึนงงที่เกิดขึ้น

ผมใชเวลาเพียงชั่วครู่ในการปรับสายตาของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง จนในที่สุดผมก็สามารถสรุปได้ว่าผมได้มาอยู่ในโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ ฟี้ ฟี้ ”

เสียงกรนน้อย ๆ ได้ดังขึ้น นั่นจึงทำให้ผมหันไปทางที่มาของเสียงจนกระทั่งได้พบเข้ากับเธอคนนั้น นางเอกหลักของเรื่องราวนี้อลิเซีย ฟอนเบรินนั่นเอง แต่ว่าสิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือ...

“ จับแน่นราวกับตังเมเลยนะ ”

ผมกล่าวออกมาพร้อมกับพยายามชักมือของตัวเองที่ถูกเธอจับเอาไว้จนแน่น แต่ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลกลใด ซึ่งอันที่จริงน่าจะเป็นเพราะผมเสียมากกว่าที่พยายามขยับมือของตัวเอง จนเผอิญปลุกคุณอลิเซียให้ตื่นขึ้นมา

“ อา รูณ สา วัส ”

น้ำเสียงที่งัวเงียของเธอถูกกล่าวออกมา แต่ด้วยความที่ว่าตัวเธอยังไม่ได้สติเต็มร้อยมากนัก นั่นจึงทำให้อลิเซียซังขึ้นมาบนเตียงของผม(ในโรงพยาบาล)พร้อมกับมุดตัวเข้ามาในผ้าห่มของผมทันที

เดี๋ยวสิแบบนี้มันอันตรายนะ ต้องรีบปลุกต้องรับปลุกเธอเดี๋ยวนี้เลย

“ อลิเซียซัง อลิเซียซัง ตื่นเถอะครับที่นี่โรงพยาบาลนะครับ ”

ผมกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรนแต่กระนั้นคุณอลิเซียก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยแม้แต่น้อย

“ ขออีกห้านาที ”

ยังต่ออีกเหรอ? นี่เจ้าหล่อนเป็นคนแบบไหนกันเนี่ย ทำไมภาพลักษณ์ที่แสนเย็นชามันค่อย ๆ หายไปจากใจของผมละเนี่ย

ก็เธอนะ...ผมคิดว่าเธอเป็นคนที่เย็นชาอยู่ตลอดแท้ ๆ แต่ทว่าดูเหมือนผมจะคิดผิดไป

“ ขนมปัง ง่ำ ”

อึก ความจริงแล้วนั้นอลิเซีย ฟอนเบรินเป็น...

พวกขี้เซาสุด ๆ แถมยังกัดเจ็บอีกต่างหาก!!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***