ป่วนรักมาเฟียร้าย

...ป่วนรักมาเฟียร้าย...

...♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾...

ดวงหน้าหวานตอนนี้ได้แต่ซวนซบลงบนอกแกร่งพร้อมเสียงหอบหายใจที่เต็มไปด้วยความเมื่อยล้า วงแขนกว้างของคนตรงหน้าก็โอบกอดเธอเอาไว้ด้วยความรัก

...♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾...

“พวกเธอรู้ข่าวที่คุณเพียงฟ้ามารับตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปไหม”

“รู้สิ แต่ที่แน่นๆคนเก่าๆที่เคยอยู่ที่นี่บอกว่าคุณเพียงฟ้ากลับมาครั้งนี้ก็เพราะคุณคิมนะ”

“นี่อย่าบอกนะว่าที่เค้าลือกันนะเรื่องจริง”

“ใช่ซะยิ่งกว่าอีก คุณคิมกับคุณเพียงฟ้าเคยคบกันมาก่อน แต่ไม่รู้เพราะอะไรคุณเพียงฟ้าถึงได้ไปแต่งงานกับคนอื่น และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้คุณคิมเย็นชาและรักใครไม่ได้อีกเลยนะ”

“แต่จะว่าไป คุณเพียงฟ้ากับมาแบบนี้คุณข้าวก็ลำบากแย่เลยซิ”

“คงไม่หรอก คุณคิมคงไม่คิดจะกลับไปคบกับคุณเพียงฟ้าหรอก”

“ก็ไม่แน่นะ ถ้าคุณคิมไม่คิดอะไรกับคุณเพียงฟ้าแล้วจะยังช่วยเหลือและรับเธอเข้ามาทำงานในบริษัทอีกทำไม”

นั่นคือเสียงสนทนาของพนักงานที่เกิดขึ้นภายในห้องน้ำบริษัท และพวกเธอก็ไม่รู้เลยว่ายังมีใครอีกคนที่อยู่ในห้องน้ำเช่นกัน

“นายหญิง มาได้ยังไงครับแล้วทำไมถึงไม่โทรตามให้พวกผมไปรับ”นนท์เอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นข้าวหอมก้าวออกมาจากลิฟต์

“อาจารย์ยกคลาสพอดีค่ะก็เลยไม่มีเรียน แล้วนี่เฮียอยู่ข้างในใช่ไหม”

“เอ่อ...ครับนายอยู่ด้านใน”

“งั้นเดี๋ยวข้าวเข้าไปหาเฮียก่อนนะคะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบางก่อนจะเดินตรงไปยังประตูห้องทำงานของคนที่เอาแต่มาวิ่งอยู่ในหัวของเธอตลอดทั้งวัน โดยที่ไม่ทันได้ยินเสียงร้องห้ามของบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าห้อง

พลั่ก!!!

“เฮียขา!!!เอ่อ...ขอโทษค่ะ”ข้าวหอมเปิดประตูพร้อมกับตะโกนเรียกคนที่อยู่ด้านในอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วเสียงของเธอก็อ่อยลงในทันทีพร้อมกับเอ่ยขอโทษบุคคลที่อยู่ด้านใน ตากลมมองคนทั้งสองที่กำลังโอบกอดกันด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนเท้าน้อยจะค่อยๆถอยออกมา

“หนูฟังเฮียอธิบายก่อน”คิมหันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับวิ่งไปรั้งร่างอิ่มเอาไว้

“ปล่อยข้าวค่ะ...”

“ไม่...หนูหันมาฟังเฮียอธิบายก่อน”

“ข้าวบอกว่าให้ปล่อยข้าวไง”

“น้องข้าวกำลังเข้าใจผิดนะคะ พี่กับคิมเราไม่ได้เป็นแบบที่น้องข้าวคิด”เพียงฟ้าเดินเข้ามาหาคนที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้าก่อนจะจับเอื้อมมือไปจับมือน้อย แต่ก็โดนข้าวหอมสะบัดออกและนั่นก็ทำให้เพียงฟ้ายิ้มออกมาก่อนจะทิ้งล้มลงไปที่พื้นทันที

“ว๊าย..โอ๊ยยย!!!”

“ฟ้า!!!”

“ข้าวหอมหนูทำเกินไปแล้วนะ”

“ข้าวไม่ได้สะบัดแรงขนาดนั้นนะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นเพราะแค่เธอสะบัดมือไม่น่าจะทำให้ล้มลงไปที่พื้นได้ขนาดนั้น

“คิมคะ...อย่าว่าน้องข้าวเลยค่ะน้องคงไม่ได้ตั้งใจ”เพียงฟ้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับพยายามดันกายลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องร้องออกมาอีกครั้ง

“โอ๊ยยย!!!ฟ้าเจ็บค่ะ เจ็บข้อเท้ามากเลยสงสัยจะเคล็ดตอนที่ล้ม”เพียงฟ้าเอ่ยขึ้นก่อนที่คิมหันต์จะเข้าไปช่วยพยุง

“ให้นนท์เป็นคนช่วยค่ะ”ข้าวหอมที่กำลังผิดหวังเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปดึงแขนของคนรักเอาไว้แน่น

“ปล่อยเฮียก่อน ที่ฟ้าเป็นแบบนี้ก็เพราะหนูนะ”

“ก็ข้าวบอกแล้วว่าไม่ได้ทำ เฮียปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ เดี๋ยวให้นนท์ช่วย”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นพร้อมกับพยายามดึงแขนของคิมหันต์เอาไว้ไม่ให้เขาช่วยคนตรงหน้า ตอนนี้ใครจะมองว่าเธอไม่มีเหตุผลยังไงก็ช่าง แต่ในฐานะคนรักของเขาเธอต้องปกป้องสิทธิของตัวเอง

“เฮียบอกว่าให้ปล่อย!!!”คิมหันต์เอ่ยขึ้นอย่างเหลืออดเมื่อเห็นคนตรงหน้ากำลังพยศและดื้อไม่มีเหตุผล

“ว๊ายยย!!!”เพราะมือน้อยไม่ยอมปล่อยและเอาแต่ดึงแขนแกร่งเอาไว้จนคิมหันต์เผลอเหวี่ยงร่างอิ่มออกห่างจากตัว

พุ่บบบ!!!

“นายหญิงเป็นอะไรหรือว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ”นนท์ที่ยืนอยู่ได้วิ่งไปรับร่างของข้าวหอมเอาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นเธออาจจะได้รับบาดเจ็บตรงไหนสักที่

ตากลมสบตาคมที่มองมายังเธอด้วยสีหน้าและแววตาที่ดูตกใจ ก่อนหยาดน้ำตาจะค่อยๆไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ตอนนี้เธออยากออกไปจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด แค่นี้ก็ทำให้เธอรู้สึกผิดหวังมากพอแล้ว เขาคนที่บอกว่ารักเธอเลือกที่จะเชื่อในสิ่งที่เห็นมากกว่าคำอธิบายของเธอ

“ข้าว...เฮียขอโทษ เฮียไม่ได้ตั้งใจหนูเจ็บตรงไหนไหม”คิมหันต์เอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วงก่อนจะนั่งลงตรงหน้าคนที่เอาแต่งจ้องหน้าของเขา มือเรียวเอื้อมไปจับแขนน้อยหวังจะดึงเธอเข้ามากอด

“ตอนข้าวบอกว่าไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้คุณเพียงฟ้าเจ็บ เฮียฟังข้าวอธิบายบ้างรึเปล่าคะ”ข้าวหอมสะอื้นออกมาก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนโดยมีนนท์บอดี้การ์ดเป็นคนช่วย เท้าน้อยหมุนตัวหันหน้าออกไปยังประตูก่อนที่ส้นรองเท้าของเธอจะหักขึ้นมาดื้อๆ และนั่นก็ทำให้ข้าวหอมตัดสินใจถอดรองเท้าทิ้งไว้ตรงนั้นโดยไม่หันกลับไปมองเลยด้วยซ้ำ

“ข้าว...รอเฮียก่อน”คิมหันต์ร้องขึ้นและพยายามจะวิ่งตามไป

“ข้าวอยากอยู่คนเดียวค่ะ เฮียดูแลคุณฟ้าเถอะค่ะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานกว้างด้วยใจที่เจ็บปวด และตอนนี้ทุกอย่างก็ดูตึงเครียดไปหมดจะมีก็แต่เพียงฟ้าเท่านั้นที่ยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ ที่วันนี้เธอลงทุนเจ็บตัวและถือว่าเป็นการลงทุนที่คุ้มค่ามาก

“นายครับเดี๋ยวผมพาคุณฟ้าไปหาหมอเองครับ นายรีบตามนายหญิงไปเถอะครับ”นนท์เอ่ยขึ้น

“คิมคะฟ้าเจ็บค่ะ”แต่เพียงฟ้ามีหรือที่จะยอมในเมื่อเธอได้ลงทุนไปถึงขนาดนี้แล้ว

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันพาฟ้าไปเอง แกไปตามดูข้าวหอมก่อน ขืนฉันไปเองตอนนี้ก็มีแต่จะทะเลาะกันเปล่าๆ”

“แต่ว่า...”

“ปล่อยไปบ้างก็ดี เผื่อจะได้เลิกเอาแต่ใจและเลิกคิดเองเออเองบ้าง”คิมหันต์เอ่ยขึ้นก่อนจะพยุงเพียงฟ้าออกไป

แสงแดดช่วงบ่ายที่ว่าร้อนแล้วยังไม่เท่าพื้นที่โดนแดดตกกระทบลงมานั้นร้อนกว่าแสงแดดเป็นหลายเท่า เท้าน้อยที่ปราศจากรองเท้าตอนนี้รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดและแสบร้อน แต่ก็คงไม่เท่าใจของเธอที่ตอนนี้มันรู้สึกเจ็บกว่าเท้าหลายเท่า

“นายหญิง!!!”นนท์ที่ขับรถตามหาร่างอิ่มและคิดว่าเธอคงจะไปไหนไม่ได้นอกจากกลับเซฟเฮาส์ และก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ตาคมของเขาทองไปยังผู้หญิงตัวเล็กที่เดินเท้าเปล่าท่ามกลางแดดจร้าด้วยความสงสาร

“นนท์!!!”

“นายหญิงขึ้นรถก่อนนะครับ”

“ข้าวยังไม่อยากกลับ ข้าวไม่อยากเจอคนใจร้าย”

“ตอนนี้นายพาคุณฟ้าไปโรงพยาบาล นายหญิงกลับไปพักผ่อนดีกว่านะครับถ้ายังฝืนเดินไปแบบนี้มีหวังเท้าได้พองไปกว่านี้แน่เลย”

“แต่ว่าข้าวยังไม่อยากกลับไปเห็นหน้าคนใจร้าย”

“งั้นนายหญิงจะไปที่ไหนครับ”นนท์เอ่ยถามคนตรงหน้าขึ้นก่อนที่ข้าวหอมจะบอกจุดหมายที่เธอจะไป

“ร่างอิ่มนั่งมองผู้คนที่พากันเดินออกกำลังกายไปมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย เพราะตอนนี้เธอกำลังพยายามจัดการสิ่งว้าวุ่นที่รบเร้าอยู่ภายในใจของเธอ

“นายหญิงครับเย็นมากแล้วนะครับ ผมว่าเรากลับกันดีกว่านะครับ เดี๋ยวนายจะเป็นห่วงครับ”นนท์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาทุ่มกว่าแล้ว และนั่นจึงทำให้ข้าวหอมยอมกลับเพราะเธอเองลืมไปว่าการกระทำของเธออาจจะทำให้นนท์เดือดร้อนก็ได้

“ไปไหนมา...”

“เฮียถามว่าไปไหนมา...”

“เอ่อพอดีนายหญิงไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะมาครับ...”

“กูถามมึงเหรอไอ้นนท์ กูให้มึงมาดูแลเมียกูไม่ได้ให้มึงพาเมียกูไปนั่นนี่ตามอำเภอใจ”คราวนี้คิมหันต์เอ่ยขึ้นและนั่นก็ทำให้นนท์ต้องรีบโค้งศีรษะรับความผิด

“อย่าไปโทษนนท์นะคะ ข้าวแค่อยากไปนั่งเล่นอย่าไปโทษคนอื่น”คราวนี้ข้าวหอมรีบเอ่ยขึ้นไม่อยากให้นนท์ต้องมาลำบากและเดือดร้อนเพราะเธอ

“มึงพักงานก่อนสามวัน...ไปได้แล้ว”คิมหันต์เอ่ยขึ้นและนั่นก็ทำให้นนท์โค้งศีรษะให้กับคนเป็นนายและเดินถอยออกไปในทันที

“เฮีย!!!จะทำแบบนี้ไม่ได้นะข้าวต่างหากที่เป็นคนอยากไป นนท์ไม่ผิดอะไร”

“มันผิดที่ไม่รีบพาหนูกลับมา”

“ข้าวจะไปไหนไม่ได้เลยเหรอ ทำไมคะข้าวจะทำอะไรหรือคิดอะไรบ้างไม่ได้เลยเหรอ ข้าวเป็นคนนะคะไม่ใช่สิ่งของ”คราวนี้ข้าวหอมเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ

“เฮียไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เฮียแค่เป็นห่วง”

“เหมือนที่เฮียเป็นห่วงคุณเพียงฟ้าน่ะเหรอคะ แต่เฮียไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ ข้าวดูแลตัวเองได้ค่ะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“อย่าเอาคนอื่นเข้ามาเกี่ยว เฮียกำลังพูดถึงเรื่องของเราอยู่”

“เรื่องของเราจะมีแค่เราสองคน แต่ทุกวันนี้มันกลับมีอีกคนเพิ่มเข้ามา แล้วเฮียจะให้เรียกว่าเรื่องของเราสองคนได้ยังไงกันคะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นแล้วนั่นก็ทำให้คิมหันต์ถึงกับสะอึกพูดไม่ออกเหมือนกัน

“เอาไว้ให้หนูใจเย็นกว่านี้แล้วเราค่อยมาคุยกันดีกว่า”

“ค่ะ...เอาไว้เราค่อยมาคุยกันน่าจะดีกว่า เพราะข้าวก็เริ่มคิดอะไรบางอย่างได้และกำลังตัดสินใจอยู่เหมือนกัน”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าห้องนอนไป แต่เป็นห้องนอนที่เธอเคยอยู่ตอนมาที่นี่ครั้งแรก

“ป้าบัวขาวันนี้ป้าบัวทำอะไรทานคะ”ข้าวหอมที่เพิ่งตื่นนอนเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเหมือนทุกเช้าที่เธอดีใจจะได้ทานของอร่อยจากป้าบัว แต่รอยยิ้มนั้นต้องหายไปในทันทีเมื่อมีใครบางคนนั่งยิ้มอยู่ข้างๆคิมหันต์

“สวัสดีตอนเช้าค่ะน้องข้าว”เพียงฟ้าเอ่ยทักทายขึ้นด้วยรอยยิ้มหวาน

“ข้าว...เมื่อวานเฮียว่าจะบอกหนูว่าฟ้าจะมาอยู่ที่นี่กับเราสักพักนะ พอดีว่าที่บ้านของฟ้ามีปัญหานิดหน่อย อีกอย่างช่วงนี้ฟ้ายังเจ็บขาอยู่เลยต้องมีคนดูแลด้วย”คิมหันต์เอ่ยขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เฮียจะให้ใครอยู่หรือไปก็ไม่แปลกนี่คะเพราะที่นี่เป็นบ้านของเฮีย เชิญคุณฟ้าตามสบายเลยนะคะ ป้าบัวขาวันนี้มีอะไรทานคะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะหันไปคุยและยิ้มให้ป้าบัวตามปกติ

“มีข้าวต้มหมูค่ะ หนูข้าวจะทานเลยมั้ยคะเดี๋ยวป้าตักให้”

“ทานเลยค่ะ”ข้าวหอมยิ้มออกมา พร้อมกับเดินไปนั่งอีกด้านของโต๊ะอาหาร เพราะที่นั่งประจำของเธอตอนนี้ได้ถูกอีกคนนั่งแทนที่ไปแล้ว

“ป้าบัวขาข้าวขอเติมข้าวต้มหน่อยค่ะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นเมื่อทานข้าวต้มชามแรกหมดไปแล้ว

“ได้เลยค่ะ...ทานเยอะๆนะคะ”ป้าบัวเอ่ยพร้อมกับตักข้าวต้มเพิ่มให้คนที่นั่งยิ้มยิงฟันสวยให้

“ทานเสร็จแล้วใช่ไหมคะ วันนี้มีเรียนรึเปล่า”

“มีค่ะ...”

“ไปแต่งตัวนะคะเดี๋ยวเฮียไปส่งที่มหาลัย”คิมหันต์เอ่ยขึ้น และยังไม่ทันที่ข้าวหอมจะเอ่ยอะไรก็มีเสียงหวานแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“คิมคะฟ้าแต่งตัวเสร็จแล้วค่ะ”เพียงฟ้าเอ่ยขึ้นและนั่นก็ทำให้ข้าวหอมหันไปมองร่างสวยที่ยืนยิ้มหวานอยู่อีกด้าน

“เห็นคิมบอกน้องข้าวจะไปมหาลัยใช่ไหมคะ พอดีว่าหมอนัดดูอาการพี่เหมือนกันค่ะ”เพียงฟ้าเอ่ยขึ้นและนั่นก็ทำให้ข้าวหอมมองใบหน้าคมของคิมหันต์ด้วยความผิดหวัง

“เฮียพาคุณฟ้าไปตามนัดหมอเถอะค่ะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนทันที ความน้อยใจประดังเข้ามาจนตอนนี้เธอแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้แล้ว

“ไปแต่งตัวนะคะ เดี๋ยวเฮียไปส่งหนูก่อน”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวข้าวไปเองสะดวกกว่า”

“ข้าวหอมอย่าดื้อได้ไหม”

“ข้าวไม่ได้ดื้อค่ะ ข้าวกำลังทำให้เฮียไม่ต้องลำบากที่ต้องมาดูแลข้าวนะคะ ข้าวว่าเฮียไปดูคุณฟ้าดีกว่าค่ะเพราะเธอต้องการคนดูแลมากกว่าข้าว”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง

“ทำไมถึงได้ดื้อแบบนี้”

“ค่ะข้าวดื้อไม่ได้น่ารักเหมือนคุณฟ้านิคะ”

“อย่าเอาคนอื่นเข้ามาเกี่ยว เฮียกำลังพูดเรื่องของเราอยู่”

“ข้าวเคยบอกแล้วไงคะว่าเรื่องของเรามันจะมีแค่เราสองคนค่ะ ถ้าเฮียไม่เอาคนอื่นเข้ามาอยู่ที่นี่ด้วยอีกคน แล้วแบบนี้เฮียจะมาบอกไม่ให้ข้าวพูดถึงคนอื่นเหรอคะในเมื่อเฮียเป็นคนพาอีกคนเข้ามาที่นี่เอง”คำพูดของข้าวหอมทำเอาคนตรงหน้ารู้สึกจุกไปเหมือนกัน

“ตามใจหนูแล้วกัน เอาไว้หนูอารมณ์เย็นลงกว่านี้เราค่อยคุยกันก็ได้”

“คิมคะ...ฟ้าขอโทษนะคะที่ทำให้คุณกับน้องข้าวต้องผิดใจกัน”เพียงฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า พร้อมกับจับแขนเรียวเอาไว้อย่างปลอบใจ

“ไม่เป็นไรหรอกฟ้าไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวผมอธิบายให้ข้าวเข้าใจเอง เดี๋ยวผมให้ณัฐพาคุณไปโรงพยาบาลแล้วกันนะพอดีผมมีเอกสารที่ต้องจัดการอีกหลายฉบับ”คิมหันต์เอ่ยขึ้นก่อนจะจับมือน้อยที่จับแขนของเขาอยู่นั้นออกและเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องทำงาน

“ถ้าฟ้าไม่ได้ก็อย่าหวังว่าคนอื่นจะได้”เพียงฟ้าเอ่ยขึ้นเมื่อประตูห้องทำงานของคิมหันต์ถูกปิดลง

“ป้าบัวขา...ข้าวไปเรียนก่อนนะคะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นเมื่อเดินออกมาจากห้องนอน เพราะเธอคิดว่าตอนนี้คิมหันต์ได้พาเพียงฟ้าไปโรงพยาบาลแล้ว

“เดี๋ยวเฮียพาไปเองค่ะ”เสียงคิมหันต์เอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังและนั่นก็ทำให้คนที่คิดว่าไม่มีใครอยู่แล้วต้องหันไปมองตามต้นเสียง

“ป้าบัวคะข้าวจะไปเองค่ะ”ข้าวหอมยังคงเอ่ยกับแม่บ้านอย่างไม่สนใจอีกคน

“เอ่อ...พอดีว่าป้าทำงานค้างไว้ค่ะ ป้าขอตัวก่อนนะคะ”เป็นป้าบัวที่ต้องหลีกหนีความอึดอัดที่กำลังก่อตัวขึ้น

“คราวนี้หนูจะหันหน้ามาคุยกับเฮียได้รึยังคะ ป้าบัวไม่อยู่แล้ว”

“ข้าวไม่มีอะไรจะคุยค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินตรงไปยังประตูทันที

“ว๊าย...ปล่อยนะคะ”

“ไม่ปล่อยยังไงวันนี้เราก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”คิมหันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับยกร่างอิ่มพาดไหล่กว้าก่อนจะพาเดินตรงไปยังลิฟต์ที่อยู่ด้านหน้า

ตุ๊บ!!!

เสียงก้นที่กระแทกลงบนเบาะรถยนต์คันหรูนั้นดังจนดวงหน้าหวานต้องเบ้หน้าออกมา

“อ๊ะ...ข้าวเจ็บนะ วางมาได้ไงแรงขนาดนี้”ข้าวหอมร้องออกมาพร้อมกับทำท่าจะลุกออกไปจากรถ

“อย่าลงมาเชียวนะ ไม่อย่างงั้นเฮียจูบหนูโชว์คนแถวนี้แน่ และถ้าถึงเวลานั้นเฮียรับรองได้เลยว่าไม่ทำแค่จูบแน่นอน”ดูเหมือนว่าคำขู่จของเขาจะได้ผลเพราะคนตรงหน้าตอนนี้ได้แต่นั่งนิ่งเงียบไม่กล้าแต่ขยับตัว

“วันนี้เลิกเรียนกี่โมง”คิมหันต์เอ่ยขึ้นเมื่อรถยนต์คันหรูเลี้ยวเข้ามาจอเหน้าตึกคณะของคนที่เอาแต่นั่งเงียบ

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวข้าวกลับเอง”ข้าวหอมตอบออกมาและนั่นก็ทำให้คิมหันต์ต้องส่ายหัวกับความรั้นของเธอ

“ตกลงจะไม่ยอมคุยกันดีๆใช่ไหม”

“เฮียควรถามตัวเองมากกว่านะคะว่าจะให้เค้าคุยอะไรกับเฮียอีกในเมื่อทุกอย่างที่เกิดขึ้นเฮียได้ตัดสินใจไปหมดแล้ว อยู่ดีๆเฮียก็พาผู้หญิงที่เป็นแฟนเก่าเข้ามาในบ้านแล้วเฮียยังจะให้ข้าวคุยอะไรอีกคะ”

“เฮียก็บอกแล้วไงว่าตอนนี้ฟ้ากำลังมีปัญหาแล้วเค้ามาขอความช่วยเหลือ และในฐานะเพื่อนมนุษย์เฮียก็คงไม่สามารถปล่อยให้เค้าเป็นอันตรายได้เฮียอยากให้หนูเข้าใจนะเพราะยังไงเฮียก็รักหนู”

“คำว่ารักของเฮียมันจะมีความหมาย ก็ต่อเมื่อการกระทำของเฮียมันทำให้เห็นด้วยค่ะว่าเฮียรักข้าว”ข้าวหอมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่น

“เฮียรักหนูนะคะ และเฮียสัญญาว่าจะรีบจัดการเรื่องของฟ้าให้เรียบร้อย ตั้งใจเรียนนะคะเดี๋ยวตอนเย็นเฮียจะรีบมารับ”คิมหันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับกดจูบลงลนหน้าผากเนียน เขารู้ดีว่าเธอยังโกรธยังงอนอยู่และเขาก็พร้อมจะอธิบายทุกอย่างถ้าเธอพร้อมรับฟัง แต่ดูท่าตอนนี้พูดอะไรไปเธอก็คงยังไม่ฟังอยู่ดี เอาไว้ให้ใจเย็นลงกว่านี้ก่อนแล้วเขาจะอธิบายทุกอย่างให้เธอได้ฟังอีกครั้ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***