ป่วนรักมาเฟียร้าย

...ป่วนรักมาเฟียร้าย...

...♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾...

ร่างใหญ่เกร็งกระตุกและฉีดอัดสายธารรักเข้าไปในร่องรักจนหมดทุกหยาดหยด ก่อนที่คิมหันต์จะล้มตัวลงนอนราบไปกับเตียงกว้าง แต่ตาคมของเขากับจ้องมองแต่คราบน้ำรักที่ไหลย้อนออกมาอาบแก่นกายของเขา และยิ่งได้เห็นดวงหน้าหวานแดงระเรื่อนั้นยิ่งทำให้เขาอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

...♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾...

“เดี๋ยวมัมกับแด๊ดจะไปเยี่ยมนะลูก แล้วก็ถ้าพี่เขารังแกหรือว่าแกล้งบอกมัมได้เลย”มาดามแมรี่เอ่ยขึ้นพร้อมกับกอดร่างอิ่มของข้าวหอมเอาไว้

“ขอบคุณมัมมากๆเลยนะคะที่เอ็นดูข้าว”เธอรู้สึกขอบคุณจริงๆที่พ่อกับแม่ของคิมหันต์ไม่คิดรังเกียจเธอเลยแม้แต่น้อย

“พูดอะไรแบบนั้น ไม่ต้องขอบคุณมัมหรอกมัมดีใจที่หนูข้าวทำให้เจ้าชายน้ำแข็งของมัมอ่อนโยนขึ้นมาได้”

“มัมครับ....”คิมหันต์เอ่ยขึ้นเมื่อเขากำลังถูกพลาดพิง

“หรือไม่จริงจ๊ะเจ้าชายน้ำแข็ง”

“ผมว่าผมขอตัวพาลูกสาวคนโปรดของมัมกลับก่อนดีกว่า พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย”คิมหันต์เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะโอบเอวบางดึงเข้ามาหาตัวเอง ทำราวกับว่ากลัวมารดาของตัวเองจะรั้งเธอเอาไว้

“ไม่ต้องกลัวมัมจะเอาหนูข้าวไว้ด้วยหรอก ถ้าคิมดูแลหนูข้าวดีมัมไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน แต่ถ้าเมื่อไหร่คิมทำไม่ได้ถึงตอนนั้นอย่าหาว่ามัมกับแด๊ดใจร้ายแล้วกัน”แม้มาดามแมรี่จะเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มแต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ชวนขนลุก

“ยิ้มอะไร...”

“ดีใจค่ะที่มัมกับแด๊ดไม่รังเกียจข้าว”

“แค่นั้นเหรอ?”

“ค่ะ”

“เฮียจะถามอีกครั้งว่าแค่นั้นเหรอ?”คราวนี้คิมหันต์เอ่ยพร้อมกับกดจูงลงลำคอระหงอบ่างไม่อายบอดี้การ์ดที้งสองที่อยู่ด้านหน้า

“อื้อ...ดีใจค่ะ ดีใจที่เฮียเปิดประตูตรงนี้ให้กับข้าว”ข้าวหอมรีบเอ่ยขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วไปบนหน้าอกด้านซ้ายก่อนที่จะโดนจูบไปมากกว่านี้

“ขอบคุณนะคะ...”ข้าวหอมเอ่ยออกมาอีกครั้งก่อนจะเอนกายกอดร่างใหญ่เอาไว้ ท่ามกลางความเงียบที่มีรอยยิ้มของบอดี้การ์ดทั้งสองปรากฎบนใบหน้า

“เฮียให้ป้าบัวขนของข้าวไปไหนคะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อเดินเข้ามาในเซฟเฮาส์แล้วเห็นป้าบัวกำลังบอกเด็กรับใช้ขนข้าวของเธอออกมาจากห้องนอนตัวเอง

“ปล่อยให้ป้าบัวจัดการหนูมานี่”คิมหันต์ไม่ตอบแต่กับดึงเอวบางมากอดไว้และพาเดินไปยังห้องนั่งเล่น

“แต่ของข้าว...”

“เฮียให้ป้าบัวกับเด็กขนไว้ห้องเฮียเอง”

“ทำไมล่ะคะ...ไหนเฮียบอกว่าเฮียไม่นอนร่วมห้องกับคนอื่น”

“แต่ตอนนี้หนูไม่ใช่คนอื่นหนูคือเมียของเฮีย และอีกอย่างตั้งแต่ได้กอดหนูตื่นนอนตอนเช้า เฮียก็นอนคนเดียวไม่ได้อีกแล้ว”คิมหันต์เอ่ยขึ้นอย่างหน้าตาย

“แต่ข้าว...”

“หรือว่าหนูไม่อยากนอนกับเฮียแล้ว หนูไม่อยากอยู่ใกล้เฮียใช่ไหม”คราวนี้คิมหันต์ในร่างเด็กผู้ชายได้ปรากฏตัวต่อหน้าข้าวหอมและนั่นยิ่งทำให้เธอถึงกับอึ้งเข้าไปอีก

“ฮ่าาาา...เฮียไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะทำไมต้องทำเสียงและหน้าตาแบบนั้นด้วย”

“ใช่สิเฮียคงแก่แล้วจริงๆสินะ”คราวนี้คิมหันต์กับหยิบยกประเด็นที่เพื่อนเขาขอบล้อว่าเขาเลี้ยงเด็ก

“ใครว่าล่ะคะเฮียยังหล่ออยู่เลย ไม่แก่เลยสักนิด”ข้าวหอมอ้อนขึ้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นจูบที่คางของเขาอย่างออดอ้อน

“เดี๋ยวนี้หัดเอาใจเก่งขึ้นทุกวันนะ กะจะให้เฮียหลงหัวปักหัวปำเลยรึไง”

“แล้วหลงไหมล่ะคะ”

“หึ...เด็กขี้อ้อน”คิมหันต์พูดพร้อมส่ายหน้าออกมาเบาๆกับความขี้อ้อนของคนในอ้อมกอด

“เฮียจะพาข้าวไปไหนคะเพิ่งกลับมาได้แป๊บเดียวเอง”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นเมื่อถูกคิมหันต์พาขึ้นรถออกมาข้างนอก

“ไปรับของกัน”คิมหันต์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ของอะไรคะ...”

“พอดีเฮียสั่งของไว้ แต่พรุ่งนี้เช้าเฮียต้องบินไปดูงานที่ฮ่องกง เลยต้องมาเอาวันนี้”

“เฮียจะไปกี่วันคะ...”ข้าวหอมถามขึ้นเพราะตั้งแต่เธอมาอยู่กับเขา เขาก็ไม่เคยไปไหนนานเลย

“ไปสองสามวัน คราวนี้เฮียต้องไปด้วยตัวเอง”คิมหันต์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเวงหน้าหวานสลดไป

“ค่ะ...”

“คราวหน้าเฮียจะพาหนูไปด้วย เฮียจะไม่ปล่อยหนูไว้คนเดียวแบบนี้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ข้าวอยู่ได้ป้าบัวก็อยู่อีกอย่างเฮียก็ไปแค่ไม่กี่วันเอง”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นเพราะถึงเธอจะไม่อยากห่างจากเขา แต่นั่นมันคือความรู้สึกที่เธอต้องแยกแยะให้ได้ คิมหันต์ไปทำงานทำตามหน้าที่ของเขา ซึ่งเธอควรสนับสนุนและไม่ควรทำให้เขาลำบากใจ

“ของที่สั่งเอาไว้ได้แล้วใช่ไหม”คิมหันต์ถามพนักงานเมื่อเดินเข้ามาในร้านเพชรชื่อดัง

“ได้แล้วค่ะ คุณคิมมารับเองเลยเหรอคะ ที่จริงภัสเอาไปส่งให้ก็ได้นะคะ”ภัสสรเจ้าของร้านเพชรชื่อดังเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มชวนมอง แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ข้าวหอมไม่ได้อยากเห็นเลยเหมือนกัน

“เดี๋ยวข้าวไปรอด้านนอกนะคะ”ข้าวหอมเอ่ยพร้อมหมุนตัวหันหลังทันที

“มานี่ก่อนจะรีบไปไหน”คิมหันต์เอ่ยพร้อมดึงข้อมือสวยเอาไว้ก่อนเปิดกล่องเครื่องเพชรที่เขาได้สั่งทำไว้เป็นชุด แต่คิมหันต์ก็เลือกหยิบเฉพาะแหวนขึ้นมา

แหวนเพชรเม็ดงามถูกสวมลงบนนิ้วเรียวอย่างเบามือท่ามกลางสายตาจองพนักงานในร้านรวมถึงเจ้าของร้านที่ส่งยิ้มหวานให้กับเขาเมื่อครู่

“เฮีย...”

“สวยมั้ย ถูกใจรึเปล่า”

“เฮียให้ข้าวทำไมคะ”

“จองไว้ก่อน ไว้มัมหาฤกษ์หมั้นได้แล้วจะเปลี่ยนเป็นเพชรเม็ดใหญ่กว่านี้ให้”คิมหันต์เอ่ยพร้อมกดจูบลงบนหน้าผากเนียน และทุกการกระทำของเขาก็อยู่ในสายตาของใครบางคนที่ยืนมองผ่านกระจกด้านนอกร้าน

“แหวนสวยดีนะ...”เสียงเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังของข้าวหอมที่กำลังล้างมืออยู่ภายในห้องน้ำของห้าง ตากลมมองผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังด้วยความตกใจเพราะเธอไม่ได้เจอผู้หญิงคนนี้เลยตั้งแต่เธอมาอยู่กับคิมหันต์

“น้าจันทร์!!!”

“ใช่ฉันเอง แกดูสุขสบายดีนะนังข้าวหอม เป็นไงล่ะได้ดิบได้ดีเป็นเมียเศรษฐีเชียวนะ”จันทร์ฉายเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปกระชากแขนคนตรงหน้า

“โอ๊ย...น้าจันทร์ปล่อยข้าวนะคะ”

“ปล่อยเหรอ...แกรู้ไหมว่าฉันตามหาแกตั้งหลายเดือน หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอมิน่าล่ะแกไปเป็นเมียเศรษฐีคนนั้นเองฉันถึงได้หาแกไม่เจอ”

“น้าจันทร์จะจามหาข้าวทำไมกัน ในเมื่อน้าจันทร์ได้ขายข้าวใช้หนี้ให้ตัวเองไปแล้ว”

“โอ๊ยยย...แกคิดว่าเงินแค่นั้นจะพออะไร อีกอย่างแกก็ควรจะตอบแทนบุญคุณที่ฉันอุตส่าห์ขายแกไปแล้วทำให้แกได้ดิบได้ดีแบบนี้บ้างซิ”

“น้าจันทร์ปล่อยข้าวนะ ถ้าไม่ปล่อยข้าวขะร้องให้คนช่วยจริงๆ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นเมื่อเพราะเธอจะไม่ยอมให้จันทร์ฉายทำกับเธอเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

“เดี๋ยวนี้แกกล้าขัดคำสั่งฉันแล้วใช่ไหมนังข้าว!!!”

“ข้าวจะไม่ยอมน้าจันทร์อีกต่อไปแล้ว”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นพร้อมผลักร่างของจันทร์ฉายให้ห่างจากตัวของเธอพร้อมกับวิ่งไปที่ประตูห้องน้ำ

“แกไปเลย อ้อ...แต่เถ้ากระดูกพ่อแกฉันจะทิ้งให้หมาแถวบ้านมันแทะเล่นนะ”คำพูดของจันทร์ฉายสามารถหยุดเท้าน้อยที่วิ่งอยู่นั้นให้หยุดได้ในทันที

“น้าจันทร์!!!”

“แกไม่ต้องมาเรียกฉัน ฉันต้องการเงินสดห้าแสน และถ้าแกหามาไม่ได้กระดูกพ่อแกก็อย่าหวังว่าจะได้ไปไหว้เลย”

“ข้าว...ไม่มีปัญญาหาเงินมาให้น้าจันทร์หรอก ข้าวจะไปเอาเงินที่ไหนมาให้น้าจันทร์”

“ก็ขอจากผัวเศรษฐีแกไง ไปขอเงินมันมาให้ฉันแล้วฉันจะคืนกระดูกพ่อแก”“ทำไมน้าจันทร์ถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ พ่ออุตส่าห์รักและดูแลน้าจันทร์อย่างดีมาตลอด”

“พ่อแกอยากโง่เองต่างหาก ฉันช่วยไม่ได้แกไม่ต้องมาพูดมากเลยนะนังข้าว ฉันให้เวลาแกสามวันถ้าฉันไม่ได้เงินห้าแสนฉันทิ้งกระดูพ่อแกจริงๆ”จันทร์ฉายเอ่ยขึ้นก่อนจะผลักร่างอิ่มของข้าวหอมให้พ้นทางและเดินออกไปจากห้องน้ำด้วยรอยยิ้ม

ตั้งแต่กลับจากห้างข้าวหอมก็ดูเหมือนมีอะไรอยู่ภายในใจจนคิมหันต์เองสังเกตเห็น แต่เขาเลือกที่จะมองดูเงียบๆยังไม่เอ่ยถามอะไรออกมา เอาไว้เขากลับมาจากดูงานต่างประเทศแล้วค่อยถามเธอ

อีกแค่วันเดียวก็จะครบกำหนดที่จันทร์ฉายได้บอกเอาไว้แล้ว และนั่นยิ่งทำให้ข้าวหอมเริ่มเป็นกังวลเพราะเธอไม่รู้จะไปหาเงินตั้งมากมายนั้นมาจากที่ไหนก่อนตากลมจะเหลือบไปที่ลิ้นชัก กล่องเครื่องเพชรสีน้ำเงินถูกเปิดออกมาภายในกล่องนั้นมีสร้อยคอ สร้อยข้อมือและต่างหูเข้าชุดกันกับแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วของเธอ

“ข้าวขอโทษนะคะเฮียแต่ข้าวไม่มีทางเลือกจริงๆ”เสียงสั่นสะอื้นเอ่ยขึ้นพร้อมน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา

เงินสดห้าแสนบาทถูกยื่นให้กับร่างอวบตรงหน้า

“ดีนี่วันนี้ครบสามวันพอดี ยังถือว่าแกเป็นลูกที่กตัญญูอยู่บ้าง”

“เอาไปกระดูกพ่อแก”จันทร์ฉายเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งโกฐกระดูกให้กับข้าวหอม

“ขอบคุณน้าจันทร์ที่ไม่ทำอะไรกับกระดูกพ่อ และต่อจากนี้ข้าวขอให้เราอย่ามีอะไรข้องเกี่ยวกันอีกเลยนะคะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นพร้อมกับกอดโกฐกระดูกบิดาเอาไว้แน่น ต่อจากนี้เธอจะไม่ยอมให้จันทร์ฉายมาขู่หรือว่าทำอะไรเธออีกแล้ว นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะยอม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***