ป่วนรักมาเฟียร้าย

...ป่วนรักมาเฟียร้าย...

...♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾...

“คุณคิม...”ข้าวหอมครางออกมาด้วยความอาย ก่อนจะวาดมือน้อยยกขึ้นโอบกอดร่างใหญ่เอาไว้แน่นด้วยใจที่เต้นรัว ความสุขที่เขามอบให้เริ่มทำให้เธออยากครอบครองคนตรงหน้าขึ้นทุกๆวัน จะผิดไหมถ้าวันหนึ่งเธอจะแหกกฏที่เขาได้ตั้งไว้

...♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾...

“อื้อออ...”ข้าวหอมร้องครางออกมาเมื่อกายอิ่มขยับแล้วเกิดความเมื่อยล้า ตากลมโตค่อยๆลืมขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรพาดมาที่ตัวของเธอ และใบหน้าคมที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้เธอแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง เขาคือคิมหันต์ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอคือคิมหันต์จริงๆเธอไม่มีทางมองผิดแน่นอน

มือน้อยยกขึ้นจับใบหน้าคมมองคนที่ยังนอนหลับอยู่ด้วยความเบา ข้าวหอมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตื่นมาวันนี้จะได้เห็นเขานอนหลับอยู่ข้างกายและยังอยู่บนเตียงของเขาอีก ตลอดระยะเวลาที่เธอมาอยู่กับเขาเธอมักจะตื่นขึ้นมาพบแต่ความว่างเปล่า

เท้าน้อยค่อยๆก้าวเดินสำรวจทั่วห้องกว้าง เพราะตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาในห้องนี้ เพราะจะมีเพียงป้าบัวและก็ณัฐนนท์ที่เข้ามาได้ ข้าวหอมเหลือบมองเห็นรูปที่คว่ำหน้าเอาไว้บนโต๊ะก่อนจะค่อยๆหยิบขึ้นมาดู

“สวยจังเลย”ปากอิ่มเอ่ยออกมาพร้อมกับจ้องมองผู้หญิงที่ยิ้มอยู่ในภาพด้วยแววตาชื่นชม

“เธอทำอะไร...”คิมหันต์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดัง และนั่นก็ทำให้คนไม่ทันตั้งตัวตกใจเผลอทำสิ่งที่อยู่ในมือหล่นลงบนพื้นทันที

เพล้ง!!!

“ว๊ายยย!!!”ข้าวหอมร้องออกมาเมื่อภาพถ่ายที่เธอถืออยู่นั้นร่วงกระทบลงกับพื้นจนแตก

“นี่เธอทำอะไรอยู่ห๊ะ...ข้าวหอม!!!”

“เอ่อ...ข้าวหอมขอโทษค่ะ”

“ฉันถามว่าเธอทำอะไร เธอมายุ่งกับของๆฉันทำไม”คราวนี้คิมหันต์ตะโกนดังกว่าเดิมพร้อมผลักร่างอิ่มด้วยความแรงโดยที่เขาไม่ได้สนใจว่าเธอจะไปชนกับอะไร

“โอ๊ย!!!”ข้าวหอมร้องขึ้นเมื่อร่างของเธอล้มและศรีษะน้อยไปกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะที่อยู่อีกด้าน

“ไอ้ณัฐไอ้นนท์!!!"

“ครับนาย!!!"

“เอาตัวผู้หญิงคนนี้ออกไปจากห้องของฉัน”คิมหันต์เอ่ยขึ้นทั้งๆที่ไม่หันมามองคนที่นั่งกุมศรีษะของตัวเอง ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดที่ไหลอาบแก้มลงมา

“ฮึ...ฮือออ!!!”ข้าวหอมร้องออกมาด้วความเจ็บและยิ่งจกใจเมื่อเห็นเลือดของตัวเอง

“คุณข้าว...ลุกไหวมั้ยครับ”นนท์เอ่ยขึ้นก่อนจะเข้าไปช่วยพยุงให้ข้าวหอมที่เอาแต่นั่งร้องไห้อยู่นั้นลุกขึ้นยืน และเดินออกไปจากห้องนอนของเจ้านายทันที

“คุณคิมจะรับอาหารเช้าเลยมั้ยคะ”ป้าบัวเอ่ยถามขึ้นเมื่อผ่านไปเป็นชั่วโมงกว่าคิมหันต์จะเดินออกมาจากห้องของเขา

“ไม่ล่ะครับผมขอแค่กาแฟดำแก้วเดียวก็พอ”

“ป้าบัวเดินเข้าไปในครัวสักพักก่อนจะกลับมาพร้อมกาแฟดำ

“แล้วณัฐกับนนท์ไปไหนครับ”น้ำเสียงเรียบเอ่ยขึ้นมองไปรอบๆ และสายตาของเขาก็หยุดอยู่ที่หน้าห้องของใครบางคน ป้าบัวก็พอจะรู้ว่าจริงๆแล้วคิมหันต์คงไม่ได้อยากถามถึงบอดี้การ์ดทั้งสองหรอก คงอยากถามถึงใครอีกคนต่างหาก

“ณัฐลงไปเตรียมตัวรอคุณคิมด้านล่างค่ะ ส่วนนนท์พาหนูข้าวไปโรงพยาบาล”

“โรงพยาบาล?”

“ค่ะ...หนูข้าวหัวกระแทกกับโต๊ะแตกเมื่อเช้า นนท์เลยพาไปโรงพยาบาล”

“แล้วทำไมไม่มีใครบอกผม”

“ป้าเห็นว่าคุณคิมคงอยากอยู่คนเดียวสักพักก็เลยไม่ได้บอกอีกอย่างหนูข้าวก็เลือดออกเยอะเลยป้าเลยให้นนท์รีบพาไป”ป้าบัวเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในครัว

“เอารถออก...”

“นายจะเข้าบริษัทเลยไหมครับ”

“ฉันจะไปโรงพยาบาล”

“นายไม่สบายหรือเจ็บตรงไหนครับ”

“ฉันจะไปหาข้าวหอมทีนี้จะเอารถออกได้รึยัง”

“ได้ครับ เชิญเลยครับนาย”

“ข้าวหอมอยู่ไหน!!!”คิมหันต์เอ่ยขึ้นเมื่อเขาเดินมาเจอนนท์ที่ห้องอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

“คุณข้าวอยู่ด้านในครับ ไปเอ็กซเรย์เพิ่งกลับมาเดี๋ยวหมอไทป์จะเย็บแผลให้”

“แล้วทำไมแกไม่อยู่เป็นเพื่อน”

“คุณข้าวบอกให้ผมรอด้านนอกครับ”สิ้นเสียงของนนท์คิมหันต์ก็เดินดุ่มๆเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันที และก็ไม่มีใครไม่รู้จักหรือว่ากล้าขวางเจ้าของโรงพยาบาลอย่างเขาแน่นอน

“คุณคิมมาได้ยังไงคะ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า”

“ผมสบายดี แต่ผมมาหาคน”

“มาหาหมอไทป์เหรอคะ พอดีว่าหมอไทป์กำลังเย็บแผลให้คนไข้อยู่น่ะค่ะ”

“คนนั้นล่ะ ผมมาหาคนไข้คนนั้น”คิมหันต์เอ่ยขึ้นก่อนจะมีเสียงแทรกขึ้นมา

“มึงมาหาคนไข้กู มึงก็พูดเบาๆคนไข้กูตกใจร้องไห้ไม่หยุดแล้ว”ไทป์เอ่ยขึ้นพร้อมกับเปิดประตูให้

“เย็บไปเจ็ดเข็ม เอ็กซเรย์แล้วไม่มีอะไรแตกหัก แต่คราวนี้กูคิดว่ามึงรุนแรงไปนะสงสารน้องมันบ้างตัวเท่าลูกเจี๊ยบเอง”ไทป์เอ่ยขึ้น

“กูต้องการให้เธอนอนโรงพยาบาล”

“ไม่ค่ะ...ข้าวไม่นอน ข้าวอยากกลับบ้านค่ะ”

“แต่เธอบาดเจ็บอยู่”

“แผลแค่นี้ไม่ทำให้ข้าวเป็นอะไรง่ายๆหรอกค่ะ ข้าวขอกลับไปพักที่บ้านนะคะพี่ไทป์”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นกับคนตรงหน้าก่อนจะหันมาพูดกับไทป์หมอที่เย็บแผลให้กับเธอ

“เอาเป็นว่ากูว่าพาน้องกลับไปพักที่บ้านก็ได้ ไม่มีอะไรหรอก แต่ต้องมาทำแผลที่โรงพยาบาลทุกวันนะข้าวหอมไม่งั้นอาจเป็นแผลเป็นได้”ไทป์เอ่ยขึ้นกับเพื่อนของตัวเองก่อนจะหันมาบอกข้าวหอมที่ยังนั่งนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้

“เป็นแผลเป็นก็ไม่เป็นไรค่ะ ข้าวจะได้จำเอาไว้ว่าวันหลังอย่าได้ซุ่มซ่ามอีกจนไปทำข้าวของคนอื่นเสียหายอีก”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นก่อนจะมองไปที่ใบหน้าคมด้วยแววตาตัดพ้อ เธอไม่คิดเลยว่าแค่เธอทำกรอปรูปแตกทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่เขากับทำร้ายเธอได้ถึงขนาดนี้

“กูขอคุยกับข้าวหอมหน่อย”คิมหันต์เอ่ยกับเพื่อนรักก่อนที่ไทป์จะเดินออกไปจากห้องที่ใช้สำหรับเย็บแผลคนไข้

“เจ็บมากไหม”คิมหันต์ถามขึ้นพร้อมกับไล้ปลายนิ้วมาแตะลงบนผ้าปิดแผลสีขาวอย่างแผ่วเบา

“ไม่ค่ะ...”ข้าวหอมตอบออกไปพร้อมกับพยายามกลั้นก้อนสะอื้นและหยาดน้ำตาเอาไว้ไม่ให้รินไหลออกมา

“ฉันขอโทษ...”

“ไม่เป็นไรค่ะ ข้าวต่างหากที่ต้องขอโทษ ข้าวขอโทษที่เข้าไปยุ่งกับของๆคุณคิม”

“มองหน้าฉันข้าวหอม”

“ข้าวปวดหัวอยากกลับแล้วค่ะ ถ้าคุณคิมจะเมตตาช่วยพาข้าวกลับได้ไหมคะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นโดยไม่มองหน้าคนตรงหน้าด้วยซ้ำ และตลอดระยะทางตั้งแต่โรงพยาบาลจนถึงเซฟเฮาส์ข้าวหอมก็ไม่แม้แต่จะปริปากพูดอะไรกับคนข้างๆแม้แต่คำเดียว เธอยอมรับว่าโกรธที่โดนคิมหันต์ทำร้ายแบบนั้น แต่ที่มากกว่าความโกรธก็คือความกลัวตอนนี้ข้าวหอมกลัวใจของเธอจะถลำลึกจนแหกกฏที่เขาได้ตั้งเอาไว้

“เป็นยังไงบ้างคนดี มาค่ะเดี๋ยวป้าพาไปพักนะคะ”เพียงแค่เห็นหน้าป้าบัวข้าวหอมก็วิ่งตรงเข้าไปกอดร่างอวบเอาไว้พร้อมกับร้องไห้ออกมา

“ฝากป้าบัวด้วยนะครับ ผมมีประชุมช่วงบ่ายเสร็จแล้วจะรีบกลับมา”

“ค่ะเดี๋ยวป้าดูแลหนูข้าวให้คุณคิมไม่ต้องเป็นห่วง แต่ป้ามีเรื่องจะขอคุณคิมสักอย่าง”

“ป้าว่ามาเถอะครับถ้าผมให้ได้ก็จะให้”คิมหันต์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทางจริงจังของป้าบัว

“ป้าเห็นคุณคิมมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าคุณคิมจะมีความสุขหรือว่าทุกข์ป้าก็เห็นมาตลอด และสิ่งที่ป้ากับคุณท่านทั้งสองอยากเห็นก็คือความสุขของคุณคิมมากกว่าความทุกข์ คลายความกังวลความทุกข์ออกนะคะ อย่าเอาชีวิตความคิดไปผูกมัดไว้กับคนที่ทำให้เราไม่มีความสุขเลยนะคะ”ป้าบัวเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินกลับไปยังห้องนอนของหญิงสาว

“ประชุมเสร็จแล้วนายจะไปไหนต่อรึเปล่าครับ”

“กลับเลย”

“แต่ว่าวันนี้นายมีนัดกับคุณไทป์ คุณเคนตะ แล้วก็คุณแดเนียลที่ผับนะครับ”ณัฐเอ่ยขึ้นทั้งๆที่เขาก็รู้อยู่แล้วว่าตอนนี้ใจของคนเป็นเจ้านายได้วิ่งไปถึงเซฟเฮาส์แล้ว

“กลับบ้าน...เดี๋ยวฉันโทรไปบอกพวกมันเอง”คิมหันต์เอ่ยยืนยันอีกครั้งก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งบนรถ และท่าทางของเขาก็ทำให้ณัฐถึงกับกลั้นยิ้มเอาไว้

“เดี๋ยวจอดร้านเค้กซอยข้างหน้าแป๊บนึง”

“นายอยากกินเค้กเหรอครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้ก็ได้”

“เดี๋ยวฉันไปเอง”คิมหันต์เอ่ยขึ้นก่อนจะเดินตรงเข้าไปในร้านเค้กที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม

“เอาเค้กสตรอว์เบอร์รี่ สตรอว์เบอร์รีชีสเค้ก เค้กช็อกโกแลต ชีสเค้ก เค้กมะพร้าว แล้วก็โอเปร่าเค้ก ช่วยจัดใส่กล่องเป็นของขวัญให้ด้วย”คิมหันต์ได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อนในชีวิตนี้ ตั้งแต่เดินลงไปซื้อเค้ก เลือกเค้กเอง ให้พนักงานจัดใส่กล่องของขวัญ แล้วยังถือและหอบหิ้วกลับมาที่เซฟเฮาส์เองกับมือ

“ข้าวหอมยังอยู่ในห้องเหรอครับ”

“ใช่ค่ะตั้งแต่คุณคิมออกไปหนูข้าวก็ไม่ออกมาจากห้องเลย”

“ป้าบัวไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมไปดูเธอเอง”

“นิ้วเรียวไล้ไปลงไปบนผ้าปิดแผลอย่างรู้สึกผิด ครั้งนี้เขาผิดเองที่ไม่สามารถระงับความโกรธของตัวเองเอาไว้ได้จนเผลอทำร้ายเธอที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรด้วย

“อ๊ะ...คุณคิม”ข้าวหอมลืมตาขึ้นมาเห็นคนตรงหน้าก็รู้สึกตกใจ เพราะเธอยังจำภาพเมื่อเช้าได้ติดตา

“ไม่ต้องกลัวฉัน ฉันไม่ทำอะไรเธอแล้ว”คิมหันต์เอ่ยขึ้นก่อนจะดึงร่างอิ่มเข้ามากอดเอาไว้แน่น และนั่นก็ทำให้เธอร้องไห้สะอื้นออกมาอีกครั้ง

“ฮึ...ฮืออออ!!! ข้าวขอโทษ ข้าวไม่ได้ตั้งใจ อย่าทำร้ายข้าวอีกนะคะ”

“หยุดร้องข้าวหอม มองหน้าฉัน ฉันไม่ทำอะไรเธอแล้วคนดี ฉันขอโทษที่ทำให้เธอกลัวและเจ็บตัวแบบนี้”คิมหันต์รีบเอ่ยขึ้นและกอดปลอบโยนเมื่อเห็นคนในอ้อมกอดกลัวว่าเขาจะทำร้ายเธออีก

“ฮึ...ฮึ...คุณคิมพูดจริงๆนะคะ”

“อืม...ฉันพูดจริงๆ ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัว”คราวนี้คิมหันต์กดจูบลงบนผ้าที่ปิดแผลเธอไว้

RrrRRrr

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่มือเรียวจะกดรับ เพราะเขารู้ดีว่าคงไม่มีใครโทรมานอกจากเพื่อนเขาที่นัดเจอกันไว้คืนนี้

“อืม...ว่าไง”

(มึงจะเบี้ยวพวกกูใช่ไหม เห็นไอ้ไทป์บอกว่าเด็กมึงไม่สบาย)

“อย่างที่ไอ้ไทป์บอกแหละไม่สบายนิดหน่อย”

(แสดงว่ามึงก็จะไม่มาจริงๆใช่ไหม นี่มึงติดเด็กขนาดนั้นเลยเหรอวะ)

“เดี๋ยวครั้งหน้ากูเป็นเจ้ามือเอง แค่นี้ก่อนนะ”คิมหันต์เอ่ยขึ้นก่อนจะกดวางสายไปทันทีเมื่อเพื่อนของเขาเริ่มทำเสียงล้อเลียนเขามากขึ้นเรื่อยๆ

“คุณคิมไปหาเพื่อนก็ได้นะคะ ข้าวอยู่คนเดียวได้ค่ะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าแดงระเรื่อเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนๆของเขาแซวออกมาตามสายสนทนาที่เขาเปิดสปีกเกอร์โฟนไว้

“ไม่ไปหรอก เอาไว้วันหลังค่อยไปเลี้ยงพวกมัน”คิมหันต์เอ่ยขึ้นก่อนจะกอดร่างอวบให้พิงหลังเอนมาบนตัวเขาเอาไว้

“ฉันมีอะไรมาให้เธอด้วย”

“อะไรเหรอคะ...”ข้าวหอมเอ่ยถามก่อนมือเรียวจะยกกล่องเค้กที่ซื้อมาวางไว้บนตักของเธอ

“เค้ก...หน้าตาน่ากินมากเลยค่ะ คุณคิมสั่งมาจากร้านไหนเหรอคะ”

“ร้านใกล้ๆบริษัทฉันไปเลือกเอง แต่ไม่รู้จะถูกใจเธอรึเปล่า”

“ถูกใจค่ะ ถูกใจมากๆเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจก่อนจะตักเค้กที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาชิมด้วยความอร่อย จนทำให้เธอคลายความโกรธและกลัวจากเหตุการณ์เมื่อเช้าได้บ้าง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***