ป่วนรักมาเฟียร้าย

...ป่วนรักมาเฟียร้าย...

...♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾...

“ได้แต่สั้นไป เธอไม่เห็นเหรอว่ากระโปรงเธอมันสั้นไปถึงไหน แค่เธอก้มก็เห็นไปหมดแล้ว”คิมหันต์พูดจบข้าวหอมถึงกับรีบเอามือดึงกระโปรงของตัวเองลงมาอย่างไม่มั่นใจ แค่สายตาของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกประหม่าไปหมดแล้ว นี่ยังคำพูดแต่ล่ะอย่างที่เขาพูดออกมายิ่งทำให้เธออายจนไม่กล้าเงยหน้าสบตาเขาแล้ว

...♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾...

“ข้าว...ทางนี้เร็ว”เสียงของดาวกับเมย์เพื่อนสนิทของข้าวหอมตะโกนเรียกเมื่อเธอลงจากรถยนต์คันหรูที่นนท์ขับมาส่ง

“ดาวเมย์...รอข้าวนานมั้ย”

“ไม่นานหรอก แต่ว่าทำไมข้าวถึงได้มากับรถคันนั้นได้ล่ะ”ดาวเอ่ยถามเมื่อเห็นรถยนต์คันหรูที่มาจอดส่งเพื่อนได้ขับผ่านออกไป

“คือว่าข้าว...ข้าว”ข้าวหอมไม่รู้จะอธิบายหรือบอกเพื่อนยังไงดี คิดอยู่นานในที่สุดเธอก็ต้องพูดความจริงให้เพื่อนทั้งสองฟัง เพราะว่าข้าวหอมไม่อยากโกหกจนทำให้ความสัมพันธ์ของเธอและเพื่อนต้องมีปัญหากัน

“ไม่เป็นไรนะข้าว ถึงยังไงข้าวก็คือเพื่อนของพวกเรา เราเข้าใจดีที่ข้าวต้องมาเจออะไรแบบนี้”

“ขอบใจดาวกับเมย์มากเลยนะที่ไม่รังเกียจเรา”เสียงหวานเอ่ยออกมาพร้อมขอบตาที่ร้อนผ่าวเอ่อไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะรินไหลออกมาได้ตลอด

“พอเลยเราจะรังเกียจข้าวได้ยังไง ข้าวทำไปทุกอย่างก็เพราะแม่เลี้ยง พวกเรามีแต่จะสงสารข้าวน่ะสิที่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ แต่จะว่าไปเราว่าข้าวก็ยังโชคดีนะที่ได้เจอคุณคิม คนธรรมดาที่ไหนจะเข้าถึงตัวคุณคิมได้ นอกจากเขาจะเป็นมหาเศรษฐีที่อายุน้อยที่สุดแล้ว ที่สำคัญมีคนเล่าต่อๆกันมาว่าคุณคิมยังเป็นมาเฟียอีกด้วยใช่มั้ยข้าว”ดาวเอ่ยถามออกมา

“ข้าวก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าวไม่กล้าถามอะไรคุณคิมหรอก แค่เขาช่วยข้าวออกมาจากที่นั่นก็ถือว่าเป็นบุญคุณมากแล้ว”

“เอาเถอะไม่ว่าจะยังไงแต่ข้าวปลอดภัยและตอนนี้ก็ดูข้าวมีความสุขกว่าอยู่กับแม่เลี้ยงใจร้ายอีกนะ”เมื่อดาวพูดจบข้าวหอมเองก็ได้แต่ยิ้มรับไม่พูดอะไร แต่พอมาคิดดูอีกทีตั้งแต่วันที่แม่เลี้ยงพาเธอไปส่งให้เจ๊ลิลลี่เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย

“แต่ว่าคุณคิมนี่ยังโสดอยู่ใช่เปล่าข้าว”

“น่าจะนะ ข้าวก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

“อย่างนี้ก็ดีเลยสิ ถ้าคุณคิมเกิดรักข้าวขึ้นมาจริงๆ ข้าวรู้มั้ยว่าข้าวต้องเป็นผู้หญิงที้สาวๆพากันอิจฉาทั้งประเลยนะ”

“ไม่หรอกดาว คุณคิมเค้าบอกข้าวแล้วว่าสถานะของข้าวคืออะไร และที่สำคัญเขาห้ามข้าวรักเขาเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นคนที่จะเจ็บเป็นข้าวเอง”

“ใจร้ายจังเลย...”ดาวเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับจ้องมาที่หน้าของข้าวหอมอย่างให้กำลังใจ

และก็ถึงเวลาเลิกเรียนคิมหันต์ก็ทำตามที่ได้พูดไว้จริงๆ เพราะตอนนี้ร่างสูงได้ลงมายืนพิงรถยนต์คันหรูท่ามกลางสายตาของเหล่านักศึกษาที่มองมายังเขาด้วยความสนใจ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ที่ข้าวหอมแอบขัดใจก็คือสายตาของนักศึกษาหญิงที่ทั้งมองและยิ้มให้กับเขา

“คุณคิมมาแล้วงั้นข้าวไปก่อนนะดาวเมย์”ข้าวหอมรีบเอ่ยขึ้นกับเพื่อนรักก่อนจะรีบวิ่งตรงไปยังคนที่ยืนรออยู่ที่รถ

“คุณคิมมารับข้าวจริงๆเหรอคะ”

“ฉันเคยพูดไม่จริงเหรอ ขึ้นรถได้แล้ว”

“ที่จริงคุณคิมให้นนท์มารับข้าวก็ได้นะคะ”

“ขึ้นรถได้แล้ว”คิมหันต์พูดขึ้นก่อนจะเดินอ้อมไปทางคนขับโดยที่มีข้าวหอมวิ่งขึ้นไปนั่งข้างๆ

“เอาชุดนี้ได้มั้ยคะ”ปากอิ่มเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับยื่นกระโปรงให้คนที่เอาแต่นั่งจ้องดูเธอเลือกกระโปรงนักศึกษา

“มีที่ยาวกว่านี้มั้ย”คนที่เอาแต่นั่งเงียบเอ่ยขึ้น

“เอ่อ...คือกระโปรงนักศึกษาของที่ร้านเราความยาวได้มาตรฐานและเป็นที่นิยมของเหล่านักศึกษาเลยนะคะ”

“แต่ฉันอยากได้ที่ยาวกว่านี้ ถ้าไม่มีก็เปลี่ยนร้าน”คิมหันตฺเอ่ยขึ้นพร้อมกับดึงมือฉันทำท่าจะเดินออกไปจากร้านทันที

“อ๊ะ...คุณคิม จะพาข้าวไปไหนคะ”

“ก็ไปดูร้านอื่นไง”

“ทำไมต้องไปร้านอื่นคะ ร้านนี้ก็ดีอยู่แล้วอีกอย่างทุกร้านก็น่าจะเหมือนๆกันนะคะ”

“เหมือนไม่เหมือนฉันไม่รู้ แต่ฉันต้องการที่ยาวกว่านี้และถ้าไม่มีฉันจะสั่งตัดให้เธอเอง”

“แต่คุณคิมคะคนอื่นๆเค้าก็ใส่กันแบบนี้นะคะ เดี๋ยวข้าวเลือกแบบกระโปรงพลีทที่ยาวกว่านี้ก็ได้ค่ะ...นะคะคุณคิม อีกอย่างข้าวก็ใส่กางเกงข้างในอยู่แล้ว”ข้าวหอมพยายามโน้มน้าวคนตรงหน้าพร้อมกับเขย่าแขนเขามองตาคมอย่างลืมตัว และเมื่อเธอรู้ตัวเองก็รีบปล่อยมือจากแขนของเขาทันที

“เอ่อ...ข้าวขอโทษค่ะ”

“งั้นก็ไปเลือกที่ยาวที่สุดของร้าน”เพียงแค่เห็นตากลมๆและใบหน้าอ้อนไปของเด็กนี่ก็ทำให้ความมุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนร้านของเขาหายไปทันที ทำไมเขาถึงได้มาเสียอาการให้กับเด็กคนนี้ด้วย

“อยากได้อะไรอีกรึเปล่า”

“ไม่แล้วค่ะ...”ข้าวหอมเอ่ยตอบออกไปแต่แล้วสายตาก็ดันหันไปเจอร้านเค้กที่มีเค้กวางเรียงโชว์ในตู้มากมาย ขอเปลี่ยนใจได้มั้ยทำไมเค้กที่วางโชว์อยู่ในตู้ถึงได้หน้าตาน่ากินขนาดนี้

“ไม่อยากได้อะไรแล้วทำไมไม่เดิน”

“คุณคิมคะข้าวเปลี่ยนใจยังทันอยู่รึเปล่าคะ”เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นกลัวว่าคนตรงหน้าจะว่าเอา แต่ความกลัวที่มีก็ไม่เท่าความอยากกินเค้กที่อยู่ในตู้ไปได้

“ว่ามา...เธออยากได้อะไรอีก หรือว่าอยากได้กระเป๋า รองเท้า”ข้าวหอมรีบส่ายหน้าทันทีก่อนจะพูดขึ้นข้าวอยากได้เค้กค่ะ ข้าวอยากกินเค้กที่อยู่ในตู้นั้นค่ะ”

“เค้ก???”

“ใช่ค่ะข้าวขอซื้อเค้กได้มั้ยคะ”ข้าวหอมพยายามทำสายตาอ้อนวอนคนตรงหน้า

“รีบซื้อ...”เพียงแค่ได้ยินคำอนุญาตของคนตรงหน้าเธอก็รีบพุ่งตัวไปยังร้านเค้กทันที

“เธอจะกินหมดนี่เหรอ”คิมหันต์ถามขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อเห็นข้าวหอมสั่งเค้กไปเกือบจะสิบชิ้น

“หมดค่ะ...อีกอย่างข้าวสั่งไปแบ่งให้พี่ณัฐกับพี่นนท์แล้วก็ป้าบัวด้วยค่ะ”

“แล้วฉัน???คนจ่ายเงินแต่ไม่มีส่วนของฉัน???”

“เอ่อ...คุณคิมก็กินกับข้าวก็ได้ค่ะซื้อไปหลายชิ้นอยู่”

“เธอไม่ได้ตั้งใจจะแบ่งให้กับฉัน”

“ไม่ใช่นะคะ ข้าวตั้งใจแบ่งให้คุณคิมจริงๆค่ะ”ข้าวหอมพยายามอธิบายเหตุผลให้คนตรงหน้าฟังแต่ยังไม่ทันพูดจบเขาก็เดินไปยังรถยนต์คันหรูแล้ว

“เฮ้อ...หลายอารมณ์จริงๆเลย”ได้แต่ป่นกระปอดกระแปดตามหลังก่อนจะรีบวิ่งตามคนตรงหน้าไป

“ป้าบัวขาข้าวซื้อเค้กมาฝากค่ะมีของพี่ณัฐกับพี่นนท์ด้วยนะคะ”

“ขอบใจมากนะจ๊ะหนูข้าว”ป้าบัวยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะถือเค้กที่ข้าวหอมยื่นให้เดินลงไปยังชั้นล่าง

“ขอบคุณมากเลยนะครับ”ณัฐก็เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม แต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มทันทีเมื่อเห็นสายตาของเจ้านายที่มองอยู่

“หมดธุระแล้วไม่ใช่เหรอ หมดธุระแล้วก็ลงไปพักผ่อนกันได้แล้ว”

“ครับๆนาย”ณัฐรีบเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว โดยไม่หันกลับมามองคนที่ยืนหน้ายักษ์อยู่ข้างๆข้าวหอม

“เอ่อ...คุณคิมคะ”

“มีอะไร”

“คุณคิมจะใช้ข้าวทำอะไรรึเปล่าคะ ถ้าคุณคิมไม่ใช้ข้าวขอเอาเค้กไปใส่จานได้มั้ยคะ”คิมหันต์ไม่พูดอะไรแค่เพียงพยักหน้าตอบกลับมาเท่านั้น ก็ทำให้ข้าวหอมรีบวิ่งเอาเค้กที่หน้าตาน่ากินไปจัดใส่จาน

“คุณคิมคะ...อ้าว!!!หายไปไหนแล้วนะหรือว่าอยู่ที่ห้องทำงาน”

ก๊อกๆๆ

“เข้ามา!!!”คิมหันต์จ้องมองคนที่เคาะประตูหน้าห้องทำงานของเขาผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ ก่อนจะอนุญาตให้เธอเข้ามา

“มีอะไร...”

“เอ่อ...คือว่าข้าวเอาเค้กมาให้คุณคิมค่ะ”ข้าวหอมรีบเอ่ยออกมา

“มีของฉัน??? ไหนเธอบอกว่าซื้อมาฝากป้าบัวแล้วก็ณัฐกับนนท์”

“ก็อันนั้นข้าวซื้อมาฝากป้าบัวกับพี่ณัฐพี่นนท์จริงๆค่ะ แต่อันนี้ข้าวตั้งใจเลือกมาให้คุณ ข้าวเลือกเป็นเค้กสตรอเบอรี่เพราะมันไม่ค่อยหวานมากข้าวคิดว่าคุณคิมน่าจะชอบ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มยิงฟันสวย เธอจะลืมเขาได้ยังไงถึงแม้ซื้อมาแล้วเขาจะชอบไม่ชอบก็เถอะ

“เอาใจฉัน...อยากได้อะไร?”

“ไม่อยากได้อะไรค่ะ ข้าวแค่อยากตอบแทนที่คุณคิมช่วยข้าวเอาไว้และยังให้ข้าวได้เรียนเหมือนเดิม อีกอย่างข้าวก็ตั้งใจเลือกเค้กชิ้นนี้มาให้คุณคิมจริงๆนะคะ คุณคิมลองชิมดูหน่อยนะคะ อ้ำค่ะ อ้ำๆๆ”เธอเอ่ยขึ้นพร้อมกับตักเค้กในจานยื่นให้กับคนที่นั่งนิ่งมองมายังเธอ ก่อนทที่คิมหันต์จะค่อยอ้าปากกินเค้กที่อยู่ในช้อนจนหมด

“แล้วของเธอล่ะ...”

“เดี๋ยวข้าวค่อยไปกินค่ะ ข้าวเอามาให้คุณคิมกินก่อนค่ะ อร่อยมั้ยคะลองกินดูอีกคำนะคะ”ข้าวหอมตอบออกมาพร้อมกับตักเค้กยื่นให้คุณคิมอีกคำแต่ก็โดนมือเรียวแย่งช้อนไปถือเอาไว้

“เธอกินบ้างสิ”คิมหันต์แย่งช้อนไปถือเอาไว้และยื่นมาตรงหน้าเพื่อป้อนเธอ

“เอ่อ...เดี๋ยวข้าวค่อยไปกินก็ได้ค่ะ อ๊ะ!!!”พยายามปฎิเสธเพราะเกรงใจคนตรงหน้า แต่คิมหันต์ก็อาศัยจังหวะช่วงที่ข้าวหอมกำลังพูดยื่นช้อนเค้กเข้ามาในปากของเธอแทน

“อร่อยไหม”

“อื้ม....อร่อยค่ะ ><“ทำไมต้องใจสั่นด้วย

“ดูท่าจะอร่อยมากเค้กติดปากเธอเหมือนเด็กเลยนะ”คิมหันต์เอ่ยขึ้นและนั่นก็ทำให้เธอตกใจจนรีบยกมือขึ้นจะเช็ด แต่ดูเหมือนเขาจะเร็วกว่าด้วยซ้ำเพราะตอนนี้นิ้วเรียวกำลังเช็ดครีมที่ติดอยู่ปากออกให้ และสิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อนก็เกิดขึ้นเมื่อปากร้อนกดจูบลงมาบนกลีบปากสวย พร้อมทั้งส่งเรียวลิ้นแกร่งสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากอิ่มอย่างห้ามไม่ได้

“อื้อออ!!!”เรียวลิ้นแกร่งเกี่ยวกวัดกวาดต้อนลิ้นน้อยอย่างช่ำชอง

“อย่าค่ะ...อ๊าาา คุณคิม อื้อออ!!!”เสียงหวานร้องครางออกมาเมื่อปากร้อนถอดุอนจูบออกก่อนจะใช้ลิ้นร้ายไล้เลียลงไปตามลำคอระหง มือน้อยพยายามดันใบหน้าคมเอาไว้เพื่อไม่ให้คนตรงหน้าจูบลงไปได้ลึกกว่านั้น

“เอามือออกข้าวหอม”

“ข้าวยังไม่ได้อาบน้ำเลย”

“เอามือออกข้าวหอม!!!”คราวนี้คิมหันต์เอ่ยขึ้นพร้อมเงยหน้าสบตากลมโต มือเรียวยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อที่พยายามยื้อเอาไว้ออกอย่างง่ายดาย และก็ใช้เวลาเพียงไม่นานเสื้อนักศึกษาของข้าวหอมก็หลุดร่วงไปเหลือเพียงบราเซียร์ตัวน้อยที่ยังพอปกปิดอกอวบได้บ้าง

“อื้ออออ...”เสียงร้องขึ้นเมื่อปากร้อนกัดลงบนบราเซียของเธออย่างตั้งใจ ก่อนที่มือเรียวจะเลื่อนไปปลดตะขอจากทางด้านหลัง

“อ๊าาา...คุณคิม”ข้าวหอมได้แต่ร้องครางออกมาเมื่อนอกอกสีหวานถูกครอบครองโดยปากร้อน ลิ้นร้ายไล้เลียรอบๆยอดอกสีหวานก่อนจะดูดกลืนราวกับทารกน้อย

“ขอข้าวอาบน้ำก่อนนะคะ”

“ตัวยังหอมอยู่เลย ไม่ไหวแล้ววันนี้เธอทำให้ฉันไม่พอใจตั้งหลายอย่าง ดังนั้นก้มหน้ารับโทษดีกว่า”

“ข้าวไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ คุณคิมอย่ากล่าวหาข้าวแบบนี้นะคะ...อื้อออ!!!”

“ไม่ได้ทำเหรอ แล้วไอ้กระโปรงสั้นนี่ล่ะ แล้วไหนจะเรื่องเค้กนั่นอีก”คราวนี้คิมหันต์เอ่ยขึ้นถึงความผิดที่ทำให้เขาไม่พอใจเธอ พร้อมกับมือเรียวที่จัดการถอดกระโปรงสั้นและแพนตี้ตัวจิ๋วให้หลุดออกไปพร้อมกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***