ป่วนรักมาเฟียร้าย

...ป่วนรักมาเฟียร้าย...

...♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾...

“ดี...เพราะปกติฉันไม่นอนร่วมห้องกับใคร ฉันไม่ชอบคนขัดคำสั่ง ฉันไม่ชอบให้ใครมาก้าวก่ายชีวิตส่วนตัว เธอเข้าใจที่ฉันพูดรึเปล่า”คิมหันต์เอ่ยออกมาคราวนี้สีหน้าและแววตาของเขาดูจริงจังมากจนทำให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงรีบพยักหน้าตอบรับทุกอย่างที่เขาเอ่ยออกมา

...♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾...

“คุณข้าวหอมใช่มั้ยคะ”

“ใช่ค่ะ แต่ป้าไม่ต้องเรียกข้าวหอมว่าคุณหรอกนะคะ เรียกว่าข้าวหอมเฉยๆก็ได้ค่ะ”

“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณเป็นคนของคุณคิมป้าก็ต้องเรียกและให้เกรียติคุณเหมือนกับคุณคิมค่ะ”

“แต่ข้าวหอมเป็นแค่...(นางบำเรอ)...คนอาศัยเท่านั้นค่ะ คุณป้าเรียกข้าวหอมเฉยๆดีกว่านะคะ ถือว่าข้าวหอมขอร้องนะคะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“เฮ้อ...ก็ได้ค่ะถ้าอย่างนั้นป้าขอเรียกว่าหนูข้าวแล้วกันนะคะ ส่วนป้าชื่อบัวนะคะ”

“ได้ค่ะป้าบัว...”

“เดี๋ยวเราไปดูห้องที่หนูข้าวจะต้องพักดีกว่าค่ะ ป้าให้เด็กเตรียมไว้ให้แล้ว”

ข้าวหอมถึงกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นห้องที่แม่บ้านเปิดประตูพาเข้าไป ห้องที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงามและลงตัวราวกับว่าตกแต่งไว้เป็นห้องคู่กันกับห้องของคิมหันต์ แต่ห้องของคิมหันต์จะเน้นโทนสีเทาดำมากกว่า ส่วนห้องของเธอจะเน้นสีขาวสว่างดูสะอาดตาและกว้างขวางมาก

“อยู่ได้มั้ยคะหนูข้าว”

“ได้ค่ะ...ดีกว่าที่ข้าวเคยอยู่ตั้งหลายเท่าเลยค่ะขอบคุณป้าบัวมากๆนะคะ”

“ไม่ต้องขอบคุณป้าหรอกค่ะ คนที่หนูข้าวต้องขอบคุณก็คือคุณคิมค่ะ หนูข้าวรู้มั้ยว่าคุณคิมไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาอยู่ด้วยเลยนะคะ มีแต่พามาชั่วคราวแล้วก็กลับในตอนเช้าที่สำคัญอยู่ห้องชั้นล่าง ไม่เคยมีใครได้ขึ้นมาบนนี้เพราะเป็นพื้นที่ส่วนตัว มีหนูข้าวนี่ล่ะที่ได้มาอยู่ที่นี่และได้พักห้องข้างๆคุณคิมอีก”

“สงสัยเจ้านายของป้าบัวจะสงสารข้าวมั้งคะ”

“จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ แต่เมื่อหนูข้าวได้รับโอกาสนี้แล้วป้าก็อยากให้หนูข้าวคว้าโอกาสนี้เอาไว้ และรักษามันให้ดีที่สุด ป้าเชื่อว่าความน่ารักของหนูอาจจะเปลี่ยนใจที่ด้านชาของคุณคิมก็ได้”

“ขอบคุณป้าอีกครั้งนะคะ แต่ข้าวไม่กล้าคิดไปไกลขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่ที่คุณคิมเมตตาให้ที่อยู่ให้เรียนหนังสือและช่วยข้าวออกมาจากสถานที่แบบนั้นก็ถือว่ามากพอแล้ว”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า

“เอาล่ะจ้ะหนูข้าวพักผ่อนเถอะนะ แล้วไม่ต้องคิดอะไรมากแค่หนูทำทุกอย่างให้ดีที่สุดก็พอ ป้าจะออกไปเตรียมมื้อเย็น”ป้าบัวเอ่ยขึ้นก่อนจะลูบศีรษะน้อยและเดินออกไปจากห้องของหญิงสาว ปล่อยให้เธอได้มีเวลาเก็บของใช้ส่วนตัวและพักผ่อน

“ป้าบัวทำอะไรอยู่คะ มาค่ะเดี๋ยวข้าวช่วยค่ะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นเมื่อเดินออกจากห้องนอนของตัวเองและตรงมาที่ครัว

“เดี๋ยวป้าจัดการเอง หนูข้าวไปนั่งรอดีกว่านะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะข้าวอยากช่วย ให้ข้าวช่วยนะคะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มพร้อมทั้งหยิบจับนู่นนี่นั่นช่วยแม่บ้านอย่างคล่องแคล่ว ทั้งสองคุยกันอย่างถูกคอพร้อมทั้งหัวเราะกันอย่างสนุก โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เจ้าของห้องได้กลับมาแล้ว

คิมหันต์มองไปยังร่างอิ่มในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นที่กำลังหัวเราะกันกับแม่บ้านนั้นอย่างมีความสุข และรอยยิ้มของเธอก็ทำให้เขามองแล้วรู้สึกสบายตาอย่างบอกไม่ถูก

“อ๊ะ...คุณคิม”ปากอิ่มเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยความตกใจเมื่อดวงตากลมหันมาประทะเข้ากับคนที่ยืนมองมาที่เธออยู่นั้น

“คุณคิมกลับมาแล้วเหรอคะทำไมวันนี้กลับเร็วจังเลยคะ ไปนั่งก่อนนะคะเดี๋ยวป้าจะยกน้ำไปให้”

“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมจะเข้าไปพักในห้องสักหน่อย เอาไว้มื้อเย็นเดี๋ยวผมออกมาทีเดียว ป้าทำเสร็จแล้วก็ไปพักผ่อนเลยก็ได้ ที่เหลือให้เธอเป็นคนจัดการต่อ”คิมหันต์เอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปมองดวงหน้าหวานที่ยืนอยู่ตรงข้าม วันนี้ที่เขาอุตส่าห์กลับเร็วก็เพราะคนตรงหน้า เขากังวลกลัวว่าเธอจะไม่มีเพื่อนหรือว่าแปลกที่กับที่อยู่ใหม่ เลยทำให้เขาถึงกับยอมทิ้งงานกับมาบ้านเร็วทั้งๆที่เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

“ป้าบัวไปพักผ่อนเลยก็ได้นะคะ เดี๋ยวที่เหลือข้าวจัดการต่อเองค่ะ”ข้าวหอมเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“ได้ค่ะ วันนี้อาหารต้องอร่อยแน่ๆเลยนะคะ เพราะหนูข้าวเป็นคนทำเองตั้งหลายเมนู”

เวลาผ่านไปจากชั่วโมงเป็นสองชั่วโมง และสามชั่วโมง คนที่เดินหายเข้าไปในห้องกว้างก็ไม่มีวี่แววว่าจะออกมาจากในห้องเลย นั่นจึงทำให้คนที่นั่งรออยู่นั้นเริ่มเมื่อยและเผลอหลับไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***