ป่วนรักมาเฟียร้าย

...ป่วนรักมาเฟียร้าย...

...♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾...

“ร่างอิ่มที่เอาแต่นั่งร้องไห้อยู่ก่อนหน้านี้ได้ถูกจับแต่งตัวแปลงโฉมจนแทบจะไม่เหลือข้าวหอมคนเดิมด้วยซ้ำ

...♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾♾...

“เป็นยังไงบ้างคะเจ๊”ช่างแต่งหน้าประจำคลับเอ่ยถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นผลงานของตัวเอง

“ยังต้องให้เจ๊พูดอีกเหรอ มีสิบเจ๊ให้เต็มร้อยเลย แต่ก็นะหนูข้าวเค้าสวยและผิวพรรณก็ดีอยู่แล้วด้วย”เจ๊ลิลลี่เอ่ยชมคนตรงหน้าอย่างภูมิใจ ตนคิดไม่ผิดเลยที่จะส่งเด็กคนนี้ให้กับคิมหันต์ เพราะความสวยน่ารักและนิสัยดีของเด็กคนนี้คงทำให้คิมหันต์เอ็นดูได้ไม่ยาก

“จำไว้นะหนูข้าวถ้าหนูได้เจอคุณคิม นั่นคือโอกาสที่หนูจะได้ออกไปจากที่นี่ ดังนั้นจงเก็บรักษาโอกาสนี้ไว้ให้ดีอย่าทำพลาดเป็นอันขาด”เจ๊ลิลลี่เอ่ยย้ำกับคนตรงหน้า

“แล้วข้าวจะได้เจอคุณคิมจริงๆเหรอคะ แล้วเค้าจะช่วยข้าวได้จริงๆเหรอคะเจ๊”ข้าวหอมเอ่ยถามขึ้นด้วยแววตาที่เป็นกังวล

“เจ๊จะจัดการเรื่องนี้เอง รอเจ๊อยู่ในนี้ก่อนนะ”เจ๊ลิลลี่เอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปจากห้องของหญิงสาว

“เจ๊มีธุระอะไรกับนาย นายบอกว่าให้เจ๊บอกพวกเราแทนได้เลย”บอดี้การ์ดคนสนิทเอ่ยขึ้น

“ไม่ได้หรอก เรื่องนี้เจ๊ขอคุยกับคุณคิมโดยตรง ถือว่าเจ๊ขอร้องล่ะนะเจ๊ไม่รบกวนเวลาคุณคิมนานหรอก”

“งั้นเดี๋ยวเจ๊รอตรงนี้ ผมขอเข้าไปรายงายนายอีกรอบก่อน”

ตาคมจ้องมองไปยังร่างอิ่มที่มีดวงตากลมโต จมูกรั้นเชิด และกลีบปากอิ่มสีชมพู และพอมองรวมกันทุกอย่างนั้นก็ทำให้เขาคนที่ไม่เคยรู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนไหนมากไปกว่าคู่นอนต้องรอบกลืนน้ำลายที่เหนียวลงไปลำคอด้วยความยากลำบาก

“คนนี้เหรอที่เจ๊บอก...”

“ค่ะ...คุณคิม เด็กคนนี้เป็นเด็กดีจริงๆนะคะ และที่สำคัญเด็กคนนี้เพิ่งจะมาทำงานวันนี้เป็นวันแรก เด็กคนนี้ไม่ได้อยากจะมาทำงานแบบนี้หรอกค่ะ แต่เพราะโดนแม่เลี้ยงที่ติดหนี้บ่อนขายมาใช้หนี้”

“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าของที่เจ๊ว่าจะสดใหม่นิ ผมจะเชื่อได้ไงว่าที่เจ๊โฆษณาชวนเชื่อนั้นมันคือเรื่องจริง”

“เจ๊รับรองได้เลยค่ะ ขอแค่คุณคิมตกลงเจ๊รับรองว่าคุณคิมจะไม่ผิดหวังแน่นอน”

ข้าวหอมได้แต่นั่งมองเจ้าของใบหน้าคมตรงหน้าด้วยแววตาหวาดหวั่น ตั้งแต่ที่เขาก้าวเต็มความสูงเข้ามาในห้องที่เธออยู่นั้น เธอก็แทบจะไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้เลย เธอยอมรับรู้สึกหวั่นไหวไปกับใบหน้าคมนั้น อีกใจเธอก็รู้สึกกลัวที่แววตาแข็งกร้าวนั้นดูเย็นชาราวกับน้ำแข็ง แต่เจ๊ลิลลี่บอกว่าเขาคือคนที่สามารถช่วยเธอได้ ดังนั้นเธอต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้ออกไปจากที่นี่

“ทุกคนออกไปจากห้องนี้”น้ำเสียงเย็นเอ่ยขึ้นในขณะที่ตาคมก็ยังจ้องมองคนตรงหน้าตลอด เท้ายาวก้าวตรงมายังร่างอิ่มที่นั่งอยู่โซฟาตรงข้ามก่อนที่มือเรียวจะกระชากแขนน้อยให้ลุกขึ้นยืนแนบชิดกับตัวเอง

“อ๊ะ...เจ็บ”ข้าวหอมร้องออกมาเมื่อแขนของเธอถูกกระชากให้ลุกขึ้นยืน

“พูดได้ด้วยนิ...ตอนแรกฉันนึกว่าเธอพูดไม่ได้เห็นเอาแต่นั่งเงียบ”คิมหันต์เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มมุมปาก

“ปะ...ปล่อยแขนข้าวก่อนได้มั้ยคะ ข้าวเจ็บค่ะ...”ข้าวหอมเอ่ยออกมาด้วยเสียงตะกุกตะกักเมื่อรู้สึกเจ็บแขนที่มือเรียวกดลงน้ำหนักมือมากขึ้น

“เธออยากให้ฉันพาออกไปจากที่นี่ไม่ใช่เหรอ ถ้าอยากก็ควรทำตามที่ฉันสั่ง ไม่ใช่มาสั่งฉันแบบนี้”คิมหันต์เอ่ยขึ้นด้วยแววตากร้าวก่อนจะยกมืออีกข้างขึ้นมาบีบคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตาเขา และเพียงแค่ได้เห็นตากลมโตสั่นระริกมีน้ำตาเอ่อขึ้นมาที่ขอบตาและกลีบปากอิ่มนั่นก็ทำให้เขาอยากทำมากกว่ามอง

อื้ออออ...อื้อออ!!!

เสียงร้องครางและดวงตากลมที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อปากร้อนกดจูบลงมาบนกลีบปากอิ่มของเธอด้วยความรุนแรงและเอาแต่ใจ เรียวลิ้นแกร่งสอดแทรกเข้ามาควานกวาดต้อนเล่นกับลิ้นน้อยของเธออย่างช่ำชอง ตั้งแต่เกิดมาจนอายุยี่สิบเอ็ดปีข้าวหอมไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้เลยด้วยซ้ำ นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกตกใจกับสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังทำกับเธอ มือน้อยพยายามดันอกแกร่งออกห่างจากตัวแต่ก็ไร้ผล เพราะเธอตอนนี้ตัวเล็กราวกับลูกแมวเมื่อเทียบกับคนตรงหน้าที่สูงเกือบร้อยเก้าสิบเซน และจูบที่แสนยาวนานนั้นก็ค่อยๆจบลงพร้อมกับดวงตากลมที่ปิดและร่างอิ่มที่สติดับวูบลงไปในทันทีที่ปากร้อนถอนริมฝีปากออกจากปากอิ่มของเธอ

เฮ้ยยย!!!

คิมหันต์ร้องขึ้นมาเมื่อร่างอิ่มที่เขาจูบอยู่นั้นเป็นลมหมดสติไป และโชคดีที่วงแขนแกร่งของเขานั้นรับเธอไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าเธอจะเจ็บตรงไหนรึเปล่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***