ทุ่มสุดใจยัยซัพพอร์ต ตอน 5

ฉันแต่งตัวด้วยกระโปรงยาวฟูฟ่องสีน้ำตาลกาแฟ แขนเสื้อพองๆ ยาวครึ่งแขนสีขาว ราวกับตุ๊กตา เธอคงคิดว่าฉันเป็นตุ๊กตามากกว่าคน เธอดูสนุกกับมันมาก แต่ฉันก็ดีใจฉันอยากใส่ชุดแบบนี้เป็นชุดธรรมดาๆมานานแล้ว~

แม่ค้า

เธอชอบรึเปล่า?

เอบิเกล

ให้ตายสิ~ ฉันรักมันเลยล่ะ ขอบคุณนะ❤️

แม่ค้า

ยินดีสุดๆ

เธอยิ้มก่อนจะเดินนำออกไปหน้าร้าน ฉันรีบเดินตามไปติดๆ ก็พบเทย์เลอร์ที่นอนน้ำลายยืดอยู่ที่โซฟา ฉันยืนมองเขาอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันไปมองพนักงานสาวส่งสายตาว่าฉันควรทำไงดี

เธอยิ้มให้ฉันพร้อมพยักหน้าบอกเป็นนัยให้ฉันปลุก

เอบิเกล

เอาจริงดิ ปกติหน้าเขาก็น่ากลัวจะตายชัก ถ้าเกิดไปปลุกเขาตอนนอนไม่ลุกขึ้นมาจับฉันเข้าปากเรอะ

ฉันคิดในใจพรางมองหน้าเขาด้วยใบหน้าไม่โอเคสุดๆ

เอบิเกล

เทย์…เลอร์… เอ่อ ตื่น…ฉันเสร็จแล้ว

ฉันเขย่าแขนเขาเบาๆให้ตื่นก่อนจะเร่งความแรงขึ้นให้เขาตื่น

เทย์เลอร์

หือ…

เขาขมวดคิ้วทันที น่ากลัวจนทำให้ขาของฉันก้าวถอยไปข้างหลัง

เทย์เลอร์

อ่อ…เอ่อ ฉันพาเธอมาร้านขายชุดนี่เนอะ ลืม…พอดีฉันง่วงๆน่ะ

เขาลุกขึ้นยืนอย่างสลึมสลือ ใช้เท้าเขี่ยๆ รองเท้าให้ตัวเองใส่ ก่อนจะเดินไปหน้าเคาท์เตอร์ พร้อมยื่นบัตรสีทองให้พนักงานสาว

เอบิเกล

‘โห คงเป็นคนที่ไม่ธรรมดารึเปล่านะ … ในโลกของฉันบัตรสวยๆแบบนี้ คงราคาแพง แสดงว่าหมอนี่คงมีเงินเยอะเลย แต่อยู่บ้าน บ้านๆแบบนั้นนี่นะ’ ฉันคิดในใจ

เทย์เลอร์

เย็นแล้ว ฉันคิดว่าฉันทำให้เธอกินมากกว่าพาไปกินจะดีกว่า ว่างั้นไหม?

เขาหันมามองฉัน พร้อมเลิกคิ้วมอง ให้ฉันออกความเห็น

เอบิเกล

ฉันยังไงก็ได้

เทย์เลอร์

งั้นฉันจะส่งเธอที่บ้านก่อน แล้วเดี๋ยวฉันจะไปซื้อของมาทำอาหารให้ ปกติฉันไม่ทำอาหารหรอก ซื้อเอาง่ายกว่า

เขาเก็บบัตรใส่ใต้เสื้อตัวเอง ก่อนจะเดินนำ ออกจากร้าน แต่ก่อนที่จะได้ออกแม่ค้าคนสวยก็พูดกับฉันว่า

แม่ค้า

ฉันแนะนำให้เธอเดินข้างๆเขาไม่ใช่นำหน้าหรือ ตามหลัง อาจจะจับมือจูงก็ดี อย่างน้อยพวกเขาจะคิดว่าเธอเป็นยักษ์เด็ก ลูกของหมอนั่น พวกขี้เผือกขี้เมาส์ จะคิดเรื่องเธอไม่ค่อยดี

เทย์เลอร์

ขอบใจ

เขาหันกลับมามองก่อนจะคว้ามือของฉัน พาออกจากร้านและตรงกลับบ้านทันที

……

….

เทย์เลอร์

รอเฉยๆ อย่าดื้อ หรือซนนัก ห้ามออกไปข้างนอกด้วย

เขาชี้นิ้วสั่งฉันอย่างกับเด็กก่อนจะปิดประตูทันที

เอบิเกล

อะไรเนี่ย! ฉันตัวเล็กกว่านายแต่ไม่เท่ากับว่า ฉันเป็นเด็กนะ!

ฉันเดินฟึดฟัด ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะไปนั่งลงที่ข้างหน้าต่างมองออกไปข้างนอกที่มีต้นไม่กับเสียงสายลม อ่อนๆกับเสียงใบไม้สีกันไปมา มันทำฉันง่วงสุดๆ คนในเมืองโบกของฉันไม่มีทางได้อยู่กับบรรยากาศแบบนี้แน่ๆ

ฉันพล่อยหลับฟุบลงที่ขอบหน้าต่าง

…

เอบิเกล

อ..อือ…

ฉันสลึมสลือตื่นขึ้น คงไม่มีใครบอกว่า ฉัน…ตื่นง่ายสุดๆ รู้สึกเป็นเซนรึสัญชาตญาณเวลามีคนจ้องตัวเองแล้วมันขนลุกน่ะ

เอบิเกล

ภาพเบลอๆชัดขึ้นเห็นหน้าของเทย์เลอร์ ฉันสะดุ้งตัวขึ้นถอยไปพิงชิดพนักพิงเก้าอี้ที่นั่งอยู่

เทย์เลอร์

เอ่อ..โทษที แปลกที่เห็นมนุษย์ แค่ชอบดูหน้าเธอ น่ารักดี ตัวเล็กๆ รู้มั้ย เธอ…ไม่รู้สิ มีเสน่ห์แปลกๆ ฉันไม่รู้ตรงไหน แต่มี

เอบิเกล

‘เขาจีบ รึชมฉันเฉยๆเนี่ย บ้าจริง…ฉันเขินนะเนี่ย….’ ฉันคิดในใจ

เทย์เลอร์

กินข้าวเถอะ ต้องรีบนอน ปกติฉันไม่ค่อยพัก ต้องทำงานต่อพรุ่งนี้ เธอต้องอยู่บ้านคนเดียวได้ใช่มั้ย

เขาเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้เพื่อลงมือกินข้าว

เอบิเกล

ฉันอยากไปเห็นอ่ะ?!

เทย์เลอร์

เอบิเกล

งานที่คุณทำไง คือ..ที่นี่มันน่าเบื่อแล้วก็เผื่อจะมีความทรงจำกลับมาไง~

ฉันยิ้มแห้งๆก่อนจะนั่งเก้าอี้ตัวใหญ่ ของฉันใหญ่ไปหมด จนฉันโผล่เหนือขอบโต๊ะแค่อกขึ้นมา

เขาเงยหน้าจากจานก่อนจะขำท่าทีเงอะงะของฉัน

เทย์เลอร์

ทนหน่อย ฉันจะหาของสำหรับเธอมาให้ หึๆ~

เขาพูดพรางกลั้นขำ

ฉันพยายามกินข้าวด้วยท่าทีเงอะงะต่อไป พวกเรากินข้าวกันอย่างเงียบๆ

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ