ไปหา

"พระสนมเป็นเช่นไรบ้าง-" นางกำนัลที่เห็นพระสนมกลับมาก็รีบจะเข้าไปพูดคุยดั่งเดิมแต่..

"ข้าอยากอยู่คนเดียวห้ามใครมารบกวน" พูดเสร็จ​ข้าก็เดินเข้าตำหนักของตนเองไปทันที นางกำนัลได้แต่มึนงงแต่ก็อดเป็นห่วงมิได้ ตั้งแต่มาอยู่รับใช้พระสนมถึง2ปี นางมิเคยเห็นพระสนมบอกว่ามีความสุข​เสียสักที

"เพคะ"

"ปัง" เสียงปิดประตู

"เหตุใดถึงได้หน่วงใจเช่นนี้นะ"ข้านั่งลงที่เตียงของตนแล้วนำมือทาบไปที่หน้าอก ความ​รู้สึก​ของข้ามัน... เจ็บ​

ตั้งแต่ข้ารู้จักเขาในคราแรกที่เจอจนถึงวันที่เขากลายมาเป็นสามี ข้าก็มิเคยถามเขาว่า เขารักข้ามั้ย หรือเพราะข้าคิดไปเองหลงเชื่อคำพูดของเขาจน...กลายมาเป็นเช่นนี้

หรือเป็นข้าที่คิดมากไปเขาเป็นถึงฮ่องเต้ย่อมมีสนมเป็นมากมายแต่ถามใจข้ารึยังว่าข้าพร้อมจะมีสามีร่วมกับคนอื่นได้เช่นไร..

"อ๊ะ! จริงสิ" ข้าลุกขึ้นยืนกระทันหัน สตรีที่เขานำมาบอกว่ามากจากที่ที่ข้ามิรู้จัก นางเสียสติหรือ? น่าจะมิใช่

"อิงอิงๆ เตรียมรถม้าด่วน" ข้าพลักประตูออกไปพร้อมกับคิดในหัว คนที่จะอธิบายทุกอย่างในวันนี้ได้มีเพียงผู้เฒ่า​เท่านั้น!

"เอ่อออ เพคะ"

.

.

.

" พระสนมทรงออกไปยังนอกวังแล้วพะยะค่ะ" องค์​รักษ์​ส่วนตัวของเขาได้นำข่าวมาบอกกล่าว เขาสั่งให้เว่ยจิงคอยดูนางอยู่เสมอ

" อืม"

" ให้กระหม่อมทรงติดตามไปหรือไม่พะยะค่ะ"

"มิต้องหากนางอยากไปก็ปล่อยนาง" เขาวางพู่กัน​แล้วเงยหน้านางดื้อรั้นมิเคยเปลี่ยน ครานี้คงอยากให้เขาตามไปหาเป็นแน่

" พระองค์ เอ่อออ จะทรงแต่งตั้งพระสนมเพิ่มจริงๆหรือพะยะค่ะ" เว่ยจิงถามออกไปตรงๆ

"นางมิดีตรงไหน" เขาขมวดคิ้วฟางจิงเป็นสตรีที่กล้าหาญ​กล้าพูดกับเขาอย่างมิเกรงกลัว นางรู้เรื่องที่เขามิรู้ในหลายๆเรื่อง นับว่าก็ดีมิใช่น้อย

"แต่พระองค์​ยังมิเคยเข้าหอกับพระสนมสักครา นอนก็นอนแยกตำหนัก หากพระองค์​แต่งตั้งซูเฟยแล้วเข้าหอกับนาง จะมิเป็นการหยามเกีรยติ​ของพระสนมหรือพะยะค่ะ" เว่ยจิงร่ายยาวเขาอยากจะบอกกับพระองค์​จริงๆว่าพระสนมนั้นร้ายมากกว่าที่ท่านมิรูัอีกกกก

"วันนี้เจ้าช่างน่ารำคา​ญ​เสียจริง ออกไปได้แล้วเรื่องนี้ข้าจะกลับไปคิดเอง" เขาอารมณ์​ขึ้นเล็กน้อยเว่ยจิงยอมออกไปอย่างง่ายดายทั้งตำหนักก็เหลือเพียงแต่เขา ฟางจิงเขาส่งให้นางไปนอนพัก หรือว่าข้าต้องไปเข้าหอกับน้องหญิงของข้าก่อนถึงจะแต่งตั้งได้? งั้นคงต้องรีบทำงานให้เสร็จ​เสียแล้วละ...

.

.

.

ทางด้านหลงกุ้ยอิง(พระสนม)​

" พระสนมเราจะไปที่ใดกันหรือเพคะ" อิงอิงถามอย่างสงสัยก็นั่งในรถม้ามาเสียตั้งนานรอบๆระยะทางมีแต่ป่า น่ากลัวยิ่ง

"เอาน่าเดี๋ยว​ก็ถึงแล้ว" ข้าบอกพร้อมกับคอยมองทาง การเดินทางไปหาท่านผู้เฒ่า​ช่างยากเสียจริงๆ

"อิงอิงดูนั้นสิ!" ข้าชี้ออกไปยังข้างนอกรถม้า อิงอิงรีบมองตามมือข้า ข้าใช้เข็มจิ้มไปที่ต้นคอเบาๆเพียงให้นางสลบ ข้าขอโทษ​นะอิงอิงแต่ว่าข้าจำเป็น

"พระสนมเกิดอันใด อะ-"คนขับรถม้าหยุดแล้วจะเข้ามาแต่ข้าก็ปาเข็มไปทางนั้นทันทีทำให้ในครานี้ทั้งคู่สลบเป็นที่เรียบร้อย เอาละ ข้าควรเดินไปทางไหนก่อนดี ใช่แล้วข้าจะปล่อยให้รถม้ากับคนขับรถนอนอยู่ที่นี่ไปเสียก่อนเพราะข้าจะไปหาผู้เฒ่า​เองเพียงผู้เดียว​

"แปะๆ เก่งจังเลยนะ"เสียงปรบมือดังขึ้นมาปริศนา​ข้าจึงรีบมองไปรอบๆในทันที ก็เจอกับบุรุษ​สวมใส่ชุดสีขาวพร้อมกับหมวกคลุมใบหน้า

"เอ่ออออ" ข้าอ้าปากงงๆ

"มิต้องถามว่าข้าเป็นผู้ใด" เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาติดเยือกเย็น​

"ก็ไม่ได้อยากรู้​เลยนะ "ข้าส่ายหัวไปมาพร้อมกับหันหลังจะเดินตามหาบ้านของผู้เฒ่า​ต่อ

"เจ้า! หึ หาทั้งชาติเจ้าก็ไม่เจอท่านผู้เฒ่า​หรอ" ชาย​ปริศนา​พูดออกมาให้ข้าได้ยินเต็ม​2หู ข้าเพียงหันหลังกลับไปช้าๆแล้วยิ้มอ่อน

"เจ้า... ข้ายังมิได้บอกว่ามาหาท่านผู้เฒ่า​ แสดงว่าเจ้ารู้ว่าท่านผู้เฒ่า​อยู่ที่ใด.... ดังนั้นจะพาข้าไปดีๆหรือเจ้าจะต้องร้องไห้ก่อน"ข้ายิ้มกว้างพร้อมกับเดินเขาไปใกล้ๆ เดาเลยว่าบุรุษ​ปริศนา​ตรงหน้าข้าต้องเป็นคนคอยดูแลท่านผู้เฒ่า​เป็นแน่!

"เป็นแค่ อะ โอ้ยยย"บุรุษ​ปริศนา​ยืนกอดอกมิเกรงกลัวข้า ข้าจึงได้ทำการจับเขาทุ่มลงพื้นเบาๆ

" ยังไง"ข้าจับหัวเขากดลงพื้น อันที่จริงข้าไปเอาแรงมาจากไหนก็มิ​รู้​เสียตั้งเยอะ

"เออข้าจะพาไป!" ิบุรุษ​ปริศนา​รีบพูด สตรีอันใดแรงเยอะกว่าเขาเสียอีก ฮืออ

"ดี"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***