คำทำนาย

ในฤดูที่หนาวเหน็บ​ ณ แคว้นหนาน จวนท่านแม่ทัพกำลังมีเลิกงามยามดี ฮูหยินได้ให้กำเนิดบุตรี แล้วคำทำนายจากผู้เฒ่า​ในวังหลวงก็เกิดขึ้นว่า องค์​รัชทายาท​จะมีคู่ครองที่เกิดขึ้นมาแล้ว นางจะมาแล้วกลับความเงียบ

ฮ่องเต้ที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบกระจายข่าวว่าจวนใดที่ให้กำเนิดบุตรสาวก็พบว่าเป็นจวนของท่านแม่ทัพที่ได้ให้กำเนิดบุตรีซึ่ง​เกิดมาโดยมิร้องออกมาสักนิด วันถัดมาฮ่องเต้ทรงมีราชโอการหมั้นหมายทันที จวนแม่ทัพมิได้ติดขัดอันใด องค์​รัชทายาท​ที่ยังเด็กแต่เฉลียวฉลาด​ก็ทรงแล้วแต่บิดา

วัย3หนาว ข้าและเขาได้เจอกันครั้งแรก วัย12หนาวข้าได้ไปยินดีกับเขาที่ขึ้นเป็นฮ่องเต้ในวัย18ปี เขายิ้มกว้างมาให้ข้า รอยยิ้มนั้นเป็นข้าที่ได้มาเพียงคนเดียว ถัดมาอีก6ปีข้าอายุ18ปีท่านแต่งตั้งให้ข้าเป็นสนมเอก แม้วันเข้าหอท่านจะต้องไปออกรบข้าก็เข้าใจ

.

.

.

2ปี ถัดมา...

"ท่านพี่\~\~\~" ข้า หลงกุ้ยอิง วิ่งไปหาสามีที่จำความได้ข้าและเขาก็มีแต่ผู้คนกล่าวว่าฟ้ากำหนดให้เราคู่กัน

"หือ? มีอันใดหรือ" เขาถามขึ้นมาแต่ตายังคงจ้องมองตำราบนโต๊ะ

"หม่อมฉัน​มาช่วยท่านทำงานได้หรือไม่ อยู่เฉยๆแล้วเบื่อยิ่ง" ข้าทำสีหน้าอ้อน​วอนแม้จะรู้คำตอบว่าเขาจะตอบออกมาเช่นไร

"มิได้หรอก พี่อยากให้เจ้าสบาย" เขายังคงพูดประโยคเดิมๆที่พูดกับข้าตลอด2ปี ข้าก็ยังตื้อเขามาเช่นเดิม

"เห้ออออ"

"อยู่วังหลวงสบายเช่นนี้น้องหญิงจะทำอะไรที่ยุ่งยากทำไมเล่า" เขาเงยหน้าขึ้นมาจ้องข้า

"ก็หม่อมฉัน​เบื่อหนิเพคะ ท่านพี่ก็เอาแต่ทำงาน" ข้าทำหน้ายู่

" เอาเถอะ พี่มีอีกเรื่องที่จะบอกเจ้าไว้" หย่งเทียนจินหรือฮ่องเต้ได้ทำสีหน้าที่จริงจังขึ้น มันทำให้ข้าแปลกใจตาม

"เพคะ?"

"วันพรุ่ง พี่ต้องไปออกรบมิรู้ว่าจะได้กลับคราใด อาจเป็นเดือน เป็นปี เป็นวัน ก็มิอาจล่วงรู้ได้ พี่อยากให้เจ้าดูแลวังหลวงให้ดี" เขาลุกขึ้นแล้วนำมือมาลูบหัวข้า ข้าตกใจเล็กน้อยเหตุใดถึงกระทันหันแบบนี้ละ

"ทำไมถึงเร็วแบบนี้ละเพคะ" ต้องมีอะไรที่แปลกแน่กับศึกครานี้

" ทางชายแดนส่งข่าวมาบอกว่ามีกบฏ​เพิ่มขึ้นเยอะ พี่ต้องลงไปดูเสียหน่อย ชาวบ้านก็ขาดแคลนอาหารในบริเวณ​นั้น ต้องไปหาสาเหตุ​อีกเยอะเสียจริงๆ ในระหว่างที่พี่ไม่อยู่หวังว่าเจ้าจะดูแลให้วังหลวงสงบดีนะ" เขาร่ายยาวขณะพาข้าเดินไปเรื่อยๆ ข้าครุ่นคิดตามที่เขาพูด

"เพคะ หม่อมฉัน​เข้าใจ" ตั้งแต่เข้าวังข้ากับเขาเจอกันได้เพียงแปบเดียวเท่านั้นซึ่งข้าก็ต้องยอมรับเพราะเขาเป็นถึงฮ่องเต้​เลยหนิ ราษฎร​ต้องมาก่อนเสมอ

" ดีแล้ว ข้าจะได้มิเหนื่อยมาก" เขายิ้มอ่อนออกมาให้ข้าแต่รอยยิ้มเช่นนี้ข้าจะได้มันกลับมามิเหมือนเดิมอีกแล้ว...

.

.

.

.

.

3 เดือนผ่านไป

"พระสนมเพคะ หากฮ่องเต้​ทรงรู้ว่าท่านมาฝึกดาบเล่นเช่นนี้ต้องมิดีแน่" เป็นนางกำนัลคนสนิทเอ่ยขึ้นด้วยความหนักใจ ก็ดูเถิดตั้งแต่ฮ่องเต้ไปออกรบพระสนมก็เอาแต่มาฝึกดาบกับพวกทหารในวัง

"เอาน่าาา อึบ" ข้าไม่ใส่ใจกับคำพูดของนางนัก หากเขารู้ก็คงมีบ่นเล็กน้อยเพราะเขาก็รู้อยู่แล้วว่าข้านั้นพอจะเล่นดาบเป็นแต่เขามิรู้ว่าข้านั้นก็เป็นวรยุทธ์​ด้วย

"ฮืออออ พระสนมหัวของหม่อมฉัน10หัวก็มิพอนะเพคะ" นางกำนัลอ้อนวอน

"งั้นเจ้าก็-" ข้ากำลังจะพูดแต่ก็มีทหารวิ่งมาด้วยความเหนื่อยและแตกตื่นว่า

"แอ่กๆๆๆ พระสนมพะยะค่ะ! ฝ่าบาททรง แอ่กๆๆ กลับมาแล้วพะยะค่ะ"

"อ่อ" ข้าหันไปฝึกดาบต่อจะให้พูดเช่นไรดี ทุกคราที่เขากลับมาจากการรบเขาก็มักจะบอกว่าเหนื่อยอยากพัก สุดท้ายกว่าจะได้เจอก็2วันถัดไป สู้มิไปหาให้เสียเวลาดีกว่า

"โถ่ พระสนมแต่ครานี้-" ทหารจะกล่าวต่อแต่ก็มีคนมาขัดขึ้น

"เอ่อ หากพระสนมยังมิอยากไปก็มิเป็นไรพะยะค่ะ ส่วนเจ้าจะไปไหนก็ไป!" เป็นองค์​รักษ์​ส่วนตัวของเขานั้นพูดแทรกขึ้นมาแล้วทำการไล่ทหารผู้นั้นไป

"เว่ยจิง ข้าจะไปหาเขาตอนนี้แหละ หลบ" ข้ากล่าวชื่อองค์​รักษ์​เพื่อบอกให้หลบเนื่องด้วยข้าก้าวขาไปทางใดเว่ยจิงก็ก้าวไปทางเดียวกับข้าตลอด มีอันใดปิดปังข้าเป็นแน่!

" อะ โอ้ย พระสนมท่าน!" เว่ยจิงที่โดนนางเล่นงานที่ขาให้ล้มก็ตกใจเขาเป็นถึงองค์​รักษ์​ของฮ่องเต้​แต่กลับถูกพระสนมลอบทำร้ายโดยมิรู้ตัว พระสนมท่านมีความลับเยอะเสียจริง!!

"บอกมาเจ้ามีความลับอันใด!" ข้ากระชากคอเสื้อของเว่ยจิงให้ลุกขึ้น เอาเถอะก็ข้าอยากรู้ก่อนไปถึงหนิ วังหลังนี่ข้าคุม!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***