หัวใจ

เวลา 18.35 น. 

 เด็กหนุ่มเพื่อนสมัยเด็กของลูซี่กำลังนอนพักผ่อนอยูที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ส่วนเด็กสาวเจ้าของบ้านแยกตัวออกไปทางห้องครัวเตรียมอาหารของคนเเละเพื่อนสี่ขาตัวน้อยของเธอ 

ระหว่างทำกับอาหารเด็กา่สผมบลอนด์ทองคิดถึงการพบเจอกับนัตสึในครั้งนี้ว่าเป็นโชคชะตาที่นำพวกเขากลับมาพบกันอีก 

ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายหลบออกมาเอง ยิ่งเขามาเจอกับเธอเเบบนี้เขาคงไม่วายตั้งคำถามมากมายในหัว ซึ่งเธอเองเข้าใจจุดประสงค์ที่จะทำให้เขาหายเป็นห่วงเธอ 

ถึงเเม้ความจริงเขาห่วงเธอตลอดเวลาตามที เธอกลัวว่าถ้าทางบ้านรู้ว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหน เธออาจถูกบังคับพากลับไปที่กรงขังที่ที่ซึ่งอิสระของเธอจะไม่มีวันได้รับอีก  เเละอาจจะทำให้นัตสึพลอยเดือดร้อนไปด้วย

"จะคิดมากไม่ได้ ตอนนี้ฉันต้องดูแลนัตสึก่อนดีกว่า" เด็กสาวส่ายหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ลูซี่เอาเเต่คิดเรื่องของเพื่อนรักอย่างนัตสึจนลืมไปว่าตัวเองกำลังตั้งหม้อสำหรับทำข้าวต้ม ฟองอากาศฟูจนเป็นฟองเดือดล้นออกมานอกหม้อเหมือนกับจินตนาการของเด็กสาว

 "ว้าย! เเย่เลยตัวฉัน เอาเเต่คิดเรื่องตาบ้านั้น จนไม่มีสติอยู่กับตัวเลยฉันเนี่ย โธ่"เด็กสาวกำลังนำผ้าเช็ดบริเวณที่ข้าวต้มล้นออกมา ไม่ทันระวังหลังเสียงกระซิบที่เข้ามาใกล้ใบหูทำเอาทั้งร่างขนลุกขนพองขึ้นมาเสียวสันหลังเลย 

  “คิดถึงเรื่องใครอยู่…คนเก่ง”

"ว้าย นัตสึ ตกใจหมดเลยนึกว่าขโมย"เธอผลักเขาออกทันที ไม่คิดว่าเขาจะเล่นแบบนี้

"โอ๋ๆขอโทษนะ ไม่นึกว่าเดี๋ยวนี้จะกลายเป็นขวัญอ่อนเเบบนี้"เขาเดินเข้าไปกอดเธอทางด้านหลังที่ทำหน้าเหมือนจะตกใจเเละร้องไห้ไปพร้อมๆกัน

            เธอต้องมีคนดูแล….โชคดีที่พรหมลิขิตทำให้เขามาเจอเธออีกครั้ง

“ตาบ้า ฉันนึกว่าตัวเองชีวิตสั้นลงไปซะเเล้ว ฮึ...” เด็กหนุ่มที่ก้มลงไปมองเพื่อนรักที่ตัวเองกำลังปลอบอยู่ มองสำรวจว่าร่างกายของเธอดูปกติ ร่างกายไม่มีได้บาดเจ็บ  ลองหันมองรอบบ้านของเด็กสาวเเละมองไปที่หน้าต่างที่เปิดอยู่เขากันไปถามเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมกอด

  “นี่ ลูซี่ฉันขอถามอะไรหน่อยซิ ปกติเธอนอนเปิดหน้าต่างหรือเปล่า”

 "หืม ฉันก็เปิดตลอดให้ลมเย็นๆเข้ามาน่ะ ฉันไม่อยากเปิดเเอร์ประหยัดค่าไฟด้วย เป็นไงฉันฉลาดใช่มั้ยหล่ะ (-^〇^-) " เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมามองเด็กหนุ่มด้วยอารมณ์ชื่นชมตัวเอง

   หมับ!

"เธอยังจะมาหัวเราะอยู่ได้ รู้หรือเปล่าว่าทำแบบนี้มันอันตราย เธอเป็นผู้หญิงนะเเละเธอรู้มั้ยว่าเดี๋ยวนี้ขโมยก็เยอะ ไหนจะพวกโรคจิตอีกนะ ยัยบ้าเเล้วทำไมเธอจะต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย? ฉันกำลังบ่นเธออยู่นะ! ได้ฟังหรือป่าว บลาๆ& # ※＊≮≯ ＋－× ÷﹢±"

ลูซี่รู้สึกเขินอายเเละก้มหัวมองตัวเองอย่างสำนึก นัตสึคงยังไม่รู้สึกตัวว่าอาการที่เธอกำลังหน้าแดงนั้นเกิดจากที่ตัวเธอตอนเงยหน้าขึ้นมามอง เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาไม่ได้สวมเสื้อลงมาด้วย ทำให้ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดที่เปลือยเปล่าของนัตสึที่เอาแต่บ่นเรื่องความปลอดภัยให้เธอฟัง 

"ช่วยถอยออกไปก่อนได้มั้ย….นัตสึ "เด็กสาวเขินจนหน้าแดงพยายามขยับถอยห่าง

"ห๊า หมายความว่าไงจะไล่ฉันออกจากบ้านเธอหรอ ฉันเพิ่งฟื้นมานะสงสารคนป่วยบ้างซิ"เด็กหนุ่มผู้ซื่อบื้อสุดๆเขาไม่คิดเอะใจอะไรสักอย่าง

"ไม่ใช่ ฉันหมายถึงปล่อยฉันก่อนต่างหากเล่า " ลูซี่พูดไปอย่างเขินอายเธอชี้ไปที่เขานัตสึเองพอรู้ตัวก็มีอาการเขินแต่ไม่แสดงออกมา

"ตาบ้า เวลาออกมาจากห้องใส่เสื้อออกมาซะบ้างซิ เเบบนี้จะหายป่วยหรอไง"เธอกอดอกหันหลังให้อีกฝ่ายที่ไม่เคยรู้ตัวเลย พวกเขาต่างเปลี่ยนไปตามวัยร่างกายของพวกเขาไม่ใช่เด็กๆแล้ว

"ก็อากาศมันร้อนนี่ เเล้วก็ตื่นมาก็ไม่เห็นลูซี่นึกว่าหายไปไหน"เด็กหนุ่มพูดไปพลางเกาหัวไปด้วยความเขิน

"เเล้วทำไมถึงไม่ใส่เสื้อก่อนเล่า…คนบ้า" เด็กสาวหันกลับมาถามพร้อมหรี่ตา

"เลยรีบลงมาหาไง เลยลืมใส่เสื้อไปซะสนิทเลย" (¯▽¯；)

“โธ่ อย่าทำให้เป็นห่วงนักซิ รีบขึ้นไปเปลี่ยนชุดเเละลงมากินข้าวเย็นเถอ”

"ครับๆ คุณผู้หญิงกระผมจะรีบทำตามบัญชาเลย ค้าบ"

              เมื่อชายหนุ่มเดินไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเด็กสาวไปที่ห้องครัวเตรียมเครื่องดื่ม ขณะเตรียมของเธอยกมือขึ้นทาบไว้ที่หน้าอกฝั่งซ้าย 

'ชอบทำให้ฉันใจเต้นเเรงอยู่เรื่อยๆเลย ไม่ได้เจอกันตั้งนานยิ่งเต้นเเรงมากขึ้นเเละนานขึ้นอีก เเล้วเเบบนี้ฉันจะหาแฟนได้ยังไงกันหล่ะเนี่ย เฮ้อ เเต่ก็ขอบคุณนะที่ทำให้วันธรรมดาที่เเสนน่าเบื่อของฉันหายไปอีก  1 วันเเล้ว ขอบคุณนะ นัตสึ'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***