เป็นห่วง

ทีเเรกเขากำลังคิดว่าจะบอกเลิกจ้างเธอเเล้ว เมื่อหันกลับไปเขากับได้พบบุคคลที่คาดไม่ถึง เธอเป็นคนเเรกเเละคนเดียวเท่านั้นที่เค้าเฝ้ามองเเละคอยถนุถนอนเธอมาตั้งเเต่สมัยเด็กๆเเล้ว 

ลูซี่ ฮาร์ทฟีเลียคือคนที่เขาให้ความสำคัญมาก เเม้เขาจะรู้อดีตอันเเสนเจ็บปวดของเธอก็ใช่ว่าเขาจะรังเกียจเธอ ไม่ใช่เพราะว่าเธอสวยหรอก…เเต่เป็นเพราะว่าเด็กสาวเป็นคนที่มีจิตใจเข้มเเข็งเเละมีนิสัยรักในการใช้ชีวิตอย่างอิสระ   

 ''ลูซี่ ใช่เธอจริงๆ''

 ''คะ? นัตสึหรอ ....ไม่ได้เจอกันนาน...เลยนะ'' เธอถึงกับสะอื้นเล็กๆออกมา พวกเขารู้จักกันมานานเเล้วเเต่ต้องเเยกจากกัน เด็กสาวย้ายออกหอพักไปอยู่ที่บ้านพักสวนตัว ช่วงแรกเด็กหนุ่มพยายามถามเด็กสาวถึงเหตุผลที่เธอต้องย้ายออก กว่าเด็กสาวจะบอกเหตุผลเขาได้นั้นนานพอควร 

เธอบอกว่าการอยู่ในหอพักเเบบที่เคยอยู่มานั้นมันเป็นการกีดกันเธอออกจากอิสระภาพ เธออยากจะออกไปท่องโลกมากกว่านี้ เเละการที่เธอได้ออกมาใช้ชีวิตอยู่บ้านคนเดียวนั้นทำให้เธอสามารถไปไหนต่อไหนได้อย่างไม่ต้องมีคนมาคุม ทั้งสองต่างมองเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายที่สะท้อนถึงความรู้สึกคิดถึง โหยหา มิตรภาพ เสียใจ เเละความเศร้า.......

 ''นี่…ลูซี่'' เขาเรียกเธอพร้อมกับทำในสิ่งที่เด็กสาวคาดไม่ถึงอ้อมกอดจากเด็กหนุ่มเพื่อนรัก     

''ดะ- เดี๋ยวสิ!! '' เด็กสาวสะดุ้งโหยง      

''ลูซี่ ฉันขอกอดเธอได้รึเปล่า'' เด็กหนุ่มพูดขึ้นเมื่อขออนุญาตจากเธอ แต่เหมือนการกระทำมาก่อนคำพูดเขา 

เด็กสาวตกใจนิดหน่อยที่เพื่อนรักที่ไม่ได้มาหลายปีโผเข้ามากอดเเน่น เด็กหนุ่มอยากเห็นเด็กสาวเป็นอิสระในโลกของเธอ ขอเเค่เธอไม่ร้องไห้เเล้วเรียกชื่อ เขา ออกมาเขาเองเจ็บปวดที่เห็นเด็กสาวต้องร้องไห้ออกมาเวลาที่เรียกชื่อเขา

  ''นัตสึ ตาบ้า เป็นอะไรรึเปล่า เเค่ไม่ได้เจอกันไม่กี่เดือนเองนะ''เด็กสาวบ่นเด็กหนุ่มที่ทำตัวแปลก พร้อมหันหน้าไปอีกทาง 

'นัตสึ เขาบ้าไปเเล้ว ขอกอดหรอ…ไม่มีทางเมื่อก่อนก็ไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวซะหน่อยเล้วทำไมถึง?' 

 ''นี่! ยัยบ้าเธอรู้ไหมตลอดเวลาตั้งเเต่ที่เธอออกจากหอพักโรงเรียนเเล้วก็หายตัวเลย ฉันเป็นห่วงมากเลยนะ ฉันคือคนเดียวที่ปกป้องเธอได้'' เด็ดหนุ่มรู้สึกน้อยใจที่เด็กสาวไม่ได้คิดเหมือนเขา

''.............เออ ขอโท-''

''รู้หรือเปล่าว่าการที่ฉันไม่ได้ห้ามเธอออกจากหอไปมันก็ปวดใจอยู่เเล้วนะ ฉันนึกว่าเธอจะโทรหาหรือส่งข้อความมาบอกกันบ้าง''  นัตสึบ่นตัดพ้อเด็กสาวที่กล้าทิ้งเขาไว้เบื้องหลัง

เด็กสาวเมื่อได้ยินดังนั้นก็อดที่จะน้ำตาซึมออกมาอีกรอบไม่ได้ หน้าร้อนผ่าวที่ดวงตาตอนเเรกใกล้จะเเห้งเเล้ว ตอนนี้มันเหมือนกับน้ำตกที่ถูกกักขังจนเต็มพร้อมที่จะปะทุไหลออกมาได้เรื่อยๆเลย เพราะคำว่าเป็นห่วง ปกป้อง ของ"เขา" เธอไม่คิดเลยว่าจะทำให้นัตสึเป็นห่วงได้ขนาดนี้ 

เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงหันหน้ากลับมามองก็พบว่าเด็กหนุ่มตรหน้ามีสีหน้าเเดงจัด หายใจแรง และคิ้วขมวดอย่างเต็มที่คล้ายเหมือนมีไข้ เด็กสาวเขยิบเข้าไปใกล้เพื่อดูอาการ        

 ''นัตสึเป็นอะไรรึเปล่า''  เด็กสาวยื่นมือไปจับใบหน้าหล่อของเพื่อนรัก           

''ม ไม่เป็นไร ฉันสบายดี''   

โครม!!  อยู่ๆเด็กหนุ่มก็ล้มลงไปกองกับพื้น                     

 ''ว้าย! นัตสึนายไม่สบายมากเลยนะ ดูสิตัวร้อนมากเลยพวกเรารีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ ''เด็กสาวพยุงตัวเด็ฏหนุ่มให้ลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเลเพราะขนาดของร่างกายที่ต่างกัน

  ''แฮก….แฮกๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า ส่งสัยคงจะทำงานดึกไปหน่อยสบายมาก'' เด็กหนุ่มตอบเด็กสาวพร้อมทั้งพยุงร่างไปนั่งที่เก้าอี้ตรงต้นไม้ใหญ่

 ''นายนอนตอนไหนเนี่ย'' เด็กสาวถามพร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อที่ไหลอยากกับน้ำตกให้เขา

  ''นอนตอนตี 5น่ะ''เขาตอบพร้อมทั้งหอบเเรง

“ของเมื่อวานหรอ เอ๋หน้าแปลกนะร่างกายน่าจ-”

“เปล่าช่วงเช้ามืดของวันนี้ต่างหาก…”

 ''อะไรนะ! นอนเเค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ฉันจะพานายไปบ้านฉันก่อนนะ ยังไงซะนายก็ไม่ยอมไปโรงพยาบาลเเน่ งั้นไปบ้านฉันก่อนนะ''เด็กสาวเสนอ เมื่อตัดสินใจได้เเล้วจึงรีบโทรเรียกรถโดยสารส่วนตัวให้คนขับรถไปส่งบ้านของตนพร้อมทั้งลูกเเมวน้อยที่เกาะอยู่ที่ไหล่มองเหตุการณ์มาตั้งเเต่ต้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***