เด็กหญิงอั่งเปา

"เตรียมตัวเก็บของด้วยนะยัยเปา"

"เก็บทำไมค่ะแม่"

"ก็ เปิดเทอมไม่กี่อาทิตย์แล้วนี่"

"ก็แล้วจะเก็บทำไมละ หนูสมัครต่อม.ปลายโรงเรียนเดิมแล้วไง ป๊ะป๊าก็ไปส่งเหมือนเดิมไงค่ะ"

"ใครบอก แม่จะให้เราไปเรียนโรงเรียนเอกชนอินเตอร์ที่กรุงเทพต่างหาก นี้จัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วเหลือแค่แกจัดของก็ไปได้เลย"

"หาา  คุณนายแม่!!!!" 

"หนูไม่ยอมหรอกนะ หนูไม่เคยไปกรุงเทพและจะใช้ชีวิตยังไง กรุงเทพไม่ใช่ไร่เรานะคะแม่"

"ไม่ต้องเป็นห่วงเลยแม่จัดการเรียบร้อยแล้วหลานชายเพื่อนแม่จะเป็นผู้ปกครองให้แกจนกว่าแกจะเรียนจบมหาวิทยาลัยเลย ต้องการอะไรแค่บอกพี่เขา"

แล้วคุณนายธูปหอมของเราก็สาธยายความดีของหลานชายเพื่อนสนิทนางให้ฟังเป็นชั่วโมง แต่คืออีเปาคนนี้เกลียดการเริ่มต้นใหม่ไง ฉันไม่ชอบการทำความรู้จักกับใคร อ้อ สวัสดีนะคะ ฉันชื่อ เด็กหญิง อลิสษา สหปัญญากุล ค่ะ ไม่ต้องตกใจนะคะที่แนะนำตัวด้วยคำนำหน้าเด็กหญิงพอดีว่าฉันอายุสิบห้าย่างสิบหกค่ะเป็นเด็กหญิงแค่อีกสองวันก็จะได้เปลี่ยนเป็นนางสาวแล้ว ทุกคนคงรู้แล้วนะคะว่าฉันทะเลาะกับแม่เรื่องอะไร เฮ้ออออ ก็ฉันกลุ้มใจนี่คะ ให้ไปอยู่กับใครก็ไม่รู้หน้ากฌไม่เคยเห็น 

"เป็นอันว่าตกลงนะ อะนี้รูปพี่เขา"

"มะ.."

ยังไม่ทันจะได้ปฏิเสธแม่ก็เออออ  แต่ๆๆๆทุกคน ช่วยบอกฉันที่ว่าผู้ชายในรูปเขาเป็นคนหรือเทพบุตรหน้าตาหล่อไร้ที่ติ หน้าใสยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก ถึงหน้าจะดูดุก็เหอะ รวมๆหล่อมากกกก นี้นะเหรอผู้ปกครองของฉัน แหมม แค่คิดก็ฟินแล้วอ่าาา นาทีนี้ถึงแม่จะไม่บังคับหนูก็พร้อมเก็บเสื้อผ้าไปอยู่กับเขาแล้วจ้าาา

"ไปเลยไหมแม่ รถพร้อมมั้ย จองตั๋วหรือยัง"

"แหมม ดูไม่ค่อยจะรีบเลยนะ เมื่อกี้ยังโวยวายอยู่เลยพอทีนี้มาอ้อนวอนจะไป"

"โหยย ถ้าแม่ให้หนูดูรูปผู้ปกครองของหนูตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเสียแรงมาสาธยายหรอก"

"มะเหงกสักทีมั้ยยัยลูกคนนี้"

"ไปวันไหนแม่ๆๆ"

"อาทิตย์หน้าให้พ้นวันเกิด วันมะรีนนี้ของกเสียก่อน"

โฮโฮ๊ะ ความรู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจมันเป็นอย่างนี้นี่เอง อยากเจอเร็วๆจังน๊าา คุณผู้ปกครองของฉันน

คาเฟ่~

"ตกลงแกจะไม่อยู่ต่อกับพวกเราเหรอวะเปา"

"ก็อยากอยู่แหละ แต่แกก็รู้คุณนายแม่ตัดสินอะไรไปแล้ว จะ ทำอะไรได้"

"แต่ทุกครั้งพ่อแกช่วยได้ตลอดนี่เปา"

ใครจะบอกเล่าว่าถึงป๊ะป๊าช่วยได้ก็ไม่ให้ช่วยเพราะอีเปาคนนี้ชักอยากไปกรุงเทพตอนนี้เลยซะด้วยซ้ำ ฉันไม่กล้าบอกแม้กระทั่งยัยน้ำเหนือเพื่อนสนิทด้วยซ้ำ ไม่งั้นโดนงอนแน่ข้อหาเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน แต่แหม ก็ดีกว่านั้นแหละ หุหุ  😝😝

"เอาน่าแก แกก็ไปเรียนกับฉันสิไม่ก็เจอกันปิดเทอม"

"ไว้ฉันจะลองคุยกับแม่ดู แต่ไม่รับปากนะเว้ย"

"เย้ แกนี่น่ารักก"

"งั้นเจอกันวันเกิดแกนะเปา"

"จ้าาๆ"

ไร่ปลายรุ้ง~~

                     20.30น

"เริ่มเก็บของบ้างหรือยังครับ ซาลาเปาน้อยของป๊ะป๊า"

"เรียบร้อยแล้วค่ะ เหลือแค่พวกหนังสือนิยายกับของจุกจิกแต่แม่บอกว่าของพวกนี้จะตามไปทีหลัง"

"หนูแน่ใจนะครับว่าจะไป"

"แน่สิค่ะ"

"ถ้าหนูกลัวโดนแม่ดุป๊ะป๊าไปคุยให้ไหมค่ะ ป๊าไม่อยากฝืนใจหนู"

นี่แหละค่ะทุกคนป๊ะป๊าของฉัน คุณ อลัน สหปัญญากุล นายใหญ่เจ้าของไร่ปลายรุ้ง ท่านเป็นคนที่ตามใจฉันมากที่สุดเรียกได้ว่าชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้เลยแหละ นี้ท่านคงจะคิดว่าแม่บังคับฉันละสิ

"แม่ไม่ได้บังคับหนูจริงๆนะคะ ถ้าหนูจะบอกป๊ะป๊าว่าหนูไปเพราะผู้ปกครองคนใหม่ ป๊าจะตีหนูมั้ย"

"55555 ที่แท้ลูกสาวของป๊าก็หลงเสนห์ผู้ปกครองเสียแล้ว"

"ไม่ว่าเหรอค่ะ"

"ทำไมป๊าต้องว่าละ ถึงจะหลงแต่ความหลงก็อาจจะพาเราไปสู่จุดหมายก็ได้"

"เอ๊...."

"เอาเป็นว่าฝันดีนะครับลูกสาวป๊า"

ป๊ายิ้มร่าเริงออกจากห้องไปแล้วละ ไม่ดุสักคกแถมยังหัวเราะชอบใจที่ลูกสาวคนเดียวอย่างฉันหลงเสน่ห์หลานชายเพื่อนแม่

อะไรกันละเนี่ย ตามอารมณ์คุณผู้ชายเขา ไม่ทัน จริงๆ

แต่ประโยคที่ป๊าพูดเมื่อครูมันแฝงด้วยอะไรกันนะ..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***