ออเดอร์ที่ 1 ยิ้ม

“แม่ค่ะ...จีบลาออกจากงานแล้วนะ” หญิงวัยกลางคนย่างเข้าสู่วัยชรา รับสายของลูกสาวที่โทรเข้ามือถือ โดยไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับประโยคเดิมๆ ที่คุ้นเคยจากปากลูกสาวมาตลอดสองปี

“เอ..ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะลูกสามหรือสี่จ๊ะ แม่จำได้ว่าล่าสุดเพิ่งเดือนที่แล้วนี่เองที่จีบบอกแม่ว่าลาออกงาน” ผู้เป็นแม่ตอบกลับลูกสาวอย่างเอ็นดู แม้ลูกสาวจะอายุยี่สิบสามปีแล้วแต่ผู้เป็นแม่ยังเห็นว่าฝาจีบเป็นเด็กตลอดเวลา

“แม่ว่าจีบอีกแล้วสามหรือสี่ที่ไหน ห้าค่ะแม่รวมครั้งนี้ด้วย” ลูกสาวตอบแกมน้อยใจ

“ทำเป็นเด็กอีกแล้ว ไม่ยอมโตเลยลูกคนนี้…..นี่ครบสองปีแล้วใช่ไหมจ๊ะ เหลืออีกปีเดียว ตามสัญญานะ…….” ผู้เป็นแม่ย้ำสัญญาที่ฝาจีบให้ไว้กับครอบครัว

“ค่ะแม่ จีบ ไม่ลืม......ขออีกปีเดียวนะคะ....” ผู้เป็นลูกสาวแอบถอนใจเบาๆ รู้สึกเหนื่อยล้าและเริ่มไม่มั่นใจตัวเองว่าจริงๆ แล้วตัวเองเป็นคนไม่สู้งาน เลือกงาน ทักษะไม่ดี ไม่เอาไหนหรือไม่มีความสามารถกันแน่

“จ้า แม่เข้าใจที่จีบเปลี่ยนงานบ่อยๆ ไม่ใช่ว่าไม่สู้งานหรือมีปัญหากับใคร แต่งานที่มันไม่ใช่ที่ใจเราอยากจะทำจริงๆ ถึงจะทำได้ดีขนาดไหน ถ้าใจมันไม่รักก็อยู่ได้ไม่นาน แม่เชื่อว่าจีบมีความรับผิดชอบและความสามารถพอที่จะทำงานได้ดีอยู่แล้ว เอาเถอะแม่ให้โอกาสจีบและจีบก็ต้องให้โอกาสตัวเองด้วยนะ ถึงจะไม่ได้งานที่จีบอยากทำจริง ที่บ้านก็ยังมีงานรอให้จีบทำอยู่ พ่อแม่ก็แก่แล้วก็อยากจะให้ลูกมารับช่วงงานต่อ”

“ขอบคุณค่ะแม่ ที่แม่ให้โอกาสจีบ จีบจะไม่ทำให้ผิดหวังนะคะ”

หลังจากที่เรียนจบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัย พ่อกับแม่ต้องการให้ฝาจีบกลับมาช่วยงานที่บ้าน บ้านฝาจีบเป็นโรงงานทำผลไม้อบแห้งระดับเอสเอ็มอีขนาดกลางในจังหวัดลำพูน โดยรับผลไม้จากเกษตรกรมาแปรรูปเป็นผลไม้อบแห้งต่อส่งขายทั้งในและต่างจังหวัด ที่ร้านขายของฝาก ตลาดและห้างสรรพสินค้า แต่ฝาจีบอยากจะทำงานที่ใจเธอยากจะทำมากกว่าแต่จนบัดนี้ก็ยังไม่รู้ว่าคืองานอะไร…..แม้จะเปลี่ยนงานมาตั้งห้างานแล้วสุดท้ายมันก็ยังไม่ใช่.......

‘เหลืออีกปีเดียว จะหางานอะไรทำดีนะ....หรือว่าจะไปสมัครเป็นแม่บ้านให้บริการผ่านแอปพลิเคชัน อืม....ไม่น่ารุ่งนะ ขนาดบ้านตัวเองทำแต่ละครั้งยังเหนื่อย หรือว่าพี่เลี้ยงเด็กดี ไม่น่าไหวนะ หรือเป็นครูสอนพิเศษ อืม..เป็นคนไม่ชอบพูดมาก ซ้ำซากเรื่องเดิมๆ จะขายของออนไลน์ หรือ.....ขนาดเฟสบุ๊คยังเหมือนบ้านร้าง นี่ถ้าไม่มีใครแท็กนะก็คงคิดกันว่าเราตุยไปแล้ว เห่อ..พอๆๆๆ อย่างน้อยก็ยังมีงานที่บ้านรอให้ทำอยู่แล้ว..... ถึงจะไม่ชอบก็เหอะแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะที่ครอบครัวอยู่สุขสบายมาจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะงานที่พ่อกับแม่สร้างไว้นี่แหละ........อีกตั้งหนึ่งปี ค่อยว่ากัน.........’

ฝาจีบขับรถมาจนถึงใกล้ทางเข้าหมู่บ้าน พลันเปิดไฟเลี้ยวรถเก๋งยี่ห้อเกียพิแคนโต สีเขียว เพื่อเตรียมจะเลี้ยวเข้าหมู่บ้าน

ปี๊มมมมมมมมมมมมมมมมม…...เสียงแตรรถมอเตอร์ไซต์ถูกกดค้างจนมีเสียงลากยาวดังสนั่น จนทำให้ฝาจีบสะดุ้งสุดตัว ขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยหลังจากคุยกับแม่เสร็จ เรื่องราวต่างๆ พลันหายไปหมด

“ว้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงร้องตกใจพร้อมสายตาที่มองตรงไปข้างหน้า ซึ่งเห็นเพียงแสงไฟจากหน้ารถมอเตอร์ไซค์ที่สาดเข้ามาภายในรถ แต่ยังทันเห็นร่างคนขับซึ่งควบอยู่บนรถหักรถลอยขึ้นบนฟุตบาทอย่างกับติดปีกแล้วหมุนสามร้อยหกสิบองศาเพื่อบังคับให้รถจอดสนิทเหมือนนักแข่งรถในสนามไม่มีผิด ฝาจีบเหยียบเบรกจนสุดแรงเกิด “เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด” รถหยุดทันก่อนที่จะชนกับรถมอเตอร์ไซค์ ฝาจีบนั่งใจสั่นทั้งกลัวและตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นี่ถือว่าเป็นอุบัติเหตุแรกในชีวิตก็ว่าได้

“ก๊อกๆๆๆ” เสียงเคาะกระจกรถด้านคนขับพร้อมกับเสียงเรียกของใครบางคนจากนอกรถทำให้เธอรู้สึกตัว “คุณๆๆๆ เป็นอะไรไหมครับ” ฝาจีบรีบสำรวจไปรอบๆ ตัวไม่พบความเสียหายอะไร จึงดับเครื่อง ปลดเข็มขัดนิรภัยและเปิดประตูรถ ค่อยๆ หย่อนขาที่สั่นยังไม่หายบนพื้นถนนอย่างช้าๆ บรรยากาศหน้าทางเข้าหมู่บ้านมีแค่ความมืด แต่ยังมีไฟสลัวๆ สีเหลืองนวลตา จากป้ายชื่อหมู่บ้านส่องสว่างพอให้เห็นคู่กรณีของเธอ...........

“เป็นอะไรไหมครับ” เสียงชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง

ฝาจีบมองไปทางต้นเสียงที่ยืนรอข้างรถของเธอ ดูลักษณะการแต่งตัวเป็นยูนิฟอร์มที่คุ้นเคยเพราะเธอใช้บริการสั่งอาหารบ่อยครั้ง เป็นพนักงานส่งอาหารของบริษัทหนึ่ง เสื้อแจ็คเก็ตสีชมพู สวมกางเกงยีน รองเท้าผ้าใบยี่ห้อดัง หมวกกันน๊อคสีชมพู หน้ากากหมวกกันน็อคถูกเลื่อนขึ้นจนเห็นดวงตาที่คมเข้ม มีผ้าบัฟปิดบังใบหน้าจนถึงจมูกที่โด่งเป็นสัน รูปร่างสันทัด หุ่นดีแบบคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ เมื่อกวาดสายตามองไปที่มอเตอร์ไซค์พบว่าเป็นรถคลาสสิคยี่ห้อเวสป้าสีดำรุ่นใหม่ราคาหลักแสน ที่ฝาจีบใฝ่ฝันอยากจะได้ซักคัน มีกล่องอาหารสีชมพูใบใหญ่มัดติดแน่นกับเบาะรถ

“ไม่เป็นราย ขอโทษด้วยนะ” หญิงสาวผมสั้นเสมอคาง รูปร่างเล็ก ตาหวาน ชวนฝัน ขนตางอน ใบหน้าเล็กรูปไข่ จมูกโด่งเป็นสันพองาม ปากเล็กอวบอิ่ม เงยหน้าตอบกลับพนักงานส่งอาหารคู่กรณีภายใต้แสงสลัวๆ ของไฟส่องป้ายหน้าหมู่บ้าน “แล้วคุณล่ะ เป็นอะไรไหม”

ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจนแม้จะมีแค่ไฟสลัวๆ จากหลอดไฟส่องป้ายหมู่บ้าน ถึงกับสะดุดกับใบหน้าและรูปร่างของเธอ ‘หน้าเหมือนนางเอกหนังที่กำลังติดตามผลงานอยู่มากๆๆๆๆ หน้าตา รูปร่าง แม้แต่ทรงผม อย่างกับสำเนาถูกต้อง'

“นี่คุณ เป็นอะไรไหม จ้องหน้าอยู่ได้”

“ครับ....ถามว่าอะไรครับ”

“ฉันถามว่า คุณเป็นอะไรไหม เห็นจ้องหน้าอยู่ได้”

“อ่อ...ครับ ไม่ๆๆๆ เอ่อ ไม่มีอะไรครับ”

“ฉันขอโทษนะ ว่าแต่คุณขึ้นไปบนฟุตบาทได้ไง ไวจริงๆ”

“55555 มันก็เป็นสัญชาตญาณนะครับ”

“โห...ไม่น่าเชื่อฟุตบาทสูงซะขนาดนั้น...คุณไม่เป็นอะไรฉันก็ดีใจแล้ว งั้นฉันขอตัวนะ”

“ครับ ขับรถดีๆ นะครับ”

ฝาจีบขับรถเก๋งเข้าหมู่บ้าน ส่วนชายหนุ่มขี่มอเตอร์ไซค์ออกซอยตรงกลับบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านนี้มากนัก

‘ลืมถามชื่อเขาไปเลย’ ฝาจีบพึ่งนึกเรื่องนี้ได้เมื่อถึงบ้านแล้ว มัวแต่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

น่ารัก.....นัยน์ตาชวนฝัน

ชายหนุ่มกลับถึงบ้านพร้อมกับใบหน้าของหญิงสาวที่ยังติดตาอยู่.........

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***