Chapter II การเดินทางของผมและเธอ ตอนต้น

เสียงกรีดร้องท่ามกลางความวุ่นวาย ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่พวกติดเชื้อบ้าคลั่งเต็มไปหมด ภายในโรงเรียนแห่งนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากสถานที่แพร่เชื้อดีๆนี่เอง สีหน้าที่หวาดกลัวของผู้คนที่พยายามดิ้นรนหนีจากเปลวเพลิงเชื้อร้าย ไม่ว่าจะพยายามจะหนีไปไหน ก็มีเชื้อร้ายที่ว่าเต็มไปหมด ไม่ว่าจะมาในรูปแบบสัตว์ หรือมนุษย์ด้วยกันก็ตาม

แต่ในหมู่ฝูงชนเหล่านั้นก็มีคนอีกไม่น้อยที่ลุกขึ้นสู้กับเชื้อร้ายเพื่อเอาชีวิตรอดเหมือนกัน ว่ากันว่าในสถานการณ์แบบนี้จะแสดงธาตุแท้ของคนออกมา คนบางกลุ่มพอจนมุมจากการหนีแล้วก็อาจจะใช้คนอื่นเป็นเหยื่อล่อเพื่อให้ตัวเองหนีรอดต่อไปได้ แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นเพื่อนสนิทหรือคนรักก็ตาม มนุษย์ก็แบบนี้แหละ เข้าหากันด้วยเปลือกนอกเพื่อผลประโยชน์

“ ปล่อยฉันไว้ที่นี้เถอะรุ่นพี่ ”

ผมซีนและตอนนี้กำลังหนีตายจากพวกมันอยู่ พวกมันที่ว่าก็คือพวกตัวแพร่เชื้อนั่นแหละ หรือเอาง่ายๆก็คือซอมบี้ และนี่คือรุ่นน้องที่บังเอิญเจอกันอีกครั้งชื่ิอไอรีน ที่ขาของไอรีนตอนนี้ได้รับบาดเจ็บจากมีดปักจนเดินไม่ไหว ผมจึงได้บอกให้เธอขี่หลังของผมไว้ และพยายามออกจากโรงเรียนไปด้วยกัน

15นาที ก่อนหน้านี้….

ตอนนี้ผมได้มาถึงที่จอดรถบัสของโรงเรียนแล้ว ผู้คนส่วนหนึ่งก็ได้มาที่นี้เช่นกัน เพื่อนั่งรถแล้วหนีออกจากโรงเรียนคงเป็นวิธี่ที่ทุกคนส่วนมากคิดได้ตอนนี้ ในขณะที่ีกำลังต่อแถวขึ้นรถอยู่นั้น ก็ได้มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหลังของผม

“ ฉันว่าแล้วต้องเป็นรุ่นพี่ คุณก็รอดมาได้สินะคะ ”

ใช่แล้ว ใครจะไปลืมเสียงที่เป็นเอกลักษณ์และนุ่มนวลแบบนี้ได้ล่ะ ผมตอบกับไปด้วยคำสั้นๆ “ อื้ม ”

เสียงนั่นเป็นเสียงของไอรีน รุ่นน้องที่บังเอิญเจอบนดาดฟ้าของอาคารเรียนแถมยังเป็นคนดีแบ่งข้าวกล่องให้ผมกินตอนกลางวันด้วย ขอบคุณพระแม่อะไรสักอย่างที่ทำให้คนจิตใจดีและน่ารักแบบนี้ยังรอดมาได้

ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงโวยวายจากคนที่อยู่ข้างหลังไอรีน

“ ไอเวร!! ผู้หญิงคนนี้มันมีรอยแผลสดๆที่ถูกผ้าพันแผลผันไว้อยู่ด้วย!! ”

“ ไอปีศาจ ไอผีติดเชื้อเอ๊ย ไปให้พ้น ใครก็ได้ฆ่ามันที”

หลังจากนั้นทุกคนที่นั่นก็เริ่มตื่นตกใจและหวาดกลัวกับไอรีน พร้อมทั้งหนีออกห่างเธอแล้วไล่เธอพร้อมกับหาของที่พอจะปาได้ป่าใส่เธอไป ทุกคนที่นั่นอย่างกับคนสติแตก ไม่ฟังเหตุผลที่ไอรีนอธิบายเลย ว่าแผลนั่นได้มาจากไหน

“ เราหนีกันเถอะ ”

ผมได้คว้ามือที่บอบบางของไอรีนที่พยายามยกมือยกแขนกันพวกของที่ป่าใส่เธอแล้วรีบวิ่งหนีออกจากสถานการณ์แบบนั้นออกมาโดยเร็ว พอพ้นจากที่นั่น ผมได้หยุดถามอาการเธอไปด้วยความเป็นห่วงว่า แต่เธอเป็นคนที่ปากแข็งพอสมควร ถึงปากจะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่มือของเธอที่ผมจับอยู่นั้นกลับสั้นอยู่ตลอดเวลา

ด้วยความที่ไม่รู้ว่าผีบ้าอะไรสิงผมอยู่ ผมได้เอามืออีกข้างไปลูบหัวเธอเบาๆแล้วพูดว่า

“ ไม่เป็นไรแล้วๆ เธอไม่ต้องกลัวไปนะ ไม่มีใครว่าเธอแล้ว ไอพวกนั้นต่างหากไอพวกผีติดเชื้อดูสิ สติแตกอย่างกับพวกที่ติดเชื้อจริงๆเลย ฮ่าๆๆ ”

“ ฮ่าๆ รุ่นพี่นี่ตลกจังเลยนะ ขอบคุณนะคะที่เชื่อสิ่งที่ฉันพูด ”

ย้อนกลับมาปัจจุบัน

ในระหว่างที่เดินไปด้วย ขณะไอรีนขี้หลังผมอยู่ กระเป๋าของผมได้สะพายไว้ข้างหน้าตัวเอง เพื่อให้ไอรีนขี้หลังได้ง่ายๆ ส่วนกระเป๋าของไอรีนก็สะพายไว้ข้างหลังของเธอ กระเป๋าของเราทั้งคู่ไม่ได้หนักมากเพราะทิ้งหนังสือเรียนไปหมด ในกระเป๋าของผมมีแค่ขนมช็อกโกแลตแท่งที่บังเอิญเจอในห้องเรียน และกระเป๋าของไอรีนมีไอแพดกับขวดน้ำดื่มพลาสติกที่น้พเหลือไม่ถึงครึ่งขวด

ผมกับไอรีนได้ออกมาจากโรงเรียนจากมางประตูหลังโรงเรียนที่ปิดปรับปรุงหน้าประตูเต็มไปด้วยป่า ผมได้เดินเข้าป่าไปกับไอรีนอยู่เป็นชั่วโมง แต่จีพีเอสในมือถือของผมยังใช้ได้อยู่ ผมจึงได้เดินมาตามเส้นมางที่จีพีเอสบอกเพื่อหาทางออกจากป่า และตามหาคนที่จะช่วยรักษาแผลของไอรีนได้ ถึงแผลจะไม่ลึกถึงขั้นอันตรายมาก แต่ก่อนมาเจอผมเธอก็พยายามห้ามเลือดล้างแผลและใช้ผ้าพันแผลแล้วก็ตามแต่ผมก็ยังเป็นห่วงเธออยู่

ระหว่างทางผมก็ได้ซองสุ่มต่างๆมากมายจากระบบสุ่มกาชา ภารกิจที่มันบอกให้มีแต่ภารกิจแปลกๆ ทั้งการเดินให้ครบ1กิโลเมตร ชวนไอรีนคุยระหว่างทาง หาลำธารให้เจอ เก็บผมไม้หรือสิ่งที่กินได้ระหว่างทาง เป็นต้น

ขณะเดินทางที่ไอรีนขี้หลังผมอยู่ก็ได้เล่าเรื่องที่ได้แผลตรงขานี้มาว่าตอนเก็บของอยู่ห้องเรียนเธอโดนเพื่อนผู้หญิงที่เกลียดเธอพยายามจะแทงเธอ จนมีดมาปัดที่ขาเธอแล้วผู้หญิงคนนั้นก็พลาดตกบันไดแล้วโดนนักเรียนที่พยายามหนีอยู่เหยียบไปเหยียบมาแล้วก็โดนพวกติดเชื้อมากัด ผมที่สงสัยจะมีใครมาเกลียดคนดีๆแบบเธอได้ เธอได้บอกว่าผู้หญิงที่พยายามแทงเธอก็คือเพื่อนที่สนิทที่สุดของเธอและเพื่อนคนนั้นของเธอบอกว่าไอรีนไปยั่วแฟนตัวเอง หลังจากนั้นแฟนของเธอก็ถามถึงไอรีนและมองไอรีนตลอด จนเพื่ิอนของไอรีนคนนั้นเธอแค้นเป็นอย่างมาก

ผมที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนไอรีนถึงทำแบบนั้น แฟน? ความรัก? หึงหวง? สิ่งเหล่านี้ผมไม่เข้าใจเลยว่ามันเป็นยังไง ผมที่ไม่ค่อยเข้าใจสิ่งเหล่านี้นั้นทำได้แค่ปลอบไอรีน เพราะเธอค่อนข้างช็อกกับสิ่งที่เพื่อนสนิทของเธอทำกับเธอมาก ก็คงมีแค่สิ่งนี้ที่ผมเข้าใจว่าการโดนเพื่อนที่เราไว้ใจและสนิทหักหลังหรือทำอะไรกับเราแบบนี้ใส่มันรู้สึกอย่างไร

หลังจากเดินอยู่นานก็มีหน้าต่างสีขาวที่เราคุ้นตาปรากฏขึ้นอีกครั้ง

[ภารกิจ] หาที่ตั้งแค้มป์นอน

[ระยะเวลา] 2ชั่วโมง

[บทลงโทษ] ได้รับความเจ็บปวดเหมือนโดนมีดพันเล่มฟันเป็นเวลา 5นาที

[ประเภทของรางวัล] อุปกรณ์สำหรับการนอนป่า

หลังจากนั้นผมก็ได้บอกไอรีนว่าเราควรหาที่พักกันคืนนี้ เพราะตอนนี้ก็ 6โมงเย็นแล้วการเดินต่อไปคงจะลำบากถ้าเดินทางกันตอนกลางคืน แล้วถือเป็นการพักมือถือที่เปิดมาทั้งวันของผมด้วย จากนั้นไม่นานพวกเราก็แวะข้างทางหาสถานที่ที่พอจะนอนได้ เราได้ไปเจอถ้ำเล็กๆไม่ลึกมากเป็นที่พักพิงชั่วคราวสำหรับคืนนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***