ตอนที่ 3 เปียกปอน

พูดจบปอฟางรีบตัดสายทิ้งทันที อันที่จริงเธอแอบกังวลอยู่ไม่น้อย หน้าถอดสีครั้นอยู่เพียงลำพังในห้องสี่เหลี่ยม นึกกังวลอยู่ลึก ๆ หากไม่ได้งานภายในเดือนนี้เธอคงต้องกลับต่างจังหวัดด้วยความจำใจ

หน้าห้องทำงานของท่านประธาน เลขาสาวสวยสามคน นั่งตรวจสอบเอกสารต่าง ๆ อยู่หน้าเคาท์เตอร์ แก้วเดินตรงเข้าไปอย่างรีบเร่งก่อนจะเอ่ยถาม

“ท่านประธานอยู่รึเปล่าคะ” คนถามยืนเอามือค้ำเคาท์เตอร์สีหน้าเคร่งเครียด

“เอ่อ..เพิ่งออกไปพบผู้ตัดการสาขาย่อยเมื่อกี้เองค่ะพีาแก้ว มีอะไรรึเปล่าคะ” เลขสาวสวยคนหนึ่งมีสถานะเป็นรุ่นน้องเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงมีมารยาท ขณะที่อีกสองคนที่เหลือก็ยังคงตรวจตราเอกสารต่อไป

“พี่เจอคนอวดดีเข้าแล้วน่ะสิ!” แก้วตอบกลับเสียงเป็นกันเอง คนในบริษัทไม่มีใครไม่รู้จัก พี่แก้ว หัวหน้าฝ่ายบุคคล เพราะทุกคนล้วนผ่านการแสกนจากเธอทั้งนั้น ทั้งเรื่องการประเมิณเงินเดือนก็ยังเป็นหน้าที่แก้วอีกด้วย จึงไม่มีใครในนี้กล้าหืออือกับเธอเลยสักคน จนกระทั่งได้มาเจอคนปากดีอย่างปอฟางเข้า

“หืออ!ใครมันกล้าอวดดีกับพี่แก้วของพวกเรากันคะ”

“เด็กที่พี่นัดมาสัมภาษงานน่ะสิ จบใหม่แท้ ๆ ประสบการณ์ก็ไม่มี กะอิแค่เคยฝึกงานจากนอกมา เรียกเงินเดือนตั้งห้าหมื่น มันใช้ได้ที่ไหน” แก้วร่ายยาวระบายความอัดอั้นทั้งหมดที่มี

สาวเลขาได้ยินดังกล่าวก็ดวงตาลุกวาว วางเอกสารในมือลงและยืนขึ้นด้ววความตกใจ “ห่ะ ห้าหมื่นเนี่ยนะคะพี่แก้ว!ตายแล้ว!”

“แล้วนางอยากจะคุยกับท่านประธานด้วยนะ หึ!”

“เสียดายท่านประธานไม่อยู่ แต่…” สาวเลขาเว้นวรรคไว้ ก่อนจะเอามือป้องปากตัวเองพลางโน้มเข้าหาอีกคน แก้วก็ยื่นใบหูเจ้ารับด้วยความอยากรู้ “ท่านรองอยู่นะคะ” เลขาสาวพูดต่อเสียงกระซิบก่อนจะหลุบตามองต่ำลง

“คุณฌอนน่ะนะ!” แก้วชะงักไปในนาทีนั้น กลับมามองหน้าเลขาด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าความเงียบของท่านรองปนะธานน่ากลัวแค่ไหน แม้แต่ท่านประธานก็ยังดูใจดีกว่าเป็นไหน ๆ ครั้นจะให้แก้วไปขอความข่วยเหลือจากเขา …แม้แต่เธอเองก็ยังรู้สึกหวั่น ๆ

“โอยยย ไม่เอาอ่ะ พี่ไปปฎิเสธยัยเด็กนั่นซะก็หมอเรื่อง”

“หือ!แล้วพี่คิดเหรอนางจะยอมไปง่าย ๆ ฟังที่พี่แก้วพูดมานะ เค้าคงไม่ยอมไปง่าย ๆ หรอก ถ้าถึงขั้นอยากพบท่านประธานน่ะ”

“อืม…ใช่”

“แล้วเนี่ย ถ้าท่านรองรู้เข้านะ เขาต้องไม่พอใจยัยเด็กนั่นแน่ ๆ ที่ทำให้พวกเราเสียเวลา” เลขาตอบกลับตามหลักความเป็นจริง หากฟังจากที่แก้วพูดมา เธอคนนั้นพกความมั่นใจมาเต็มเปี่ยม หสกถึงขั้นอยากพบท่านประธานก็หมายความว่าเธอตั้งใจอยากทำงานที่นี่แน่นอน

และปอฟางจะยอมเดินจากไปก็ต่อเมื่อ..เจ้าของเงินที่เธอหมายถึง เป็นคนปฎิเสธเองเท่านั้น

แก้วได้ยินเช่นนั้นก็เริ่มคล้อยตาม ครั้นจะปัดความรับผิดชอบให้สาวเลขาล่วยคุยกับท่านรองประธานให้ ก็ดูไม่ค่อยเหมาะกับตำแหน่งหัวหน้าแท่ทีมของที่นี่สักเท่าไหร่ จึงลงมือเองเสียเลยดีกว่า เธอจึงเดินตรงไปอีกนิดก่อนจะถึงหน้าห้องทำงานของฌอนในที่สุด สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นก็เคาะประตูก่อนตามมารยาท

ทางด้านปอฟางเธอมเริ่มประหม่าเล็กน้อย จากทีแรกแค่สิบนาที แต่ตอนนี้ปาเข้าไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว นี่ยัยป้าคนนั้นกำลังเล่นเกมจิตวิทยากับเราอยู่รึเปล่านะ ถึงได้ปล่อยให้รออยู่แบบนี้ ปอฟางเริ่มสั่นขายิก ๆ ด้วยความร้อนใจ ยกโทรศัพท์มือถือมาไถโซเชียลเล่นก็แล้ว ลุกขึ้นเดินชมวิวริมหน้าต่างกระจกบานใหญ่ก็แล้ว แต่ท่านประธานก็ยังไม่มาสักที

เธอเดินไปนั่งตรงโซฟาใหญ่ซึ่งมีทีวีจอแบนอยู่ด้านหย้า หากไม่เกรงใจจริง ๆ ล่ะก็ปอฟางคงหาสวิตซ์เปิดดูละครรีรันรอบบ่ายให้รู้แล้วรู้รอด

ครั้นนั่งรอจนคอเริ่มแห้งบวกกับความประหม่าที่เพิ่มพูนขึ้น เธออยากจะหาอะไรเย็น ๆ ดื่มสักแก้ว ขณะนั้นเองสายตาเธอก็ไปหยุดอยู่ที่ห้องกาแฟ เหลือบมองเห็นว่ามีเครื่องทำน้ำแข็งด้วย เอาล่ะ!เงยดูนาฬิกาผนังก็ยังไม่ครบครึ่งชั่วโมง อย่างน้อยพวกเขาคงไม่เข้ามาจังหวะพอดีหรอกนะ

ปอฟางไม่ร้อช้ารีบลุกชึ้นจากโฟาเดินตรงไปยังเครื่องทำน้ำแข็งทันที แต่ทว่ารุ่นนี้เธอไม่เคยใช้มาก่อน จับเครื่องมองดูซ้ายขวาก็ไม่มีวิธีทำเลยสักนิด มิหนำซ้ำยังมีสวิตซ์ปุ่มแดงบ้างเหลืองบ้าง มองแล้วถึงขั้นมึนงงขั้นสุด…ของเก๊รึเปล่าเนี่ย เธอนึกในใจพลางหันมองเครื่องทำกาแฟ หากจะดื่มกาแฟร้อนตอนนี้มันก็ไม่ใช่เวลาเสียด้วย หญิงสาวอยากหาอะไรเย็น ๆ ดีบความร้อนในใจมากกว่า

ปัง ปัง!!

“ฮึ่ยยย!ใช้ยังไงเนี่ย”

สบถก่นด่าเจ้าเครื่องทำน้ำแข็งเจ้าปัญหา เท่านั้นยังไม่พอ เธอใช้กำปั้นตัวเองทุบไปมาอยู่เรื่อย ๆ ก้มลงมองดูด้วยความหงุดหงิด นิสัยเธออยากได้อะไรก็ต้องได้ อยากกินกาแฟเย็นก็ต้องได้กิน

ทันใดนั้นเองเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น และเป็นจังหวะเดียวกันที่เครื่องทำน้ำแข็งได้มีอะไรสักอย่างออกมาเสียที

ซ่าาาาา!!

“อร๊ายยยยยยย!!!”

“เห้ยยยย ทำอะไรของเธอเนี่ย!”

เสียงแก้วดังขึ้นด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเธอและท่านรองจะได้มาเห็นภาพนี้ด้วยกัน ภาพที่ผู้สัมภาษณ์งานกำลังสู้รบกับเครื่องทำน้ำแข็ง แต่ก็แพ้ราบโดยเครื่องนั้นรั่ว พ่นน้ำออกมากระจายไปทั่วจนปอฟางเปียกำปทั้งหน้า..ทั้งตัว

“นี่คุณมาทำอะไรในบริษัทของพี่ชายผม!!”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***