ตอนที่ 1 บริษัท MM2u

ณ มหาวิทยาลัยชื่อดัง ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงสักที วันที่ ‘ปอฟาง’ ได้เป็นบัณฑิต สวมใส่ชุดครุยถ่ายรูปกับบรรดาพ่อแม่พี่น้องป้าน้าอาทั้งหลาย ต่างก็แห่กันมาจากต่างจังหวัดเพื่อร่วมแสดงความยินดีให้กับหญิงสาวที่เรียนจบด้วยเกรดเฉลี่ยอันดับต้น ๆ ของคณะบริหารธุรกิจ

ปอฟาง เธอเป็นคนไฟแรงมาตลอดตั้งแต่เข้าปีหนึ่ง จนตอนนี้เรียนจบก็มองหางานที่มั่นคงเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา หญิงสาวบุคลิกมั่นใจ ฉันสวย ฉันเก่ง ฉันดี! ฝีปากกล้าพอตัวจึงทำให้หนุ่ม ๆ ที่แอบหมายตามาตั้งแต่สมัยเรียนไม่กล้าเข้ามาลองจีบเลยสักคน เพราะหากทำอะไรไม่ถูกใจเธอเข้าล้ะก็ มีหวังหูบอดกันระนาว

ปอฟางเธอเป็นคนตัวเล็ก ส่วนสูงประมาณ 156cm. เห็นจะได้ ผมยาวเรียบตรงประมาณกลางหลัง เธอเลือกย้อมเป็นสีน้ำตาลหม่นเพราะพี่รหัสสมัยปีหนึ่งได้แนะนำไว้ ว่าจะช่วยขับผิวเป็นอย่างดี ทั้งยังทำให้ใบหน้ามีความสว่างละมุนเข้าไปอีก บวกกับแต่งหน้าในโทนสีส้มสดใส ยิ่งทำให้หนุ่ม ๆ เหลียวหลังมองกันเป็นแถว

หลังจากที่รับปริญญาได้เพียงหนึ่งวันเท่านั้น เธอก็ตระเวรยื่นเรซูเม่ให้กับเหล่าบริษัทใหญ่ ๆ ทั้งหลายที่เปิดรับสมัครในช่วงนี้ และเพียงสามวันก็มีบริษัทหลายแห่งเรียกเธอเข้าสัมภาษณ์ ทุกที่ล้วนสนใจเธอกันทั้งนั้น แต่ทว่าครั้นปอฟางได้ตกลงถึงเรื่องเงินเดือน สวัสดิการต่าง ๆ ฝ่ายบุคคลถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว เพราะด้วยบุคลิกที่ดูหนักแน่น มั่นใจในความสามารถตัวเอง เธอจึงต้องการเงินเดือนที่อยู่ในระดับสูงเกินไป

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่งริษัทใหญ่มั่นคงที่หนึ่งเรียกสัมภาษณ์หลังจากที่เธอนอนรอสายเรียกเข้ามาตลอดหนึ่งสัปดาห์ เข้าพบหลายที่แต่ก็ไม่มีที่ไหนเรียกทำงานสักที แต่วันนี้เธอมีลุ้นเป็นพิเศษ เพราะบริษัทที่เรียกสัมภาษณ์ในวันนี้ เป็นถึงMM2u เป็นบริษัทที่เกี่ยวกับของใช้แม่และเด็กที่ใหญ่ที่สุดและยอดขายอันดับหนึ่งของประเทศเลยก็ว่าได้

หญิงสาวในชุดเสื้อเบลเซอร์สีขาว แต่งด้วยเข็มขัดสาน พร้อมด้วยกระโปรงสั้นประมาณหัวเข่า รองเท้าส้นไม่สูงมากนักพอเดินเหินได้สะดวก ย่างเท้าเข้าไปในบริษัทดังกล่าวด้วยท่างมั่นใจ เชิดหน้าชูตาจนพนักงานที่เดินเข้าออกเป็นต้องเหลียวมอง ในมือกำลังถือซองสีน้ำตาลและแฟ้มหนึ่งเล่มที่มีไว้สำหรับใส่ประวัติฝึกงานดีเด่นและผลงานเกียรติบัตรต่าง ๆ ในสมัยเรียนมหาวิทยาลัย

เมื่อเข้ามาถึงในห้องฝ่ายบุคคล ปอฟางกวาดสายตามองทั่วบริเวณด้วยสายตาภาคภูมิแทนพนักงานที่นี่ บริษัทใหญ่โตทั้งเรื่องของกินอาหารว่างก็ไม่จาด แม้แต่ในห้องสัมภาษณ์งานที่มีพื้นที่ขนาดกว้าง โต๊ะทำงานตัวใหญ่วางกลางโต๊ะ ทั้งยังมีทีวี โซฟาคุณภาพดีเพื่อให้คนที่เข้ามารู้สึกผ่อนคลาย

หญิงสาวผู้มาใหม่นั่งมองหัวหน้าฝ่ายบุคคลซึ่งเป็นผู้หญิงวัยประมาณ40ต้น ๆ กำลังอยู่ในห้องอาหารว่าง ยืนกดกาแฟด้วยท่าทางสบายอารมณ์ เหลือบมองมาทางปอฟางเล็กน้อยขณะที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม

ปอฟางนั่งถือซองสีน้ำตาลรอด้วยความอดทน กำซองนั้นไว้แน่นภาวนาให้ตนนั่งอยู่กับที่จนกว่าหญิงสาวคนดังกล่าวจะออกมา

ใช้เวลาร่วม 10 นาทีกว่าหัวหน้าฝ่ายบุคคลจะจีดการธุระส่วนตัวเสร็จ ปอฟางคิดในใจ บริษัทใหญ่โตมั่นคง แต่พนักงาน….

“ขอโทษทีนะคะที่ให้รอนาน” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเสียงเป็นกันเองขณะเดินออกจากห้องกาแฟมามือเปล่าด้วยชุดที่ดูภูมิฐานพร้อมทั้งส่งยิ้มเก็บฟอร์มมาให้คนที่นั่งรอ

ปอฟางเห็นเช่นนั้นทำทีเป็นยิ้มตาหยีส่งไป ด้วยท่าทางมีมารยาทเก็บอารมณ์เอาไว้ก่อน ทำตัวเรียบร้อยเข้าไว้ หากได้เข้าทำงานที่นี่เมื่อไหร่ล่ะก็ ยัยป้าคนนี้ต้องโดนบ่นเข้าสักที!

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ”

“พี่ชื่อแก้วนะคะ ไหน..ขอดูประวัติหน่อยซิ”

แก้วพูดแนะนำตัวเองเพียงเล็กน้อยพลางเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้ามอีกคน จากน้ำเสียงเป็นกันเองเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็งวางอำนาจในทันใดพร้อมทั้งยื่นมือขอเอกสารในมือปอฟาง

หญิงสาวผู้ที่มาสัมภาษณ์ยื่นซองสีน้ำตาลให้เธอแต่โดยดี พร้อมทั้งแฟ้มที่ใส่เรซูเม่ดอาไว้ แก้วเปิดดูเอกสารทั้งหมดนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ภายในใจกลับร้อง โอ้โห!ด้วยความตะลึง เพราะประวัติการฝึกงานของอีกคนไม่ธรรมดาเลยทีเดียว เธอเคยฝึกงานในตำแหน่งนักการตลาดถึงประเทศอังกฤษเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม หมายความว่าทั้งเรื่องภาษา การวางตัว มารยาททางการเจรจาทางธุรกิจต่าง ๆ ก็ต้องสมบูรณ์แบบแน่นอนอยู่แล้ว

ส่วนปอฟางเธอนั่งหลังยืดตรงเพื่อไม่ให้เสียบุคลิก เมื่อมองสีหน้าหัวหน้าฝ่ายบุคคล เธอเริ่มตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะอีกคนใบหน้านิ่งขรึม ไม่รู้ว่าฟอร์มจัดหรืออย่างไร เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าที่ไหนก็ต้องตกตะลึงกันทั้งนั้น

จากนั้นแก้วก็เริ่มถามประวัติส่วนตัวต่าง ๆ แรงบันดาลใจในการทำงาน และเป้าหมายเป็นอย่างไร ทุกท่วงท่าการตอบคำถามของปอฟางล้วนเต็มไปด้วยความมั่นใจ น้ำเสียงฟังดูอ่อนน้อมถ่อมตน ทั้งการศึกษ าลักษณะนิสัยที่แก้วมองเธอจากภายนอก ช่างเหมาะสมที่จะเป็นพนักงานของMM2uเหลือเกิน

ทั้งสองพูดคุยซักถามประวัติกันพอหอมปากหอมคอ ต่อไปก็ได้เวลาเข้าเรื่องจริงจังบ้างแล้ว แก้วเปลี่ยนท่านั่งเป็นพับขาไขว่ห้าง ยกแขนขึ้นกอด สีหน้าดูเคร่งเครียดขึ้นทันตา

“แล้วต้องการเงินเดือนเท่าไหร่ล่ะ”

คำถามแบบนี้ปอฟางรู้แน่ชัดว่าแก้วต้องการรับเธอเข้าทำงานแล้วแน่แท้ จึงตอบกลับไปชัดถ้อยชัดคำ ท่าทางมั่นใจไม่มีตก

“ห้าหมื่นค่ะ”

“อืม..ห้า…” แก้วพยักหน้าหงึกไปครู่หนึ่งครุ่นคิดถึฃตัวเลข แต่ก็เหมือนได้ยินไม่ชัดเท่าไหร่ ได้ยินเพียงห้า… “อะไรนะ!ห้าหมื่น!!”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***