บทที่ 2 บุรุษ? ท่านหมายความว่าอย่างไร
“เชิญท่านดื่ม”
“ขอบคุณแม่นาง” ขุนนางหนุ่มเอื้อมมือหยิบถ้วยชาขึ้น
กลิ่นชาอู่หลงโชยขึ้นแตะปลายจมูกของเขา
เพียงได้กลิ่นก็สัมผัสได้ถึงความสดชื่นมีชีวิตชีวา กล่าวต่อ
“กลิ่นของชาช่างหอมหวนยิ่งนัก”
อู่เฉวียนได้ยินเช่นนั้นดวงหน้างามพลันผุดยิ้ม
แววตาใสมองมายังชายหนุ่มเบื้องหน้าอย่างสุขใจ พลางกล่าว
“ชาของข้าทำขึ้นมาโดยขั้นตอนพิเศษ”
ขุนนางหนุ่มมองดวงหน้าอันงดงามของเจ้าของโรงน้ำชาพลางยิ้มมุมปาก
จากนั้นยกถ้วยชาขึ้นดื่มอย่างประณีต
“แม่นาง ชาของท่านช่างเป็นชาที่ลึกล้ำยิ่งนัก
เพียงแค่ได้ลิ้มลอง ก็รู้สึกราวกับดอกไม้ทั้งสวนได้ผลิบานอยู่ในปากของข้า”
เจ้าของโรงน้ำชายกแขนเสื้อปิดปากพลางหัวร่อเสียงแผ่ว
“ท่านกล่าวชมเกินไปแล้ว” เขาลดมือต่ำวางลงบนตัก กล่าวต่อ
“คุยกันมาพอสมควรแล้วยังมิได้ทราบในนามท่าน คุณชาย ท่านมีนามว่าอะไรหรือ?”
ขุนนางหนุ่มค่อย ๆ
วางถ้วยชาลงอย่างเบามือ
“ข้าแซ่เฟย มีนามคำเดียวว่าเถียน”
“เฟยเถียน คุณชายเฟย”
อู่เฉวียนเรียกนามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
รอยยิ้มดุจบุปผาแรกแย้มของนางคล้ายมนตราสะกดทุกสิ่งให้หยุด
หากผู้ใดได้เห็นรอยยิ้มเช่นนี้ รับรองว่าชาตินี้มิมีวันลืมเป็นแน่
ขุนนางหนุ่มเมื่อเห็นภาพเบื้องหน้าก็ตะลึงไป
แต่ด้วยสายตาเจ้าของโรงน้ำชาที่จับจ้องมา ทำให้เขาต้องรีบยกชาดื่มแก้เขินอย่างเร่งรีบ
อู่เฉวียนคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม
กล่าวเสียงละมุน “คุณชาย ท่านค่อย ๆ ดื่มเถิด ชาของข้ายังมีอีกมาก”
ขุนนางแซ่เฟยไม่รู้ว่าจะแก้เขินอย่างไรดี
จึงเอ่ย “ชาของท่านรสชาติประเสริฐนัก ทำให้ข้ารู้สึกว่าดื่มเท่าใดก็มิพอ”
“ชมเกินไปแล้ว”
“เป็นเช่นนั้นจริง แม่นาง”
อู่เฉวียนได้ยินเช่นนั้นก็เผยยิ้มอย่างมีความสุข
ขุนนางหนุ่มยิ้มตอบรับพลางชวนสนทนาต่อ
“ข้าเคยลิ้มลองรสชาติของชามามาก
หากไม่มีชาเมืองไหนหรือที่ใดเลยจะมีรสชาติดีเท่าชาของแม่นาง”
“ท่านเคยลิ้มลองชามากมายจากหลายเมืองอย่างนั้นหรือ?” อู่เฉวียนกล่าวถาม แววตาใสเปี่ยมด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เขาดูสนใจในสิ่งที่เฟยเถียนกล่าวออกมาเป็นอย่างมาก
เฟยเถียนไม่ได้ตอบสิ่งใด
เขาเพียงยิ้มออกมาเล็กน้อยพลางผงกศีรษะเบา ๆ
“ท่านช่วยเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ว่าชาของแต่ละเมืองที่ท่านเคยลิ้มลองมีรสชาติเป็นเช่นไร”
อู่เฉวียนก้มดวงหน้างามลงชั่วครู่ ก่อนเงยมองบุรุษเบื้องหน้า กล่าวต่อ
“ตัวข้านั้นยังขาดประสบการณ์ แม้ว่าข้าจะเปิดโรงน้ำชา
ทว่าชาที่เคยดื่มกลับมีเพียงไม่กี่อย่าง” น้ำเสียงของเขาดูละอายใจเล็กน้อย
“ข้ายินดีแม่นาง ข้าจะเล่าให้ท่านฟัง”
“ขอบคุณท่านมาก” สิ้นเสียง
อู่เฉวียนพลันเอื้อมมือเรียวยกรินชาให้อีกฝ่ายอย่างประณีต
หลังจากนั้นเฟยเถียนได้เริ่มเล่าถึงรสชาติของชาในเมืองต่าง
ๆ ที่เขาเคยลิ้มลองให้อู่เฉวียนฟัง
พวกเขาคุยกันอย่างถูกคอราวกับคนที่รู้จักกันมานาน จนเวลาผ่านไปราว ๆ ครึ่งก้านธูป
“คุณชายเฟย ข้าขอบคุณท่านมาก
เรื่องที่ท่านเล่าให้ข้าวันนี้ น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก”
เฟยเถียนผุดยิ้ม
ก่อนเริ่มบทสนทนาใหม่อีกครั้ง “โรงน้ำชาของแม่นางพึ่งเปิดได้ไม่นานใช่หรือไม่?”
ดวงหน้านุ่มนวลของอู่เฉวียนพลันฉงนเล็กน้อย
“ท่านรู้ได้อย่างไรกัน?”
สายตาเฟยเถียนกวาดมองไปรอบโรงน้ำ
“ข้าดูจากภาพรวม
หนึ่งชื่อเสียงโรงน้ำชาของแม่นางหามีคนรู้จักไม่
ทั้งที่ชาของแม่นางเลิศรสถึงเพียงนี้
สองสิ่งของเครื่องใช้รวมถึงป้ายหน้าร้านของแม่นางดูใหม่เอี่ยมปราศจากคราบฝุ่น
พอจะคาดการณ์ได้ว่าโรงน้ำชาเพิ่งเปิดได้ไม่นานนัก”
สายตาคนชุดขาวจ้องมองคุณชายเบื้องหน้าด้วยความชื่นชม
แต่กลับกล่าว
“มิทราบเพราะเหตุใด
คำชมของท่านกลับทำให้ข้ารู้สึกเจ็บอยู่เล็กน้อย”
ขุนนางแซ่เฟยยกมือประสาน
“ขออภัยด้วยหากข้าทำให้แม่นางคิดเช่นนั้น
แม้โรงน้ำชาจะเพิ่งเปิด
แต่เชื่อว่าอีกไม่นานโรงน้ำชานี้ต้องมีชื่อเสียงขจรไกลเป็นแน่”
“ขอบคุณ” อู่เฉวียนตอบด้วยสายตานิ่งสงบ
ขุนนางหนุ่มต้องการเอาใจอีกฝ่าย
จึงเอ่ยถาม
“จริงสิแม่นาง ชาเลิศรสมักคู่กับขนมเลื่องชื่อ
ท่านอยากจะทานขนมหรือไม่?”
“ขนม?” อู่เฉวียนทวนคำด้วยความสงสัย
เฟยเถียนล้วงมือเข้าไปหยิบห่อขนมในอาภรณ์สีขาว
ก่อนจะยื่นให้อู่เฉวียนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“แม่นาง ข้าให้ท่าน”
“ขอบคุณ คุณชาย”
อู่เฉวียนแกะห่อขนมออกพบว่าด้านในห่อมีขนมก้อนขาว
ๆ อยู่หนึ่งชิ้น โดยส่วนผสมหลักของตัวขนมด้านนอกมีลักษณะเป็นเส้นคล้ายเส้นไหม ทำจากน้ำผึ้งกวนกับแป้งข้าวเจ้า
“นี่เป็นขนมอะไรหรือ? ข้ามิเคยเห็นขนมเช่นนี้มาก่อน”
อู่เฉวียนเอ่ยถามพลางจับก้อนสีขาวนั้นขึ้นมาดู แววตาเปี่ยมไปด้วยความสงสัย
ทว่าสายลมยามเย็นได้พัดโชยผ่านบานหน้าต่างเข้ามาอีกครั้ง
เกศาดำขลับปลิวไสวไปด้านข้าง เผยให้เห็นลำคอซึ่งขาวละเอียดดุจหิมะ
สายตาของเฟยเถียนมองต้นคอของอู่เฉวียนด้วยความตะลึงราวกับถูกชักจูงให้เข้าสู่ห้วงภวังค์
แม้แต่พระสนมขององค์จักรพรรดิก็หาได้มีผิวพรรณงดงามถึงเพียงนี้
“….” อู่เฉวียน
เจ้าของโรงน้ำชาโบกมือผ่านสายตาคุณชาย
“ท่านมองอะไร?”
“….” เฟยเถียน
อู่เฉวียนเรียก “คุณชาย ไฉนท่านไม่ตอบ
หรือไม่รู้ว่าขนมนี้เรียกว่าอะไร?”
เฟยเถียนพลันได้สติ
รีบกล่าวเสียงตะกุกตะกัก
“ขะ...ขออภัยแม่นาง เมื่อครู่ข้านึกถึงเรื่องราวอื่น
เป็นเหตุให้เสียมารยาท”
“มิเป็นไร บางคราข้าก็เป็นเฉกเช่นท่าน
มักครุ่นคิดเพลินจนสติมิอยู่กับตัว”
เฟยเถียนเห็นว่าสตรีผู้เป็นเจ้าของโรงน้ำชาช่างเจรจานัก
อย่างน้อยก็ยังช่วยแก้ตัวแทนเขาที่ขวยเขิน
สตรีชุดขาวหยิบก้อนขนมยื่นให้เฟยเถียนดูจนแทบชนตาเขา
“ข้าถามท่านว่าก้อนขาว ๆ นี้เรียกว่าขนมอะไร?”
“แม่นาง มันจะโดนหน้าข้าแล้ว”
อู่เฉวียนได้ยินเช่นนั้นก็รีบดึงมือกลับเข้ามาเก็บไว้แนบอก
“ข้าอภัย ข้าลืมตัวไป”
ขุนนางหนุ่มยิ้มพลางกล่าว
“อย่าได้ใส่ใจเลยแม่นาง บอกต่อท่าน
ขนมนี้มีชื่อว่าหนวดมังกร”
อู่เฉวียนวางขนมกลับลงไปในห่อ
มองด้วยความสนใจ
“ข้ามิเคยได้ยินชื่อขนมนี้มาก่อน ท่านได้มาจากที่ใด?”
“ข้านำมาจากบ้านของข้า”
“บ้านท่าน?”
“ข้าเดินทางมาจากเมืองชวน”
เจ้าของโรงน้ำชาอุทาน
“เมืองชวน? มิใช่นครหลวงหรอกหรือ? คุณชาย ท่านเดินทางมาไกลยิ่งนัก มาทำอะไรที่เมืองฉืออย่างงั้นหรือ?”
ก่อนที่เฟยเถียนจะตอบ
เสียงเลิกม่านไม้ไผ่ได้ดังขึ้น
ปรากฏสตรีสาวรูปร่างเพรียวลมสวมอาภรณ์สีแดงเนื้อละเอียด
เดินเข้ามาพร้อมกับสาวใช้สองคน
“อู่เฉวียน ข้ามาหาท่านแล้ว” หญิงสาวกล่าวเสียงใส
พร้อมทอดสายตาไปในโรงน้ำชา ทว่าดวงตาทั้งสองต้องเบิกกว้าง
เมื่อเห็นเจ้าของโรงน้ำชากำลังนั่งสนทนากับบุรุษแปลกหน้าซึ่งนั่งหันหลังให้นาง
จึงรีบสาวเท้าไปที่โต๊ะ
สตรีสาวทิ้งสะโพกนั่งหันหลังให้เฟยเถียน
กล่าวเสียงเจื้อยแจ้ว
“อู่เฉวียนท่านคิดถึงข้าหรือไม่
ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”
เจ้าของโรงน้ำชารูปงามหาได้ตอบกลับ
เพียงส่งรอยยิ้มให้แม่นางอาภรณ์แดงเท่านั้น
ดวงตาหวานได้เหลือบไปเห็นห่อขนมบนมือของอู่เฉวียน
“หือ? ขนมในมือท่านใช่ขนมหนวดมังกรหรือไม่!?”
“แม่นางจางลี่ ท่านรู้จักขนมนี้ด้วยหรือ?” อู่เฉวียนถาม พลางยกขนมให้สตรีสาวดู
ทันทีที่จางลี่เห็นขนมบนมือของอู่เฉวียน
ดวงตาของนางลุกวาว
“ใช่ ข้ารู้จักมัน! ยังจำรสชาติอันวิเศษของมันได้ดี
อู่เฉวียน ข้าขอกินสักคำได้หรือไม่?”
อู่เฉวียนมิได้ตอบ
แต่ปรายสายตาไปยังคุณชายเฟยแทนเพื่อถามความคิดเห็น
ทว่าคุณชายเฟยผู้ขวยเขินกลับก้มหน้ายกชาขึ้นดื่มแทน
จางลี่เขย่าขาเถ้าแก่อู่
“ได้โปรดเถิด อู่เฉวียน ข้าขอกินสักคำหนึ่ง
ขนมนี้ทำให้ข้านึกถึงช่วงเวลาอันเยาว์วัย ซึ่งบิดาข้าเคยซื้อให้กินตั้งแต่เล็ก
แต่บัดนี้บิดาข้าก็จากไปเสียแล้ว”
น้ำเสียงอ้อนวอนและแววตาซึ่งปรากฏความหมองเศร้าทำให้เจ้าของโรงน้ำชาใจอ่อน
อู่เฉวียนเผยยิ้มอ่อน
ลดมือต่ำแกะมือจางลี่ขึ้นมาจากขาเขา วางห่อขนมลงมือนางอย่างแผ่วเบา
“รับไปเถิด
ข้าหวังว่าขนมนี้จะช่วยคลายความคิดถึงบิดาของท่าน”
จางลี่ยิ้มกว้าง “ขอบคุณท่านมาก”
“มิต้องขอบคุณข้า
ผู้ที่เป็นเจ้าของขนมคือคุณชายท่านนี้ต่างหาก”
เจ้าของโรงน้ำชาผายมือแนะนำ
จางลี่จึงเหลือบมองไปที่บุรุษซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
ทว่าม่านตานางพลันเบิกกว้างด้วยความตกใจ ขนมที่กลืนลงไปแทบสำลักออกมา
“ท่าน!”
นางกล่าวด้วยท่าทีตกใจ
ทันใดนั้นนางก็รู้สึกได้ว่าในคอของนางนั้นมีเศษขนมหนวดมังกรติดอยู่มือทั้งสองข้างกุมคอด้วยสีหน้าทรมาน
สาวใช้ทั้งสองเห็นท่าไม่ดี
รีบหาน้ำเปล่ามาป้อนให้คุณหนูดื่ม เมื่อจางลี่กลืนขนมลงไปหมดแล้ว
พลันถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“นึกว่าข้าจะตายเพราะขนมนี้เสียแล้ว”
“แม่นางจาง เป็นอะไรหรือไม่?” อู่เฉวียนถามด้วยความเป็นห่วง
คุณหนูจางส่ายหน้าพลางกล่าว
“ข้ามิเป็นกระไร”
ดวงตางดงามของนางดุคมขึ้นมาทันทีเมื่อจ้องไปยังเฟยเถียน
“ท่านมาทำอะไรที่นี่?”
เฟยเถียนหาได้สนใจคำถามนาง
ยังคงนั่งนิ่งมิได้ตอบ
คุณนางเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบก็ร้องอ้อ
“ข้ารู้แล้ว ท่านคงหมายปองอู่เฉวียนของข้าใช่หรือไม่
เขางดงามถึงเพียงนี้ ข้ามิเพียงไม่แปลกใจที่บุรุษอย่างเจ้าจะชอบเขา”
เฟยเถียนพลันลุกขึ้นยืน ประสานมือ
“แม่นางอู่ วันนี้ฤกษ์ไม่ดีนัก ไว้คราวหน้าข้าจะมาชิมน้ำชาเลิศรสของท่านอีก”
“โรงน้ำชาของข้ายินดีต้อนรับท่านเสมอ”
อู่เฉวียนกล่าวตอบ
เมื่อขุนนางหนุ่มก้าวเท้าออกจากโต๊ะ
จางลี่พลันทวนคำขึ้นมา “แม่นางอู่?”
จากนั้นนางพลางหัวร่อเสียงดัง
หาได้เหลือกิริยาของความเป็นคุณหนูลูกผู้ดีไม่
“อ้อ ข้าเข้าใจแล้ว ท่านนึกว่าคุณชายอู่เป็นสตรีจริง ๆ
หรือ?”
เฟยเถียนได้ยินเช่นนี้ก็สะอึก
เขาถามด้วยความใคร่รู้
“คุณชาย? สตรี? ท่านหมายถึงสิ่งใด?”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 32
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
ลู่จิง
น่ารักก็พอแล้วปะ555
2023-11-16
0