บทที่ 1 บุรุษผู้งดงาม

บทที่ 1 บุรุษผู้งดงาม

ณ เวลายามเว่ย แสงอาทิตย์เจิดจ้าท้องฟ้าปราศจากเมฆ

ขุนนางหนุ่มได้นั่งเกี้ยวมาถึงหน้าประตูเมืองฉือ

มือหนาแหวกม่านชำเลืองมองออกมานอกเกี้ยว

พลางกล่าว “นี่นะหรือเมืองฉือ?”

ณ โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง

บุรุษรูปงามค่อย ๆ

ก้าวลงจากเกี้ยวด้วยท่วงท่าที่สง่างาม รวมถึงรูปลักษณ์อันหล่อเหล่าของเขาที่ยากจะหาใครเปรียบ

ได้สะกดทุกสายตาให้จับจ้อง

เขาสวมอาภรณ์สีขาวทำจากผ้าเนื้องามราคาแพงเกินกว่าคนธรรมดาจะซื้อได้

เมื่อเห็นเช่นนั้น

ดวงตาเจ้าของโรงเตี๊ยมวัยราวห้าสิบได้ลุกวาว สาวเท้ารีบเร่งเดินเข้ามาต้อนรับ

“ยินดีต้อนรับคุณชาย ท่านมีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่?”

ทว่าก่อนที่เจ้าของโรงเตี๊ยมจะเดินเข้าประชิดตัว

บ่าวรับใช้ผู้หนึ่งซึ่งถือดาบแนบไว้ข้างกายพลันเดินเข้ามาขวาง

“คุณชายของข้าต้องการเข้าพัก โรงเตี๊ยมของเจ้ายังมีที่ว่างหรือไม่?”

สายตาเจ้าของโรงเตี๊ยมได้จับจ้องไปที่ดาบสีดำเล่มนั้น

ใบหน้าเขาซีดลงพร้อมปรากฏหยาดเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ

“ฮ่า ฮ่า โรงเตี๊ยมของข้ายังมีที่ว่างขอรับคุณชาย

เชิญด้านในก่อน” สิ้นเสียง เหลาปั่นไม่รอช้ารีบเร่งเดินนำทางให้ขุนนางหนุ่ม

และบ่าวใช้สองคน

จนมาถึงด้านใน

เจ้าของโรงเตี๊ยมได้ยกมือขึ้นเหนือศีรษะ

ปรบมือเรียกสาวงามมาบริการพร้อมผายมือไปที่เก้าอี้ไม้แกะสลักพลางกล่าว

“เชิญนั่งก่อนขอรับคุณชาย”

สีหน้าบุรุษผู้นี้นิ่งเฉย

แววตาคมเหลือบมองเจ้าของโรงเตี๊ยมก่อนเดินเข้าไปนั่ง

“ท่านจะรับอะไรก่อนหรือไม่ขอรับคุณชาย

โรงเตี๊ยมของข้ามีพ่อครัวฝีมือดีอยู่มาก

รับรองว่าอาหารและเครื่องดื่มของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ต้องถูกใจท่านเป็นแน่”

ขุนนางหนุ่มหาได้สนใจไม่ เพียงกล่าว

“เจ้ารู้จักโรงน้ำชาอู่เฉวียนหรือไม่?”

“ขออภัยคุณชาย ข้าไม่เคยได้ยินชื่อโรงน้ำชานี้มาก่อน”

“หากเป็นเช่นนั้นเจ้ากับเสี่ยวเอ้อร์ไปได้แล้ว

ที่เหลือบ่าวของข้าจะจัดการเอง”

ทว่าเจ้าของโรงเตี๊ยมพร้อมกับสาว ๆ

พวกนั้นยังคงดื้อดึงที่จะบริการให้ขุนนางผู้นี้ต่อเพื่อหวังผลประโยชน์

บ่าวทั้งสองจึงชักคมดาบออกจากฝัก ปลายดาบแหลมพุ่งจี้จรดคอหอยของอีกฝ่าย

“คุณชายของข้าบอกให้พวกเจ้าไปได้แล้วไม่ได้ยินหรือ?”

สีหน้าเจ้าของโรงเตี๊ยมพลันเปลี่ยนสีซีดเซียว

“ข้าแก่แล้ว หูของข้าไม่ค่อยได้ยิน”

เขาสะบัดมือให้พวกเสี่ยวเอ้อร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังถอยไป

พลางกล่าว “พวกข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

เมื่อพวกเขาเดินห่างออกไป

บ่าวทั้งสองจึงเสียบเก็บดาบกลับเข้าฝักไว้เช่นเดิม

“พวกเจ้า อย่าทำอะไรนอกเหนือสิ่งที่ข้าสั่ง

การที่ข้าออกเดินทางมาครั้งนี้ เพียงเพื่อออกตามหาชาเท่านั้น อย่าได้ก่อเรื่อง”

ขุนนางหนุ่มกล่าวตำหนิบ่าวทั้งสองของตน

บ่าวทั้งสองพลันคุกเข่าประสานมือขึ้นเหนือศีรษะ

“ขออภัยคุณชาย โปรดลงโทษ” ทั้งสองกล่าวพร้อมกัน

“ลุกขึ้น แล้วออกไปตามหาโรงน้ำชาแห่งนั้น

หากได้เรื่องให้รีบแจ้งข้าโดยเร็ว ข้าจะรออยู่ที่นี่”

“ขอรับคุณชาย” บ่าวใช้ทั้งสองรับคำ

เวลาผ่านล่วงเลยมาเพียงครึ่งชั่วยาม ขุนนางหนุ่มที่กำลังนั่งพักอยู่บนชั้นสองของโรงเตี๊ยมรู้สึกเบื่อหน่าย

จึงได้เก็บของสำคัญพร้อมร่มหนึ่งคันติดตัวก่อนเดินออกจากห้องพัก เพื่อลงไปชั้นล่าง

เขาสวมใส่อาภรณ์สีขาวเนื้อผ้าละเอียด เพียงมองก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าเป็นคนมีฐานะ

เจ้าของโรงเตี๊ยมเหลือบมองไปเห็นบุรุษรูปงามที่กำลังเดินลงมาจากบันได

จึงรีบสาวเท้าเข้าหาทันที “คุณชาย ท่านจะไปที่ใดหรือ?”

“ข้าจะออกไปข้างนอกสักพัก หากบ่าวของข้ากลับมา บอกพวกเขาให้รอข้าอยู่ที่นี่”

“รับทราบคุณชาย” เจ้าของโรงเตี๊ยมรับคำ

ในขณะออกตามหาโรงน้ำชาอู่เฉวียนอยู่นั้น

แสงจากดวงอาทิตย์ในตอนกลางวันที่ส่องลงมาโดยปราศจากเมฆขาวบดบัง

ทำให้อากาศร้อนเป็นอย่างยิ่ง

เขารู้สึกกระหายน้ำจึงได้แวะพักในเพิงร้านอาหารแห่งหนึ่งในเมืองฉือ

“เถ้าแก่ ท่านรู้จักโรงน้ำชาอู่เฉวียนหรือไม่?” ขุนนางหนุ่มเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบพลางหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ เพียงลิ้มลองรสของชา

คิ้วทั้งสองข้างก็พลันขมวดเข้าหากัน

“โอ้! คุณชาย ท่านเพิ่งมาเมืองฉือเป็นครั้งแรกอย่างงั้นหรือ?”

“เป็นเช่นนั้น ข้าพึ่งเดินทางมาถึงเมื่อยามเว่ย”

เขาวางถ้วยชาลงเบา ๆ

“ฮ่า ๆ หากเป็นเช่นนั้น ท่านสนใจใช้บริการใหม่ของร้านข้าหรือไม่

เพียงสองร้อยเหวิน ข้าจะให้ลูกชายของข้าพาท่านเดินชมรอบเมืองฉือ”

เถ้าแก่เอ่ยถามพลางยิ้มร่า

ขุนนางหนุ่มหาได้ใส่ใจ

เขามองเถ้าแก่ร้านด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“ข้าเพียงถามท่านว่า

ท่านรู้จักโรงน้ำชาอู่เฉวียนหรือไม่”

เถ้าแก่เห็นว่าสถานการณ์ไม่เป็นอย่างที่คิด

รอยยิ้มกว้างพลันหุบลงทันใด “คุณชาย หากท่านไม่พอใจกับราคานี้

ข้าสามารถลดให้ท่านได้สี่สิบเหวิน ท่านคิดเช่นไร?”

ขุนนางหนุ่มค่อย ๆ เก็บของพลางลุกขึ้น

ทว่ากลับมีมืออันหนักแน่นของชายหนุ่มรูปร่างกำยำสองคนมากดทับไว้บนบ่าของเขาให้นั่งลง

“คุณชายท่านจะรีบไปไหนอย่างงั้นหรือ?” มุมปากของเถ้าแก่ยกยิ้มอย่างพอใจ

“ท่านจะทำสิ่งใด?” ขุนนางหนุ่มเอ่ยถามเสียงเรียบพร้อมใบหน้านิ่งเฉยไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“ข้าเพียงเห็นว่าท่านพึ่งมาถึงเมืองฉือ

ข้าเลยกลัวว่าท่านจะเหนื่อย หากเพียงเพราะข้าเป็นห่วงท่านเสียมากกว่าจึงอยากให้ท่านนั่งพักเสียหน่อย”

“เจ้าคิดว่าข้ามองเจ้าไม่ออกอย่างงั้นหรือ?”

“ท่านหมายความว่าอย่างไรกันคุณชาย?”

“จากสิ่งที่ข้าเห็น

ตอนนี้พวกเจ้าพยายามรีดไถเงินจากข้าอยู่” ขุนนางหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ พลางล้วงหยิบห่อขนมที่เก็บไว้ด้านในอาภรณ์ขึ้นมากิน

“มิกล้า มิกล้า

ข้าน้อยเป็นเพียงพ่อค้าขายอาหารธรรมดาข้างทาง มีเพียงเพิงร้านเล็ก ๆ เป็นที่พักพิง

ข้าจะกล้าทำสิ่งนั้นได้อย่างไรกัน” เถ้าแก่กล่าวพลางหรี่ตาลงพร้อมฉีกยิ้มกว้าง

“หากเป็นเช่นนั้น ข้าว่าเจ้าบอกให้ลูกทั้งสองของเจ้าเลิกเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวข้าได้หรือไม่”

น้ำเสียงขุนนางหนุ่มยังคงนิ่งเรียบ

ลูกชายทั้งสองของเถ้าแก่ร้านต่างไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งกับคำพูดของขุนนางหนุ่มที่กล่าวออกมาเมื่อครู่

มือหยาบหนากำแน่นพร้อมง้างเข้ามาใกล้ใบหน้าอันหล่อเหลา หากทว่ากลับมีเสียงแหลมของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นมาหยุดไว้เสียก่อน

“พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้! พวกเจ้ากำลังจะทำสิ่งใดกัน? เถ้าแก่ชาง เจ้าอธิบายให้ข้าฟังได้หรือไม่?”

“คุณหนูจางลี่!!!”

เถ้าแก่ชางเรียกชื่อของจางลี่พร้อมท่าทีตกใจ

“ฮ่า ฮ่า” เถ้าแก่ชางหัวเราะแห้ง

“เรื่องมันมีที่มาอย่างนี้ขอรับคุณหนูจาง

บังเอิญว่าคุณชายท่านนี้เขากินแล้วไม่ยอมจ่าย ข้าเลยบอกให้ลูก ๆ

ของข้าสั่งสอนเขาเพียงเล็กน้อย” เถ้าแก่ชางกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงและท่าทียำเกรง

“เป็นอย่างงั้นหรือ คุณชาย” จางลี่เอ่ยถามหนุ่มรูปงาม

เถ้าแก่ชางยิ้มหรี่ตามองขุนนางหนุ่ม

แววตาของเขาดุดัน พยายามข่มให้อีกฝ่ายคล้อยตามตน ทว่าขุนนางหนุ่มหาได้สนใจไม่

เขาเหลือบมองไปยังจางลี่ ก่อนเอ่ยถาม “แล้วแม่นาง คิดเช่นไร?”

“นี่ท่าน!!! ข้าถามท่าน

มิใช่ให้ท่านถามข้ากลับเช่นนี้ ครอบครัวสอนมาเช่นไรกัน”

ขุนนางหนุ่มนิ่งเงียบก่อนที่จะเก็บห่อขนมของเขากลับเข้าไปไว้ในอาภรณ์สีขาว

“เอาละ ในเมื่อเจ้าไม่มีอะไรจะกล่าว

ข้าจะถือว่าสิ่งที่เถ้าแก่ชางกล่าวมาทั้งหมดเป็นความจริง”

ขุนนางหนุ่มลุกขึ้นยืนก่อนที่จะล้วงมือเข้าไปในถุงอาภรณ์ของเขาเพื่อนำเงินออกมาหนึ่งตำลึงเงิน

กระแทกลงบนโต๊ะไม้อย่างแรงจนขาโต๊ะได้หักไปข้างหนึ่งแล้วเดินจากไป ขณะนั้น

เถ้าแก่ร้านและลูก ๆ ของเขารวมถึงจางลี่ ต่างพากันนิ่งเงียบเพราะความตกใจ

จางลี่เมื่อหาเสียงตนเจอก็พลันตะโกนกล่าวถามตามหลังขุนนางหนุ่มซึ่งเดินออกไปได้ครู่หนึ่ง

“นะ...นี่ท่าน ท่านจะไปที่ไหนกัน ทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร!? ”

ขุนนางหนุ่มเดินแวะเวียนตามซอกซอยต่าง

ๆ

และไต่ถามผู้คนมากมายเพื่อตามหาร้านน้ำชาตามข่าวลือที่ตนได้รับมาจากเมืองฉินจนถึงยามที่พระอาทิตย์ใกล้จะลาลับขอบฟ้า

หากกลับไม่พบสิ่งใดที่เชื่อมโยงถึงโรงน้ำชาอู่เฉวียนเลยแม้เพียงน้อย

“ดูท่าข้าคงจะมาเสียเที่ยวเสียแล้ว นี่เป็นสิ่งผิดพลาด

ข้าไม่ควรหลงเชื่อคำพูดของคนเมา” ขุนนางหนุ่มกล่าวกับตนเอง

ระหว่างที่เขากำลังทอดถอนใจ

พลันได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของใบชาโชยเข้าจมูก ใต้แสงสีทองระยิบระยับของดวงอาทิตย์

“นี่มันกลิ่นชา? ช่างเป็นกลิ่นที่หอมอะไรถึงเพียงนี้”

ขุนนางหนุ่มไม่รอช้ารีบเดินตามกลิ่นหอมที่ลอยมาตามสายลมไปอย่างใจจดใจจ่อ

ยามนี้ขุนนางหนุ่มได้เดินมาถึงต้นตอของกลิ่นหอมละมุน

ภาพตรงหน้าของเขาคือโรงน้ำชาที่เพียงมองก็รู้ได้ทันทีว่าพึ่งเปิดมาได้ไม่นานนัก

มีเพียงป้ายขนาดเล็กที่มีเพียงตัวอักษรเขียนว่า ‘โรงน้ำชา’ ไร้สิ่งเติมแต่งใด ๆ ตั้งอยู่หน้าร้าน

“ที่นี่หรือ? ต้นตอของกลิ่นหอมนั้น

ถึงแม้จะพึ่งเปิดได้ไม่นาน ก็ไม่คิดว่าจะเรียบง่ายอะไรถึงเพียงนี้”

ขุนนางหนุ่มเลิกม่านไม้ไผ่ตรงหน้าขึ้น

พลางก้มหน้าก้าวข้ามวงกบประตูไม้ล่าง เมื่อเงยหน้าขึ้นมา

สายตาพลันกระจ่างจ้าดุจคนตาบอดได้พบแสง

แสงตะวันสาดส่อง สารทฤดูพัดโชย

กลีบใบต่างร่วงโรย ใจข้ามิอาจต้านทาน

บทกวีพลันผุดขึ้นมาในใจทันทีเมื่อได้เห็นผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า

คนผู้นั้นสวมอาภรณ์ขาวบริสุทธิ์ กำลังยืนทัดเกศาดำขลับยาวสลวย ซึ่งพลิ้วไหวด้วยสายลมที่พัดผ่านเข้ามา

ขับเน้นความงามเจ้าของโรงน้ำชาประหนึ่งเทพธิดาบนสรวงสวรรค์

ขุนนางหนุ่มคล้ายตกในห้วงภวังค์

มิอาจละสายตาจากรูปลักษณ์อันงดงามนั้น

“คุณชาย ท่านอยากดื่มอะไรหรือไม่? ร้านใกล้จะปิดแล้ว”

เสียงไพเราะดุจพญาหงส์เอ่ยถาม

พร้อมด้วยแววตาเคลือบความสงสัย

“คุณชาย ท่านได้ยินที่ข้าถามหรือไม่?”

“...”

เจ้าของโรงน้ำเห็นท่าทีอีกฝ่ายก็แปลกใจ

พลางเดินมายังเบื้องหน้าของบุรุษหนุ่มด้วยการทิ้งระยะห่างเพียงเล็กน้อย

“หากเอาแต่ยืนขวางประตูเช่นนี้ ข้าจะปิดร้านได้อย่างไร?”

ขุนนางหนุ่มพลันได้สติ

รีบปั้นหน้ากลับ

“ขออภัยแม่นาง มิทราบว่าท่านมีนามใดหรือ?”

“ข้ามีนามว่าอู่เฉวียน แต่ได้โปรดอย่าเรียกข้าว่าแม่นาง

เนื่องจากข้าเป็นบุรุษ”

ขุนนางหนุ่มเพ่งพินิจไปบนดวงหน้าของอีกฝ่ายซึ่งงดงามราวกับมิใช่คนบนโลกมนุษย์

พลางยิ้มขำ

“แม่นางรู้จักล้อเล่นนัก ในโลกไหนเลยจะมีบุรุษงามถึงเพียงนี้”

“ท่านมิเชื่อ” อู่เฉวียนเลิกคิ้วเล็กน้อย

ขุนนางหนุ่มยังคงยิ้มพลางส่ายหน้า“หากเจ้าของร้านน้ำชาเบื้องหน้าเป็นบุรุษ ในโลกก็ไม่จำเป็นต้องมีสตรีแล้ว”

“มิว่าผู้ใดต่างไม่เชื่อว่าข้าเป็นบุรุษ

แม้แต่ท่านก็ด้วย ช่างเถิด ข้าชินเสียแล้ว”

“แม่นาง ท่านโกรธหรือ?”

“ข้าจะโกรธท่านได้อย่างไร

ท่านมิใช่คนแรกที่เห็นข้าเป็นสตรี” อู่เฉวียนหลบสายตาอีกฝ่ายชั่วครู่

ก่อนหันมากล่าวต่อ “คุณชาย ร้านใกล้จะปิดแล้ว

ท่านต้องการสั่งสิ่งใดโปรดว่ามา”

“แม่นางจะไม่เชิญข้านั่งหน่อยหรือ?”

อู่เฉวียนได้ยินเช่นนั้นจึงเชิญอีกฝ่ายนั่งลง

ขุนนางหนุ่มเอ่ยขึ้น“ในเมื่อที่นี่เป็นโรงน้ำชา ก็ยกน้ำชามาให้ข้า”

“ตกลง” อู่เฉวียนรับคำพลางเลิกม่านเข้าหลังร้าน

ไม่นานก็มีกลิ่นหอมโชยมา ทำให้ผู้ได้รับกลิ่นรู้สึกสดชื่น

ความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางทั้งวันของขุนนางหนุ่มมลายสิ้น

เสียงฝีเท้าดังมาจากในครัว

อู่เฉวียนเลิกม่านยกถาดน้ำชาออกมา แสงตะวันสีทองซึ่งส่องมาทางหน้าต่าง

ย้อมอาภรณ์ขาวเปล่งประกายทอง สะกดสายตาขุนนางหนุ่มจนมิอาจกะพริบ

ถาดน้ำชาวางลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา

พร้อมดวงตาที่งามซึ้งดุจดวงดาราจับจ้องมายังบุรุษเบื้องหน้า

รอยยิ้มงามปานบุปผาเผยออก

“คุณชาย ชานี้มีชื่อว่าอู่หลง เชิญดื่มแก้กระหาย”

ขุนนางหนุ่มพยักหน้าอย่างลืมตัว

เขาเอื้อมมือไปที่กาน้ำชา ทว่าอู่เฉวียนกลับคว้าไปเสียก่อน

“ท่านคือลูกค้าคนสุดท้ายของวันนี้

ให้ข้าได้ดูแลท่านเถิด” เขารินน้ำชาลงถ้วยอย่างช้า ๆ ด้วยกิริยาอ่อนละมุน

นิ้วเรียวงามดุจดอกกล้วยไม้ มือขาวผ่องดั่งผ้าขาวซึ่งราวกับไม่เคยแปดเปื้อนเศษธุลี

สะกดขุนนางหนุ่มให้หลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***