บทที่ 3 ติดค้าง

บทที่ 3 ติดค้าง

อารมณ์ของแม่นางจางลี่เต็มไปด้วยความขบขัน นางหัวร่อเสียงดังก่อนเหลียวมองอู่เฉวียน “อู่เฉวียน ท่านไม่ได้บอกเขาหรือ”

อู่เฉวียนเอื้อมหยิบกาน้ำชา ยกรินให้แม่นางจาง พลางกล่าว “ข้าบอกแล้ว ทว่าเขาหาได้เชื่อ”

เสียงหัวเราะพลันจางหาย จางลี่ได้ตกลงสู่ห้วงภวังค์อย่างแน่แท้ ทุกสิ่งรอบตัวนางพลันหยุดนิ่ง การเคลื่อนไหวเดียวที่นางมองเห็นคืออู่เฉวียนที่กำลังรินชาด้วยท่วงท่าที่งดงามราวกับมีผีเสื้อนับพันบินเล่นลม

ในจิตใต้สำนึกมีเพียงคำเดียววิ่งวนไปมา ‘งดงาม’

เพียงชั่วครู่หลังจากอู่เฉวียนได้รินชา จางลี่พลันคืนสติรีบปั้นหน้างาม จัดเครื่องชุดอาภรณ์ตนให้เข้าที่ สำรวมกิริยาสมกับเป็นลูกคุณหนูมีชาติตระกูล

“หากเป็นดั่งที่ท่านว่ามา ข้าจะบอกบุรุษผู้นี้ให้ท่านเอง เพื่อให้เขาได้รู้แจ้งเกี่ยวกับท่าน” จางลี่หันกลับมามองเฟยเถียนซึ่งกำลังยืนนิ่งด้วยความแคลงใจ

“ท่านชาย โปรดเชื่อเถิด เจ้าของโรงน้ำชาที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้เป็นบุรุษเพศ”

“พวกท่านช่างมีอารมณ์ขันยิ่งนัก บุรุษใดจะงามถึงเพียงนี้”

“ข้าไม่มีเหตุผลต้องโกหกท่าน สิ่งที่ข้ากล่าวมาทั้งหมดล้วนเป็นจริง ข้ารู้จักกับอู่เฉวียนมานานนับหกปีและข้าคือผู้ที่รู้ใจอู่เฉวียนดีกว่าใครในเมืองนี้”

“เหลวไหล ไว้วันหลังข้าจะกลับมาใหม่” สิ้นเสียง เฟยเถียนรีบหันตัวไปยังประตูทางออก พร้อมสะบัดแขนเสื้อเบา ๆ ก่อนเดินออกไป

ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งที่ทำให้เขาต้องหยุดนิ่ง

“เฟยเถียน!” เสียงใสดังมาจากด้านหลัง

บุรุษหนุ่มจดจำเสียงนั้นได้ดีรีบหันขวับกลับมามอง พบสาวงามนามอู่เฉวียนยืนห่างเพียงเล็กน้อย

“แม่นางมีสิ่งใดหรือ?” เฟยเถียนเอ่ยถาม เขากวาดสายตามองอู่เฉวียนตั้งแต่หัวยันปลายเท้า หากเพียงเมื่อได้มองยิ่งละสายตาออกจากบุรุษงามนามอู่เฉวียนไม่ได้

“คุณชายเฟย ท่านลืมจ่ายเงินค่าชาให้ข้า”

เสียงนี้ทำให้เฟยเถียนพลันได้สติ รีบล้วงมือเข้าในอาภรณ์ขาวเพื่อนำถุงเงินออกมา

“ขออภัยแม่นาง โดยปกติข้าจะไปไหนมาไหนพร้อมกับบ่าวใช้ของข้าและเรื่องเงิน บ่าวของข้าจะเป็นคนจัดการให้ทั้งสิ้น”

“เป็นเช่นนั้นหรือ?” อู่เฉวียนกล่าวพลางทัดเกศาสีดำยาว

“เป็นเช่นนั้นแม่นาง” เฟยเถียนล้วงมือเข้าไปยังถุงเงินและได้นำเงินออกมาจำนวนหนึ่งยื่นให้กับอู่เฉวียน

“เพียงพอหรือไม่?” เฟยเถียนเอ่ยถาม

“เพียงพอแล้ว หากทว่าข้าไม่มีเงินมาทอนให้ท่าน ชาอู่หลงราคาเพียงแค่สี่สิบเหวิน ท่านกลับให้เงินข้ามาหนึ่งตำลึงเงิน”

“เงินเท่านี้มิได้มากมายสำหรับข้าเลย ท่านรับมันไปเถิด ไม่ต้องทอนมันให้ข้า”

อู่เฉวียนส่ายหน้า พลางผลักมือข้างที่ยื่นออกมาของเฟยเถียนกลับเข้าไปแนบอก “ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร เงินตั้งมากมายเพียงนี้”

เฟยเถียนกุมมืออู่เฉวียนขึ้น ค่อย ๆ จับนิ้วงามให้เผยออก “รับไปเถิด” เขาพยายามวางเงินหนึ่งตำลึงบนฝ่ามือเรียวยาวข้างนั้น

ทว่าอู่เฉวียนกลับชักมือกลับ “ไม่ได้ ท่านเก็บไว้เถิด ครั้งนี้ถือว่าเป็นการเลี้ยงฉลองเปิดร้านใหม่ของข้า”

เฟยเถียนยิ้มมุมปาก พลางกล่าว “เมื่อแม่นางไม่ยอม เงินพวกนี้ก็เก็บไว้สำหรับค่าชาของข้าในวันหน้า พรุ่งนี้ข้าจะกลับมาดื่มชาของแม่นางอีก”

เฟยเถียนกุมมืออู่เฉวียนขึ้นมาอีกครั้ง เขาวางเงินบนฝ่ามือข้างนั้นอย่างเบามือ ครานี้อู่เฉวียนหาได้ชักมือกลับไม่

“ในเมื่อท่านกล่าวเช่นนี้ ก็เอาอย่างที่ท่านว่า พรุ่งนี้ข้าจะรอท่าน”

“ตกลงตามนั้นแม่นาง ข้าไปแล้ว” สิ้นเสียง เฟยเถียนพลันหันกลับชูมือโบกลาก่อนเดินจากไป

อู่เฉวียนยิ้มเล็กน้อย เขามองไปยังแผ่นหลังแผ่นนั้นที่กำลังห่างออกไป พลางกล่าว “เดินทางปลอดภัย” อย่างแผ่วเบา

ระหว่างเดินทางกลับใกล้ถึงโรงเตี๊ยม เฟยเถียนพลันนึกถึงคำที่จางลี่กล่าวว่า อู่เฉวียนคือบุรุษเพศ เขาแสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย “มันจะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร แม่นางผู้นั้นต้องหลอกข้าเป็นแน่”

.

ณ โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งในเมืองฉือ

ยามนี้แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ได้หายไปหมดแล้ว แสงเดียวที่เหลืออยู่คือแสงจากตะเกียงไฟที่เปล่งออกมาจากบ้านน้อยใหญ่ทั้งหลาย

ด้านหน้าโรงเตี๊ยมมีชายรูปร่างสูงโปร่งสองคนยืนพิงขอบประตูด้วยสีหน้าตึงเครียด แววตาของพวกเขาโหดเหี้ยมจนแขกมิกล้าเข้าลูกค้ามิกล้าออก มือหยาบด้านของทั้งสองกุมดาบไว้แน่น บรรยากาศรอบตัวแผ่ออกมาทำให้เห็นชัดถึงความกังวลใจ

ผ่านไปเพียงไม่นานบรรยากาศตึงเครียดก็พลันหายไปเมื่อพวกเขาเหลือบไปเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งสวมอาภรณ์ขาวเดินเข้ามา ทั้งสองรีบสาวเท้าวิ่งตรงเข้าไปหา

“คุณชาย ท่านไปที่ใดมาหรือขอรับ!?” บ่าวใช้นามเหลียงกล่าวถามออกมาด้วยความร้อนรนใจ ก่อนกล่าวสืบ “พวกข้าแทบห้ามใจไม่ได้ที่จะออกตามหาท่าน ยามนี้ดวงอาทิตย์ก็ได้ลับขอบฟ้าไปแล้ว หากมิใช่เพราะท่านสั่งความไว้กับเจ้าของโรงเตี๊ยม พวกข้าคงรีบเร่งตามหาท่านไปทั่วเมือง”

“การที่ออกไปครั้งนี้นับว่าโชคดี ข้าได้พบโรงน้ำชาอู่เฉวียน”

“ท่านพบแล้ว!?” บ่าวทั้งสองพลันตะโกนออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“คิดว่าเป็นเช่นนั้น ทว่าพวกเจ้าจักให้ข้ายืนคุยอยู่หน้าโรงเตี๊ยมอย่างงั้นหรือ?”

“ขออภัยคุณชาย เชิญด้านในก่อนขอรับ” เหลียงกล่าวขออภัย ก่อนนำทางคุณชายเข้าด้านในกลับขึ้นห้องพัก

เฟยเถียนเดินขึ้นไปนั่งพักบนเตียงไม้สี่เสาแกะสลักสวย ลาล้อมด้วยผ้าไหมสีขาว

“โรงน้ำชาที่ข้าไปพบวันนี้หาได้มีชื่อเรียก ป้ายหน้าร้านมีเพียงคำ เขียนว่าโรงน้ำชา”

บ่าวใช้นามเหลียง ก้มหน้ามือหยาบเกาคางแหลม ท่าทางเหมือนนึกคิดบางสิ่ง “หากเป็นเช่นนั้น ท่านรู้ได้อย่างไรว่าโรงน้ำชาแห่งนั้นคือโรงน้ำชาที่เราตามหา”

เฟยเถียนยิ้มเล็กน้อย “เป็นคำถามที่ดี จากสิ่งที่ข้าได้พบ นามเจ้าของโรงน้ำชา คืออู่เฉวียน ข้าเลยคาดว่าโรงน้ำชาแห่งนี้ คือโรงน้ำชาอู่เฉวียนที่เราตามหา”

“หากเป็นอย่างที่ท่านกล่าว พวกขี้เมาที่เราพบในเมืองฉินก็หาได้รู้ชื่อโรงน้ำชาจริง ๆ ไม่ แต่ทึกทักเอาเองว่าโรงน้ำชาชื่ออู่เฉวียน”

“คาดว่าเป็นเช่นนั้น”

“แล้วท่านได้ลิ้มลองรสชาแล้วหรือยังขอรับ”

“แน่นอนว่าข้าต้องลิ้มลอง รสชาติของมันดีเลิศยิ่งนัก นับว่าโชคดีของเราที่เดินทางมาเมืองฉือ หากเพียงข้าไม่รู้ว่าแม่นางเจ้าของโรงน้ำชาจะบอกสูตรชาอู่หลงให้ข้าหรือไม่”

บ่าวใช้นามเป่าที่ยืนนิ่งมานานพลัน กล่าวขึ้น “ข้าน้อยว่าไม่ใช่เรื่องยาก ท่านแค่สั่ง พวกข้าจัดนำเงินจำนวนหนึ่งไปขอซื้อสูตรชาเลิศรสนั้น เขาต้องมอบมันให้เราเป็นแน่”

เฟยเถียนขมวดคิ้วเล็กน้อยเหลือบมองหน้าเป่า “ข้าไม่คิดเช่นนั้น เจ้าของโรงน้ำชาแห่งนี้ ไม่ได้มักมากในเงินทองข้าได้พิสูจน์มากับตา”

“หากเป็นเช่นนั้นพวกเราจะทำอย่างไรกันดีขอรับ ให้ข้าปลอมตัวเข้าไปบังคับ ขู่ขวัญให้นางกลัวแล้วบอกสูตรลับ หรือสังหารนางแล้วขโมยสูตรให้ ดีหรือไม่?”

“ไม่ได้!!”

บ่าวทั้งสองตกใจยิ่งที่เห็นนายของพวกเขาตะโกนออกมาเสียงดังคับห้อง

“ทำไมหรือขอรับ ปกติข้าก็ทำเช่นนี้เสียทุกครั้งเวลาออกตามหาของให้ท่าน” เป่าเอ่ยถามด้วยสีหน้าแปลกใจ

“ข้ามาครั้งนี้ เพื่อออกตามหาชาเพียงเท่านั้นหาได้อยากก่อความวุ่นวาย สังหารผู้คน” เฟยเถียนอธิบายด้วยเสียงทุ้มเข้มปกติ

“เป็นเช่นนั้นเองหรือขอรับ” เป่ากล่าวก่อนที่เขาและเหลียงจะมองหน้ากันด้วยความฉงน

เฟยเถียนสะบัดมือให้พวกเขาออกไป พลางกล่าว “พวกเจ้าออกไปได้แล้วข้าต้องการพักผ่อน พรุ่งนี้ข้าจักไปโรงน้ำชาอู่เฉวียนอีกครั้ง”

“ขอรับ” บ่าวทั้งสองรับคำก่อนเดินออกจากห้อง

.

เมื่อบ่าวใช้ทั้งสองออกไปได้เพียงชั่วครู่ เฟยเถียนที่กำลังนอนห่มผ้าอยู่ก็พลันนึกถึงคำพูดของจางลี่ ‘ท่านชาย โปรดเชื่อเถิด เจ้าของโรงน้ำชาที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้เป็นบุรุษเพศ’

เฟยเถียนหัวเราะแห้ง “เหลวไหลน่า มันจะเป็นจริงได้อย่างไรกัน”

เขาพยายามข่มตาหลับ ทว่าว่ายามหลับนอนในคืนนี้ เขากลับฝันเห็นสตรีงามนามอู่เฉวียนนอนอยู่ข้างกาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***