ตอนที่ 20 ท้าทาย

ฮันตามคนฝึกขี่ม้าคนเดิมมาให้เจ้าหญิงตามคำสั่ง สีหน้าคีนเหนื่อยหน่ายเต็มทีที่คิดในใจว่าจะต้องมาเสียเวลาให้กับคนที่ไม่ตั้งใจทั้งวัน ถึงอย่างนั้นก็ได้แค่คิด เขาต้องจำใจเดินจูงม้าซึ่งมีเจ่าหญิงนั่งอยู่บนอานไปตามขอบสนามหญ้าเรื่อย ๆ

“สบายยยยยจัง การขี่ม้าไม่ได้ยากจริง ๆ ด้วย” ว่าพลางยื่นหน้ารับลม หลับตาพริ้มยิ้มกริ่มอย่างสบายอารมณ์ เป็นครั้งแรกที่เธอคิดว่าการขี่ม้าคือการพักผ่อน ครั้นพักจนพอใจก็จะรีบกลับวังไปวาดภาพต่ออย่างที่เพียงออเคยแนะนำ

ถึงจะเกลียดหล่อนเข้าไส้ก็เถอะ แต่บางทีนางก็ทำตัวมีประโยชน์อยู่บ้าง

“จะยากได้ไงล่ะเพคะ ก็เจ้าหญิงเล่นไม่ดึงบังเหียนเลยด้วยซ้ำ”

เสียงหวานตะโกนเสียงดับมาแต่ไกล เรียกให้โคลตี้ต้องหันขวับไปมองตาขวาง ก่อนจะพบว่าเจ้าของคือเพียงออ ที่กำลังควบเจ้าสีหมอกวิ่งมาทางเธอก่อนจะหยุดลงข้างกันในที่สุด

“เชอะ! แอบตามเรามาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว”

“เพียงไม่ได้แอบตามนะเพคะ แค่อยากมาขี่ม้าเล่นกับเจ้าหญิงอย่างแต่ก่อน” เพียงออตอบคำถามทุกคำด้วยรอยยิ้มแสนจริงใจ แววตาคู่นั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความดีอกดีใจ ที่คล้ายว่าความทรงจำในอดีตได้ย้อนกลับคืน แต่ตรงข้ามกันกับโคลตี้ เธอลืมความทรงจำแสนดีจนหมดสิ้น ตั้งแต่วันที่ท่านแม่ได้ล่วงรู้ว่าตนหนีแอบไปวาดภาพหลังจากการซ้อมขี่ม้าเป็นประจำ

“แต่ก่อนเป็นยังไง เราจำไม่เห็นได้” เจ้าหญิงน้อยหันมองทางอื่น แสร้งทำเป็นครุ่นคิดว่าจำไม่ได้แต่ความจริงกลับจำได้ทุกช่วงวินาทีที่เคยได้ยิ้มหัวเราะกันกับสามัญชนผู้นี้

“จำไม่ได้จริง ๆ เหรอเพคะ…” เสียงเพียงออเบาลง เธอก้มหน้ามุดต่ำลงไป นึกเสียใจที่ตนจำได้อยู่คนเดียว

โคลตี้เหลือบเห็นสีหน้าของเพียงออทางหางตา อดไม่ได้ที่จะทำเสียงฟึดฟัดในบำคออย่าฝหงุดหงิดใจ

“เราจำได้แค่เธอทรยศหักหลังเราเท่านั้น!”

“หักหลัง? หักหลังอะไรกันเพคะ?” เด็กสาวผมดำเงางามถามกลับทันควันด้วยความสงสัย จำได้แค่ว่าแต่ก่อนพวกเธอสนิทกันมาก ถึงขั้นแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันในหลาย ๆ เรื่อง แต่แล้ววันหนึ่งเจ้าหญิงโคลตี้กลัยเปลี่ยนไปอย่างไร้สาเหตุ

“คีน! พาเราไปตรงอื่นที!”

“ได้พะย่ะค่ะ”

โคลตี้ไม่ยอมตอบคำถาม ไม่อยากพูดถึงเรื่องเก่าที่แสนเจ็บปวดอีก ยิ่งเห็นหน้าเพียงออก็ยิ่งมีแต่จะเพิ่มความเกลียดชังจึงออกปากให้หนุ่มฉกรรจ์ดึงขลุมจูงไปทางอื่นแทน

“ถ้ามัวแต่อืดอาดอยู่อย่างนั้น คงไม่ทันวันจำลองแข่งขี่ม้าหรอกเพคะเจ้าหญิง”

โคลตี้เผลอดึงขลุมจูงเจ้าหาตัวทันควันเมื่อได้ยินเสียงอวดดีของคนที่เกลียดชัง ส่งผลให้แม้ตัวที่โคลตี้นั่งคร่อมอยู่เกิดหยุดเดินกะทันหันพร้อมทั้งร้องเสียง ฮี่! ด้วยความตกใจ

“ว่าไงนะ!” หันมาทำตาค้อนใส่ ก่อนจะเห็นสีหน้ายิ้มแย้มเชิงอวดดีของอีกคนเข้า เจ้าหญิงน้อยพยายามควบคุมลมหายใจไม่ให้ถี่จนเกินไป เกิดตนอาละวาดขึ้นมาอาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ บวกกับฮันที่ยังคงยืนอยู่ขอบสนามคอยแบทั้งสองข้างคว่ำลงขึ้น ๆ ลง ๆ บ่งบอกให้เธอใจเย็น

“กล้าดียังไงมาพูดจาแบบนั้นกับเรา” โคลตี้ปรับเสียงให้เบาแต่ก็ยังคงแฝงไปด้วยความก้าวร้าวในแววตาคู่นั้น

“เอาแบบนี้ดีมั้ยเพคะ..” เพียงออเอ่ยขึ้น สายตามองไปยังเจ้าหญิฝน้อยอย่างมีเลศนัยบางอย่าง ทั้งรอยยิ้มยียวนกวนประสาทเรียกให้โคลตี้เป็นต้องขบกรามแน่นด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะดังบังเหียนไปทางโคลตี้เพื่อให้เจ้าสีหมอกเดินเข้าหาเจ้าหญิงอีกหน่อย

“อะไร” สุ้มเสียงยังคงส่อแววหงุดหงิด พลางมองสามัญชนและสีหมอกสลับกันด้วยหางตา

“เรามาแข่งกัน ใครไปถึงเส้นชัยตรงนู้นก่อน ผู้ชั้นชนะนะเพคะ” เอืยคำท้าพลางชีนิ้วไปยังทางข้างหน้าซึ่งเป็นริมขอบสนามหญ้าที่อยู่ไกลออกไป

โคลตี้ชะเง้อมองเส้นขัยที่อีกคนกล่างถึงด้วยสายตาหวั่น ๆ แค่อยู่บนอานม้าแบบนี้ก็กลัวแทบแย่ แล้วนี่บังจะมาให้แข่งอะไรกันอีก

“งั้นถ้าเราชนะ เราจะได้อะไร”

“เพียงก็ไม่ยุ่งกับเจ้าหญิงอีกเพคะ เจ้าหญิงจะฝึกขี่ม้ายัง ฝึกตอนไหน เพียงจะไม่ยุ่งเกี่ยวอีก”

“อืม…ก็ดี ถือว่าคุ้มอยู่” เจ้าหญิงน้อยยิ้มกริ่มเป็นที่พอใจ หากนึกถึงผลลัพธ์เมื่อเธอชนะ ก็ถือว่าคุ้มค่าเสี่ยงอยู่ เพียงงออจะได้เลิกยุ่งกับเธอสักที

แต่ทว่าเจ้าหญิงขี้เอาแต่ใจคงต้องวัดดวงกันสักตั้งแล้วล่ะมั้ง เพราะเธอไม่เคยขี่ม้าแบบจริงจังมาก่อน หากจะเคยก็แค่นั่งบนอานม้าให้คนดูแลพาจูงเดินช้า ๆ ก็เท่านั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***