ตอนที่ 9 สีหมอก

“นี่มันอะไรกันพี่ไฝ ไหนท่านแม่บอก ว่าจะมีคนอื่นมาช่วยเราเลือกม้า!” โคลตี้หันไปถามสาวรับใช้ที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างหงุดหงิด จนคนโดนถาทถึงกับต้องหลุบคอมองต่ำลง

“อะ เอ่อ.. ฮันก็ไม่ทราบเพคะเจ้าหญืง หากจะถามไถ่เจ้าหญิงคาไมล์ ตอนนี้…ท่านก็เสด็จออกนอกวังซะแล้ว” ฮันตอบกลับเสียงแหบพล่าด้วยความเกรงกลัว จนปัญหาหากจะหาทางออกเอาตอนนี้ ครั้นตอนเจอมารดาของโคบตี้ ท่านก็งอกเอาไว้เป็นดิบดีว่าห้ามให้บุตรสาวของท่านเจอเพียงอออีกเด็ดขาด

แต่ไฉนเมื่อมาถึงที่หมาย เจ้าตัวกลับมายืนอยู่ตรงหน้า ครั้นจะรายงานเจ้าหญิงคาไมบ์ก็กว่าท่าสยะกลับวังคงอีกเกือบนึ่งสัปดาห์เห็นจะได้ เพราะต้องพาบุตรสาวคนโตไปตระเวรตามหาเจ้าชายที่ถูกใจตามที่จดบันทึกชื่อเอาไว้ในสมุดให้หมดเสียก่อน

“ไม่ต้องกังวลหรอกเพคะ หม่อมฉันจะช่วยเจ้าหญิงเลือกม้าเอง” เพียงออตอบกลับเสียงใสแสนร่าเริง ใบหน้าระบายแต่รอยยิ้มแสนจริงใจ เต็มใจจะช่วยทุกเมิ่อ ยิ่งได้เห็นเจ้าหญิงโคลตี้กลับมาขี่ม้าอีกครา เธอก็ยิ่งดีใจ

โคลตี้ได้ยินคำดังกล่าวก็หันขวับไปมองเจ้าตัวอีกครั้ง สายตาจ้องมองอีกคนอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แววตาคู่นั้นช่างดุดันเหมือนคาไมล์ไม่มีผิด

“ฮึ!หม่อมฉัน?แม้แต่คำเรียกแทนตัวเอง ยังไม่คิดจะเปลี่ยนแปลง แล้งจะมาช่วยเราเลือกม้างั้นเหรอ!” เสียงกลั้วขำในลำคอ รอยยิ้มแสยะส่งไปสื่อถึงการเหยียดหยามน้ำใจทำให้คนโดนมองอย่าฃเพียงออชะงักไปไม่น้อยแทบจะล้มทั้งยืนอยู่ตรงนั้น

“เอ่อ..ขออภัยเพคะ เพียง..เห็นว่า ตอนที่เราเป็นสหายกัน เพียงยัง…”

“หยุด!เรากับเธอไม่เคยเป็นสหายกัน” โคลตี้ส่งเสียงห้ามปรามสนั่นทั้งห้องโถง ส่งผลให้ม้าทุกตัวร้องพยศออกมาด้วยความตกใจ จนฮันที่ยืนอยู่ด้านหลังถึงกับสะดุ้งไม่น้อย ทว่าทั้งสองคนที่ยังคงโต้เถียงกลับได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองที่เต้นระรัวด้วยความโกรธ แม้แต่เสียงม้าพยศตอนนี้ก็ไม่อาจกลบมิด

“เจ้าหญิง…เพียงไม่ทราบนะเพคะ ว่าตอนนั้นเจ้าหญิงมีเหตุผลอะไร ทำไมอยู่ ๆ ถึงเกลียดเพียงจนไม่ยอมมาฝึกขี่ม้าอีก” สามัญชนชาวไทยยังคงตั้งคำถามกลับไป สายตาที่มองโคลตี้เต็มไปด้วยความสงสัยเต็มประดา นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ว่าตนทำผิดอะไร เหตุอันใดตอนนั้นเจ้าหญิงน้อยถึงได้ตีตัวออกห่างไป

“เหตุผลอะไรงั้นเหรอ พี่ไฝ!บอกนางทีซิ ว่าเรามีเหตุผลอะไร” ตอบกลับเสียงประชดประชัน หันไปทางฮันให้สาวรับใข้มีส่วนร่วมในการสนทนาด้วย เพราะคนในคาองครัวของเธอต่างก็รู้ดีว่าเคยเกิดอะไรขึ้น

“อะ..เอ่อ…จ..เจ้สหญิงเพคะ..” ฮันลำบากใจไม่น้อย มองทั้งสองกับเหล่าบันดาม้าทุกตัวสลับกัน เด็กสาวทั้งสองยังคงไม่ลดเสียงลงเสียที ลำพังเพียงออไม่เท่าไหร่ แต่เสียงโคลตี้ช่างแหลมจนทะลุแก้วหูม้าไปหลายตัว

“เบาเสียงหน่อยเถอะพี่หญิง เดี๋ยวม้ามันก็หัวใจวายกันพอดี” เสียงแตกหนุ่มของลูเซ็นต์เอ่ยขึ้น เจ้าชายน้อยวัย14ปีผมสีบลอนทองที่อยู่บนหลังม้าตัวสีหมอกด้วยท่าทางสง่ามงามกำลังเดินมาทางที่พี่สาวคุบกับสามัญชนชาวไทยอยู่

ซึ่งนั่นก็ได้ผล เสียงของลูเซ็นสยบเสียงแหลมของโคลตี้ได้ จนกนะทั่งม้าหยุดพยศได้เสียทีฮันจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ คิดว่าจะหัวใจวายไปเสียแล้ว

“ล..ลูเซ็นต์ ทำไมมาอยู่ในนี้ได้” โคลตี้หน้าเหวอไป สีหน้าดูไม่ค่อยหน้าเชื่อถือเมื่อเห็นน้องชายอยู่บนหลังม้า …ตัวโปรดของเพียงออ

หากมองโดยรวมแบบไม่อคติใด ๆ ลูเซ็นต์เจ้าชายน้อยรูปงามใบหน้าเหมือนลูกครึ่งฝั่งตะวันตกกับความคมคายของซิสมานอสผสมกัน ช่างดูมีราศีเหลือเกินเมื่ออยู่บนหลังม้าสีหมอกตัวนั้น หากติดแค่ตรงนี้..ม้าตัวดังกล่าว เป็นตัวโปรดเพียงออก็เท่านั้น

เจ้าชายน้อยได้ยินเช่นนั่น เขาค่อย ๆ ทุ่มน้ำหนักเท้าข้างหนึ่งลงบนที่วางเท้าเพื่อลงจากหลังม้าอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเดินเจ้าไปยืนเทียบเคียงดับเพียงออในเวลาต่อมา ถึงแม้ลูเซ็นต์จะมีอายุเพียง14ปี แต่ทว่าตัวเขากลับสูงกว่าเธอไปหลายเซ็นต์ ทำให้สาวชาวไทยสูงเพียฃระดับไหล่ของเขาเท่านั้น

“เจ้าชาย เล่นกับเจ้าสีหมอกเสร็จแล้วเหรอเพคะ” เพียงออหันเหความสนใจทางลูเซ็นต์แทน ทั้งยังถามเขาด้วยรอยยิ้มอิ่มเอมต่างจากก่อนหน้านี้ลิบลับ

ก่อนหน้านี้ก็เป็นเช่นนี้แทบทุกวัน ที่ลูเซ็นต์มักจะยืมม้าตัวโปรดของเพียงออไปขี่เล่นเป็นประจำเพราะเจ้าสีหมอกมีนิสัยร่าเริง เชื่องและดูแฃง่าย หากใครได้เห็นก็เป็นต้อฝรักต้องชอบเป็นธรรมดา เมื่อหลายปีมาแล้ว…โคลตี้เองก็เคยรักเจ้าสีหมอกเช่นกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***