ตอนที่ 8 มิตรสหาย

สนามขี่ม้าซึ่งเป็นเสมือนจุดศูนย์กลางแห่งพระราชวังซิสมานอส มีสนามหญ้าเป็นลานกว้างใหญ่ไว้ฝึกซ้อมและจำลองการแข่งขัน ด้านข้างก็จะเป็นห้องโถงที่เต็ทไปด้วยคอกม้าเพื่อให้ม้าทุกตัวได้พักผ่อน ทั้งอาบน้ำกินอาหารอยู่ในคอกม้าที่ทำจากไม้พันธุ์ดี และกว้างขวางสำหนับหนึ่งตัว บรรยสกสศไม่ร้อนชื้นเพราะมีการฉีดน้ำจสกสายยางอยู่บ่อยครั้งเพื่อระบายความร้อน

ณ สนามหญ้าที่แสนกว้างขวางเต็มไปด้วยเหล่าราชวงศ์จากหลายครอบครัวมารวมตัวกันเพื่อฝึกขี่ม้าให้คล่องและชำนาญ แต่ส่วนใหญ่บุคคลที่จริงจังกับการฝีกที่สุด เห็นจะเป็นบุตรคนกลางกันเสียมากกว่า

ในเวลาบ่ายแก่ ๆ รถยนต์นำเข้าคันหรูก็ได้ขับมาเทียบสนามหญ้า ส่งผลให้ผู้คนในระแวกนั้นถึงกับต้องถอยให้กันยกใหญ่เพราะจะโดนชนเข้า เมื่อมองเห็นบุคคลด้านในซึ่งมีโคลตี้นั่งอยู่ยังเบาะหลังโดยทีสารถีและฮันคนรับใช้ประจำกายนั่งอยู่ด้านหน้า ต่างก็มองไปยังรถคันหรูดังกล่าวด้วยสายตาเหยียดหยาม

“ฮึ!มากันแล้วล่ะ ยัยคนนี้นะ แม่นางทะเยอทะยานสุดตัวเชียว” เจ้าหญิงวัยประมาณ18ปีท่านหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดลำลองสำหรับเตรียมฝึกซ้อมการขี่ม้าอย่างคล่องตัว หล่อนเอามือป้องปากกระซิบข้างหูคนรับใช้ของนางที่ยืนข้างกาย สายตาปรายไปยังโคลตี่ด้วยแววตาหมั่นไส้สุดฤทธิ์

“จริงเพคะเจ้าหญิงหญิง ในวังซิสมานอสไม่มีใครชอบนางซักคน บิดาเป็นเพียงคนรองสุดท้อง แต่ใช้ชีงิตเวอร์วังอย่างกับเป็นบุตรคนกลาง” คนรับใช้เองก็เอ่ยกลับด้วยถ้อยคำแสนเหยีดเช่นกัน

โคลตี้ที่ยังนั่งอยู่รอสารถีจอดรถจนนิ่งสนิทพลางกวาดวายตามองเชื้อราชวงศ์เหล่านั้น รับรู้ได้ทันทีว่าไม่มีใครชอบพอเธอสักเท่าไหร่ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อมารดาบังคับให้ตนต้องมาสถานที่แห่งนี่ ก็คงต้องทำใจทำเป็นนิ่งเฉยไป และด้วยเหตุผลที่ว่า มารดาของเธอเย่อหยิ่งเกินยศถาบรรดาศักดิ์ จึงทำให้ทุกคนในวังซิสมานอสพลอยหมั่นไส้โคลตี้ซึ่งเป็นบุตรคนกลางไปด้วย และเพราะเช่นนั้นทำให้เจ้าหญิงน้อยไม่มีเพื่อนสักคนเดัยว จนได้มาเจอเพียงออรู้ตักจนสนิทสนมครั้นอีกคนเพิ่งเข้ามาถงายตัวเป็นของวังซิสมานอส

…แต่ก็ต้องมีเหตุจำเป็นให้ผิดใจจนตัดความสัมพันธ์ในที่สุด

โคลตี้และฮันลงจากรถหลังจากที่มีสารถีมาเปิดประตูให้ ก่อนที่คนรับใช้ประจำกายจะเดินอ้อมมาอีกทางเพื่อกางร่มให้ นั่นยิ่งเรียกสายตาเกลียดชังให้คนอื่น ๆ เป็นที่สุด

“อวดดี!” เจ้าหญิงท่านเดิมเอ่ยขึ้นเมื่อเดินผ่านโคลตี้ไป แต่ถึงอย่างนั้นคนที่โดนต่อว่าอย่างไม่มีเหตุผลก็ได้แต่กันมองผู้นั้รด้วยแววตาเฉยชา เพราะเคยชินไปเสียแล้ว

“ไม่ต้องสนใจนะเพคะเจ้าหญิงโคลตี้” ฮันเอ่ยขึ้นขณะที่ยังคงกางร่มบดบังแสงแดดให้เจ้านายตัวเอง ไม่หวั่นเกรงต่อสายตาผู้ใด

“เราไม่กลัวคนพวกนั้นหรอกพี่ไฝ รีบพาเราไปเลือกม้าเถอะ” เจ้าหญิงน้อยท่าทางเย่อหยิ่งไม่แพ้ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังห้องโถงคอกม้าในเวลาต่อมา

โคลตี้ในชุดเสื้อคอสูงสีกรม สวมหมวกปีกสั้นเพื่อให่ได้บดบังแสงแดดบ้างเล็กน้อย ส่วนรองเท้าเป็นร้องเท้าบูธสำกรับขี่ม้าโดยเฉพาะ ทรงผมเป็นเปียนูนสองข้าง ถักยาวลงมาถึงช่วงท้ายทอยแล้วมัดรวบ แบ่งผมเล็กน้อยเพื่อพันทับหนังยางเพิ่มความเรียบหรู

เมื่อโคลตี้และฮันเดินเข้ามาถึงห้องโถงซึ่งมีคอกม้ามากมาย ต่างก็เต็มไปด้วยม้าหลากหลายพันธ์ สีน้ำตาบบ้าง สีดำบ้างปะปนกันไป และบางตัวก็เป็นม้าพันธ์ไทยที่มาผสมกับพันธ์ซิสมานอส

เจ้สหญิงน้อยและพีาไฝเดินเลือกดูม้าอยู่อย่าฃนั้นกันตาทลำพัง ไม่มีผู้ใดมารบกวน เพราะบัดนี้ผู้คนที่ต้องการขี่ม้าก็ได้ม้าตัวโปรดของตนไปเป็นืี่เรียบร้อย มีเพียงโคลตี้เท่านั้นที่ยังเบือกไม่ได้ เพราะยังลืมเจ้าม้าตัวดำทะมึนตัวเก่าไม่ได้เสียที

“มาแล้วเหรอเพคะ เจ้าหญิงโคลตี้” เสียงอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลังโคลตี้และฮัน เจ้าหญิงน้อยจำเสียงนั้นได้เป็นอย่าฃงดี หากแต่ว่าไม่ได้พบเจอหลายปี เสียงเจ้าตัวขึฃเปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อย

ครั้นโคลตี้หันหลังขวับไปเพื่อมองดูว่าเธอผู้นั้นใช่คนที่คิดไว้หรือเปล่า และนั่นก็เป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ เด็กสาวคนดังกล่าวคือเพียงออมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ดวงตาสีนิล เส้นผมสีดำเงางามถูกมัดรวบไว้ด้านบนศีรษะ สามัญชนชาวไทยที่บิดาซื้อตัวมาเพื่อดูแลม้าโดยเฉพาะ บัดนี้เพียงออได้ยืนอยู่ตรงหน้า พลางส่งยิ้มอ่อนมองแววตาเจ้าหญิงน้อยอย่างไม่ลดละ สื่อแผ่ความคะนึงหามิตรสหานที่ไม่ได้พบเจอมาหลายปี

แต่ทว่า โคลตี้กลับไม่มีทีท่าว่าจะญาติดีด้วย เธอเอาแต่ส่งสายตาเกรี้ยวกราดกลับไปก็เท่านั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***