ตอนที่ 5 กลับไปขี่ม้า

“ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยเพคะ” เสียงโคลตี้ที่สั่นเครือถามไปยังผู้เป็นแม่ ทั้งสายตาผิดหวังยังคงจับจ้องไปยังแววตาเยือกเย็นคู่นั้นแนบนิ่ง

คาไมล์ได้ยินดังกล่าวก็เดินเข้าหาบุตรสาวครู่หนึ่ง พร้อมทั้งฮัน คนรับใช้ประจำกายโคลตี้ที่คอยขยับเขยื้อนตามไปด้วยเพราะกลัวเรื่องราวจะเกิดบานปลายขึ้น

“ยังจะถามอีกเหรอโคลตี้ ลูกเป็นเจ้าหญิงนะ และยังเป็นลูกคนกลางของแม่ ทำไมถึงไม่ยอมฝึกขี่ม้าตามรำสั่ง แต่กลับเอาเวลาไปวาดรูปบ้า ๆ พวกนี้” ต่อว่าพลางชี้นิ้งกวาดไปยังเศษดระดาษที่เป็นมาจากความอารมณ์ของตัวเอง

“รูปบ้า ๆ ที่ท่านแม่พูดถึง มันคือความฝันของลูกนะเพคะ!”

เพี๊ยะ!!

ใบหน้าแสนบอบบางถูกกระแทกด้วยฝ่ามือหนาของผู้เป็นแม่เข้าอย่างแรง จนโคลตี้แทบจะล้มลงไปนอนกองกับพื้น แต่โชคดีที่ฮันมารับไว้ได้ทันเวลา

“ท่านแม่…” เสียงสั่นเครือเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ดวงตาเริ่มมีร้ำตาไหลออกมาเล็กน้อยแต่เธอก็จัดการปาดมันเสีย ปวดใจดหลือเกินที่แม่ของตนไม่ยอมรีบตัวตนจริง ๆ ของเธอเสียที เอาแต่บังคับให้ทำตามใจอยู่เรื่อย

“อย่าพูดพล่อยแบบนั้นอีก จำไว้นะ ความฝันของลูก คือต้องเป็นราชินีเท่านั้น” คาไมล์พูดขึ้นต่อ น้ำเสียงออกคำสั่งไม่มีการยื่นตัวเลือกให้บุตรสาวตรงหน้าเลยแม้แต่ข้อเดียว มีแต่การบังคับกันเท่านั้นโดยที่ไม่ได้รู้สึกผิดกับที่เพิ่งทำร้ายบุตรสาวเมื่อครู่ด้วยซ้ำ

“ทำไมเพคะ ทำไมต้องเป็นลูก!” เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ ทั้งมือข้างหนึ่งก็ยังคงกุมใบหน้าที่ทีรอยแดงจากฝ่ามือเอาไว้ น้ำตาเริ่มไหลมาอีกครา แต่เธอก็ปาดมันอย่างเร็วไว

“โคลตี่ แม่บอกแล้วไง ไม่ว่าครอบครัวไหนในวังหลวงซิสมานอสนี่ืี่มีบุตรมากกว่า 2 คน บุตรคนกลางจะได้รับอภิสิทธิ์ในการขึ้นเป็นคิงหรือควีนได้ โดยที่ควีนท่านจะเป็นคนเลือกจากความสามารถเอง และลูกต้องเป็นหนึ่งในตัวเลือกนั้นให้ได้” คาไมล์อธิบายยาวยืดหวังให้บุตรสาวเข้าใจ ถึงแม้ว่าจะต้องอธิบายอีกกี่พันครั้งเธแก็ยอมเสียเวลา หากมันช่วยให้โคลตี้นอมรับความจริงเสียที

เด็กสาววัย17ที่ถูกประคองโดยพี่ไฝ เธอเบื่อหน่านเหลือเกินที่ได้รีบคำตอบเช่นนั้นทุกครั้งที่เอ่ยถาม โคลตี้ส่ายหน้าไปมาอย่างผิดหวัง ไม่อยากจะรับรู้อะไรใส่สมองแล้วทั้งนั้น

“แต่ลูก…ลูกไม่อยากเป็นควีน” กลั้นใจปฎิเสธผู้เป็นแม่เสียงอ่อน ก้มหน้าลงใบหน้าหม่นหมองหวังให้คนตรงหน้าเห็นใจกันบ้าง

“ถือว่าทำเพื่อแม่ ไม่ได้เหรอลูก ท่านพ่อของลูกเป็นบุตรคนรองสุดท้องทีหนึ่งแล้ว เราแทบจะไม่ได้รับอภิสิทธิ์อะไรเลยระ วังนี่ที่ได้มาก็เล็กเท่ารูหนู ไม่เหมือนพี่คนกลางของท่านพ่อ ได้ทั้งสมบัติแก้สแหวนเงินทองมากมาย ไหนจะวังใหญ่โตมโฬารอีก”

วังเล็กเท่ารูหนูที่คาไมล์กล่าว มีถึง 22 ห้องนอน 27ห้องน้ำ ภายในและภายนอกออกแบบเป็นสไตล์บาโรค มีเนื้อที่รวมแล้วกว้างขวางเอาการ บริเวณโดยรอบวังปกคลุใไปด้วยทิ้วทัศน์และแม่น้ำแสนกว้างใหญ่ที่หาจากที่ไหนไม่ได้อีก แต่คาไมล์กลับไม่พอใจสิ่งที่มี เธออยากได้ราชวังส่วนตรงกลาง เพรสะนั่นเปรียบเสมือนจุดศูนย์กลางของซิสมานอสเลยก็ว่าได้ ไม่ใช่มาอยู่ปลายแถวเช่นนี้

โคลตี้ได้ยินเช่นนั้นเธออึดอัดใจไม่น้อย ไม่เข้าใจเสียจริงทำไมท่านแม่ถึงได้โดนความโลภครองงำได้ขนาดนี้ ทั้งที่อยู่กันแบบนี้ก็สบายดีกันแล้วแท้ ๆ ยังจะดิ้นรนไปทำไม

บุตรสาวไม่ตอบอะไรกลับไป ได้แต่ก้มหน้านิ่งยอมรับชะตากรรมของตัวเอง

“พรุ่งนี้ห้ามสายอีกนะโคลตี้ แม่จะเรียกสารถีมารับตั้งแต่เช้า” พูดจบคาไมล์ทำท่าจะเดินขึ้นบันไดไป แต่เสียงของบุตรสาวคนกลางกลับรั้งเอาไว้

“ท่านแทม่ต้องสัญญาบางอย่างกับลูกเสียก่อน”

“สัญญา?” ผู้เป็นแม่หันขวับมาทางบุตรสาวด้วยความอยากรู้ พบเพียงแค่ความหนักแน่นอยู่ในแววตาคู่นั้น โคลตี้คงจะเริ่มฟังคำสั่งของเธอบ้างแล้ว

“หากการแข่งจำลองลูกแพ้อีก ขอได้มั้ยเพคะ… อย่าฆ่ามัน” เสียงอ่อนลงด้วยความโศกเศร้า

ครั้นนึกย้อนไปตอนสมัยที่เธอเพิ่งจะ 8 ขวบ โคลตี้ยังสนุกกับการขี่ม้าดั่งเช่นคนอื่น ๆ เธอมีม้าตัวโปรดอยู่ 1 ตัว สีดำทะมึน มันสวยและแสนรู้มาก แต่เป็นเพราะอายุที่เริ่มเพิ่มขึ้นของเจ้าหญิงน้อย การขี่ม้าก็ดูเหมือนจะจริงจังขึ้นเรื่อย ๆ

และทุกครั้งที่มีการจำลองแข่งขี่ม้า เมื่อเธอแพ้ในสนาม คาไมล์จึงจัดการมห้คนฆ่าม้าตัวนั้นเสีย จนกระทั่งโคลตี้ได้ลองนำม้าตัวโปรดของตนลงแข่งจำลองการแข่ง …ทว่าผลลัพธ์ก็ออกมาไม่ต่างกัน

เธอเสียใจอยู่หลายวันหลีงจสกที่ม้าตัวโปรดโดนฆ่าตาย จนกระทั่งได้มาเจอการเยียวยาจิตใจอย่างการวาดรูป นั่นสามารถรักษาแผลใจเธอได้ดี เสมือนได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริง

คาไมล์ได้ยินดังกล่าวก็เงียบไปครู่หนึ่ง คิดทบทวนถึงเจตนาของบุตรสาว ที่เธอไม่อยากขี่ม้าก็เป็นเพราะไม่อยากให้มันตายอย่างนั้นหรือ

“ม้าที่พาลูกเข้าเส้นชัยไม่ได้ ก็สมควรตายแล้วนะโคลตี้” ตอบกลับเสียงเยือกเย็น ไม่ต่างจากลเลือดข้างมนของเธอ ที่น่าจะเป็นเย็นเป็นก้อนแข็งไปเสียแล้ว

“มันไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้น หากท่านแม่ไม่สัญญา ลูกก็คง…”

“ก็ได้ เรื่องแค่นี้เอง ถ้ามันทำให้ลูกยอมกลับไปขี่ม้าได้” คาไมล์ตอบกลับยิ้มแก้มปริด้วยความดีใจ เดินเข้าไปโอบไหล่บุตรสาวด้วยท่าทางที่ต่างไปจากเดิม

โคลตี้ส่งยิ้มอ่อน ๆ ให้ผู้เป็นแม่ก่อนที่คนมีอำนาจจะกลับขึ้นห้องนอนส่วนตัวของตัวเองไปในที่สุด ส่วนเจ้าหญิงน้อยวัย17ปี ก็เดินออกไปนอกวังเพื่อรับลมจากธรรมขาติให้คลายเครียดเสียหน่อย ทว่ายิ่งมองแท่น้ำแสนกว้างใหญ่ตรงหน้าก็นึกเสียดายภาพวาดของตนไม่หาย ท่านแท่นะท่านแม่ ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้ แต่ไม่เป็นไร..ตราบใดที่มือคู่นี้ยังใช้งานได้ เธอจะไม่มีมีวันย่อท้อต่อความฝัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***