ตอนที่ 4 ผลงานชิ้นเอก

ถัดมาทางหน้าวัง ที่ที่ซึ่งครอบครัวของเจ้าชายคิมเบิร์คอาศัยอยู่ สารถีขับรถมาจอดส่งเจ้าหญิงคาไมล์ถึงหน้าประตูวังแสนใหญ่โต ด้านหน้าประดับประดาด้วยของชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ทำจากอัญมณีของประเทศซิสมานอสเอง เธอเดินเข้าไปภายในวังโดยมีคนรับใช้ยืนรออย่างเป็นระเบียบต้อนรับอยู่ทั้งสองฝั่งทางเข้า

การกลับมาจากการทำภารกิจของเหล่าราชวงศ์ทั้งหลายมักมีการต้องรับที่อลังการอยู่แล้วตั้งแต่อดีตที่ผ่านมา เหล่าบรรดาคนรับใช้ต่างก็เข้ามารับเครื่องประดับต่าง ๆ ของคาไมล์ ที่ส่งยื่นไปซ้ายทีขวาทีโดยไท่ห่วงหวงว่าสิ่งของนั้นจะตกหล่นหรือไม่ เพราะรู้แน่ชัดว่าฮัน หัวหน้าคนรับใข้จะสามารถส่งคนมารับได้ทัน

“ฮัน โคลตี้ล่ะ” กลับมาถึงวังก็ถามถึงบุตรสาวคนกลางก่อนเป็นคนแรก เพราะตอนนี้ลาน่าคงกลับเข้าห้องนอนส่วนตัวสบายใจเฉิบไปแล้ว ส่วนเจ้าชายคิมเบิร์คคงจะออกไปขี่ม้าต่อเป็นแน่

กิจกรรมขี่ม้าของซิสมานอสถือเป็นกิจกรรมหลัก และทุกครอบครัวจะใส่ใจกับบุตรครกลางมากที่สุด ว่าควรมีฝีมือและลีลาในการขี่ให้ดีที่สุด เพื่อที่เวลาเข้าเรียนในโรงเรียนประจำแล้วจะได้ไม่พ่ายแพ้ให้แก่ผู้ใด ควรมีแต่คำว่าชนะเท่านั้นสำหรับลูกคนกลาง

ส่วนลูกคนเล็ก สำหรับซิสมานอสแล้วคนสุดท้องถือว่ามีบทบาทน้อยที่สุด และมีข้อห้ามอย่างหนึ่ง คือห้ามแต่งงาน หมายถึงมีคนรักได้ แต่ห้ามสร้างครอบครัว และทุกคนก็ปฎิบัติตามกฎนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ยกเว้นก็แต่..โคลตี้เท่านั้น ที่บัดนี้เจ้าตัวยังคงแอบวาดรูปอยู่ในห้องนอนตัวเอง มีความฝันอยากเป็นจิตรกรตั้งแต่ยังเล็ก และพอรู้ว่าท่านพ่อกับท่านแม่กำลังจะกลับวัง ก็รีบกุลีกุจอเก็บอุปกรณ์หน้าวังก่อนหน้านี้เข้าห้องส่วนตัวทันที

“ฮัน!ฉันถามว่าโคลตี้ล่ะ!” คาไมล์เลือดขึ้นหน้าเมื่อถามไปแล้วแต่อีกคนกลับเอาแต่ก้มหน้านิ่ง จึฃต้องถามซ้ำด้วเยเสียะตะคอกดังสนั่นจนกังวานไปทั่ว คนโดนถามถึงจะสะดุ้งโหยงขึ้นมา

“อะ..เอ่อ…คือ..เจ้าหญิง…อยู่ อยู่ในห้องเพคะเจ้าหญิงคาไมล์ น่าจะหลับแล้วเพคะ…” ตอบกลับเสียงตะกุกตะกักอย่างมีพิรุจ พลางก้มหน้านิ่งมือไม้ประสานกันไว้ก้านหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้สขึ้นมาสบตาคนคนถาม ครั้นคาไมล์กวาดสายตามองคนรับใช้ที่ยืนแนบข้างฮัน คนพวกนั้นก็เอาแต่หลบสายตาเช่นกัน

“ฮึ!เดี๋ยวฉันเข้าไปดูเอง”

“ดะ..เดี๋ยวเพคะ!”

ขณะที่คาไมล์กำลังจะเดินตรงไปยังบรรไดเป็นสิบขั้นเพื่อตรงไผยังห้องนอนของบุตรสาวคนกลาง แต่กลับโดนหัวหน้าคนรับใช้รั้งเอาไว้ด้วยร้ำเสียงแตกตื่น จึงหยุดชะงักก่อนเสียและหันกลับมาถลึงตาใส่เจ้าตัวด้วยท่าทางน่ากลัว

คาไมล์เดินเข้าใกล้ฮันเรื่อย ๆ พลางจ้องมองเธอด้วยแววตาเค้นเอาคำตอบอยู่เนืองนัยย์ ดูซิ ว่าจะทนอมพะนำไปได้นานแค่ไหน

“บอกฉันมาซะดี ๆ ว่าวันนี้ทั้งวัน โคลตี้ทำอะไรบ้าง” เสียงเบาแต่เยือกเย็น แฝงแววขู่เข็นอยู่ภายใน ทั้งท่าทางที่ดูน่าผวานั้นทำให้คนรับใข้ที่อยู่ในสถานการณ์บีบคั้นต้องยืนมือสั่นปากสั่นไปตาม ๆ กัน

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าที่ดังมาจากข้างบน ย่างเท้าลงจากบันไดทีละก้าว มือข้างหนึ่งจับรูดราวบันไดขณะที่กำลังเดินลงมา ส่วนมืออีกข้างก็ถือผลงานชิ้นเอกของตัวเอง คาไมล์และทุกคนต่างก็หันมองต้นเสียงนั้นพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมายด้วยสายตาตกตะลึง แต่คนโดนมองกลับมีแต่รอยยิ้มเยี่ยงผู้ชนะ

“กลับมาแล้วเหรอเพคะ ท่านแม่” เด็กสาววัย17 ผมบลอนทองยาวอยู่ในชุดนอนกระโปรงยางแขนกุดตัวบาง ทักทายหญิงสาวผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง ก่อนจะยื่นผลงานขิ้นเอกให้ชื่นชม

“ดูนี่สิเพคะ ผลงานของลูก เป็นยังไงบ้าง” เสียงใสเอ่ยถามอย่างไร้เดียวสาพลางยื่นกระดาษวาดรูปในมือให้ผู้เป็นแม่ดู ส่วนคนรับใช้คนอื่นก็ได้แต่หลุบตามองต่ำด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก คล้ายว่ารู้อนาคต ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

คาไมล์จ้องมองไปยังรูปภาพแผ่นนั้นตาเขม็ง เธอกำมือแน่นทั้งสองข้างอย่างกับโกรธใครมา ยิ่งได้เห็นว่าบุตรสาวคนกลางของตนที่อนาคตควรจะเป็นว่าที่ควีนกลับมีฝีมือในการวาดรูปเก่งกาจเป็นไหน ๆ ภาพวาดที่เป็นภสพเสมือนจริง ทั้งท้องฟ้าภูเขา แม่น้ำที่ปรากฎยังหน้าวังในกระดาษแผ่นนั้น ช่างเหมือนของจริงจนน่าโมโห

“โคลตี้!แม่บอกแล้วใช่มั้ย ว่าห้ามวาดรูปอีก ทำไมไม่ทำตามคำสั่ง ฮะ!!” เสียงตวาดดังกึกก้อง หญิฝสาวผู้เป็นแม่ตะเบ็งเสียงใส่ลูกสาวจนเจ้าตัวที่ตัวเล็กกว่าเผลอถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างไม่รู้ตัว

ไม่รอช้า คาไมล์รีบคว้าผลงานในมือบุตรสาวมาไว้ครอบครองโดยไม่รอให้อีกคนตั้งตัว ก่อนจะฉีกมันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยภายในเวลาอันรวดเร็วอย่างไม่ใยดี

“ทะ ท่านแม่!” โคลตี้สายตาอาลัยอาวรมองไปยังรูปภาพแผ่นนั้นที่บัดนี้ไม่หลงเหลือเค้าโครงเดิมที่เคยวาดลวดลายเอาไว้ เสียเวลามาทั้งวันเพื่อผลงานชิ้นนี้ เพราะหวังเล็ก ๆ ว่าผู้เป็นจะได้เห็นความสามารถของตนและยอมเปลี่ยนใจ แต่ไฉนได้กลับอาการหนักยิ่งกว่าเก่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***