ตอนที่ 1 ผสมสี

ในประเทศซิสมานอสซึ่งเป็นประเทศเล็ก ๆ ทางฝั่งตะวันตก มีวังหลวงแห่งหนึ่งชื่อว่า ทริปเปิ้ล พาเลซ ออฟ ซิสมานอส เป็นเสมือนมหึมาคฤหาสน์ของเหล่าราชวงศ์ ซึ่งในวังพื้นที่กว้างขวางได้แบ่งออกเป็นวังเล็กวังน้อยสำหรับครอบครัวต่าง ๆ

บริเวรด้านหน้าของวังทีแม่น้ำใหญ่สีมรกตให้สามารถพายเรือเพื่อเก็บดอกบัวหลากสีมาเชยชมได้ ทั้งยังมีต้นไม้ใหญ่รอบราขวังที่คอยแผ่กิ่งก้านใบสีเขียวชะอุ่มแก่ผู้คนทั้งในและนอกเสมอมา

เจ้าหญิงโคลตี้ในวัย 17 ปี รูปร่างสมส่วน สีผิวขาวนวล ทรงผมสีบลอนทองยาวจรดไปจนถึงกลางหลัง ดวงตาโตคมกริบได้ผู้เป็นบิดามาไม่มีผิดเพี้ยน เป็นบุตรสาวคนกลางของเจ้าหญิงคาไมล์กับเจ้าชายคิมเบิร์คแห่งซิสมานอส

โคลตี้กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หัวล้านที่ทำจากไม้พันธุ์ชั้นดี ในมือจับด้ามพู่กันแท่งหนึ่งบรรจงวาดลวดลายลงบนกระดาษวาดรูปแผ่นใหญ่ตรงหน้าอย่างตั้งใจ สายตาคอยชะเง้อมองแม่น้ำอันแสนกว้างขวางบริเวณหน้าวังที่เต็มไปด้วยดอกบัวหลากสีสัน และแน่นอนว่า ภาพวาดที่เจ้าหญิงได้บรรจงแต่งแต้มเติมสีนั้น ช่างสวยสดงามเหมือนของจริงไม่มีผิดเพี้ยน

แต่ทันใดนั้นเอง สายลมจากที่ใดไม่มีใครทราบ ได้พัดผ่านมากระทบต้นไม้ทุกชนิดจนใบไม้เขียวชะอุ่มใบใหญ่เป็นปลิวไหวไปตามแรงลมจนมีกลิ่นอายดินโชยมา

ปลั่ก!

จานสีรูปทรงวงรีซึ่งมีสิบหลุมได้ตกลงบนพื้นหญ้าเตียนสีเขียวอ่อนจนทุกสีหกปนกันบนหญ้าผืนนั้นไปจนหมด

เธอก้มลงมองอย่างไม่สบอารมณ์ขณะที่พู่กันในมือก็ชะงักอยู่อย่างนั้น พลางถอนหายใจเฮือกเล็กออกมาอย่างเหนื่อยใจ เจ้าหญิงโคลตี้ภายใต้กระโปรงทรงดินสอและเสื้อคอกะลาสีแขนพองสีขาวผุดผ่องลุกยืนขึ้นก่อนจะนั่งยองเพื่อเก็บจานหลุมเปื้อนสีขึ้นมา

แต่แล้วเธอกลับชะงักไป เมื่อนึกขึ้นได้ว่าจริง ๆ แล้วไม่จำเป็นตัองเก็บเองก็ได้

“พี่ไฝ …พี่ไฝ!!” เธอเอ่ยเรียกคนรับใช้ประจำกายที่ยืนดูลสดลาวอยู่หน้าประตูวังหลังขนาดของครอบครัวเจ้าหญิงคาไมล์ สาเหตุที่เรียกคนของตนเช่นนั้น เพราะเจ้าตัวมีจุดเด่นคือไฝเม็ดใหญ่ตรงโหนกแก้มข้างซ้าย แต่ความจริงแล้วชื่อจริง ๆ ของเธอ คือ ฮันนั่นเอง

“ค่า ค่าา มาแล้วคเพคะเจ้าหญิง” คนรับใช้ในชุดเสื้อผ้าแสนธรรมดาแต่ก็ดูภูมิฐานสำหรับคนของวังหลวง สาวอายุราวกลางคน เมื่อได้ยินเสียงแหลมปรี๊ดของเจ้าหญิงก็รีบกุลีกุจอวิ่งมาหาเจ้าตัวโดยเร็ว

“หยิบจานสีให้ฉันหน่อย” สุ้มเสียงวางอำนาจออกคำสั่งเสียงหนักแน่นก่อนจะกลับไปนั่งหลังตรงบนเก้าอี้หัวล้านดังเดิมด้วยท่าทางทีมีสง่าราศีทุกการเคลื่อนไหว

ฮันได้ยินเช่นนั้นไม่รอช้ารีบหยิบจานหลุมเปื้อนสีเปรอะขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดด้วยผ้ากันเปื้อนที่คาดเอวของตนอยู่ทันที ก่อนจะวางบนโต๊ะเล็กซึ่งเตี้ยระดับเอวของเจ้าหญิงในเวลาต่อมา

จากนั้นสาวรับใช้วัยกลางคนค่อยบรรจงหยิบหลอดสีต่าง ๆ มาบีบใส่หลุมให้เต็มทุกหลุมตามหน้าที่หลักของตนที่เคยทำมาตลอดระยะเวลาหลายปี

“เอาสีขมพูมาให้ฉันที” โคลตี้เอ่ยคำขอ ยื่นเพียงมือด้านขวามาขอจานหลุม ส่วนมือซ้ายกำลังเกลี่ยสีที่ยังเป็นก้อนเล็ก ๆ ให้ละเอียดขณะที่สายตายังคงจดจ่อไปยังรูปวาดตรงหน้าที่จวนจะเสร็จเต็มที

“เอ่อ…” ฮันอ้ำอึ้งเล็กน้อยกวาดสายตามองดูรอบโต๊ะเล็กนั้ร แต่กลับพบว่า

“สีชมพูหมดแล้วเพคะเจ้าหญิงโคลตี้” ก้มหน้าหลุบคอมองต่ำ คอยลุ้นระทึกไปด้วยว่าเจ้าหญิงจะตอบเช่นไร

“อ้าว! หมดก็ผสมใหม่ขึ้นมาสิ!” เจ้าหญิงละสายตาจากภาพวาดฉับพลัน เสียงแหลมแฝงแววหงุดหงิดอยู่ภายใน ก้มลงมองหญิงสาวที่นั่งบนพื้นหญ้าด้วยสายตาโกรธเคือง ยิ่งภาพวาดชิ้นโบว์แดงของตนใกล้สำเร็จก็ดูเหมือนอะไรที่ไม่เป็นดั่งใจจะขัดหูขัดตาไปเสียหมด

“คะ..คือ.. ขออภัยเพคะเจ้าหญิง ฮัน…ผสมไม่เป็น..เพคะ” ฮันตอบกลับเสียงติดขัดด้วยความหวาดผวา กลัวว่าเจ้าหญิงโคลตี้จะฟาดงวงฟาดงาเหมือนครั้งก่อนอีก ที่เธอให้ฮันผสมสีม่วงให้ แต่คนรับใช้ความรู้น้อยกลับจำไท่ได้เสียที ว่าสีม่วงมันก็แค่นำสีแดงกับน้ำเงินมาผสมกันก็เท่านั้น

คนรับใช้หรือคนที่มีชนชั้นต่ำกว่าในราขสังแห่งนี้ มักเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเสมอ เพราะหากใช้สรรพนามว่า ‘ฉัน’ นั่นหมายถึงตนมีชนชั้นที่สูงกว่าอีกฝ่าย

“โอ๊ยย! วันนี้จะเสร็จมั้ย ภาพวาดฉันน่ะ!” โทสะครอบงำจิตใจอีกครา โคลตี้ขว้างพู่กันเล่มงามลงบนพื้นหญ้าด้วยความหงุดหงิด เพราะภาพวาดนี้ใช้เวลาหลายวันเหลือเกิน

ไหนจะต้องแอบซ่อนผู้เป็นบิดามารดา แอบซ่อนผู้เป็นพี่สาวที่คอยจ้องแต่จะเล่นงานเธอให้จมดิน ถึงอย่างนั้นโคลตี้ก็ไม่คิดทอดทิ้งความฝันของตัวเอง

“เจ้าหญิงเพคะ นี่ก็จวนที่เจ้าหญิงคาไมล์กับเจ้าชายคิมเบิร์คจะกลับมาแล้ว หากท่านทั้งสองมาเห็นเจ้าหญิงหญิงวาดรูปอีก …คงจะ…” ฮันเว้นวรรคประโยคหลังเอาไว้ไม่กล้าแม้แต่จะคิดภาพ ว่าหากบิดามารดาของเจ้าหญิงมาเห็นเข้า ว่าเธอกลับมาวาดรูปอีกครั้ง วังคงได้แนกเป็นเสี่ยง ๆ เป็นแน่

“ฮึ่ย!! เพราะหล่อนแท้ ๆ เพียงออ!!” เจ้าหญิงพ่นคำสบถด้วยความหงุด ยังคงเข้าใจว่าเพียงออซึ่งเป็นหญิงสาวชาวไทยชนชั้นต่ำที่มีหน้าที่ดูแลม้าทั้งหมดในพระราชวัง นำเรื่องงานอดิเรกของตนไปฟ้องบิดามารดา นั่นจึงเป็นสาเหตุให้โคลตี้จงเกลียดจงชังเพียงออจนถึงทุกวันนี้ เพราะตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา โคลตี้ก็โดนกดดันยิ่งกว่าเดิม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***