4ก็ลมมันเย็น...

4ก็ลมมันเย็น...

“ฝันดีนะ”

“ฝันดี”

ฉันกับวินเตรียมตัวแยกย้ายกันไปพักผ่อน

เมื่อเราทั้งคู่ได้เดินมาถึงหน้าห้องของตัวเองแล้ว

ห้องฉันอยู่ติดกับห้องเขา

เป็นโรงแรมหรูที่ราคาดูแววว่าจะแพงจนกระเป๋าสตางค์ฉีกได้

แถมชั้นที่เราเข้าพักยังเป็นชั้นบนสุด วิวดีสุด และเป็นห้องที่ดีที่สุดอีกด้วย

ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะพักห้องธรรมดาก็พอ

แต่วินบอกว่าเขาได้ Gift Voucher มาจากการจองห้องพักผ่านแอปพลิเคชันหนึ่ง

เป็นโปรหนึ่งแถมหนึ่งที่ไม่รู้จะแชร์กับใคร

และเขาเองก็ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้มาพักที่นี่อีก ทิ้งไว้เฉยๆ ก็เสียดาย

จึงเสนอยกมันให้ฉันแบบฟรีๆ นั่นคือเหตุผลที่ฉันได้มาเหยียบห้องพักหรูหราขนาดนี้

เราสองคนแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง

เขาเองก็คงเหนื่อยเพราะวันนี้เราใช้พลังงานกันค่อนข้างสูง ทั้งร่างกายและหัวสมอง

ระหว่างนั่งรถกลับมาโรงแรม

พวกเราไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยตลอดทาง ฉันเอาแต่คิดถึงเรื่องไมลล์

และงานแต่งของตัวเองที่ยังไม่ได้บอกใครว่าต้องล้มเลิก

ส่วนวินเมื่อเห็นฉันกำลังเคร่งเครียดก็คงไม่กล้าชวนคุย

ความจริงก็ยังอยากอยู่คุยกับเขาก่อน

มีหลายเรื่องที่อยากถาม แต่รู้สึกเกรงใจมากกว่าเพราะวันนี้รบกวนเขามาเยอะแล้ว

เมื่อเข้ามาด้านในและเสียบคีย์การ์ดเสร็จสรรพ

ดวงไฟในห้องก็สว่างวาบ ปรากฏภาพความอลังการของห้องพัก

ที่ทำเอาฉันรู้สึกไม่กล้าแตะหรือสัมผัสส่วนใดเลย

กลัวจะทำข้าวของเขาเสียหายและไม่มีปัญญาจ่ายไงล่ะ

เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นยังดูใหม่เอี่ยม

ข้าวของถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

มีอาหารและขวดไวน์แดงวางอยู่บนรถเข็นกลางห้องโถง

รู้สึกแปลกใจไม่น้อยเพราะยังไม่ได้เอ่ยปากสั่งอะไรขึ้นมา

แต่อาจเป็นบริการพิเศษของห้องพักระดับนี้ก็เป็นได้ จึงเลือกที่จะทิ้งความสงสัยและเดินผ่านไปยังห้องน้ำ

ตั้งใจว่าจะจัดการความสกปรกของร่างกายตัวเองก่อน

แล้วค่อยกลับมาดื่มด่ำกับอาหารและเครื่องดื่มทีหลัง

สภาพเหนียวตัวแถมเหม็นเหงื่อขนาดนี้ คงไม่มีกะจิตกะใจนั่งกินอะไรตอนนี้หรอก

เพราะได้พักห้องระดับนี้

จึงมีอ่างอาบน้ำจากุชชี่อยู่ในห้องน้ำด้วย

ฉันจึงไม่รอช้าที่จะเปิดน้ำอุ่นและลงไปแช่เพื่อผ่อนคลายร่างกาย

ที่วันนี้เผลอใช้งานมันหนักไปหน่อยจนรู้สึกเมื่อยล้าพอสมควร

ฉันใช้เวลาในห้องน้ำไปนานร่วมชั่วโมง

ก่อนนุ่งชุดคลุมอาบน้ำของโรงแรมออกมายังห้องโถง

ภายในไร้สิ่งปกปิดของสงวนทั้งบนและล่าง เพราะไม่ได้เตรียมอะไรจากบ้านมาสักอย่าง

ตอนขากลับมาโรงแรมก็มัวแต่คิดนู่นนี่จนลืมแวะซื้อเสื้อผ้ามาด้วย

ครั้นจะใส่ของเก่าก็รู้สึกไม่สะดวกใจเท่าไหร่

เล่นซับเหงื่อจนชุ่มขนาดนั้นใครจะทนใส่เข้าไปไหว

คืนนี้คงต้องนอนแบบโล่งๆ

อย่างนี้ไปก่อน พรุ่งนี้เช้าชุดชั้นในที่ใช้แชมพูซักและตากเอาไว้ก็น่าจะแห้งพอดี

หวังว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดไปจากที่วางแผนไว้ละกันนะ

ฉันเดินมาหยุดอยู่ตรงรถเข็นของรูมเซอร์วิส

ก่อนเอื้อมมือหยิบขวดไวน์ขึ้นมาดู กวาดตามองตัวหนังสือที่ระบุอยู่บนผิวขวดผ่านๆ

อย่างไม่ได้ใส่ใจมากนัก รู้แค่ว่าเป็นไวน์ยี่ห้อดังที่แพงไม่แพ้ราคาห้องพัก

ได้กินไวน์ดีแบบนี้ในห้องพักหรูขนาดนี้

แถมวิวด้านนอกยังสวยสะกดตาอีก ดูลงตัวสุดๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันกำลังมีเรื่องกลุ้มใจ

มันคงเป็นค่ำคืนสุดพิเศษที่แสนจะมีความสุขมากๆ แน่เลย

ฉันเดินถือขวดไวน์ที่พึ่งลงมือเปิดออกมาบริเวณนอกระเบียง

ผืนน้ำทะเลที่ถูกเกลียวคลื่นซัดกระทบฝัง หยอกเย้าแสงจันทร์กระจ่างจนเกิดเป็นประกายแสงระยิบระยับ

กระแสลมทะเลพัดมาปะทะหน้าเบาๆ

จนประสาทสัมผัสของจมูกรับรู้ได้ถึงกลิ่นความเค็ม

แถมเส้นผมที่ปล่อยสยายละแผ่นหลังก็ปลิวไสวไปมา แต่ฉันกลับไม่สนใจที่จะรวบมัดหรือยกมือเกลี่ยทัดใบหู

“รสชาติดีแฮะ”

หลังยกขวดทรงสวยในมือ

กระดกขึ้นดื่มของเหลวด้านในเพื่อลิ้มลองรสชาติแล้ว

ก็อดที่จะออกปากชมไม่ได้เพราะมันให้ความรู้สึกอร่อยสุดๆ

อย่างว่าแหละ

ขึ้นชื่อว่าของแพงน้อยครั้งที่จะเจอของไม่ดี

“ออกมารับลมเหมือนกันเหรอ?”

จังหวะที่กำลังชื่นชมทัศนียภาพเบื้องหน้า

และดื่มด่ำกับรสชาติของไวน์ในมือจนไม่ทันสนใจอย่างอื่น

ก็ได้มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางฝั่งซ้ายมือ

เมื่อหันไปมองยังบริเวณระเบียงของห้องข้างๆ

ที่ห่างกันประมาณสองเมตรเห็นจะได้จึงพบว่าเป็นวิน

เขากำลังยืนเปลือยส่วนบนโชว์แผงอก

ใส่เพียงกางเกงนอนขายาวตัวเดียว และทอดสายตามองมาทางฉันด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

เส้นผมสีดำสนิทดูคล้ายว่าผ่านการสระมาหมาดๆ

ยังคงเปียกแต่ไม่ถึงกับชุ่ม มีหยดน้ำเกาะประปรายให้เห็นทั้งบริเวณศีรษะและใบหน้า

เขาจะรู้ตัวไหมนะ? ว่าเกือบทำเลือดกำเดาฉันแทบพุ่ง

“นาย...ยังไม่นอนเหรอ?”

ฉันเกิดอาการเขินขึ้นมากะทันหัน

เพราะสายตามันดันไปโฟกัสตรงส่วนที่ชวนให้เลือดลมสูบฉีด

กล้ามหน้าอกเป็นมัดโคตรเร้าอารมณ์ แถมแขนยังล่ำดูหนั่นแน่นน่ากัดอีก

โคตรแพ้ผู้ชายหุ่นแบบนี้เลย ไมลล์ยังดูเซ็กซี่ไม่เท่าวินเลยด้วยซ้ำ

“ยังไม่ค่อยง่วงน่ะ”

“อ่อ...”

เพราะความเขินอายทำให้ฉันไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ

กลัวคนข้างๆ จะจับน้ำเสียงได้ว่ากำลังหวั่นไหว

จึงเลือกที่จะยกขวดไวน์ขึ้นกระดกดื่มแก้เก้อ

“อร่อยไหม?”

“อร่อยสิ

นายยังไม่ได้ชิมเหรอ?”

“ไม่อ่ะ

ฉันไม่ได้สั่งขึ้นมา”

“อ้าว

ฉันก็ไม่ได้สั่งนะ แต่ทำไมในห้องฉันมี?”

ถึงกับเกิดอาการเหวอเมื่อเจ้าของ Gift Voucher ไม่ได้กิน

แต่คนใช้ของฟรีจากเขากลับได้กินซะอย่างนั้น

“ฉันเป็นคนสั่งให้เองแหละ

คิดว่าเธอน่าจะหิวแล้วก็คงจะอยากดื่มด้วย”

“รู้สึกเกรงใจจัง

มันไม่ใช่ถูกๆ เลยนะ ฉันว่าเดี๋ยวฉันโอนเงินคืนให้นายดีกว่า”

ฉันแสดงสีหน้าและอาการออกมาอย่างชัดเจนว่ากำลังรู้สึกแย่สุดๆ

คล้ายตัวเองเป็นภาระให้เขายังไงก็ไม่รู้

“ไม่ต้องหรอก

ฉันเต็มใจ”

“แต่...”

“ถ้ารู้สึกไม่ดีฉันกินด้วยก็ได้

ถือว่าฉันซื้อมากินเองแล้วแบ่งเธอ โอเคไหม?”

ฉันหยุดครุ่นคิดอยู่สักครู่กับข้อเสนอ

แม้จะรู้สึกเกรงใจมากและอยากชดใช้คืนให้

แต่ดูท่าแล้ววินน่าจะไม่ยอมให้ทำแบบนั้นอย่างแน่นอน

จึงคิดว่าวิธีที่เขาเสนอก็ดูใช้ได้อยู่เหมือนกัน

“ตามนั้นก็ได้

อ่ะ”

ฉันพยายามยืดแขนเพื่อส่งขวดไวน์ไปให้วินดื่มด้วย

ทว่าแม้จะยืดจนสุดทั้งเขาและฉัน มันกลับยังมีความยาวที่ไม่เพียงพอ

และเสี่ยงต่อการที่ขวดจะหลุดร่วงตกลงไปยังด้านล่าง

จึงต้องกลับมาตั้งหลักใหม่กันอีกครั้ง

“วิธีนี้ไม่เวิร์กเท่าไหร่

เดี๋ยวฉันไปหานายที่ห้องดีกว่า”

“จะมาที่ห้องเหรอ?”

สีหน้าวินดูตกใจเล็กน้อย

เมื่อฉันเสนอวิธีที่คิดว่าดีกว่าการยื่นของให้กันบนชั้นสูงสุด

ซึ่งมีความห่างของระเบียงพอสมควรแบบนี้

“ไม่สะดวกเหรอ?”

“สะดวกสิ

แต่เดี๋ยวฉันขอเก็บห้องสัก 5 นาทีนะ พอดีรื้อของออกจากกระเป๋าเดินทางไว้”

“ได้สิ

งั้นเดี๋ยวอีก 5 นาทีฉันค่อยไปละกัน”

เจ้าของหุ่นสุดแซ่บพยักหน้ารับก่อนผลุบเข้าไปด้านใน

ส่วนฉันยังคงยืนมองวิวอยู่ที่เดิมอีกสักระยะเพื่อรอเขาจัดการธุระของตัวเอง

กระแสลมที่จู่ๆ

ก็พัดมาอย่างแรง จนชายชุดผ้าคลุมอาบน้ำเปิดขึ้น

ทำให้นึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมสิ่งสำคัญไปอย่างหนึ่ง และไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะไปหาผู้ชายที่ห้องในสภาพแบบนี้

เวรละไง!

ไม่มีชุดชั้นในให้ใส่!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***