เครื่องบินตกในป่าละเมาะ

[ตอนที่ 0 จุดเริ่มต้น]

[เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องแต่งไม่เกี่ยวข้องกับ บุคคลหรือองค์กรได้ทั้งสิ้น]

ในเช้าวันหนึ่งที่บ้านของ"ต้า"เขากำลังอาบน้ำอย่างเมามันส์เพื่อเตรียมตัวก่อนจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนที่ชื่อว่า"นิน" ทันใดนั้นเองเพลงที่เขาเปิดไว้ก็ถูกปิดจากเสียงโทรเข้าของใครบางคน

" ~ซักมายดิก~ ลิกมายบอ– ตู๊ด~ ตู๊ด~ "

ต้าได้กดรับสายพลางคิดในใจว่า "ใครโทรมาตอนกูกำลังอาบน้ำอย่างเมามันส์วะ" ปรากฏว่าคนที่โทรมานั้นคือ"พริ่นินสุดใจเกเร"

"นิน:ไงต้าพร้อมยังวะ"

"ต้า:อาบน้ำอยู่ไอสัส"

"นิน:รีบๆหน่อยดิ"

"ต้า:เออๆ"

-วางสาย-

จากนั้นเค้าก็ออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวและแพ็คของใส่ในกระเป๋าแล้วออกเดินทางไปที่จุดนัดพบ"สนามบินอาราบาล"ต้ามาถึงในเวลา 08:23 เค้าได้มานั่งตรงที่นั่งสนามบินและรอนิน

จากนั้นต้าก็เห็นเค้า

"นิน:ไงต้า!"

"ต้า:ไงพร่อง"

"ต้า:ทำไมมาช้าจังวะ เครื่องจะออกตอนเก้าโมง"

"นิน:โทษๆพอดีมีเรื่องนิดหน่อย"

"ต้า: อืม......เค"

"นิน: ..."

"นิน:โอเคกูยอมรับกูเหยียบโดนขี้หมาเลยช้าไปหน่อย"

"ต้า:ไม่ได้ถามแต่ก็ดีที่บอก"

จากนั้นก็มีเสียงประกาศจากลำโพงสนามบินว่า

"ติง~ น่อง~ ถึงผู้โดยสารทุกท่านที่จะขึ้นเครื่องบิน J2–A3Z ไปที่จังหวัด ดอ ทม ทม กรุณามาตรงที่บรรจุผู้โดยสาร A–5 ด้วยค่ะ"

"นิน:นั่นเทียวบินเราป่ะ"

"ต้า:ใช่ รีบไปดิ"

ต้ากับนินได้เดินไปยังที่บรรจุผู้โดยสาร A–5 และได้เห็นพนักงานยืนอยู่ตรงทางเข้า

"พนักงานหญิง:มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?"

"ต้า:เข้าเครื่องบินไปจังหวัด ดอทมทม ครับ"

"พนังงานหญิง:มากันสองคนหรอคะ?"

"ต้า:ใช่ครับ" "นิน:คับ" (พูดพร้อมกัน)

พนักงานหญิงยิ้มและขอดูตั๋วกับพาสปอร์ตเพื่อยืนยันตัวตน

"พนักงานหญิง:ขอดูตั๋วกับพาสปอร์ตด้วยค่ะ"

"ต้า:นี่ครับ" (ตั๋วสองใบและพาสปอร์ตของต้ากับนิน)

"พนักงานหญิง:ขอบคุณค่ะขอให้สนุกกับเที่ยวบินอาราบาลแอไลน์ของเรานะคะ"

"ต้า:ครับ"

"นิน:คับ"

ต้ากับนินได้เดินขึ้นเครื่องบินไปและไปนั่งรอเครื่องบินออกตัวจากสนามบินต้าได้เลือกที่นั่งติดกับหน้าต่างฝั่งซ้าย จากนั้นนินก็ได้ถามกับต้าว่า

"นิน:น้องคนนั้นน่ารักจังวะ มึงชอบป่ะต้า?"

"ต้า:...(เงียบ)"

"นิน:ต้า"

"ต้า:...(เงียบอีกครั้ง)"

"นิน:ต้า!!"

"ต้า:หะ พูดเสียงดังทำไม"

"นิน:เรียกตั้งนาน"

"ต้า:เรียกอะไรกูไม่ได้ยิน ว่าแต่มึงพูดว่าอะไรวะ"

"นิน:กูถามว่าน้องคนนั้นที่เป็นพนักงานสนามบินอะน่ารักจัง"

"ต้า:เออก็น่ารัก ทำไม?"

"นิน:ชั่งมันเถอะ"

"ต้า:ไม่เอากูไม่อยากทำ"

"นิน:ไอสัสคนละมัน มุก 5 บาท 10 บาทมึงก็เล่นเนอะ"

จากนั้นก็มีประกาศจากแอฮอสเตจว่า"ถึงผู้โดยสารทุกท่านเครื่องบินจะออกตัวในอีก 10 นาที กรุณาตรวจสอบสำภาระและจัดที่ให้เรียบร้อย ขออภัยในความไม่สะดวกขอบคุณค่ะ"

"ต้า:แน่ใจนะว่าไม่ลืมอะไร"

"นิน:เช็คมาอย่างดีแล้วไม่ลืมแน่นอน"

"ต้า:เค"

เครื่องบินได้ออกตัวจากสนามบินเพื่อไปจังหวัดดอทมทมจากนั้นก็ผ่านไปอีก 3 ชั่วโมง ได้มีพนักงานเดินมาเสริฟอาหาร ต้ากับนินได้ขอเนื้อวัวย่างเสต็กมีเดี้ยมแรร์เคลือบแผ่นทอง ทั้งสองได้กินอย่างเอร็ดอร่อย จนถึงเวลา 12:30 ในขณะที่ต้ากำลังรอให้อาหารย่อยก็ได้มองออกไปนอกหน้าต่างเขาได้พบว่าเครื่องบินกำลังบินอยู่ในป่าซักที่เขาจึงได้หันไปพูดกับนิน

"ต้า:เฮ้ยนินเราอยู่ที่ไหนวะ"

"นิน:ไม่รู้ว่ะป่าซักที่มั้ง"

ไม่กี่วิต่อมาก็มีประกาศจากแอฮอสเตจอีกว่า"แอฮอสเตจ:ถึงผู้โดยสารทุกท่านในขณะนี้พวกเราได้บินอยู่เหนือ ป่าละเมาะ ป่าที่ลึกลับที่สุดในประเทศเราค่ะ ว่ากันว่าผู้ที่เข้าไปไม่เคยได้กลับออกมาอีกเลย"

"ต้า:ป่าอะไรวะ"

"นิน:เชี้ยเพ้อเจ้อป่าโง่ๆ"

"ต้า:ระวังปากหน่อยดินี่ป่าอาถรรพ์นะเว้ย"

"นิน:มึงเชื่อเอ่อ กูอยู่บนนี้มันจะทำอะไรกูได้"

"?: ..."

"แอฮอสเตจ:และยังมีตำนานเล่าต่อๆกันมาว่าในสมัยก่อนได้มีราชาองค์หนึ่งได้อยากจะตัดไม้ในป่าแห่งนี้จึงได้ส่งทาสกับคนคุ้มกันมาตัดแต่ก็ไม่เคยมีใครกลับออกมา ราชาคนนั้นคิดว่าพวกนั้นหนีไปก่อกบฏจึงโกรธมากและจะเข้าไปตัดหัวพวกนั้นด้วยตัวของเขาเอง คนในท้องถิ่นพยายามห้ามและเตือนว่าป่านั้นมีอาถรรพ์แต่ราชาไม่ฟังมีแต่จะทำให้เขาโกรธมากขึ้นพอราชาเดินเข้าไปถึงในป่าก็ด่าป่านี้สารพัดทั้งคำหยาบและด่าพ่อล่อแม่มาหมดป่าจึงได้สาปให้ราชาและพวกของเค้าติดอยู่ในป่านี้ตลอดกาล เรื่องทั้งหมดก็มีแค่นี้ค่ะ"

"นิน:ตำนานกากๆของป่าโง่ๆ"

"ต้า:เออแล้วแต่มึงเลยถ้าเป็นอะไรมากูไม่รู้ด้วย"

"?: . . .!"

ต้าได้เหนื่อยใจกับคำพูดของนินเขาเลยหันไปมองออกนอกหน้าต่าง เขามองไปได้ซักพักก็ได้สังเกตว่ามีอะไรบางอย่างกำลังลอยเข้ามาที่เครื่องบินและมันคือลูกมะพร้าวต้าได้หันไปกำลังจะบอกเรื่องนี้กับนินแต่นินก็ดันไปเข้าห้องน้ำก่อน ต้าได้หันกลับมาอีกทีก็ได้พบว่าลูกมะพร้าวเข้าใกล้เครื่องยนต์เครื่องที่สองของปีกฝั่งซ้ายแล้ว "ตู้มมมมมม!" เสียงเครื่องยนต์ระเบิดทำให้คนบนเครื่องแตกตื่นกันหมดได้มีหน้ากากออกซิเจนร่วงลงมาพร้อมกับสัญญาณเตือนฉุกเฉินจากนั้นก็มีประกาศจากกัปตันว่า

"กัปตัน:ถึงผู้โดยสารทุกท่านทุกอย่างปกติดีเราแค่ตกหลุมอากาศเท่านั้น"

หลังจากที่ทุกคนได้ยินประกาศจากกัปตันก็มีผู้โดยสารคนหนึ่งพูดว่า

"ผู้โดยสารชายวัยกลางคน:ตกหลุมอากาศบิดามารดามึงสิไอ้กัปตันไอ้เวร!เรากำลังจะตายนะเว้ย!"

"ผู้โดยสารชายหนุ่ม:ผมเพิ่งจบปริญญาเองนะผมยังไม่อยากตาย"

ผู้คนเริ่มแตกตื่นและเสียงดังต้าเองก็กังวลเป็นอย่างมากและ

นินที่วิ่งออกมาจากห้องน้ำกระทันหันเพราะได้ยินเสียงระเบิด และเขาไม่ได้เช็ดตูดก่อนออกมาเขาได้ถามต้าว่าเกิดอะไรขึ้น

"นิน:ต้า! เกิดอะไรขึ้นวะ!"

"ต้า:มึงหายไปไหนมาวะไอเวร! มีลูกมะพร้าวลอยมาโดยเครื่องบินเลยเป็นแบบนี้!"

"นิน:กูไปเข้าห้องน้ำมา! ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องแบบนี้เราจะรอดมั้ยวะต้า!"

"ต้า:กูไม่รู้!"

จากนั้นได้มีลูกมะพร้าวพุ่งมาด้วยความเร็วสูงอีกสามลูกโดน

เครื่องยนต์ทั้งหมดสี่เครื่องเสียงสัญญาณเตือนฉุกเฉินได้ดังขึ้นกว่าเดิมกับตันก็พูดแบบเดิมว่า

"กัปตัน:ถึงผู้โดยสารทุกท่านโปรดอย่าแตกตื่นเราแค่ตกหลุมอากาศ"

"ผู้โดยสารหญิง:เรากำลังจะตาย! ชั้นยังไม่อยากตาย ฮือๆ"

[ณ ห้องกัปตัน]

"กัปตัน:มันเกิดอะไรขึ้นวะ!"

"รองกัปตัน:อยู่ๆก็มีวัตถุปริศนาพุ่งมาโดนเครื่องยนต์ครับ"

"กัปตัน:เมย์เดย์! เมย์เดย์! เมย์เดย!์ นี่คือเครื่องบิน J2–A3Z ตอบด้วย!"

" ซ่า–ซ่า–ซ่า " (ไร้การตอบกลับ)

"กัปตัน:เมย์เดย์! เมย์เดย์! เมย์เดย!์ นี่คือเครื่องบิน J2–A3Z ตอบด้วย!"

" ซ่า–ซ่า–ซ่า " (ไร้การตอบกลับอีกรอบ)

"กัปตัน:ให้ตายสิวะ! กดไอ้ปุ่มรูปร่มชูชีพนั่นเร็ว!"

"รองกัปตัน:แต่หัวหน้าบอกว่า–"

"กัปตัน:กดสิวะ!"

[ตี๊ด เสียงกดปุ่ม]

จากนั้นเครื่องบินก็ได้สละปีกทั้งสองข้างออกและได้มีร่มชูชีพกางออกมาสามที่ หัวเครื่องบิน กลางเครื่องบิน และหลังเครื่องบิน

ก่อนถึงหางเสือ ผู้โดยสารทุกคนได้สังเกตว่าเครื่องบินสละปีกออกและตกช้าลง

"นิน:อะไรวะนั่น! สละปีกออกเนี่ยนะ!ไอ้กัปตันเวรมันคิดอะไรอยู่!"

"ต้า:เครื่องบินมันตกช้าลงแล้ว!"

ย้อนกลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน [เวลา 07:30] หัวหน้าได้กำลังบอกบางอย่างกับกัปตัน

"กัปตัน:หัวหน้าเรียกผมมามีเรื่องอะไรหรอครับ"

"หัวหน้า:มีสิ สำคัญมากด้วยแจ็ค แจ็ค วิเชียร"

"แจ็ค:เรียกผมว่าแจ็คก็พอครับหัวหน้าเมแกน แล้วมีเรื่องอะไรหรอครับ? ผมเดาว่าเกี่ยวกับเครื่องบิน"

"เมแกน:เดาถูกนินายคงเห็นตอนเดินทางมาแล้วล่ะ"

"แจ็ค:แล้วมันสำคัญยังไงหรอครับ?"

"เมแกน:มีคนจากรัฐบาลมาหาชั้นแล้วพวกนั้นก็บอกให้ชั้นหาคนมาทดสอบเครื่องบินลำนี้น่ะ

"แจ็ค:แค่นี้เองนิครับไม่เห็นจะยากเลย"

"เมแกน:ก็เครื่องบินลำนี้มันพิเศษน่ะสิวะ"

"แจ็ค:พิเศษ พิเศษยังไงหรอครับ?"

"เมแกน:หึไอ้น้องชั้นจะเล่าใหฟังเองเครื่องบินลำนี้–"

"แจ็ค:ว้าวสุดยอดมากครับ"

"เมแกน:ยังไม่ได้เล่า! (ไอ้เวรนี่ถ้าไม่เป็นเพราะกฏหมายกูต่อยหน้ามึงไปนานละ)"[พูดในใจ]

"เมแกน:เครื่องบินลำนี้น่ะสร้างมาเพื่อประธานาธิบดีและพวกของเค้าโดยเฉพาะ มันถูกสร้างด้วยไทเทเนี่ยมและไวเบรเนี่ยม (Vibranium) เสริมเกราะทางการทหาร มีอาหารสำรอง มีน้ำแร่ธรรมชาติกรองบริสุทธิ์ 99.5% ยาต่างๆ ระบบทั้งหมดถูกทำให้ทันสมัยมากที่สุด มีระบบกรองอากาศจากภายนอกระบบกู้ภัยฉุกเฉินและพลังงานแสงอาทิตย์จากโซล่าเซลล์ที่ปีกและอื่นๆ แต่ที่สำคัญที่สุดระบบสละปีกกางร่มชูชีพ"

"แจ็ค:โห นั่นมันเครื่องบินในฝันผมเลยนะนั่น แล้วไอ้ระบบสละปีกนี่มันสำคัญยังไงหรอครับ?"

"เมแกน:มันสำคัญที่ว่ามันสามารถใช้ได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นและต่อให้มันจะมีเหตุฉุกเฉินจริงๆแกก็ห้ามกด แกคงไม่อยากรู้ผลที่ตามมาหรอก"

"แจ็ค:แต่ผมอยากจะรู้อะ"

"เมแกน:ชั้นจะบอกแกตอนกลับมาแต่ก่อนอื่น เข้ามาได้!"

ได้มีชายคนหนึ่งสวมชุดสูทตาตี่ท่าทางไม่มั่นใจในตัวเองเปิดประตูเดินเข้ามา

"?:สะ สวัสดีครับ ผม อดัม คอยสั้น"

"แจ็ค:ใครหว่า"

"เมแกน:คนนี้คือผู้ช่วยวิศวกรที่สร้างเครื่องบินลำนี้และเค้าจะไปกับแก"

"แจ็ค:เอ่อ.....เคแล้วแต่คุณเลยหัวหน้า ผมไปละ"

แจ็คได้เดินออกไปก่อนอดัม

"เมแกน:เออ โชคดี ว่าแต่.....นายยืนรออะไรอยู่ตามเค้าไปสิ"

"อดัม:คะ ครับ!"

"เมแกน:...เฮ้อ~ จะรอดไหมเนี่ย"

[ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน]

กัปตันแจ็คได้ขอความช่วยเหลือจากสถานีปลายทางแต่ไม่เป็นผลจึงสั่งให้อดัมกดปุ่มร่มชูชีพฉุกเฉินแต่ด้วยแรงเฉื่อยและการกดที่ช้าไปจึงทำให้เครื่องบินก็ยังตกอยู่เร็วพอสมควร ถามว่าเร็วแค่ใหนก็ 170 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

"นิน:เฮ้ย! มันจะตกถึงพื้นแล้ว!"

"นักธุรกิจวัยกลางคน:นอนลงกับพื้นมันจะช่วยลดแรงกระแทกได้!"

ทุกคนทำตามที่ชายวัยกลางคนกล่าว จากนั้นระบบเตือนฉุกเฉินอัตโนมัติก็ได้แจ้งเตือนเวลาก่อนตกถึงพื้น

"ระบบอัตโนมัติ:เครื่องบินจะตกถึงพื้นใน 10 วินาที"

"ระบบอัตโนมัติ: 9"

"ระบบอัตโนมัติ: 8"

"ระบบอัตโนมัติ: 7"

"ระบบอัตโนมัติ: 6"

"ระบบอัตโนมัติ: 5"

"ระบบอัตโนมัติ: 4"

"ระบบอัตโนมัติ: 3"

"ระบบอัตโนมัติ: 2"