หนังสือ

เจย์:เบื่อเนอะเพื่อนทิ้ง

ผมส่งความไปยังกลุ่มเพื่อนของผมแสดงความน้อยใจ ชีวิตในวัย17ไม่มีวันไหนที่จะเหงาเท่ากับวันนี้! วันที่ผมไม่มีเพื่อนมาเรียนด้วยได้แต่มองโต๊ะที่อยู่ข้างหน้าสลับกับโต๊ะที่อยู่ข้างตัวเองไปมาซ้ำ ทำไมต้องทิ้งกูด้วยวะ

กูเซนไม่ใช่แซม:โทษทีว่ะมีถ่ายแบบคนมันหล่อก็งี้ เห็นข้อความที่เพื่อนคนแรกส่งมาผมอยากจะทำหน้าอ้วกใส่มันเหลือเกิน แต่ก็ว่าไม่ได้หรอกครับมันหล่อจริงสาวเห็นสาวยังต้องกรี๊ดจนเจ็บคอ

กันต์:วันนี้กูมีธุระกับครอบครัวจ้า

เจย์:แต่มึงหยุดเกือบทุกวันเลยนะครอบครัวมึงทำธุรกิจพันล้านหรอ

มึงหลอกกูมาเยอะแล้วเยอะกว่าผีอีกแค่นี้กูไม่เชื่อมึงหรอกกันต์ ฮ่าฮ่า

ปลากาย:กูกับมูนเลยต้องอยู่กัน2คนแม่งโคตรเหงา

เจย์:มึงนั่นแหละตัวดีไอ้กายโดดเรียนหนีกูไอ้สัส

ปลากาย:เอ้ากูไม่เกี่ยวนะครับ มึงโดนมันจับได้เอง

ตามที่เพื่อนผมพิมพ์มาเลยครับผมจะโดดแต่ก็มารตัวนึงอยู่ก็เดินมาหลังอาคาร5ที่ผมจะโดดพอดีเป๊ะๆมันเลยวิ่งมาจับแขนผมให้ลงมาตอนแรกผมจะให้มันปล่อยแขนแต่มันทำไม่ได้ครับแรงก็เยอะตัวก็เหมือนหมีควายผมต้องทำใจลงจากกำแพงแล้วเดินขึ้นอาคารไปเรียนตามลำดับ ผมเลิกสนใจข้อความแล้วกดปิดหน้าจอก่อนที่จะเอาโทรศัพท์วางไว้ใต้โต๊ะ เรียนไปเรื่อยๆหัวสมองผมคิดอยู่อย่างเดียวคืออยากกลับบ้าน อยากกลับไปนอนตีพุงอยู่บ้าน แต่ในที่สุดเสียงออดเสียงสุดท้ายของวันนี้ก็ดังขึ้น  ผมเก็บหนังสือเรียนใส่กระเป๋านักเรียนของตัวเองแต่อยู่ๆก็มีไอ้มารเมื่อเช้ามายืนอยู่ตรงหน้าผมมารตัวนี้มันชื่อธามแม่ผมกับแม่มันค่อนข้างสนิทกันเลยทีเดียวแต่ใช่ว่าลูกๆจะสนิทผมกับมันทะเลาะกันเป็นว่าเล่นเลยครับอีกอย่างผมกับมันโคตรจะตรงข้ามกัน ผมเสียงดัง มันเงียบ ผมชอบยิ้ม มันหน้าอมทุกข์จริงๆมันก็ยิ้มนะครับแต่พออยู่กับผมมันชอบทำหน้าอมทุกข์อ่ะTT ผมโง่ มันฉลาด แต่ผมก็ยังสงสัยว่ามันมาอยู่ห้องเดียวกับผมได้ยังไงวะ ทั้งที่มันฉลาดกว่าผมตั้งเยอะ

“รีบๆเก็บของดิช้าชิบหาย”คนที่อยู่ตรงหน้าผมพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่ล่อตีนผมมาก

“มึงก็ไปก่อนดิจะรอกูทำไม”ผมพูดประชดมันก่อนที่จะคิดว่ายังไงก็คงรอผมแต่คิดคาดผมพูดประโยคนั้นเสร็จมันก็เดินออกจากห้องไปเลย

“ไอ้เวร”ผมพูดด่าคนที่เดินออกจากห้องไปแล้ว

“ไอ้เหี้ยกูประชดมึงกลับมาก่อน”ผมวิ่งลงบันไดมาด้วยความเร็วแสงแต่ผมเผลอหยิบพลาดตอนขั้นสุดท้ายทุกคนอาจจะคิดว่าต้องมีใครมารับผมไว้แน่ๆเหมือนในละคร ทุกคนคิดผิดครับผมล้มแล้วหน้าผมไปอยู่ตรงเท้าไอ้ธามพอดี!

มันก้มมามองผมด้วยสีหน้าที่เป็นเอกลักษณ์สีอมทุกข์ของมันนั่นแหละผมรีบลุกขึ้นปัดฝุ่นที่เสื้อกับกางเกง

“โง่”มันพูดเบาๆแต่เหมือนจงใจให้ผมได้ยินไม่ช่วยกูแล้วยังมาด่ากูอีก

“เงียบปากไปเลยมึงอ่ะ”พูดจบผมก็เดินนำหน้ามันไปก่อนแม่งหน้าตาดีปากก็ดีอีกทำไมไม่หน้าตาดีอย่างเดียววะปากไม่ต้องดีก็ได้โว้ยย แต่อยู่ๆไอ้ธามก็เอามือมาจับแขนผม

“อย่าพึ่งรีบดิ”

“ทำไม”

“กูจะไปซื้อหนังสือ”

“แล้วเกี่ยวไรกับกู”แล้วมันเกี่ยวไรกับกูวะมึงไปคนเดียวไม่ได้หรือไง

“แลกกับของกิน”มึงแม่งเอาของกินมายั่วกูอีกแล้วไอ้สัส

“เออ”นี่กูเห็นแก่ของกินหรอกนะไม่งั้นอย่าหวังว่ากูจะไป

ผมกับมันเลือกที่จะเดินมาร้านหนังสือเดินสักพักก็มีสาวๆมาขอไอจีมันแต่ก็ต้องทำหน้าสิ้นหวังกันไปตามๆกันเพราะมันไม่ให้ครับแต่ใช่ว่ามันจะคนมาขอไอจีมันคนเดียวนะครับผมก็มีเหมือนกันหล่อดีกรีประธานนักเรียนขนาดนี้จะไม่มีก็แปลกๆ

เดินมาสักพักก็ถึงหน้าร้านหนังสือแต่ผมว่าไอ้ธามมันน่าจะมาบ่อยจนพี่พนักงานในร้านจำได้แล้วแหละ มันเดินเลือกหนังสือวนไปวนมาผมขี้เกียจเดินตามเลยเดินไปดูโซนหนังสือจิตวิทยาเดินดูสักพักก็เห็นหนังสือเล่มนึงสดุดตาผมมากแค่ว่าตอนนี้เงินผมไม่น่าจะพอซื้อเดี๋ยวเก็บเงินค่อยมาซื้อก็ได้วะกู

“กูเลือกเสร็จแล้วไปได้ยัง”ยืนทำใจกับหนังสือสักพักรู้ตัวอีกทีคนที่บอกว่าจะมาซื้อหนังสือก็มาอยู่ด้านหลังของตัวเองแล้ว

“ไปดิ”

“งั้นมึงไปรอด้านนอกก่อน”

“เค”ผมตอบสั้นๆแล้วเดินมารอหน้าร้านหนังสือแต่ผมก็เห็นว่ามีตลาดนัดใกล้ๆเลยคิดจะใช่ของกินปลอบใจสักหน่อย คิดคนเดียวอยู่สักพักก็มีเสียงที่คุ้นเคยเรียกผมแต่มันไม่ได้เรียกชื่อมันเรียกฉายาที่มันตั้งให้ผม

“เตี้ย”เตี้ยพ่อง

“กูเตี้ยแล้วไปหนักหัวมึงหรอ”

“หนัก”มันพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆของมัน โหทีมึงสูงกว่ากู กูยังไม่ด่ามึงว่าไอ้เปรตเลยทำไมกูต้องรู้จักมันด้วยวะเนี่ย เห้ออ!!เกิดเป็นมูนไม่ใช่เรื่องง่าย ได้โปรดใครก็ได้เอามันไปทีกูรำคาญ

“กูซื้อให้”ผมตกใจที่อยู่ๆไอ้ธามมันยื่นถุงมาให้พอผมเปิดถุงดูก็ยิ่งตกใจที่มันซื้อหนังสือที่ผมยืนทำใจไม่ซื้ออยู่ตั้งนาน เอ๊ะแล้วมันรู้ได้ไงวะว่ากูอยากได้ชั่งแม่งมันแล้วกันแล้วขอถอนคำพูดเมื่อกี้ที่ไม่น่าจะรู้จักคนอย่างมันจริงๆรู้จักก็ดีแล้วมึงบางครั้งก็จะไม่อยากรู้จักก็เถอะเว้นวันนี้อยากรู้จักวันนึงก็ได้

“อย่าลืมสัญญา”ผมทวงสัญญาที่มันบอกกับผมว่าถ้าพามันมาซื้อมันต้องแรกด้วยของกิน

“คนอย่างกูเคยลืมหรอ?”ข้อเสียถึงจะมีเยอะแต่ไอ้ธามมันก็มีข้อดีนะครับคือมันไม่เคยลืมสัญญาเลย พูดอะไรไว้มันก็ทำหมดไม่เบี้ยวไม่มีอ้างอะไรเลย

“กูเตือนไว้ก่อน”

“อ่อ”

หลังจากนั้นผมกับมันก็ไปเดินตลาดนัดหาของกินอร่อยๆแต่เหมือนว่าจะเป็นผมที่กินอยู่คนเดียวของเต็มไม้เต็มมือกันไปหมดจนผมต้องสกิดคนข้างๆให้มาช่วยถือของกินด่วน

“อ้วน”ขอร้องกูยังไม่เคลียร์เรื่องที่มึงบอกกูเตี้ยเลยนะตอนนี้มึงยังมาบอกว่ากูอ้วนอีกหรอวะ

“มีน้ำมีนวลต่างหาก”

“อ่อ”มึงเป็นเจ้าพ่ออ่อหรอวะ

“อ่อเชี้ยไรนักหนา”

“อ่อ”

“กวนตีน”

“อ่อ”

“สัส”

“อ่อ”อ่อๆๆเดี๋ยวมึงจะได้มาอ๋อที่ตีนกูเนอะ

“กูไม่อยากคุยกับมึงแล้ว”

“อ่อ”

ไม่คุยกับแม่งละอ่อจนกูรำคาญละคนไรชอบยั่วโมโหคนอื่นไปทั่วตอนนี้ผมเลิกสนใจคนข้างแล้วมาสนใจสิ่งที่อยู่ข้างหน้านั่นคือของกิน กินไปกินมาผมก็เหลือบไปเห็นร้านขายสลัดโรลที่ไอ้ธามมันชอบกินผมพึ่งสังเกตว่าผมซื้อมาแต่ของกินที่ผมชอบทั้งนั้นไม่มีของมันเลยผมเลยดึงเสื้อมันให้มาซื้อลูกชุบ

“เอาสลัดโรล3กล่องครับ”

“ชอบกินแล้ว?”

“เหอะ”

“แล้วมาเพื่อ”กูมาขอเค้าแดกสลัดโรลฟรีมั้ง

“ก็ซื้อให้มึงแดกนั่นแหละ”

“มึงซื้อแต่กูจ่าย”

“100นึงจ่ะ”ไอ้ธามมันยื่นเงินให้แม่ค้าอย่าง งงๆก่อนที่จะมองหน้าผมแล้วส่ายหัวไปมา เดินออกจากร้านสลัดโรลแล้วหาที่นั่งมานั่งกินให้เต็มที่ นั่งกินได้สักพักก็เห็นว่าท้องฟ้าสีส้มๆจะเปลี่นกลายเป็นสีดำผมเลยถือของกินที่เหลือกลับไปกินที่บ้าน

พอถึงบ้านผมก็วางของกินไว้บนโต๊ะก่อนจะเลื่อนเอ้ากี้ออกมาเพื่อมานั่งกิน ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวครับเพราะแม่ผมทำงานยังไม่กลับ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

อยู่ๆก็คนมาเคาะประตูบ้านผมเลยเดินไปดูก็เห็นไอ้ธามลุคใส่แว่นมายืนอยู่หน้าบ้าน

“มาทำไม”

“อยากมา”ไม่กวนสักชั่วโมงจะตายมั้ย

ผมขี้เกียจคุยกับมันเลยเปิดประตูให้มันเข้ามาจริงๆไอ้ธามมันเข้าออกบ้านผมเป็นว่าเล่นเลยครับแต่ก็ว่ามันไม่ได้หรอกครับผมก็เข้าออกที่บ้านมันเหมือนกันและอีกอย่างบ้านผมกับบ้านอยู่ข้างกันเลยสามารถไปสิงสู่ได้ง่ายๆ

“พรุ่งนี้มีสอบย่อย”มันเริ่มเปิดประเด็นด้วยเรื่องเรียน

“แล้วทำไม”

“อย่าลืมอ่าน”คนอย่างมูนไม่เคยอ่านครับผมไม่คิดจะแตะด้วยซ้ำแต่ถึงอ่านยังไงก็ไม่เคยเข้าหัว

“ไม่อ่าน อ่านยังไงก็ไม่เข้าหัว”ผมบอกมันไปตามความจริง

“โง่”มันด่าผมอีกแล้วไม่ด่ากูสักวิคงไม่ชักตายหรอกใช่มั้ย

“เอ้าไอ้สัส”

“เดี๋ยวติวให้”อ่าวตบหัวแล้วลูบหลังกันนี่หว่า

“ไม่ติ-”

“ต้องติว ถ้ากูไม่ติวให้มึง มึงก็ทำไม่ได้อยู่แบบนั้นแหละ”มันจ้องหน้าผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จ้าพ่อกูยอมแล้วกูติวกูได้

“กูติวก็ได้”

“ดีมากเตี้ย”เอ้าไอ้เปรตมึงสูงห่างกับกูไม่กี่เซนเอง ติวคืนนี้จะรอดมั้ยวะกูคงไม่ฆ่ามันตายก่อนใช่มั้ยกูต้องใจเย็นๆไว้ ยังไม่อยากกินข้าวแดง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***