ปราสาท

"เจ้าคิดว่าเกรซจะเจอเรื่องเหมือนที่แม่ของนางเคยเจอหรือไม่"ลูเซียโน่หันมาลูกชายคนโตพลางมองด้วยสายตาที่รู้ลีออนไม่ได้พักจากการหายตัวเกรซมาหลายวันแล้ว

"ท่านพ่อ...ลูกคิดว่าเกรซอยู่บนเมืองมนุษย์"นิโคลว่ายเข้ามาแล้วมาหยุดตรงหน้าของพ่อของตนพร้อมโค้งคำนับ

"ไม่ได้!!...ยังไงพ่อก็ไม่ให้ไป...พ่อเสียเกรซไปคนนึงแล้วอย่าให้พ่อเสียลูกชายอีก3คนไปอีกรึ"ลูเซียโน่ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้หินที่ประดับด้วยไข่มุกเลอค่ามากมาย

"ท่านพ่อลูกไปคนเดียวลูกดูแลตนเองได้...ถึงยังหากเกรซโดนมนุษย์จับไปลูกก็อาจจะส่งข่าวให้เงือกตนอื่นไปช่วยได้"ลูกชายคนกลางพูดพลางหันออกไปทางประตูอาณาจักร

"เจ้าคิดหรอว่าลีออนจะปล่อยให้เจ้าไปคนเดียว...แล้วถ้าลีออนไปโอเว่นก็ไป...ซึ่งถ้าเป็นนี้ข้าจะไม่เหลือลูกชายหรือลูกสาวแม้แต่คนเดียว...ข้าไม่อยากผิดสัญญากับแม่เจ้า...ข้าไม่อยากให้พวกเจ้าต้องประสบพบเจอกับสิ่งที่แม่เจ้าเคยเจอ"ราชาผู้ที่เข้มแข็งกว่าใครมีความสามารถมากแต่ตอนนี้เขากลับเป็นห่วงและรู้สึกว่าตนเริ่มไม่เหลืออะไร

"ท่านพ่อลูกเชื่อว่าน้องยังไม่ตายและถ้าให้เราไม่ช่วยน้องอาจจะตายขึ้นมาจริงๆก็ได้"โอเว่นเข้ามายิ้มอ่อนๆเพราะเขาพึ่งไปที่หอธารามา

"เจ้าไปที่หอธารามาเป็นอย่างไรบ้าง"ลูเซียโน่รีบว่ายมาหาลูกชายคนเล็กทันทีพลางจับไหล่ของโอเว่นด้วยมือทั้ง2ข้าง

"ท่านพ่อลูกไปดูที่หอธารามาแล้ว...น้องยังไม่ตาย...แต่"พอลูกชายคนเล็กพูดเช่นนั้นมันก็ช่วยทำให้ใจของลูเซียโน่ใจชื่นขึ้นมาได้นิดหน่อย

"แต่อะไร...ไม่ใช่ว่านางโดยมนุษย์จับไปขายใช่ไหม"นิโคลกอดอกและถามน้องของตนอย่างคาดหวัง

"ไม่แน่...ในลูกแก้วของเห็นเกรซนางโดนอุ้มอยู่ที่ปราสาทของมนุษย์แต่ข้าไม่แน่ใจ"โอเว่นหลบสายตาพี่ชายอย่างนิโคล

"เอาจริงดิ"เสีองของลีออนดูเป็นห่วงน้องมาก

ตัดไปทางเกรซที่อยู่บนเมืองมนุษย์

"เจ้าพาข้ามาที่ไหน...จะเอาข้ามาฆ่าแล้วกินเนื้อรึไง"เกรซที่โดยอีธานอุ้มอยู่ก็พูดพลางมองไปรอบๆ

"ข้าไม่รู้เจ้าคิดอะไรนะ...แต่ที่ข้าอ่านมานางเงือกอย่างเจ้ากลายร่างเป็นได้แถมข้าไม่กินเนื้อเจ้าหรอกกินแล้วข้าได้อะไร"

อีธานมองหน้าเกรซใกล้ภายในใจของเขาก็คิดว่าเกรซเองก็น่ารักแถมยังหัวดื้ออีกเขาไม่อยากคิดว่าถ้าไอ่เศรษฐีแก่นั้นได้เกรซไปมันจะเอาไปทำอะไร

"หึ!..อ่านเรื่องมาตั้งมากแต่กลับไม่รู้ว่าเนื้อเงือกกินแล้วจะมีชีวิตเป็นนิรันดร์"เกรซหันหน้าเข้าหาอีธานอย่างเร็วทำให้อีธานตั้งตัวไม่ทันและเผลอปล่อยมือจนทำให้เกรซร่วงลงไปที่พื้น

"บ้าไรเนี่ย...นายบ้าหรออยู่ๆก็ปล่อยมือ...เจ็บนะ"เกรซหล่นลงไปอย่างแรงจึงทำให้เกรซเผลอด่าอีธานออกไปแต่มันก็ไม่ได้รุนแรงมากนัก

"ขอโทษแล้วกัน"พออีธานพูดเขาก็รีบอุ้มเกรซไปที่ห้องทันทีแต่ระหว่างทาง่เกรซเองก็พูดไปเรื่อยและยังถามไม่หยุดอีก

.

.

.

.

.

.

ณ ห้องนอน

"ห้องนี้ของเธอแล้วกัน"อีธานว่างเกรซลงบนเตียงเบาๆ

"ไหนน้ำ??"เกรซถามอย่างสงสัยเพราะนี้แม้จะกว้างแต่ก็แห้ง

"น้ำ??...ก็ต้องอยู่ในห้องน้ำสิ"พอเกรซได้ยินอีธานพูดอย่างนั้นก็โมโหและดึงอีธานเข้ามาใกล้พลางพูดว่า"ห๋าาา...ฉันเป็นเงือกนะไม่มีน้ำก็เหมือนปลาถึงไม่ตายมันก็ทำอะไรไม่ได้หรือนายคิดว่าฉันจะแปลงร่างเป็นคนรึไง...ฉันจะบอกนายไว้เลยนะว่าเงือกน่ะจะเป็นคนได้ตอนอายุ22ปี!!และอีกอย่างนะฉันพึ่ง21ปีนี้"

"หน้าแก่ขนาดนี้...ยังอายุ21อยู่หรอ"อีธานพูดด้วยคำพูดที่แทงใจเงือกสาวเป็นอย่างมากจึงทำให้เงือกสาวโมโหจนพูดคำหยาบออกมา

"คว*มึงเป็นเหี้*ไรนักหนาจับคนอื่นมาแถมยังด่าคนว่าแก่ประสาทแด*หรอมึงบ้ารึไงเป็นเหี้*ไรนักหนา"พออีธานได้ยินก็อึ้งไปพักใหญ่แล้วเขาก็ได้ยิ้มออกมาแล้วเดินออกไปเพราะโดยปกติแล้วไม่มีใครด่าเขาแบบนี้เพราะเขาเป็นองค์ชาย

"องค์ชาย...มิหรือพะย่ะค่ะ"อัศวินนชุดเกราะเงินทำความเคารพองค์ชาย

"หึ...ไม่หรอกนางเป็นคนแรกที่ด่าข้าแรงขนาดนั้นขนาดท่านพ่อท่านแม่ยังมิเคยด่าข้าเช่นนั้นนางใจกล้าดี...ข้าชอบ"เสียงแหบกร้าวดูเป็นผู้ใหญ่ตอบอย่างใจเย็น

"อย่าบอกนะว่าองค์ชาย..."อัศวินทำหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นเจ้านายของตนพูดเช่นแต่ถึงกระนั้นองค์ชายร่างสูงก็ได้ไปขึ้นม้าที่หน้าปราสาทแล้วควบม้าออกไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เมฆหมอกรัตติกาลผันผ่านแสงอรุณสว่างก็ปรากฏแต่ใจของบางคนก็ยังคงมืดหม่นเช่นเดิม

"ได้ยังไง...นี่เจ้าพูดว่าอีธานของข้าไปประมูลเงือกมารึเจ้าไปรู้มาจากไหน...แล้วเขาจะเอาเงือกไปทำอะไรพูด!!"หญิงสาวพูดเสียงดังแต่เช้าตรู่จึงทำให้ร่างสูงเสียงนิ่งก็พูดแทรก"ทำไมเจ้าตะโกนโหวกเหวกตั้งแต่เจ้าล่ะโมนิก้า...มีสิ่งใดกวนใจเจ้ารึน้องพี่"ร่างสูงเสียงนิ่งที่ว่าก็คือฟลอยต์นั้นเอง

.

.

.

.

.

.

.

//จบ.

.

.

.

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***