ทุกข์ระทมจมดิ่มยามรักเลือน

  ขณะนี้เป็นเวลา 12.00 น.ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้สีดำโต๊ะทำงานเพื่อ ออกแบบชุดคอลเลคชั่นใหม่จากแบร์น Infah  ซึ่งขณะนั้นเองเสียงเรียกเข้าของมือถือที่วางอยู่ดังขึ้น  ฉันจึงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาพลางมองชื่อของผู้ติดต่อที่ปรากฏบนหน้าจอ เมื่อฉันเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทจึงเลื่อนนิ้วปัดหน้าจอขึ้น  เมื่อคุยเสร็จฉันก็กดวางสายแล้วปิดจอลง พร้อมลุกจากเก้าอี้ใช้มือถือกระเป๋าออกไปจากร้าน  ฉันรีบก้าวเท้าขึ้นรถเบนซ์ Mercedes EQS ซาลูน คันสีดำขลับเงางาม  เบาะคนขับ รีบสตาร์ทรถขับออกไปทันที  เพื่อไปหาเจ้าของปลายสายที่โทรมา เมื่อถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง ฉันจอดรถที่ลานจอดของร้านเสร็จลงมาจากรถเพื่อนของฉันก็เดินมาหาฉันทันที  

         " อินฟ้าคือ..ฉันมาทานข้าวแต่..ฉันดันมาเจอกับพี่ชาวีมาทานอาหารกับ…ผู้หญิงคนหนึ่งแต่ฉันไม่รู้จัก " กะทิบอกด้วยนํ้าเสียงสั่นๆ 

           ต่อจากนั้นฉัน กะทิเดินเข้าไปภายในร้านที่มีพนักงานผู้หญิงแต่ตัวเรียบร้อย คอยเปิดประตูให้ลูกค้าที่เข้าร้าน  ฉันมองไปที่โต๊ะๆหนึ่งก็ได้พบเจอกับภาพที่ไม่อยากเห็นที่สุดในชีวิต  พี่ชาวีกำลังป้อนข้าวให้ผู้หญิงคนหนึ่ง เขาเป็นผู้หญิงหน้าตาสวยตากลมโต แต่งตัวดูดีมีฐานะสวมเสื้อผ้าไฮเอน สวมแหวนเพชรเม็ดโตนิ้วนางข้างซ้าย ทั้งคู่ทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อย มีความสุขหน้าตาเบิกบานยิ้มแย้มแจ่มใส หัวฉันมึนตื้อ เพราะตอนนี้สมองประมวลข้อมูลไม่ทัน พร้อมเดินตรงเข้าไปยังโต๊ะนั้นโดยมีกะทิเดินตามหลัง

          " สวัสดีค่ะ! บังเอิญจังเลยนะคะที่ฟ้าเจอพี่ที่นี่ ว่าแต่ผู้หญิงคนนี้คือใครเหรอค่ะ? ฟ้าไม่เห็นเคยเห็นหน้าเลย "

          " แก้วตา คือ คู่หมั้นของพี่เอง เราสองคน กำลังจะแต่งงานกันเร็วๆนี้ " เขาพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

          " ยินดีด้วยนะคะ ขอให้คุณทั้งสองอยู่ครองรักกัน ถึงไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร นะคะ "  ฉันพูดน้ำเสียงหนักแน่น ปนเคือง

         " ขอบคุณนะคะ งั้นตาขอเชิญคุณฟ้ามาร่วมงานแต่งของเราสองคนไว้ล่วงหน้าเลยก็แล้วกันนะคะ "  เธอส่งยิ้มให้กับฉัน

         " ฟ้า…" พี่ชาวีพูดอะไรไม่ออก

         ฉันจ้องเข้าไปในดวงตาของเขา  ความรู้สึกตอนนี้ของฉันมันสับสนมึนงง ตีกันวุ่นวายจับต้นชนปลายไม่ถูก…….พี่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง?

        " ถ้าอย่างงั้นขอให้ทานข้าวกันให้อร่อยนะคะ  ฟ้าขอตัวกลับก่อน พอดีว่ามีงานด่วนต้องไปทำ ไว้ค่อยคุยกันใหม่ครั้งหน้า นะคะพี่ชาวี "

           ฉันพยายามเอาตัวเองออกจากสถานการณ์นั้นอย่างเร็วที่สุดฉันไม่รู้ด้วยซํ้าว่าตัวเองเดินออกมาจากร้านอาหารนั้นได้ยังไง ในหัวฉันมีแต่คำถามเต็มไปหมด ขณะที่กะทิเพื่อนของฉันพยายามเรียกฉันดึงสติ ปลอบใจ หูฉันมันอื้ออึงไม่ได้ยินเสียงต่างๆของสิ่งรอบข้างที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้รวมถึงสิ่งที่กะทิพูดกับฉันด้วย สมองของฉันตอนนี้มีแต่ความผิดหวัง เสียใจ เจ็บปวดคลุกเคล้าปนเปกันเต็มไปหมด

            หลังจากขับรถกลับมาที่บ้าน ฉันเอาแต่นั่งอยู่ภายในห้องมืดมิดบนพื้น ห้องนอนของฉันที่ถูกปิดหน้าต่าง ประตู และปิดไฟ  ในหัวของฉันมันยังคงหนักอึ้งในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหวจนหยาดนํ้าตาของฉันมันเริ่มไหลออกกมา

            เสียงเรียกเข้าของมือถือที่วางอยู่บนเตียงนอนดังขึ้นฉันจึงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมามองหน้าจอ ใช้นิ้วปัดหน้าจอขึ้นเพื่อรับสาย

            " ฟ้า  พี่ขอโทษ คือพี่…. " เขาพูดไม่ออกเหมือนกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก ว่าจะพูดยังไงเพื่อให้ฉันยอมให้อภัยเขา

            " พี่ชาวีทำกับ ฟ้าแบบนี้ได้ยังไง " เมื่อฉันเริ่มพูดน้ำตาของฉันก็ไหลพรากออกมา

             " ฟ้า พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ "

             " พี่ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ไหนพี่บอกว่าจะรักฟ้าแค่คนเดียว มีฟ้าแค่คนเดียว แล้วที่เห็นวันนี้คืออะไร! " 

            พี่ชาวีเงียบ

             " สรุปว่าพี่ชาวีจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นจริงใช่มัย " ฉันพูดเข้าเรื่องเพื่อไม่ให้เสียเวลา

         " จริง " เขาตอบอย่างชัดเจนพร้อมนํ้าเสียงที่หนักแน่น    

         " เมื่อไหร่ พี่หมั้นกับเขาเมื่อไหร่ "

         " เมื่อ 5 - 6 เดือนก่อน เขาเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทของแม่พี่ "

        " แล้วที่ผ่านมาระหว่างเรา พี่เคยรักฟ้าบ้างไหม หรือเพราะว่าพี่คบกันฟ้าแค่แก้เหงา " 

หัวใจฉันมันเจ็บปวดอย่างกับมีใครเอามีดมาแทงที่อก

        " รักสิ ฟ้าเองก็น่าจะรู้นะ ว่าพี่รักฟ้า "

        " แล้ว คู่หมั้นของพี่ล่ะ พี่รักเขามัย "

        " รัก..รักมากด้วย "

        " พี่นี่..มันเลวได้ใจจริงๆ  แถมยังจับปลาสองมือเก่งซะด้วย " 

         น้ำเสียงเข้มพูด " ฟ้า..พี่มันเลวมากขนาดนั้นเลยเหรอในสายตาของฟ้า "

         " ใช่! เลว เลวมาก ทำไม พี่ไม่พอใจเหรอคะ ฟ้าก็ไม่พอใจเหมือนกันพี่คบกับฟ้ามาตั้ง 2 ปี จู่ๆพี่ก็หมั้นกับผู้หญิงคนอื่นที่เพิ่งรู้จักกันยังไม่ถึงปีด้วยซํ้า ฟ้าสังเวชตัวเองจริงๆ พี่คงเห็นฟ้าโง่มากสินะ ใช่ฟ้านี่มันโง่จริงๆ ที่รักคนแบบพี่… เราเลิกกันเถอะค่ะ "

         " ฟ้า พี่ขอโทษ พี่รู้ว่าคำขอโทษของพี่คงไม่มีความหมายสำหรับฟ้า  เรื่องระหว่างเราสองคน มันคงต้องจบลงแค่นี้จริงๆ  แต่เราสองคนยังคงเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้ตลอดไปนะฟ้า "

         ฉันอึ้ง คำพูดเขาที่เอ่ยออกมา เขาคงหมดรักฉันจริงๆแล้วสินะ ตอนนี้หัวใจของฉัน แตกสลายเป็นล้านๆชิ้นแล้วสุดท้ายก็ถูกเขาบดละเอียดจนเป็นผุยผง

         ฉันเม้มริมฝีปากก่อนพูด 

         " เราไม่สามารถเป็นพี่น้องกันได้ แม้แต่คนรู้จักกันก็ตามความเจ็บปวดครั้งนี้มันจะติดตามตัวของฟ้าไปจนวันตาย "

         " พี่รู้ว่าฟ้า คงไม่มีวันให้อภัยพี่ในวันนี้ แต่พี่เชื่อว่าสักวันหนึ่งฟ้าจะเข้าใจและจะให้อภัยพี่  สักวันหนึ่งขอให้ฟ้า ได้เจอคนที่รักฟ้าจริงและพร้อมที่จะดูแลฟ้าไปตลอดชีวิตนะ จากใจพี่ชายคนนี้....โชคดีนะครับ "

          " มันจะไม่มีวันที่เราสองคนจะกลับมาเป็นเหมือนแต่ก่อนได้อีกแล้ว ความเจ็บครั้งนี้ฟ้าถือว่ามันเป็นแค่ประสบการณ์เล็กๆครั้งหนึ่ง  หวังว่าพี่จะไม่ทำให้เขาต้องเจ็บเหมือนอย่างที่ทำกับฟ้าอีกนะคะ ลาก่อนค่ะ..พี่ชาวี "

         ความเจ็บปวดหัวใจของฉันมันได้ถูกบดสลายเป็นผุยผงอีกครั้งกับคำพูดของเขา ฉันทำได้แต่นั่งร้องไห้คร่ำครวญให้กับความรักที่มันพังลง

         คนเราเมื่อมีรัก เรามักมีความสุขมากจนเผลอคิดไปว่ารักนั้นเป็นนิรันดร์ แต่ลืมไปว่าความรักนั้นอาจอยู่กับเราได้ไม่นาน แต่ทว่า..ความรักของฉันมันได้จบลงด้วยความเจ็บปวด ทิ้งบาดแผล ความทุกข์ทรมาน เจ็บปวด ในใจไว้แทนที่ความรักอย่างแสนสาหัส

ทุกข์ระทมจมดิ่งยามรักเลือน

เธอกลับเบือนหน้าหนียามเจอะกัน

ยามมีรักแสนสุขทุกคืนวัน

สัญญามั่นจะรักกันนิจนิรันดร์

ยามหมดรักก็สูญสิ้นดับสลาย

คำกลับกลายแปรเปลี่ยนเฉกเช่นควัน

ดวงใจนั้นเจ็บปวดเหมือนโดนทัณฑ์

ยากจะหักห้ามจิตยามร้าวราน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***