•2 ห้องอาหาร

...ตอนที่2...

...ห้องอาหาร...

..._____________...

**คำเตือน***

เนื้อหาต่อไปนี้มีความรุนเเรง เพศ ผิดศีลธรรม ผู้อ่านที่อายุน้อยกว่า18ปีควรได้รับคำเเนะนำ

ความเดิมตอนที่เเล้ว

"หรือว่านายจะติดใจปีศาจนั้น?"

"ติดใจพูดเรื่องอะไร??"

ติดใจปีศาจ...เขาหมายความว่าอะไร?

"เอาเถอะ ระวังหน่อยก็ดีพวกปีศาจมันเจ้าเล่ห์"

"อืม..ว่าเเต่นายเถอะทำไมถึงซื้อฉันมา?"

"เรื่องนั้น...เอาไว้บอกที่หลังเเล้วกัน ตอนนี้นายไปพักก่อนเถอะ"

เขาพูดจบพร้อมเดินจากไป สิ่งต่างๆ รอบตัวก็เปลี่ยนไป ถึงจะมีชีวิตอยู่เเค่ไม่ต้างอะไรกับการตายทั้งเป็น..ทำไมกัน เขาถึงให้มาเป็นเครื่องสังเวยเเบบนี้ สิ่งที่เราต้องการที่สุดคือความตายต่างหาก.. 

(ก๊อกๆ) เสียงเคาะประตูดังขึ้น ยังไม่ทันเดินไป ประตูก็เปิดออก 

"ฉันลืมไป ชื่อของนาย?"

"เอ่อ..เซนครับ"

"เซนเรียกฉันดัสได้ ขอโทษทีที่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต มีอะไรที่นายต้องการเพิ่มก็บอกนะ"

"อ..อืม"

ทำไมเขาถึงมาพูดดีกับเรานะ? ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้..

"ทำไมนายถึง..."

พูดยังไม่จบ เขาก็เขามาใกล้ขึ้น ดัสจับเเขนของผมอย่างเเรง 

"จะ..ทำอะไรของนาย!"

ดัสจับผมหันหน้าเข้ากระจก เอามือลูบไล้ไปตามหลัง เขายิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ พร้อมพูดเสียงเบา ข้างหู 

"ฉันขอลิ้มรสเลือดของนายหน่อยสิเซน"

พอพูดจบดัสฝังเคี้ยวลงไปที่คอ มือของดัสจับของผม ผมร้องครางออกมาด้วยความเจ็บ รู้สึกดี 

"อึก!!..เดี๋ยว..มันเจ็บ"

ดัสรู้สึกชอบใจ ยิ่งผมเจ็บเขายิ่งฝังเคี้ยวลงบนคอลึกมากขึ้น มือของดัสค่อยๆลูบไล่ที่เป้าของผมอยากเบามือ ผมอายจนต่องเอามือปิดหน้า

"เดี๋ยว..."

"เป็นอะไรไปเซน นายอายหรอ?"

ดัสพูดจบพร้อมยิ้มมุมปาก เขาค่อยๆเอามือของเขาเข้าไปในกางเเกงของผม ดัสได้หยุดดื่มเลือดของเซน 

"เลือดของนายหวานมากเลย"

พูดจบเขาจับผมหันหลังเข้ากำเเพง ดัสบีบขอมือผม พร้อมทั้งถอดกางเเกงของเขาออกมา เขารีบเร่งความเร็วของมือ เพื่อทำให้ผมเสร็จ 

"ด..ดัส อืม~"

"?นายเรียกชื่อฉันงั้นหรอเซน"

"จะเสร็จเเล้วหรอ? "

"อ่ะ~ อ่ะะะะ~" 

นิ้วของดัสทำให้ผมรู้สึกดี จนทำให้ผมเผลอเรียกชื่อของเขา นิ้วของเขาทำให้ผมเเทบบ้า ผมทนไม่ไหวจนต้องปลดปล่อยมันออกมา น้ำของผมเต็มหน้าของดัส เขายิ้มอย่างชอบใจ พร้อมปล่อยมือผม ผมหมดเเรงในทันที ได้เเต่นอนนิ่งๆมองดูเขา 

"....."

ผมเผลอหลับเพราะความเหนื่อย 

ในห้องที่กว้างอากาศเย็น...มันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยได้รับจากคนที่เป็นพ่อ พ่อขอความรำรวย กลับปีศาจเเต่ว่า คนที่เป็นเเค่เครื่องสังเวยเเบบผมนั้น ไม่ได้อะไรจากเขาเลย ได้เเต่ความทรมานที่คนเรียกตัวเองว่าพ่อมอบให้ ถึงจะตายกับการเป็นเครื่องสังเวยผมก็ยอม ดีกว่ามีชีวิตที่มันทรมานเเบบนี้....

.

.

.

ผมตื่นขึ้นมาให้ห้องเดิม ห้องที่ดัสเป็นคนมอบให้ ความรู้สึกมันบอกออกมาไม่ถูกทั้งดีใจที่ไม่ใช่ที่บ้านของผม เเละเสียใจที่ชีวิตของผมเป็นเเค่เครื่องสังเวย... ผมตื่นมาพร้อมกับความคิดลบเต็มอยู่ในหัว ผมร้องไห้ออกมาด้วยความหมดกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่

"ตื่นเเล้วหรอ?"

เสียงดังขึ้นจากหน้าประตู แต่ว่าผมยังร้องไห้อยู่ มันไม่สามารถหยุดได้ ดัสเข้ามาในห้อง เห็นหน้าของผมที่เต็มไปด้วยน้ำตาเขาทำหน้าตกใจ 

"นายร้องไห้?"

" มันเรื่องของ.."

ผมยังพูดไม่จบ เขาก็เข้ามาเช็ดน้ำตาให้ผม ผมไม่คิดเลยว่าการมาในที่นี้จะมีคนคอยอยู่ข้างๆตอนที่ผมร้องไห้ ดัสถามด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

"เป็นอะไรไป?"

ผมไม่สามารถที่จะหยุดร้องได้ ถึงเขาจะถามผมมาแต่ผมก็ไม่สามารถจะตอบได้ความรู้สึกมันหนักอึ้งไปหมดมันไม่สามารถที่จะอธิบายเป็นคำพูดได้ ผมได้แต่ร้องไห้โดยที่เขาก็นั่งอยู่ข้างๆผม

"ไม่ต้องห่วง ถ้าไม่อยากเล่าเดี๋ยวนายค่อยบอกฉันก็ได้"

เขาพูดมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เขาทำหน้าตาเศร้า พร้อมเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดของผม ผมหยุดร้องไห้ ในหัวของผมมีแต่คำถามเต็มไปหมด ผมเป็นเพียงเครื่องสังเวยที่ถูกพ่อมอบให้กับปีศาจแต่ทำไมก็ถึงอ่อนโยนกับผมขนาดนี้ ก่อนที่ผมจะได้ถามเขา เขาก็พูดมาว่า

"ถ้านายหิวไปที่ห้องอาหารฉันมีอาหารให้เยอะ ไม่ต้องกังวลไปที่นี่จะไม่เหมือนที่ที่นายอยู่ก่อนหน้านี้แน่นอน"

ที่ที่ผมอยู่ก่อนหน้านี้? เหมือนเขาจะรู้อะไรสักอย่างแต่ผมก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไปได้เพียงแค่พยักหน้า เขาเดินออกจากห้องไปปล่อยผมไว้อยู่ในห้องที่กว้างขวาง แล้วตอนนี้ผมได้เต็มไปด้วยคำถามที่อยู่ในหัว ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็ไม่คิดอะไรมากเดินออกไป ตามทางที่เขาบอกไปยังที่ห้องอาหาร ผลกระทบว่าห้องอาหารที่ใหญ่โต โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารหรูหรา และแสงเทียนที่อบอุ่น ผมนั่งลงบนเก้าอี้ที่นุ่มๆพร้อมกินอาหารที่หรูหราที่วางไว้บนโต๊ะ ไม่ได้แต่นั่งคิดว่าที่นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ 

.

.

.

หลังจากผมทานข้าวเสร็จ ดัสก็เดินเข้ามา เหมือนกับรู้ว่าผมทำอะไรอยู่ที่ไหน เขานั่งลงฝั่งตรงข้ามของผม 

"เซน นายโอเคใช่ไหม? "

ผมรู้สึกแปลกใจกับคำถามที่ดัส พูดออกมา

"โอเค ไม่เป็นไร" 

หลังจากได้ยินคำพูดนี้เขายิ้มมุมปาก ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจเกิดการกระทำของเขา ตอนนี้เป็นสัญญาณที่บอกว่าเขาพอใจกับคำตอบของผม 

"ปกติแล้วแวมไพร์กินอาหารของพวกมนุษย์ได้หรอ?"

ผมเอ่ยคำถามนั้นออกมาด้วยความสงสัย 

"ไม่ ปกติแล้วแวมไพร์ไม่กินอาหารของพวกมนุษย์หรอก ฉันเตรียมให้ทั้งหมดทำไมต้องปฏิบัติกับเครื่องสังเวยอย่างผมแบบนี้ด้วยนี้ไว้ให้นาย"

คำตอบของเขาทำให้ผมแปลกใจยิ่งกว่าเดิม ทำไมต้องปฏิบัติกับเครื่องสังเวยอย่างผมแบบนี้ด้วย คำถามนั้นมันยังอยู่ในหัวยังไม่จบไม่สิ้น ดัสค่อยๆเข้ามาใกล้ผมดวงตาเขาสีแดงเหมือนกับเลือด ดัสยิ้มมุมปากด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ เขาเข้ามาไกลเรื่อยๆจับผมนอนลงบนโต๊ะ ดัสเลียริมฝีปากของตัวเอง พร้อมกับอ้าปากเผยให้เห็นเที่ยวที่แหลมคม 

"ในเมื่อนายพักแล้วเรามาต่อกันเถอะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***